Tales of

Sinnoh

Een controle voor zijn been, voor zijn hoofd, voor zijn hand, voor zijn keel. Het leek groot onderhoud wel, maar goed, liever alles op een dag dan dat hij elke dag van de week moest komen voor iets anders. Nadat alles ok leek te zijn hadden ze hem nieuwe oefeningen gegeven voor zijn been en zijn hand, waarna ook een lijst werd voorgelegd voor zijn keel. Er werd hem zoveel werk aangeleverd, zelf als hij niks van Crescent Moon kreeg. Misschien dat hij zijn afwezigheid maar moest verlengen... Of toch, beter niet. Want de gedachte aan stilzitten en niks doen, maakte hem al gek. Niet dat hij niks deed, in tegendeel. Zelf nu was hij al thuis aan het oefenen om terug de gitaar te kunnen spelen. Helaas kwam er niet veel van in huis. De piano die in zijn eetkamer stond was ook niks meer dan een pijnlijke herinnering. Hij wilde het ding jammer genoeg liever buiten. De gedachte om een drumset in de plaats te zetten was vrij aanlokkelijk. Helaas had dat instrument niet meteen een elegante air als de piano had.

Eenmaal buiten het ziekenhuis, moest hij even tegen een pilaar gaan leunen zodat hij zijn goede hand kon gebruiken om de Pokéball van Harlow erbij te nemen. kalm richtte hij ze op, waarna de wolf verscheen. Enthousiast blafte de hondachtige naar haar trainer, waarbij Myr zijn verminkte hand uitstak. Zachtjes duwde ze haar kop tegen zijn hand aan, wat even pijn deed, maar hij beet erdoor en aaide zijn Pokémon kalm. De ball verdween terug in zijn jaszak. Adelyn, die zoals gewoonlijk in zijn schoudertas zat, keek even op. Ze piepte enthousiast naar het bruinkleurige wezen, die meteen kwam snuffelen aan de tas en een likje over de kop van het vosje gaf. Speelse geluiden kwamen van de shiny af, die ook haar grote vriend een paar likjes op de snuit gaf. Myrddin keek tevreden naar zijn Pokémon, waarna hij even kalm een instemmend geluidje naar Harlow maakte. De Lycanroc keek hem aan, blafte enthousiast, ze was duidelijk opgetogen om een wandeling te gaan maken.

Hij was zo blij dat hij nog maar een kruk nodig had en niet twee. Want hij zou niet weten of hij zou kunnen steunen op de verminkte hand. Hij was inderdaad heel wat macht kwijt, maar hij maakte zichzelf wijs dat dit kwam door de wonde en het feit dat hij nog niet goed wist hoe te werken met vier vingers. Zodra de wonde genezen was  zou alles weer ok zijn. Zijn blik ging even naar het verband, waardoor zijn focus van hetgeen voor hem ging. Hij botste dan ook al snel tegen iemand aan. Myr maakte even een geschrokken geluid, wiebelde op zijn been, toen zijn gebroken been en plaatste zijn kruk steviger neer. Harlow sprong meteen naar hem toe en duwde zich tegen hem aan. Hierdoor hervond hij zijn balans sneller dan hij dacht. Hij haalde even diep adem en liet vervolgens een zucht van zijn lippen rollen. De kapotte hand ging even omhoog waarna hij de wolf aaide. Vervolgens schoten zijn heldere ogen naar de dame in kwestie. Ah... hij stak even veronderschuldigend zijn hand op naar de vrouw en neeg zijn hoofd wat. Adelyn kwam even turen vanuit haar plekje in de schoudertas. Toen haar ogen dan ook de Ninetales en Vulpix spotte, begon ze enthousiast te piepen. Een beweging en ze sprong zo de zak uit. Geschrokken keek Myr even naar haar, maar ze lande soepel op de grond en trippelde enthousiast piepende naar de grotere Vulpix toe. Oh- Oh... Wat een lieve Vulpix. Myr's ogen werden meteen wat groter bij het zien van haar, waarbij een glimlach van pure wonder op zijn gezicht verscheen. Wow! Wat een mooi beestje zeg. Zijn hart. Aaaah!

Wat voor trait was dat? Het liet hem een beetje denken aan de Pokémon van Alain, maar dan met vlekjes. Hij knipperde even gefascineerd, maar bleef wijselijk op een afstand. Kijken kon immers nooit geen kwaad, toch? Adelyn huppelde steeds wat dichter naar de gevlekte Vulpix en piepte even vrolijk naar haar, haar kopje wat zakkende terwijl ze probeerde te snuffelen. De kleine, baby glittervos was duidelijk gefascineerd door deze variant van haar soort. Maar toen haar paarse oogjes opgingen naar de zwarte Ninetales, dook ze wat in elkaar, duidelijk geïntimideerd door het wezen. Harlow merkte dit meteen op en ging kalm wat over de baby staan, een lik gevende over haar kopje. De baby piepte even zachtjes en schudde vervolgens zich volledig uit, haar wangen opgepuft uit schaamte en lichte frustratie. Hmpf.

Myr knipperde even vluchtig toen het duidelijk was dat de dame tegen hem aan het spreken was. Oh... Oops. Hij stak even snel zijn verminkte hand op en wuifde ermee met een klein ongemakkelijk glimlachje, waarna hij even zijn gipsbeen wat beter neerzette, de kruk liet steunen tegen zijn heup en de holo caster bij de hand nam. Typen met de linkerhand was nog steeds een big no no, aangezien hij amper kracht kon zitten door... Tja. Hij begon rustig te typen op het apparaatje en liet het afspelen. 'Mijn excuses. Ik ben in orde. Bent u in orde? Nogmaals mijn excuses, ik was naar uw Vulpix aan het kijken.' Hij keek even op van het schermpje om naar de gevlekte vos te kijken. Het geluid van het apparaat stierf al snel af, waardoor hij verder typte. 'Ik heb nog nooit deze trait gezien.' Hij knipperde even vluchtig en keek glimlachend op van de holo caster terwijl hij haar even aankeek. Het aanzien van een andere, nieuwe Vulpix had hem meteen in een beter gemoed gebracht.

Adelyn huppelde wat naar voren bij de enthousiaste reactie van haar soortgenoot en begon te piepen tegen de ander. Het wakende oog van de Lycanroc bleef even hangen op de kleine shiny, voordat ze opkeek naar de Ninetales en haar ogen vernauwde. De wolf probeerde zich te ontspannen, maar onder de blik van de grotere vos was er een spanning die niet te plaatsen was. Angst dat de kleine vos iets zou overkomen. Toen de Eevee zich dan ook begon te mengen, keek de bruine hond even naar het trio, voordat ze de zwarte vos terug aankeek. De shiny maakte even een 'o' van haar bekje, voordat ze begon te lachen en blij naar voren sprong om wat door haar pootjes te zakken, blij kwispelende met haar staartjes. Het was duidelijk dat ze volledig was genezen van haar ziekte, het enigste dat nog aangaf dat ze het niet zo had gehad in de eerste weken van haar leven was haar grootte. Ze was ondermaats klein, net als haar trainer, en ze hadden hem gezegd dat dit helaas nooit zou veranderen. Maar ah, wat kon het ook schelen. Zolang ze gelukkig en gezond was, was hij blij.

De vrouw begon te praten en Myrddin keek even naar haar. Hm? Zorgen om hem? Nou ja, zijn gipsbeen en kruk mochten dan wel een iets zijn, hij kon steunen op het been en weldra zou hij vrij zijn van het ding. Het was letterlijk een blok aan zijn been, dus hij kon niet wachten tot het ervan was en hij weer vrij was van de ene kruk. Hij was al blij dat hij gewoon met een door het leven kon, want met zijn ene hand, die een vinger miste nu, was een kruk gewoon geen optie meer. Hij stak daarom zacht lachend zijn in verband gewikkelde hand op en wuifde ermee als teken dat het niks uitmaakte. Hij was immers in orde. Toen begon ze echter over de vulpix. Calico? Wow! Hij keek gefascineerd naar de Vulpix en knikte even rustig naar de vrouw. Oh? zijn Pokémon? Hij knikte even rustig met een bredere glimlach naar haar. Enthousiast begon hij te typen op zijn holo caster. 'Jazeker! Mijn Lycanroc heeft de chocolate trait. Ik heb nog wat traited Pokémon bij me. Jij lijkt ze ook te verzamelen?' Nieuwsgierig keek hij even naar de andere Pokémon die deze dame had. Een melan Ninetales als hij het goed had... En die Eevee leek enorm op de Arcanine die hij had gevochten. Dat was Tricolor toch? HIj knipperde en toen de holo caster zijn praatje had gedaan, begon hij weer te typen. 'Melan en tricolor, toch?' kwam ervan af. Zijn ogen gefascineerd gaande van de ene mon naar de ander.

Harlow kon zich wat ontspannen toen de Ninetales haar aandacht van haar haalde. De spanning liep haar de schouders af en rustig keek ze neer op de kleine Vulpix, die zich enthousiast op de andere Vulpix wierp en vervolgens speels haar pootjes ophaalde om de Eevee te porren. Zachte, speelse piepjes kwamen van haar af. Het was een vertederend beeld om het jonge wezen zo opgetogen te zien, zo speels.

De dame in kwestie begon te praten en even kantelde Myrddin zijn hoofd. Oh? Ze bevestigde wat hij aan het denken was en knikte met grote interesse terwijl ze vertelde ze de rest van haar Pokémon tevoorschijn haalde. Myr keek even naar de Pokémon en haalde zijn wenkbrauwen op toen hij de Buizel zag. Die had hij nog nooit gezien. Een type change hm? Wat intressant. De kleine man leunde wat naar achteren en begon te typen met het apparaatje. 'Wow! Heb nog nooit een type change gezien als deze' klonk er van de robotstem af. Zijn ogen gingen even naar de ice Buizel, waarbij hij begon te glimlachen. Rustig zette hij even een pas opzij waarna hij rondkeek. Ergens zitten leek hem ideaal momenteel. Hij pakte zijn kruk terug goed vast en bewoog er wat mee, waarna hij kalm richting een muurtje ging en er wat tegen ging leunen. Hij stak even een hand op en glimlachte naar de dame als teken dat ze even moest wachten.

Kalm nam hij de ball erbij van Toireasa en Raeghann. Zo verschenen al snel de zwarterode spin en de paarse Whimiscott ter tonele. De Spinarak keek even nieuwsgierig rond, voordat het naar haar trainer toekwam en zo de been opkroop, om zich naar de nek van de man te banen en zich op diens schouder te plaatsen. Ze hield zich dicht tegen hem, want dankzij het koude weer was het alles behalve aangenaam voor haar om buiten te zijn. Raeghann daarintegen hupte meteen wat de lucht in en begon blije en enthousiaste geluidjes te maken naar de vreemde dame. Ze liet haar paarse oogjes even over de vrouw gaan, voordat ze zich naar de Pokémon keerde en met grote interesse naar hun keek. Hij begon weer te typen op de holo caster. 'Dit zijn nog een paar van mijn traited Pokémon. Raeghann heeft de Amethyst trait en Toireasa weet ik eerlijk gezegd niet. IK zou het geen melanistic noemen,' Hij pauzeerde even terwijl een bedenkelijke frons op zijn gezicht kwam, waarna hij weer begon te typen. 'Ik heb ook nog een Sakura traited Gible genaamd Murphy en mijn starter was een Powder Blue traited Togedemaru genaamd Blathnaid. Murphy heb ik bij me maar die is een beetje wild.' Hij lachte even ongemakkelijk. Ja... het ging goed nu... Hij wilde niet dat het uit de hand liep.

Hij keek even rustig naar haar toen ze over de Buizel sprak en de kleine man knikte vol interesse naar haar. Ah... Dat klonk heel erg logisch ja. Dikke vacht in de zomer leek hem niet ideaal. Kort streek hij langs zijn kin, nadenkende, waarbij hij even zijn blik langs raeghann liet gaan. De Whimsicott was meteen in grote interesse de dame aan het bestuderen en maakte blije geluidjes. Nieuw volk, altijd sociaal zijnde. Hij glimlachte zachtjes en begon terug te typen op zijn holo caster, waarna hij het liet afspelen. 'Waar heb je deze dan vandaan? Meer richting Snowpoint? Want is het daar niet hele jaar wat kouder?' Hij was nieuwsgierig naar hoe dit fenomeen was ontstaan. Hij had nog geen enkele type change gezien, maar had er wel al van gehoord. Iets in hem werd zeker gekriebeld door dit gesprek, iets dat hij weg zou willen drukken als hij bij de realisatie zou komen wat dit allemaal inhield. Misschien dat hij toch wel het bloed van een researcher had, diep vanbinnen. En ergens toch wel een graantje had meegepikt van zijn moeder.

Adelyn kwispelde enthousiast en liet zich vallen, waarna ze haar pootjes opstak en het oortje van de andere Vulpix probeerde te grijpen. Tevreden geluidjes kwamen van het jonge wezen af. Harlow ontspande zich meteen wat meer bij het aanzien hoe ze blij tewerk ging en liet zich zakken op de grond zodat ze kalm kon gaan liggen. KOrt keek ze even naar de Ninetales, die duidelijk niet op haar gesteld was. Ze maakte dan ook even zachte geluiden en neusde even tegen de baby Vulpix aan, die even weg leek te rollen. Rustig aan kleine.

Toireasa keek met grote ogen op naar de vrouw en maakte even blije geluidjes, haar pootjes opstekende naar de vrouw. Ze was meteen blij dat iemand niet zo bang van haar leek te zijn. Myrddin dacht dat ze wel een aanvaring moest gehad hebben voor hij haar had gevonden in zijn huis. Bevende en bang zijnde van hem. Maar hij was heel voorzichtig met haar geweest. Hij had geen afkeer naar spinnen, niet zoals sommige andere mensen. In tegendeel, hij vond ze enorm lief en schattig. De vrouw sprak over een inferno trait en Myr kantelde zijn hoofd wat, voordat hij begon te typen. 'Nog nooit van gehoord, daar zal ik zeker eens op inkijken.' klonk er van het ding af. Myr leunde even wat naar voren op zijn kruk en tuurde toen naar de Spinarak. Hij begon weer enthousiast te typen, nieuwsgieirg zijnde naar haar kennis en deze trait. 'Heb je nog inferno traits gezien? Want viel me op dat het teken van een normale Spinarak hier een cirkel is. Maar mijn andere traited mons hebben alleen kleurveranderingen, geen patroon veranderingen zoals deze.' Want dat opende ook weer nieuwe deuren, niet? Als traits echt zo ver uiteen liepen dan... Tja, waar stopte het dan?

Het leek erop dat de twee Vulpixen best goed overweg konden, want Oona werd echt blij toen deze met haar begon te spelen. Zo ook de Eevee die erbij was. Myrddin kon het niet laten zich wat vreemd te voelen bij het aanzien van de mon die zijn hele familie gebruikte. Hij was een buitenbeentje geweest en had nooit gedacht een Eevee te willen nemen. Of hij daar van gedachten zou veranderen, was een ander iets. Hij vond het wel een leuke Pokémon, zeker erg fijn om mee te knuffelen, daar niet van, maar het was ergens ook de nare connectie aan zijn moeder en de familie waar hij het nooit echt goed mee kon vincen. Het was altijd een soort van vreemd gevecht in zijn hoofd, die hij ergens aan de kantende wilde zetten. Maar goed... Wat kon hij eraan doen. Wat kon de Eevee eraan doen. Niks ja. Dus het beste dat hij kon doen was het allemaal wegcijferen, voor nu.

De dame sprak en even keek hij rustig naar haar, waarna hij kalm knikte. HIj wist niet goed wat ze bedoelde met champions day, maar hij zou er geen vragen bij stellen. Het was vast het een of ander festival waar hij nog niet bekend mee was. En als hij eenmalig zijn dienst had gedaan was de kans klein dat hij in SInnoh bleef... Dus als hij ooit in contact ermee zou komen, was een ander iets. Toireasa beweegde voorzichtig naar de dame toe, waarna ze haar pootjes langs diens hand legde en blij opkeek. Totaal gefascineerd door het feit dat iemand haar niet eng vond, keek ze even blij om naar haar trainer. Myrddin glimlachte rustig naar de Spinarak, erg blij zijnde dat ze iets van geluk kon halen uit deze interactie. Hij had zo het vermoeden dat ze achter was gelaten door haar vorige eigenaars. Misschien dat ze haar eng hadden gevonden, misschien dat ze haar niet langer hadden gehoeven. In ieder geval was ze zwak geweest, duidelijk niet gewend zijnde aan het leven buiten. Hij mocht van geluk spreken dat hij haar had gevonden. Het was niet alleen een mooie additie aan het team, maar het was ook weer iets anders. Iets waar hij anders nooit naar uigekeken zou hebben.

De dame sprak verder over de Inferno trait en de klein man knikte aandachtig, duidelijk luisterende met grote interesse. Dat was zeker een intressant iets om te overwegen. Zeker toen ze ook de Vulpix erbij vernam. Hij keek even naar haar en knikte voorzichtig.... Waarna het langzaam tot hem doordrong... Dat hij. Oh jeetje. Een lichte verbazing kwam op zijn gezicht toen realisatie binnenkwam... Door zijn dikke kop, eindelijk in dat breincelletje van hem. 'Mijn excuses dat ik zoveel vraag. Mijn naam is Myrddin, nogmaals sorry als ik je aan het ophouden ben voor iets maar dit is erg intressant en dan ja,' had hij snel neergetypt en laten afspelen voordat hij onhandig glimlachte naar de dame. Kalm begon hij weer met zijn vrije hand te typen, waarbij raeghann even rustig naast haar trainer landde en nieuwsgierig opkeek naar hem. 'Het spijt me ook voor dit ik praat normaal in gebarentaal of schrijf mijn dingen neer maar met mijn been is dat wat moeilijk,' Hij hield de holo caster even op als teken dat hij met dit, het apparaatje en diens kutstem bedoelde. Hij zou liever met de ander communiceren via schrijven, leek hem aangenamer. Het was algemeen aangenamer om te communiceren met schrijven. En na het incident met Rani was hij steeds meer de holo caster gaan gebruiken. maar in deze situatie leek het dan weer fijner dat boekje terug te gaan halen uit het schof.

Niet zo heel handig om een vreemdeling zo te gaan overvallen met vragen over de meest random stuff zoals traits, maar hij kon er vrij weinig aan doen. Want als je het hem vroeg, had hij er zeker interesse in. En als hij echt het pad wilde afgaan dat zijn moeder wilde dat hij afliep, dan zou hij zonder twijfeling zich toespitsen naar iets in de richting van traits. Het was nu eenmaal een heel erg ruim, maar ook vrij intressant onderwerp. Het was uniek aan de regio, net zoals dat andere dingen uniek waren aan andere regios. Denk aan z moves of dynamax. Maar dit was anders, want je kon het niet meteen met die twee dingen vergelijken. Het was meer te vergelijken met regional forms en shinies. Maar dan weer anders. Wat was er toch zo uniek aan sinnoh dat ze enkel hier voorkwamen?

De dame stelde zich voor als Lucie Evien en Myr knikte even rustig naar haar met een glimlachje op zijn lippen. Hij lachte even zachtjes op de woorden die ze sprak en knikte begrijpelijk. Dat probleem had hij nu niet zo zeer in praten, maar als je het over text met hem had over iets waar hij zijn interesse had liggen, oh boy... Dan stopte hij ook niet. Het was weer zoiets jammers, want hij zou vast nooit zoiets in verbale woorden kunnen uiten. Ah well.. Haar vraag zorgde er echter voor dat hij snel opkeek. Langzaam knikte hij naar de ander, waarna hij rustig weer begon te typen. 'Traits vind ik zowiezo al fantastisch en ik kan er ook uren over meepraten. Daar bovenop heb ik een bias voor Alolan Vulpix. Misschien komt het door kleine Adelyn hier, maar ik ben echt verliefd op ze geworden sinds ik haar in huis heb genomen.' Het zien van de vosjes alleen al bracht hem geluk en het was heel erg jammer dat ze niet meer voorkwamen in het wild hier. Rustig typte de man verder, waarna de stem weer weerklonk. 'De vulpix swarm van vorige maand was fantastisch om ook te zien. Fantastische wezentjes.' Een oprechte glimlach sierde zijn lippen terwijl hij terugdacht aan de vosjes. Het was niet helemaal top geweest, maar om die beesties bij elkaar te zien, het maakte hem oprecht blij.

Waarom hij zo gek was op de alolan versie van de Pokémon was hem ook een raadsel. Hij kreeg niet hetzelfde soort joy van gewone vulpixen. Ze waren nog steeds enorm lief, daar was het niet van, en hij zou zeker niet twijfelen eentje aan zijn team toe te voegen. Maar... De ijsvossen hadden dat ietsje extra waar hij geen stempel op kon plakken. Het was iets dat hij had opgemerkt toen hij samen met Adelyn tijd had doormaakt. Samen zijn met de babyvos was iets unieks. Het had ene band tussen hen geschept die nooit meer zou vervallen, daar was hij zeker van. Het zou echter heel erg jammer zijn dat hij haar ooit terug moest brengen naar de bergen, naar haar familie, waar ze thuishoorde. Het deed pijn aan zijn hart bij de realisatie dat hij haar los zou moeten laten. Niet omdat hij het jammer vond om haar te laten gaan, maar meer omdat hij niet zeker was of ze dan veilig zou zijn. EN zijn eigen noden? Het feit dat hij haar bij hem wilde houden? Dat waren dingen die hij verwierp voor het welzijn van de Pokémon. Die waren immers belangrijker.

De vraag van Lucie zorgde ervoor dat hij geschrokken opkeek. Hij had niet door gehad dat hij glimlachend naar de Vulpixen had zitten kijken. Oh... Had hij...? Huh? Hij knipperde even vluchtig, waarna een frons op zijn gezicht kwam. Dat was niet iets dat je elke dag hoorde. Had ze misschien een Alolan vulpix die hulp nodig had? Of... Het duurde even voordat Myrddin langzaam ijn holo caster wat hoger bracht en vervolgens begon te typen. 'Ik denk dat nog een Alolan Vulpix Adelyn zeker goed zou doen, aangezien ze tot nu toe enkel mijn Lycanroc als echte companie heeft gehad. Dus ja, misschien wel,' Ja, ze had ook Morrígan en Raeghann, maar dat was niet te vergelijken. Hij pauzeerde voor een momentje, voordat hij uiteindelijk de rest van zijn zin wist neer te zetten en de robotstem weer klonk. 'Vanwaar de plotse vraag?'