Tales of

Sinnoh

Hij wou het huis uit, buiten komen. Toen Amélie voorgesteld was dat het tijd was om zijn handen uit de mouwen te steken in plaats van eeuwig te blijven zitten, was hij het eens geweest. Hij kon zich niet te lang afzijdig houden van Team Zekrom. Hij was bang dat dat het idee zou geven dat hij aan het vluchten was van zijn taken. De gevolgen daarvan zouden niet te overzien zijn. Amélie zou een taak voor hun ophalen bij een of andere Team Z gozer en dan de locatie naar hem appen. Alaric had nog rustig in een café gezeten in Jubilife met een kop koffie toen zijn Holo Caster af ging. Hij zuchtte, drukte nog een pijnstiller uit het stripje dat in zijn zak zat en nam die in met de laatste slok koffie. Hij liet geld achter en stond op.

Hij vloog op de rug van Ash naar Eterna City. Geen zin om een taxi te nemen of een ander vervoersmiddel te pakken. Daarbij was de Charizard gewoon sneller en vertrouwde hij de draak met zijn leven. Eenmaal daar liet hij Ash landen in de buurt van het Pokémon Center. Hij aaide de draak in zijn nek en ging op het dichtstbijzijnde bankje zitten. Alaric stak een sigaret aan en leunde achterover. Met zijn Holo Caster appte hij Amélie dat hij bij het Pokémon Center in de buurt zat. Ze zou hem vanzelf wel vinden, of appen waar hij wel heen moest komen.

Hij scrollde gewoon rustig wat door zijn Holo Caster heen. Toen hij in de verte een dikke auto aan zag komen wist hij haast zeker dat dat Am moest zijn. Ze liet zich overal heen brengen door haar chauffeur, dus waarom nu niet? Het meisje wat er uit stapte had lang haar in plaats van het korte wat hij bij Am verwachtte, maar Alaric wist ondertussen dat ze niet vies was van een vermomming of een ander uiterlijk. Daar was hij zelf ook op een vrij pijnlijke manier achter gekomen.

Hij stond op vanaf zijn bankje en bleef staan toen hij zag dat Amelie op hem afgelopen kwam. Ondanks dat hij zichzelf redelijk pijnvrij kon houden met pijnstillers, voelde hij zich behoorlijk klote. De bekende stem van Am klonk toen ze dichterbij kwam. Hij schudde met een lichte glimlach zijn hoofd. "Dag mevrouw," was het enige wat hij zei. Alaric wenkte de Charizard achter zich naar hem toe en drukte de Pokeball tegen zijn Pokemon aan om hem terug te laten keren. "Vertel, wat voor leuks gaan we vandaag doen?" hij had zelf nog niks gehoord over de details van hun 'opdracht'.

Dat hij totaal niet serieus nam waar hij in beland was, was duidelijk. Misschien was het overcompenseren voor het feit dat er op zijn ego gestampt was, maar misschien was hij wel gewoon niet zo heel erg tactvol met dit soort dingen. Am legde kort en duidelijk uit dat iemand een slippertje gemaakt had die gezien was, die zijn mond verder moest houden. Alaric stak zijn hand in zijn zak om er helaas achter te komen dat hij zijn pakje sigaretten kwijt gespeeld had. Amelie vroeg hoe hij het aan zou pakken. "Heb je een naam" vroeg hij toen.

"Lui gooien zoveel shit op 't internet tegenwoordig. Zou kunnen kijken of hij familie heeft? Vrouw, kinderen? En dan chanteren of afpersen waarschijnlijk met die info." hij haalde zijn schouders op. Dit was de eerste keer dat hij hier daadwerkelijk op zo'n manier over na moest denken. Deze hele mindset was nieuw voor hem. "Angst werkt altijd goed. Pijn is ook een goeie motivator." van die laatste wist hij maar al te te veel. "Tenzij jij een beter plan al bedacht hebt?" Am kennende..

Rick zijn gezicht trok in een frons bij het horen van de naam. "Arme man, die naam is al bijna straf genoeg." maar goed, zo makkelijk was het niet. Nick was een moraalridder. Eentje die een beetje te goed zijn best deed om het juiste te doen. Alaric mocht de schoorsteenveger spelen of ze konden kijken of hij kinderen had. Dan zouden ze langs gaan op school. "En jij denkt dat ik met dit goddelijke in elkaar getrapte lichaam een dak op kan klimmen als 't zo ver komt? Ik zie er niet eens uit als een schoorsteenveger." hoe zagen die er eigenlijk uit? Hadden die niet altijd een baard? Waardeloos plan.

Al was hij ook niet heel erg gek op het idee om een kind wat aan te doen. "Jij hebt wel meer weg van een nanny met dat lange haar, zonnebril en die strenge blik die er achter zit. En jij bent vast heel goed met kinderen Am." besloot hij toen met een grijns. "Die man heeft vast wel kinderen, politieagenten leven voor het huisje, boompje, beestje domestic gevoel." hij zou zich niet op een schoolplein kunnen vertonen met kinderen. Of hij zou de nieuwe Alaric B worden.

Door de schoorsteen gevallen.. "In elkaar getikt door een meisje, door een schoorsteen gevallen. Het is allemaal hetzelfde." hij haalde zijn schouders op. Alleen zou hij van eerder genoemde twee voorbeelden geen vreselijke nachtmerries en slaapwandel avonturen hebben. Alaric zuchtte. Toen de zonnebril na zijn eerdere opmerking naar beneden werd getrokken en hij voor het eerst die dag haar blik kon lezen kon hij niet anders dan grijnzen. De irritatie was duidelijk te zien over zijn kinder-opmerking.

De politie zat al in hun zak. Het was alleen een kwestie van een agent vinden om wat informatie te achterhalen. Alaric haalde zijn schouders op. "Die lui lopen toch wel gewoon op straat? Ze zullen vast niet Crescent Moon voor alles in zetten." Als hij het niet grandioos mis had. Uit zijn zak toverde hij zijn Holo Caster tevoorschijn. Om de beste Nick Underwood een keertje op te zoeken. Aha. Hij tikte een foto aan en draaide deze naar Amélie. "Ik zie kinderen, alleen geen vrouw nog." hij scrollde nog wat door voordat hij het mooi vond. "Laten we kijken of we een agent tegen komen dan, anders kunnen we altijd nog voor het schoorsteenveger-plan gaan." het laatste verzuchtte hij dramatisch. Het was dat hij zo goed kon acteren, anders dan had hij het plan allang aan de kant geschoven en niet nog als een plan B aangehaald. "Laten we langs een paar café's lopen om te kijken of ze daar pauze houden." gebeurde ook nog wel is. Hij wou wat gaan doen, eeuwig staan en vergaderen over een plan had ook geen zin.

Alaric rolde met zijn ogen toen ze Lucie noemde. "Ik kan goed liegen, alleen niet tegen Lucie." of tegen Am. Maar dat ging hij er niet bij zeggen, dat wist ze zelf vast ook wel. Hij wreef vermoeid tegen zijn hoofd, alsof hij hoofdpijn had. Dat had hij niet, maar dat zou wel snel volgen als Amélie hem bleef roasten. Lucie was verder vol in Am haar uitleg getuind, terwijl die van hem nog simpeler was dan dat. Maar goed, je geloofde wat je wou geloven aan het eind van de dag.

Hij mocht de politieagent aanspreken als ze er eentje vonden. Hij wist dat Amélie het makkelijker voor elkaar zou krijgen dan hij, maar toch werd de opdracht in zijn schoenen geschoven. Hij knikte enkel. Ging er ook verder niet tegenin. Er zou ongetwijfeld een reden zijn dat ze het op deze manier wou hebben. Er kwam nog een reminder dat er veel manieren waren om informatie los te halen bij iemand. "Ik heb alleen geen cup dubbel D om mee te pronken en info mee los te krijgen." Maar het zou wel lukken als het zo ver was. Hij liep schuin achter Amélie aan naar een café iets verderop. Op de ramen werd groots reclame gemaakt voor de donuts die ze binnen verkochten. Het was gestyled als een oude diner, helemaal met bankjes en zit hoekjes. Hij liet zijn blik door de ramen naar binnen kijken. Verdomd. Daar zat een oude kerel in een politie uniform in z'n eentje. Uit zijn zak haalde hij iets te voorschijn wat hij in zijn mouw van zijn sweater stak. "Vijf minuten max." zei hij tegen Amélie voordat hij naar binnen stapte.

Hij bestelde twee koffie, die al snel ingeschonken werden vanuit de kant en klare kannen die klaar stonden. Hij pakte de twee kopjes aan en liep naar de agent toe, die in zijn eentje in een bankje zat te genieten van zijn donut. Alaric schoof eerst de koffie naar hem toe om vervolgens naast hem plaats te nemen. Er kwam een verbaasd geluid uit de agent die niet zo goed wist wat er gebeurde. "Voor al het harde werk," legde hij uit. Maar al snel had de man door dat er iets anders gaande was. 'Wat moet je?' werd er ook al snel gevraagd. ̈"Nick Underwood? Collega van je? We wouden hem een bloemetje sturen vanuit wat mensen uit de buurt voor al het harde werk dat hij de afgelopen tijd gedaan heeft maar we hebben geen adres van hem." klonk simpel genoeg. 'Kappen met de bullshit jongen,' klonk de waarschuwende toon van de agent. 'Wegwezen.' Hij nam wel een slok van de koffie die hij hem gegeven had. Met één vinger wipte hij zijn mouw open en liet hetgene wat hij daar verstopt had uit vallen. Hij had als kind zoveel gespeeld met vlindermessen, dit was kinderspel. Voordat de agent ook maar kon bewegen om hem een hak te zetten drukte hij het mes onder de tafel tegen de lies van de man aan. "Oude mensen bewegen echt langzamer." constateerde hij kort. "Bekend met de arteria femoralis? Want anders prik ik er even een gaatje in, dan kan je kennis maken." zijn stem was zacht, maar aan de toon was duidelijk te horen dat hij het meende. Zijn moeder was arts geweest voordat ze zwanger was geworden van Zeke. Hun huis had vol gestaan met boeken over het menselijk lichaam en studies over verschillende ziektes. "We werken voor hetzelfde team hier, zou zonde zijn als die samenwerking vroegtijdig beëindigd moet worden. Je mag bijna met pensioen toch?" Alaric keek opzij naar de man. Die knikte, ineens een stuk onzekerder dan eerst. "Dan helpen -" hij drukte het mes net iets harder door, hij wist wat hij wel en niet kon doen. ̈"- we elkaar toch? Vertel me alles wat je weet over Nick." en daar kwam het. Alle informatie die hij nodig had kwam op tafel te liggen. Alaric glimlachte vriendelijk toen hij het mes weer inklapte en in zijn zak stak. Zijn koffie was ondertussen lauw en kon hij in één keer opdrinken. "Mondje dicht verder hé? Anders kan het zo maar zijn dat je pensioen heel kort duurt." hij klopte de man op zijn schouder alsof hij net een goede vriend van lang geleden gesproken had toen hij opstond en weer naar buiten ging.

Hij wenkte Am mee. "Zijn kinderen zijn zo uit school. Twee meisjes van zeven en negen, fietsen altijd zelf naar huis. School zit hier achter. Zijn vrouw heet Nina, ze wonen in een rijtjes huis hier drie straten verderop. Nick werkt vandaag tot vijf uur. Hij laat zijn dienstwapen altijd op het bureau achter volgens die beste man binnen. Oh en hij was allergisch voor noten. Rare info maar oké." maar nu was het Amélie haar beurt. "Dus wil je zijn kinderen oppikken en even thuis brengen? Of wil je iets anders doen met deze informatie." hij had zijn best gedaan. Ze konden nu meerdere kanten op gaan.

Dreigen met geweld werkte gewoon het beste voor hem. En hij had gekregen wat hij wou, dus het was prima gegaan. Amelie had niks om over te klagen over zijn manier van handelen want uiteindelijk was het goed gegaan. Er werd besloten om de kinderen uit school te halen. Als ze hem maar ook niet het schoolplein op duwde, want dat zou nooit goed gaan.

Maar al snel volgde de rest van het plan. Ze zouden jeugdvrienden zijn van Nick. Dat kon nog wel, hij had niet heel oud geklonken in het verhaal van de agent. En welke volwassen kerel van vijftig zou nou kinderen van zeven en negen hebben? Alaric keek bedachtzaam toen Am haar plan deelde. Op een manier die geen tegenspraak verwachtte. De kinderen ophalen, zijn vrouw inpalmen en dan een van de twee de kamer uit met een Pokémon. "Heb jij nog wat mee dan? Want het enige kindvriendelijke wat ik op zak heb is Salem." die Vaporeon was iedereens beste vriend. Dus dat zou het probleem niet zijn. "Maar goed, laten we eerst die kids maar halen dan. De scholen zijn zo klaar." het was ook maar een straat hierachter. Dus ze zouden al snel bij het schoolplein zijn.

Elke Pokemon was kindvriendelijk. "Daar zijn de meningen duidelijk over verdeeld," mompelde hij nog voordat hij het topic liet voor wat het was. Er waren duidelijk Pokemon die minder geschikt waren om met kinderen om te gaan. Furfrou's? Leuk voor de kids. Een Ponyta? Lachen. Een Garchomp of Rhydon? Iets minder gezellig. Hij was net op het punt om zich om te draaien en richting de school te gaan lopen toen er een Holo Caster af ging. Het was niet die van hem.

Amelie moest er vandoor. Dat was duidelijk. Alaric schoot haar nog de 'are you kidding me'-blik toen ze in de auto stapte en uitlegde wat hij moest doen. Geen directe dreigingen. Fijn. En zo stond hij er alleen voor. Nu moest hij in zijn eentje kinderen uit school gaan vissen. Wat leuk. Dit werd een situatie die heel lastig uit te leggen ging zijn. Uit zijn zak viste hij de Pokeball van Salem, die hij er uit liet. "Het is jij en ik vandaag Salem." Er ontsnapte Alaric nog een diepe zucht voordat hij begon te lopen in de richting van de school. Toen hij op het schoolplein stond was hij omgeven door wachtende ouders die stonden te kijken wanneer hun kroost uit de deur zou komen. Toen de kinderen eenmaal naar buiten stroomde wou Salem naar voren sprinten. Alaric knikte in zijn vingers en de Pokemon bleef naast hem staan, keek schuin omhoog om te zien waarom haar trainer deed wat hij deed. Maar hij had zijn ogen gefixeerd op de gezichten van de kinderen. Twee er van moesten een beetje lijken op.. daar. Met rustige passen stapte hij op de meisjes af. Die stopte toen ze hem aan zagen komen en keken hem met grote ogen aan. Hij ging door zijn knieën. "Emma en Sophie toch? Jullie moeder had mij gevraagd of ik jullie op kon komen halen." hij fakete zijn vriendelijkste glimlach naar de kinderen. 'Oh ja? Wie ben jij dan?' vroeg de oudste, duidelijk op een bijdehante toon. Arceus. Kinderen. "Ik ben een vriend van je vader. Die heet Nick toch? En mama heet Nina." dat was genoeg om de kinderen te overtuigen, want die knikte met grote ogen. "Kom, pak jullie fietsen dan gaan we naar huis. Mogen jullie daar met Salem spelen." hij wees naar zijn Vaporeon. Dat was genoeg om de laatste twijfel weg te halen en de kinderen met vol enthousiasme mee te krijgen. Hij had vies geluk dat het zo druk was op het schoolplein en niemand tijd had om hem een tweede blik waardig te gunnen.

Hij had de oudste voorop gestuurd met Salem, onder het mom van 'jij mag ons wel naar huis brengen', omdat hij niet heel goed wist waar het huis precies was. De oudste dochter bleef maar praten over haar vader en moeder, over dat ze zijn Vaporeon zo lief vond, dat ze thuis strikjes had liggen en dat ze met Salem met de poppen wou spelen. Hij had alleen maar geknikt, 'ja is goed' gezegd en wat gelachen. De jongste was iets stiller, verlegen. 'Kijk hier woon ik!' klonk het toen ineens, haast gillend van enthousiasme. 'Kan jij op de bel drukken?' werd er aan Alaric gevraagd. "Natuurlijk," zei hij rustig terwijl hij op de bel drukte. Hun moeder zou zo de deur open doen. Met een snelle blik op zijn Holo Caster kon hij ook zien dat het niet meer heel lang zou duren voordat Nick zelf ook thuis zou komen. Er was geen weg terug.

Het was zaak dat hij zijn hoofd heel koel hield nu. Hij had heel kort de tijd gehad om na te denken over hoe hij dit precies ging doen. Hij hield in zijn achterhoofd wat Amelie hem gezegd had. Geen bedreigingen, alleen aanwezig zijn. De deur ging al snel open en hij stond oog in oog met de vrouw van Nick. Die keek eerst verward en daarna verschoot haar blik meteen in een bedenkelijke frons. Hij stapte echter hardhandig naar binnen voordat er een deur in zijn gezicht gedrukt werd. De meisjes vertelde enthousiast over dat ze opgehaald waren en met zijn Vaporeon een spelletje mochten spelen. De moeder van de kinderen was nog steeds voorzichtig over deze vreemdeling in haar huis. "Toe maar Salem," met vrolijke sprongen verdween de blauwe Pokémon het huis in achter de kinderen aan. Hij bleef in de gang met de vrouw van Nick. "Holocaster graag," hij hield zijn hand op en daar werd al snel haar Holo Caster in gelegd, na kort twijfelen. Hij was blijkbaar intimiderend genoeg op de vrouw. "Ik kom even op visite. Ik wil Nick even spreken, duurt niet lang. Mijn Pokemon vermaakt de kinderen wel." hij wou niet dat Nina haar man meteen in zou lichten over zijn komst.

Er hing een soort ongemakkelijkheid in de kamer, eentje waar Alaric minder last van had dan de vrouw van Nick. Die was - in een poging om alles normaal te laten lijken - maar het avondeten gaan maken. Dat was prima, want dan kon Alaric haar blijven zien. Haar Holo Caster lag voor hem. De kinderen zaten iets verderop in de woonkamer bij de bank spelend met Salem, hij zat aan de keukentafel. Er klonk het geluid van een sleutel die in de voordeur ging, een deur die open ging. Alaric pakte de Holo Caster van tafel, stond op en de man des huizes stapte naar binnen toe. Zijn vrouw stapte iets meer naar de woonkamer toe, waar de kinderen waren. Het duurde even voordat hij verwerkt had wat er gaande was. 'Wie ben jij?' was het eerste wat hij vroeg. "Dat maakt niet zoveel uit, ik kom voor een functioneringsgesprek." merkte Alaric zo koel mogelijk op. Zijn ogen schoten naar de riem om de man zijn broek. Het dienstwapen hing er niet meer aan, net als de andere zaken die de politie gebruikte. Dat lieten ze dus achter op het bureau. Dat was zijn geluk.

Hij was een kop groter dan Nick, stak boven hem uit. "Kom zitten," Alaric gebaarde naar de keukentafel. Er was een kort moment waar de twee naar elkaar staarde, afwachtend wat de ander doen. Maar toen schoof Nick toch aan de tafel. Zijn kinderen waren onbewust van alles aan het spelen verderop, die leken totaal niet door te hebben wat er in de keuken gebeurde. En dat was maar goed ook, Alaric had helemaal geen reden om de kinderen er bij te betrekken. "Leuk gezin heb je. Hele lieve kinderen, netjes opgevoed. Ze kwamen meteen met me mee toen ik dat vroeg, misschien nog een puntje om aan te werken. Leuke vrouw heb je ook," er kwam een grijns op zijn gezicht en hij knipoogde naar Nick. Er werd een vuist op tafel geslagen. "Kalm aan, ik wil het alleen over je functioneren binnen het politie team hebben. Er is recent een voorval geweest met een collega van mij, je weet wel welke. Het lijkt me verstandig dat je dat dossier gewoon sluit en je iets meer kijkt naar de werkwijze van je andere collega's. Want je hebt echt een leuk gezin Nick, mooi huis, goede baan, grappige kids. Zou zonde zijn als.." hij hoefde de zin niet af te maken. Het gezicht van Nick vertrok, hij maakte zich waarschijnlijk een voorstelling bij wat dat kon zijn. Alaric's blik schoot heel kort naar de woonkamer waar hij de lach van de oudste hoorde, die achterna gezeten werd door Salem. Goed dan. Zijn blik ging terug naar Nick. "Duidelijk toch? En hey, wie weet als je je werkwijze een beetje aanpast dat je ook nog hogerop kan komen." er volgde een langzame knik. Het leek wel alsof de man zijn tong verloren was. "Goed zo, dan hoef ik ook niet meer terug te komen." glimlachte hij vriendelijk. Alaric stond op, schoof de Holo Caster van zijn vrouw over tafel naar hem, tikte kort tegen de schouder van Nick. "Geniet van je avondeten, je vrouw heeft heel erg haar best gedaan op die lasagna." Alaric floot op zijn vingers en Salem kwam zijn kant op. Hij moest even kort nadenken. "Doei Emma en Sophie, goed je best doen op school he?" luisteren naar wat de kinderen nog naar hem riepen deed hij niet. Alaric stapte door de deuropening heen de gang weer in en verdween snel door de voordeur. Boodschap was duidelijk over gekomen, als de gozer nu nog een stunt uithaalde zou het iets minder gezellig worden. Zou hij Am nog appen dat het gelukt was? Nah, ze zou wel druk zijn.