Tales of

Sinnoh

Er was maar één reden dat hij nu kon zeggen dat hij een vrij man was, en dat was omdat hij hulp van bovenaf gekregen had. Het was niet iets waar hij trots op was, alles behalve. Iemand onschuldig zat door hem in de gevangenis, gewoon zodat hij nu hier kon staan. Kiyoshi probeerde het naar achter te duwen en er niet verder over na te denken. Hij was geen slecht persoon. Of dat bleef hij tegen zichzelf zeggen.

Kiyoshi had wat muntjes in zijn handen liggen, die hij overhandigde aan de serveerster achter de balie. Met een vriendelijke glimlach nam hij zijn koffie aan, bedankte de vrouw en verliet het koffiezaakje weer. Dit was precies wat hij nodig had op zijn vrije dag.

Het verschil in temperatuur was duidelijk merkbaar toen hij weer buiten kwam. Hij trok zijn schouders wat op zodat zijn hoofd dieper in zijn sjaal kwam te zitten en legde beide handen rond zijn beker koffie. In elk geval gaf de koffie iets van warmte tijdens deze koude winterdagen. Hij liep een eindje verder en zetten zich neer op een bankje om in rust zijn koffie op te drinken.

Kiyoshi had geen idee wat het was, maar een ongemakkelijk gevoel bekroop hem terwijl hij daar rustig zat. Hij sipte van zijn koffie en keek neer op zijn horloge. Misschien dat het maar eens tijd was om weer naar huis te vertrekken. Er was nog veel dat op hem wachtte. Het enige was dat hij niet graag in zijn kleine appartementje zat. Door de ligging was het altijd donker binnen en veel te stil. Na een jaar gespendeerd te hebben omringd door mensen, was het een ongemakkelijke stilte thuis.

Nog een keer sipte hij van zijn koffie. Eerst die op hebben en dan nam hij de metro naar huis weer. Van thuis zitten werd niemand gelukkig. Wanneer hij echter zijn beker weer liet zakken, keek hij recht op een blonde vrouw. Zijn wenkbrauwen gingen lichtjes omhoog terwijl ze tegen hem begon te praten. Kiyoshi volgde haar vinger naar het donkere steegje. Als de persoon voor hem iemand anders was geweest, had hij misschien meer vragen gesteld, maar in plaats daarvan toverde hij een vriendelijke glimlach op zijn lippen. “Natuurlijk,” zei hij en duwde zichzelf recht. Hij was niet het soort persoon om te weigeren als iemand voor hulp vroeg.

“Ben je net verhuisd?” vroeg Kiyoshi haar terwijl hij de vrouw volgde naar het steegje, de koffie nog steeds in zijn handen, zijn greep misschien iets steviger dan nodig. Een beetje small talk was altijd oké.

Terwijl ze aan het wandelen waren, nam Kiyoshi de tijd om zijn koffie leeg te drinken en de beker in de eerste vuilbak te kieperen die ze tegenkwamen. Als hij met dozen moest sleuren, kon hij maar beter twee handen vrij hebben. De vrouw reageerde op zijn vraag, maar hij knikte enkel kort. Het was logisch als ze niet teveel wilde vertellen, uiteindelijk waren ze vreemden voor elkaar en niet iedereen was even comfortabel daarmee.

Er stond inderdaad een doos op hem te wachten, maar dat detail ontging hem al snel. “Hoe weet je-,” begon hij maar voor dat zijn zin afgemaakt kon worden werd een doos in zijn armen geduwd. Het was alsof de wereld stil stond en alles om hem heen verdween. Enkel hij, de vrouw en de doos bleef over. De vriendelijke glimlach was verdwenen als sneeuw voor de zon. Zijn gezicht vertrok en een brok vormde zich in zijn keel toen er iets van geluid afkomstig leek te komen van de doos.

Zijn ogen gleden even naar het briefje, voor zijn aandacht terug naar de doos ging. “Wat zit er in de doos?” vroeg hij de vrouw. Een deel van hem wilde de doos terug in haar armen duwen, maar hij hield het stevig vast. Nee. Kiyoshi wilde dat, al dit achter hem laten. Het zorgde enkel voor problemen. Hij zou dit niet eens mogen overwegen en toch stond hij hier nog steeds, misschien omdat hij besefte dat het alternatief erger was.

Nadat de laatste keer geëindigd was met hem in de gevangenis met een vonnis van een aantal jaar, had hij gezegd dit nooit meer te doen. Kiyoshi had zijn straf uit willen zitten om daarna met een schone lei te kunnen beginnen. Jammer genoeg was het allemaal anders uitgedraaid en stond hij nu hier met een doos in zijn handen waarvan hij bijna zeker wist wat er in zat. Hij wilde het niet doen, maar had hij echt een andere keuze.

Zijn ogen vernauwden zich afkeurend toen de vrouw weer begon te spreken. Hoe graag Kiyoshi ook nee wilde zeggen, hij kreeg dat ene simpele woord niet over zijn lippen. Het was geen optie. De doos niet open maken, de doos niet verliezen. Zo simpel was het. Zijn rode ogen waren er weer opgericht voor hij zijn ogen sloot. Hij wilde dit echt niet, maar pakte toch het briefje vast dat erbij zat om na te kijken waar dat hij moest zijn. “Komt in orde,” rolde er tegen zijn zin over zijn lippen. Het was duidelijk van zijn gezicht af te lezen dat hij dit niet wilde, en toch zou hij het doen en tot een goed einde weten te brengen. Net zoals hij zo vaak gedaan had in het verleden.