Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Het huis was bijna klaar om in gebruik genomen te worden. De slaapkamer die tot logeerkamer (Rey’s kamer) omgedoopt zou worden, was behalve het bed af. Zijn eigen slaapkamer was zo goed als af; enkel de kast moest nog opgezet worden. In een stel dozen zaten zijn kleren en zijn gitaar lag, zoals in het appartement, veilig onder het bed voor nu. Hij had besloten een nieuw, iets groter bed aan te schaffen en zijn “oude bed” (wat wel zo’n twee á drie maanden in gebruik was geweest) naar de logeerkamer te verhuizen.
Het was de woonkamer waar de chaos nu nog was. Dozen stonden overal en dat verrekte kreng van een tv meubel werkte natuurlijk niet mee. Waarom had hij ook alweer besloten te verhuizen? Natuurlijk zou Alain zichzelf niet zijn als hij niet weigerde om mensen om hulp te vragen. De eettafel stond al, samen met stoelen. De bar en de keuken waren klaar voor gebruik. Het was echt de bank en de salontafel en de televisie die nog moesten komen. Kasten en dat soort shit moest er dan nog aankomen. Het bed moest nog vanuit het oude appartement naar de logeerkamer en dan was het tijd voor het aller belangrijkste: decoreren. Als de echte gay die hij was, keek hij er nu al naar uit.
In één van de dozen die hij had meegenomen had hij wat spullen van Miko gevonden die hij ooit in een doos had weggestopt. Omdat zijn ouders de vorige verhuizing hadden gedaan, was dit compleet aan hem voorbij gegaan. Echter was het nu tijd om de paar dingetjes aan de jongen terug te geven, dus had hij hem uitgenodigd om langs te komen.
De meeste Pokémon lagen in de achtertuin. Rue lag op de eettafel (manieren, Rue!) en de kleine Shaymin had zichzelf in een hoekje van de kamer gelegd. Houten planken bedekten wat de zithoek van de woonkamer zou worden, terwijl Alain met Cas aan de bar had gezeten. Hij had de ander uitgenodigd niet zo zeer om te helpen, maar om zichzelf tot rust te brengen. Alleen merkte hij dat hij veel te hard van stapel liep en ondanks het feit dat de dokter hem eraan herinnerd had dat zijn ribben noch pols niet klaar waren om dit te handelen, was hij druk in de weer gegaan. Hij merkte het. Hij voelde het. Op werk was al gezegd het rustig aan te doen, maar hij had beloofd dat volgend weekend de originele squad langs kon komen. Ze hadden dit nodig. Dus, de uren na werk was hij hard in de weer geweest om op schema te blijven.
Miko zou eventjes langskomen en dan weer weggaan. Toch? Vast wel. Hij had er weinig behoefte aan verder. Op dit moment had hij te veel aan zijn hoofd om— Juist. Het maakte niet uit. Hij was er voor de jongen, maar meer dan dat kon en wilde hij op dit moment niet doen.
Toen de deurbel klonk, zette hij zich wat stram van zijn barkruk en wandelde hij op de voordeur af, om die met een geforceerde glimlach te openen, tweekleurige ogen gericht op de blauwe ogen van de jongen.
“Hey, Mi. Let niet op eh— De chaos hier. Kom binnen.”
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
De laatste dagen had hij meer thuis gezeten. Iets wat nooit een probleem was geweest voor Casimir, maar toch waren die dagen hem zwaar gevallen. Iedere keer dat hij Alain even zag, voelde hij zich nadien weer beter. De andere was helaas druk bezig met zijn verhuis, niet te vergeten dat hij ook moest werken. Hij had voorgesteld om te helpen in het huis, maar grotendeels wilde Alain alles zelf doen.
Vandaag was enkel anders. Er hing een rare sfeer in het huis en Casimir kon het ongemakkelijke gevoel niet van zich afschudden. De nacht ervoor had hij verschillende scenario’s overlopen terwijl hij in bed lag. In sommige begroette hij de jongen gewoon, bij andere hield hij zich afzijdig en in nog andere zei hij Alain dat hij zelf nog iets te doen had thuis. Het idee van hen drie samen in dezelfde kamer was…raar. Er was geen beter woord om het te beschrijven. Dit allemaal was nieuw voor hem, maar zelfs hij wist dat het niet normaal was.
De reden dat hij hier zat was omdat Alain het had gevraagd en omdat hij er wilde zijn voor hem. Zelfs al zorgde dit ervoor dat hij in een ongemakkelijke situatie terecht kwam die hij liever wilde ontwijken. In zijn achterhoofd had hij erover nagedacht om Kylian weer eens wat te sturen, maar hij had ervoor gekozen om het nog niet te doen.
Het kwam vast wel goed.
Casimir had zichzelf een cola ingeschonken en was daar zo nu en dan van aan het nippen om zichzelf iets te doen te geven. Deze Miko kon ieder moment hier zijn en dan kon Alain de spullen afgeven en- en dan? Om te voorkomen dat hij zou zuchten, dronk hij weer eens van zijn cola, enkel om erachter te komen dat zijn glas leeg was.
Net wanneer hij zijn glas opnieuw wilde vullen, hoorde hij de deurbel gaan en keek hij toe hoe Alain naar de voordeur ging. Al de mogelijke scenario’s die hij de dag ervoor ingebeeld had, waren weer uit zijn hoofd verdwenen. Twijfelend stond hij recht van de barkruk zodat hij de andere in elk geval kon begroeten, maar sloeg wel zijn armen losjes over zijn borst heen.
Oké, hij had toch wel een beetje spanning in zijn schouders toen hij de oprit op was gestapt en al een minuut of vijf naar de voordeur van Alain’s appartement had staan staren. Hij zou het wel maskeren met zijn gewoonlijke uitgesprokenheid maar poeh, hij wist niet wat hij in die doos van Alain zou aantreffen. Misschien zaten er wel herinneringen in die hij helemaal niet wilde weten. Of- herinneringen die hij juist wel wilde weten. Maar één manier om daarachter te komen.
Miko stak zijn hand uit naar de deurbel en drukte hem in. Zodra Alain’s gezicht verscheen en hij in zijn tweekleurige ogen keek, verdwenen zijn reservaties als sneeuw voor de zon. “Hi, Al!” Zei hij met een glimlach en een gebaar van zijn hand. Hij wachtte beleefd tot Alain hem binnen zou laten voor hij langs hem heen stapte en om zich heen keek. Overal stonden dozen en willekeurige items op plekken waar ze niet hoorde. Miko’s ogen werden meteen getrokken naar het zwarte figuur die tegen al dat pastel afstak. Casimir was er ook. “Hey! Jij ook hier/” Vroeg hij vervolgens met nog een zwaai van zijn hand en een brede grijns. Dat het misschien ongemakkelijk kon zijn als derde wiel, was iets waar Miko nog niet zo bij stil stond.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Het uitnodigen van je ex bij je thuis was nooit een goed idee. Zou de situatie ook maar enigszins anders zijn geweest, was het ook nooit iets wat Alain gedaan zou hebben. Hij was naïef, misschien, maar niet idioot. Hij wist dat wat hij op dit moment met Cas had, zelfs al was het nog zo nieuw, iets was wat hij een kans wilde geven. Dat betekende over het algemeen geen domme dingen doen. Zoals je ex thuis uitnodigen.
Het enige probleem was dat zijn ex zijn gehele geheugen kwijt was. Alain wilde hem niet alleen laten, niet nu hij zijn vrienden juist zo hard nodig had. Dus, toen hij wat vond van de jongen, besloot hij te vragen of hij langs kwam. Hij had hem ook wat receptenboeken beloofd, dus die lagen klaar op het aanrecht. Als hij zelf de tijd had gehad, was hij langs gegaan en had hij ze daar even neergelegd, maar op dit moment was het gewoon te druk om helemaal naar Pastoria te rijden. Dan had hij liever dat Miko even langs kwam en dat hij de rest van de dag gewoon met Cas kon spenderen, zoals het plan was geweest.
Maar goed. Dan maar zo. Hij liet de blonde jongen een ongemakkelijke glimlach zien, voor hij de deur verder opende en Miko het huisje binnen kon stappen. “Jullie hebben elkaar al ontmoet?” vroeg Alain zich af, na de woorden van Miko gehoord te hebben. Dat was… interessant. Een wat bezorgde frons richtte zich op Cas. “En dat ging… goed?” Cas kon nog al eens… bruut zijn. Bij hun eerste ontmoeting had Alain hem immers wel uit kunnen kotsen. Nu begreep hij beter wat de jongen bedoelde, maar toen? Hm.
“Ah, ja, Mi. De doos ligt op de salontafel klaar en ik had nog wat receptenboeken voor je gevonden,” besloot hij te zeggen. Hoe sneller ze hier klaar waren, hoe beter, toch?
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Eenmaal de jongen binnen wandelde, liet Casimir een adem los waarvan hij niet wist dat hij die inhield. Het was raar om de andere op straat tegen te komen, maar dit was raar op een heel nieuw level. Hij had geen idee wat te doen in deze situatie of hoe te reageren. Zijn eerste instinct was dan ook om zijn armen over elkaar heen te slaan en dicht tegen zijn borst aan te duwen.
Vrolijk werd hij door Miko begroet, net zoals de eerste keer dat ze elkaar zagen. “Hey,” was het enige dat over zijn lippen rolde. Alain zijn opmerking deed hem beseffen dat hij hem er nooit over had verteld, vooral omdat het zo ongemakkelijk was geweest en hij het was verdrongen had. Casimir wisselde even een blik uit met Alain en haalde kort zijn schouders op. De ontmoeting die hij had gehad met Miko was moeilijk te omschrijven. “Het was… interessant.” Waar hij achter was gekomen, was dat de andere jongen een hele hand vol was. En dan nog zacht uitgedrukt. Casimir trok zich wat terug door weer aan de bar te gaan zitten en zijn drinken er weer bij te nemen.
Zijn ogen hingen kalm op het duo, dat bezig was met de dozen spullen. Iets over receptenboeken. Ah, dus de twee hadden vroeger samen gekookt. Casimir mocht al blij zijn als het huis niet afbranden als hij probeerde een ei te bakken. Om dan nog maar te zwijgen over zijn moeilijke eetgewoontes. Het glas dat bij hem stond vulde hij opnieuw met cola, zodat hij iets te doen had.
