Tales of

Sinnoh

Onzeker keek hij naar de rode pokébal in zijn handen. Casimir had geen idee wat erin zat, buiten dat het iets moest zijn waar zijn team sterker van zou worden, maar dat hij ermee moest oppassen. Dat was het enige dat hij wist. Daarom had hij besloten om hem eruit te laten op één van de trainingsvelden bij het pokémon center.

Casimir draaide de bal rond in zijn hand, nog steeds niet overtuigd dat dit een goed idee was. “Ben je zeker?” vroeg hij Alain, zijn grijze ogen op hem gericht. Normaal was het plan dat ze samen zouden trainen om van elkaar te leren en dan kon hij direct zijn nieuwe pokémon uittesten, maar de onzekerheid sloeg toe. Zolang het in zijn bal zat, kon het immers niks doen.

"De vorige eigenaars zeiden dat het gevaarlijk uit de hoek kan komen."

Dat was wat de man die de bal aan hem had overhandigd had gezegd, samen met de boodschap om voorzichtig te zijn. De woorden hadden een grotere impact gehad op hem dan hij had willen toegeven, waardoor hij nu terughoudend was. Alle kleur was van zijn gezicht verdwenen door de pure stress die hij voelde.

De Ninetales was ook van de partij en lag vredig aan de zijkant van het veld. Om een reden voelde Casimir zich veiliger in deze situatie met haar daar. Als er iets gebeurde, was hij zeker dat ze ook direct zou ingrijpen. Dat hij een pokémon daarmee vertrouwde, was iets wat hij zelf niet begreep. Het was een raar gevoel.

Onbewust vertrok zijn gezicht bij het zien van de blauwe Lopunny. Dat wezen had hem nog nooit iets gedaan, maar hij wist gewoon dat ze hem niet mocht en dat was genoeg om ongemak te veroorzaken. In deze situatie was het echter misschien ook maar beter dat ze van de partij was. Hoe meer pokémon iets konden doen, hoe beter. Zelfs al wilde Casimir niet op pokémon rekenen, was het in andere situaties soms niet anders mogelijk.

“Ik kan hem ook nog steeds terug sturen? Of verkopen?” Maar hoe ging hij een pokémon verkopen zonder te weten wat erin zat. Niemand was dom genoeg een pokémon aan te nemen die zogezegd gevaarlijk was, zonder te weten wat het was. Buiten Casimir blijkbaar.

Hij richtte even een blik op de grijze Ninetales, die haast direct recht stond omdat ze wist wat er zou gebeuren. Nog een laatste keer vulde hij zijn longen, voor hij eindelijk de pokémon uit zijn bal liet. Een oorverdovende brul kwam direct uit het wezen terecht. Casimir drukte zijn handen tegen zijn oren terwijl hij probeerde niet weg te kijken van de pokémon. Zijn ogen werden direct groot en hij klemde zijn tanden op elkaar. “Shit.” Nee. Hij moest het niet.

Casimir recht zijn rug en haalde zijn handen van zijn oren. Hij had het nu gezien, tijd om het terug in de bal te steken. Echter had het monster het direct door. Casimir had zijn arm nog maar opgetild, en het ding keek hem meteen met een intense blik aan. Een nieuwe kwade brul kwam uit zijn bek, deze keer op Casimir gericht die direct verstijfde. Hij verloor zijn grip rond de pokébal waardoor die de grond op belandde en nutteloos weg rolde.

Al wat hij moest doen was zich vermannen en die bal oprapen, maar hij stond aan de grond vastgenageld, zijn ogen strak gericht op het prehistorische wezen. De Tyrunt zijn hoofd schoot alle kanten op, terwijl een diepe grom uit zijn borst kwam en hij heel de tijd met een poot over de grond schraapte. Het was even hard in paniek als Casimir, enkel werd het gedreven door een diep ingeroeste woede.

Voor even vergat hij zelfs dat Alain hier ook was. Dat er andere pokémon in de buurt waren.

Het was altijd makkelijker om pokémon weg te doen en gewoon iets anders in de plaats te nemen. Veel mensen zouden het er niet mee eens zijn. Je nam niet zomaar een pokémon om die kort nadien weer door te spelen aan iemand anders. Zeker als het beest ook problemen had. Zo redeneerde de meeste, maar Casimir dacht er anders over. Pokémon konden makkelijk vervangen worden en herplaats. "We zullen zien," zuchtte Casimir voor hij de pokémon uit zijn bal liet.

De Ninetales ging het gevecht niet aan. Ze was er zeker van dat de Lopunny het aan kon, dus in plaats van zich te moeien, ging ze voor Alain en Casimir staan. Als de Tyrunt dan besloot dat de andere pokémon zijn aandacht niet waard was, zou ze er alles aan doen die twee te beschermen.

Een Thunder Punch raakte het prehistorische wezen tegen zijn borst, met genoeg kracht om een ander wezen de grond op te krijgen. Maar de Tyrunt duwde zijn klauwen dieper in de grond, en liet een kort spoor achter terwijl het weg schoof. De diepe grom zorgde voor een misselijkmakend gevoel. Er zat zoveel woede in.

Het was Alain zijn hand op zijn arm, dat hem terugbracht. Casimir schudde zijn hoofd en nam een diepe bevende ademhaling. Het was verschrikkelijk hoe zijn lichaam hierop reageerde, hoe elk deeltje van zijn verstand hem zei om het te laten voor wat het was, en gewoon weg te gaan. Door de stress en angst, waren zijn hand klammig geworden, om nog maar te spreken over zijn lijkbleke gezicht. Een overdreven reactie, dat was wat het was. De pokémon had nog niet eens iets gedaan, en toch voelde het alsof zijn hart uit zijn borstkas probeerde te ontsnappen.

“Ik heb geen idee.”

Voor het eerst sinds hij trainer was geworden, had Casimir spijt van zijn beslissing. Tot nu toe, was alles steeds goed gelopen, zonder al te veel problemen, maar dit was anders. Hij had geen idee wat hij tegen die pokémon moest doen, hoe hij ervoor kon zorgen dat het toch zou luisteren naar hem. Wat momenteel onmogelijk leek te zijn.

Lara had alle aandacht van de pokémon weten te trekken met één simpele aanval. Stenen stegen op rond de Tyrunt en met een nieuwe brul boog hij voorover en vlogen ze naar voor op de lopunny af. Een Ancient Power waarna het wezen direct omhoog sprong en met een uitgestoken poot op zijn tegenstander af ging voor een Stomp.

Zijn grijze ogen trok hij los van de Tyrunt, om ze kort op Alain te richten. Casimir had niet eens door dat hij zijn hoofd aan het schudden was en een stap naar achter zetten. “Ik weet niet-.” Dit was niet iets waar hij op voorbereid was. Hij zou nu moeten laten tonen dat hij hier de touwtjes in handen had en dat er naar hem geluisterd dient te worden, maar hij kreeg geen woord over zijn lippen. Hij keek weer naar de Tyrunt en dan naar Rue die de bal te pakken gekregen had van de Tyrunt, ondanks dat ze daardoor zichzelf in gevaar had gebracht.

Wat wilde hij doen…

“Ik weet het echt niet.” Zijn ogen, die nog steeds groot stonden, vonden Alain terug. Hij was ten einde raad in deze situatie.

Het was moeilijk om nog maar naar Alain te kijken, om de simpele reden dat hij dan enkele seconden zijn ogen van het beest af moest halen. Er kon zoveel misgaan in één seconden. Voor nu was het te gefocust op de Lopunny om nog maar aandacht te schenken aan de twee, maar voor hoe lang. Misschien had Alain vertrouwen in zijn pokémon, maar Casimir niet. Hij kende dit ding niet, wist niet waar het allemaal toe in staat was en hoe ver het zou gaan.

Er hing een drukkend gevoel op zijn borst het het moeilijk maakte om adem te halen. Naast zijn lichaam waren zijn handen zacht aan het beven. Het zorgde ervoor dat zijn maag omdraaide, maar hij hield zijn kaken stevig op elkaar gedrukt om het allemaal te onderdrukken.

Het voordeel dat de Lopunny had, was dat de Tyrunt niet nadacht over wat hij deed. Alles was puur gebaseerd op instinct en schade aanbrengen. De Ice Punch wist hij te incasseren, al volgde er een luide brul die gevuld was met pijn. De volgende aanval kwam ook te snel om te ontwijken, wat er even voor zorgde dat hij door één been zakte en zijn kop de grond raakte. Lang duurde het echter niet voor hij zich weer recht zetten en diep gromde.

Zijn ogen schoten voor slechts een seconden naar Alain wanneer hij zijn naam hoorde, enkel om ze dan terug op het vechtende duo te richten. De Ninetales had zelf ook enkele stappen naar achter gezet, maar meer zodat ze dichter in de buurt was van haar trainer moest het toch verkeerd gaan. En wat was hij blij dat ze er was. De pokébal van het woeste ding werd naar hem uitgestoken. Casimir wilde zijn hand optillen om het vast te pakken, maar het was alsof zijn lichaam niet meer naar hem luisterde. “Wat als het niet luistert?” zei hij vluchtig, zijn ogen terug gericht op Alain. Waarom zou iets dat zo volledig uit controle was, naar hem luisteren?

Een ancient power vloog op de Lopunny af en zorgde voor genoeg geluid om hem verschrikt terug op te laten kijken naar het gevecht. Of het raak was of niet, Casimir had geen idee. Snel griste hij de pokébal uit Alain zijn handen. Eén bevende hand werd uitgestoken naar het monster om het terug te laten keren, maar voor hij die kans kreeg vloog er een nieuwe steen van een Rock Slide recht op hen af, zelfs al was de aandacht nog gericht op de Lopunny en vlogen de meeste stenen recht op haar af.

Casimir was direct in elkaar gedoken, één arm boven zijn hoofd om zijn gezicht te kunnen beschermen. De Ninetales schoot direct in actie en sprong omhoog, om de steen met een Iron Tail kapot te kloppen.

Wat haatte hij dit. Dat ding dat er stond had hij nog nooit van zijn leven gezien en toch… het was de blik. De manier dat het overal naar keek en de pure woede dat het beest uitstraalde. Casimir ging er niet goed op, dat was wel duidelijk. Ze hadden nog het geluk dat ze hier vandaag alleen waren, want hij had het niet nodig als andere mensen dit zagen. Het was jaren geleden, hij zou het gewoon van zich af moeten kunnen zetten, maar zo werkte het helaas niet.

Langzaam liet hij zijn arm zakken en opende zijn ogen weer. De bezorgde blik van de Ninetales was het eerste waar zijn blik op viel. Casimir gaf haar een korte knik, die amper op te merken viel maar het was genoeg voor de pokémon om zich om te draaien en weer haar aandacht op het monster te leggen. Waarom had hij ooit gedacht dat het een goed idee was om trainer te worden.

De pokémon laten terugkeren was precies wat hij wilde doen. Het beest laten verdwijnen in de bal en er nooit meer uit laten. Casimir kon het ergens weg leggen en dan nooit meer naar omkijken. Niet ideaal, maar het enige logische wat je deed met een beest als dit. Het was wel duidelijk dat het niet eens nadacht over het ontwijken van de aanvallen. Alles wat op hem af kwam liet de Tyrunt gebeuren waardoor het eerst geraakt werd door de Triple Axel, iets wat al genoeg had moeten zijn om het uit te schakelen maar toch duwde het zich weer recht. Het wilde iets van aanval uitvoeren, maar zijn lichaam werkte niet mee waardoor ook de Aura Sphere lande.

Met het ding uitgeschakeld op de grond, wist Casimir eindelijk zijn lichaam in beweging te krijgen en het ding terug te laten keren. Zijn uitgestoken arm was zichtbaar aan het beven, zelfs al probeerde hij het te onderdrukken. Snel stak hij de pokébal weer weg.

Casimir drukte zijn duim en wijsvinger tegen zijn ogen, terwijl zijn andere hand rusten op zijn bovenarm. Ademen. Dat was al wat hij moest doen. Het was weer in orde. De pokémon was weg en- fuck. Elke ademhaling bleef hangen in zijn keel. Ondanks dat het niet eens de pokémon was, had Casimir moeten weten dat dit eraan had zitten komen. Dat hij iets tegen kwam waar hij verkeerd op reageerde. Hij kneep harder in zijn arm, maar liet zijn hand weer zakken.

“Het ligt niet eens aan-,” begon Casimir voor hij de woorden weer in slikte en verloren naar het trainingsveld keek. Tot hiertoe had hij nog geen problemen gehad met zijn pokémon. De één luisterde al wat beter als de andere, maar hij had nog niet het gevoel gehad dat hij het absoluut niet kon. Maar was dat wat hij nu voelde? Nee, hij dacht van niet. Er lagen genoeg woorden klaar op zijn tong om uitgesproken te worden, maar hij kreeg ze niet over zijn lippen.

Hij ademde diep in, waarbij zijn adem nog steeds huiverde. “Met sommige pokémon- gaat het gegarandeerd ooit fout.” En dat waren de pokémon die verboden zouden moeten worden om gebruikt te worden door eender wie. “Maakt niet uit hoe goed de trainer is.” Daar was hij steevast van overtuigd.

Dat Casimir een probleem had met pokémon, kwam waarschijnlijk voor niemand nog als een echte verrassing. Toch zeker niet de mensen die hem kende en vooral Alain. Toch haalde dat niet weg dat hij liefst had dat de andere hier niet bij was geweest. Het toonde alleen maar hoe diep zijn probleem werkelijk zat. Na al die tijd had Casimir gehoopt dat het beter zou gaan, maar helaas was hij erachter gekomen dat er nog niks veranderd was en het frustreerde hem enorm.

In elk geval zat het ding weer in zijn bal en zou het er niet zo snel weer uitkomen. Daar zou Casimir wel voor zorgen. Hij voelde een stekend gevoel in zijn borst nadat Alain verteld had wat ze hierna zouden doen. Eerst naar binnen, glas water en daarna nog eens vragen wat er was gebeurd. In stilte keek hij de andere alleen maar aan, voor hij toch genoodzaakt was om zijn blik af te wenden. Zoals altijd zou Alain hem niet dwingen en wilde hij wachten, maar het probleem was dat hij dan lang kon wachten. Meer mensen hadden geprobeerd hem aan de praat te krijgen, maar het was zelfs zijn ouders niet gelukt.

Opnieuw sloot Casimir even zijn ogen om verder tot rust te komen, voor dat hij zacht knikte. “Is goed,” zei hij schor. In stilte wandelde ze terug naar het huis van Alain, op de voet gevolgd door de Vulpix en Ninetales. De hele wandeling ging in een waas aan hem voorbij. Zijn gedachten waren enkel bezig met het voorval van zonet. De Tyrunt die langzaam vervormde tot een Garchomp, zijn broer, Alain. het was alsof dit kleine voorval ervoor gezorgd had dat Casimir het allemaal weer herbeleefde. Voor hij het goed en wel wist, stonden ze dan ook weer voor Alain zijn voordeur. Als er iets gezegd was geweest, was het volledig aan hem voorbij gegaan, dan had hij enkel afwezig geknikt. Hij wachtte rustig af tot de andere de deur open maakte en ze naar binnen konden zodat hij neer kon zakken op de zetel.

Het was fijn om weer tussen vier muren te zitten, bijna alsof er niets was gebeurd. Als Alain er niet bij was geweest, had Casimir het vast naar achter geduwd en gedaan alsof er niet was gebeurd. Dat was altijd makkelijker dan het onder ogen komen.

Een glas werd naar hem uit gehouden en met een klein knikje pakte hij het aan. “Dankje,” zei hij redelijk zacht. Zijn keel was droger dan hij had verwacht dus nam hij gelijk wat slokken terwijl Alain naast hem neer kwam zitten.

Grijze ogen waren gericht op het half vol glas in zijn handen. Hoe ging hij dit aankaarten? Waar kon hij zelfs beginnen? Het was iets waar hij nooit aan begon, juist doordat hij geen antwoorden had op die twee vragen. Voor iemand die er helemaal niets over wist was het nog eens zo moeilijk. Er moest een situatie geschetst worden waardoor Alain het zou begrijpen.

Dat was als Casimir van plan was om hiermee door te gaan.

Een paar details konden vast geen kwaad. Later kon hij nog altijd zien hoe ver hij effectief zou gaan. “Het komt misschien als een verrassing, maar toen ik jong was hadden mijn ouders een pokémon opvang. Mensen die tijdelijk of helemaal niet meer voor hun pokémon konden zorgen, lieten ze daarachter,” begon Casimir kalm. Dit was iets waar hij nog gewoon over kon praten, gezien het ook een gelukkige periode was geweest. Hij wist namelijk hoe veel de opvang had betekend voor zijn moeder.

Casimir was niet zeker of dat het makkelijker was om een heel verhaal te vertellen terwijl Alain hem de kans gaf om na te denken. Hij had even de tweekleurige ogen opgezocht, een seconde gewacht en dan diep ingeademd. Dit was precies waarom het makkelijker was om het gewoon naar achter in zijn hoofd te duwen, achter slot en grendel, om er vervolgens nooit over te praten. Maar na vandaag verdiende Alain het om toch iets te weten te komen over wat er al die jaren geleden gebeurd was.

Het glas in zijn handen gaf iets van zekerheid. Gewoon het gedacht dat hij iets vast had. “Ik spendeerde er veel tijd samen met mijn broer, gewoon samen tussen de pokémon.” De stekende pijn in zijn borst was teruggekomen. Casimir zou nooit doen alsof hij het leuk vond om over hem te praten, want alle goede momenten werden overschaduwt door dat ene voorval. “Hij was zes jaar ouder, maar we deden praktisch alles samen,” zei hij, de woorden smaakte bitter op zijn tong. Zijn blik bleef gericht op het glas. Ergens had hij schrik dat hij hier later spijt van zou krijgen.

Tot hier was het allemaal goed en was het bijna alsof Casimir gewoon wat over zichzelf aan het vertellen was. Jammer genoeg was het dat niet. “Het is verkeerd gelopen, uiteraard, en uhm- ja-,” er vormde zich een brok in zijn keel die hij probeerde weg te slikken, maar het bleef aanwezig. “Een eh- Garchomp,” zei hij alsof het een vieze nasmaak achter liet. Waar de woorden eerder nog makkelijk waren gekomen, kwamen ze er nu niet meer uit.

Casimir gaf een kort knikje, zijn blik nog steeds gericht op het glas water in zijn handen. Het was voldoende om zijn handen niet volledig te doen beven, maar toch zag hij de kringen in het water. Net alsof er iets groots afgewandeld kwam dat de grond deed beven. Niet ideaal in combinatie met het onderwerp. Het glas werd aan zijn mond gezet om de inhoud snel achterover te kappen.

“Eén of andere vrouw, de details weet ik niet.” Casimir had er toen geen behoefte aan gehad om te weten wat er precies fout was gelopen. Zijn ouders hadden hem er ook nooit over ingelicht en hij wilde het ze ook niet vragen. Voor zover hij wist, luisterde de pokémon niet naar de vrouw. “Ze had geen eh- controle over hem.” Net zoals hij geen controle had gehad over de Tyrunt. Wat als het ook fout gelopen was daarstraks… Kort schraapte hij zijn keel om de gedachten uit zijn hoofd te verbannen. “Hij geraakte binnen in de tuin, waar we zaten met al de pokémon. Alles- ze schoten allemaal in paniek en het viel en-,” Casimir onderbrak zichzelf om de brok die zich vormde in zijn keel door te slikken. Ondanks dat er zoveel stukken waren die hij zelf niet meer herinnerde, kon hij de chaos nog goed voor zich halen. Als hij zijn ogen sloot kon hij zijn stem nog steeds horen. Eerst roepend dat Casimir naar binnen moest gaan, vervolgens een oorverdovende schreeuw en dan stilte.

Casimir klemde zijn kiezen op elkaar, voelde de tranen prikken achter zijn ogen, maar hij knipperde ze weg. “Heel de tuin was verwoest, veel pokémon ernstig gewond en wij- we eindigde in het ziekenhuis. Ik was een paar dagen buiten bewustzijn maar toen ik weer wakker werd was hij al-,” weer haakte Casimir af en ademde scherp in terwijl hij ongemakkelijk schuifelde op zijn stoel. Het waren woorden die hij niet over zijn lippen kreeg. “Hij is er niet meer,” wist hij schor uit te krijgen, weer branden de tranen overduidelijk achter zijn ogen, maar hij gaf ze de kans niet om door te komen.

Er waren zoveel factoren die de situatie voor hem moeilijker maakte dan het al was…het feit dat hij er niet eens bij was toen dat…

Mensen keken altijd raar als iemand erachter kwam dat Casimir niet verzot was op pokémon. Als het dan ook nog eens bleek dat hij ze liever niet in zijn buurt had als hij ze niet kende, deden ze alsof hij zot was geworden. Niemand begreep het, maar hij was ook niet van plan het uit te leggen. Waarom zou hij? Mensen moesten geen details weten, ze moesten zijn kijk op pokémon gewoon respecteren. Maar dat deden ze amper. Iedereen ging er altijd maar van uit dat hun pokémon niets zou doen, dat ze enkel wilde spelen. Stuk voor stuk waren ze allemaal enorm naïef. Pas als het verkeerd loopt, komt het besef.

Op dit moment kon Casimir nog niet zeggen dat het hem opluchten om hier eindelijk met iemand over te praten. Het enige wat het gedaan had was herinneringen terug gehaald die hij altijd naar achter schoof. Hij moest er niet aan herinnerd worden, maar hier zat hij met één hand tussen die van Alain gevouwd. Omdat hij niet wist waar hij anders heen moest kijken, hield hij zijn ogen strak gericht op hun handen. Casimir had schrik dat als hij weg keek, de tranen toch zouden doorbreken.

Nu was het zijn beurt om enkel te luisteren naar Alain terwijl hij zijn eigen gedachten weer even tot rust bracht. Als hij nu wat zei, was hij zeker dat hij de woorden amper uitgesproken zou krijgen. Casimir haatten al de emoties die door hem heen gingen, de beelden die hij zo makkelijk weer voor de geest kon halen. Zodra Alain hem beloofde dat hij niet alleen was, vormde er zich weer een brok in zijn keel.

Alain kneep zacht in zijn hand en dat is wat hem deed opkijken. Eenmaal hun blikken kruisten, gleed er één verloren traan over zijn wang. Casimir boog voorover en sloeg zijn armen om de andere heen in een knuffel om vervolgens zijn gezicht te verstoppen tegen zijn schouder. Zijn ogen kneep hij stevig dicht om te voorkomen dat er nog meer tranen zouden ontsnappen.