Tales of

Sinnoh

Sinds het incident met zijn moeder moest Harlow af en toe op controle voor haar achterhand. Het werd hem aangeraden de wolf op zijn minst nog een maand of twee niet te gebruiken in gevechten, wat hem ergens enorm veel zorgen baarde. Wat als hij de hond nooit zou kunnen gebruiken in gevechten? In ieder geval was haar controle in orde geweest en had Myrddin medicatie mee gekregen. Gelukkig leek Harlow nooit echt van haar stuk gebracht te zijn van de bezoeken, want eenmaal de arts klaar met haar was, kwam ze blij naar hem toe voor knuffels.

Nu stond hij terug buiten het Pokémon center. Adelyn was ook voor haar laatste controle geweest en de ziekte die de jonge Vulpix had gehad leek volledig verdwenen. Ze was ook genoeg aangesterkt om terug te keren naar haar familie. Het zou hem pijn doen haar terug te brengen en haar achter te laten, maar het leek hem het beste. Het feit dat de vos de Lycanroc en Whimsicott als een soort moederfiguren was beginnen zien was hem een beetje ontgaan... Ze zou er wel uitgroeien, niet? Zoals nu, waar ze blij naast de bruine rock type huppelde met pasjes die iets te snel voor haar gingen. Harlow keek met trots neer op de kleine die even voor haar eigen poten uit begon te trippelen en wat van het blaffen nadeed. De kleine man glimlachte zachtjes. Het was zeker een vertederend beeld om de twee zo te zien.

Ze liepen een parkje voorbij en wel meteen besloot de shiny Vulpix naar binnen te huppelen. Het kleine wezen werd op de voet gevolgd door de wolfachtige. Ietwat verbaasd keek de ranger naar zijn Pokémon, waarna hij snel achter hun aan beende met de hulp van zijn kruk. He, rustig aan! Maar daar gingen ze al. Adelyn ging speels heen en weer rollen op het grasveldje en enthousiast sprong Harlow haar bij. Benkelijk keek hij naar de twee, waarna hij kalm de ball van Murphy erbij haalde. Kort keek hij ernaar, waarna hij de Gible eruit liet. Zou hij spijt krijgen van haar los te laten? Hm. De sakura traited mon keek even om, vernauwde haar ogen bij het zien van Myrddin en draaide zich om, waarna ze naar een boom toe wandelde en een Slash aanval erop begon te oefenen. Myr keek even naar de Gible, voordat hij zuchtte en een bankje benaderde.

De blonde man ging zitten en liet de rest van zijn Pokémon uit hun ballen. Raeghann ging meteen naar de baby Vulpix en Lycanroc, waarbij de drie begonnen te stoeien met elkaar. Wel rustig genoeg zodat Adelyn niet overweldigd werd. Aisling daarintegen klom op de bank naast haar trainer en legde zich languit neer. Haar kop werd neergelegd op de schoot van haar trainer, waarbij een tevreden geluidje van de Archeops kwam. Myr glimlachte zacht en begon zijn Pokémon te aaien. De zwarte Spinirak baande zich meteen een weg naar zijn schouder, waar het warmte zocht bij zijn nek, deels verborgen onder zijn lange lokken.

Klik, klik, klik. Het geluid van de camera liet Murphy meteen opkijken. Het rooskleurig beest knipperde vluchtig, waarna een grom uit haar keel oprees. Ze opende haar mond wat, waarbij blauwe vlammen meteen naar de camera werden afgevuurd. Boze geluiden kwamen van de Gible af, die meteen een pas naar voren zette, haar lichaam wat naar achter kantelend om zichzelf groter op te stellen dan ze was. Ze was al een redelijk exemplaar, groter dan de rest van haar soort, maar dat was duidelijk niet voldoende voor de dragon type. Irritatie rees haar verder naar het kop, waarna ze naar voren sprong, bek open geklapt om de persoon in kwestie aan te vallen met een Bite.

In een flits was de Archeops voor de vreemde gesprongen, waarbij een grom uit de keel van de raptor rees. Een vlotte beweging van haar klauwen eindigde met een dragon claw tegen de kop van de roze Gible, die weg rolde. Myr was meteen op zijn voet gaan staan, een strakke expressie op zijn gezicht terwijl hij naar de traited draak kreeg. Teleurgesteld, maar meer in zichzelf dan de Pokémon. Hij had moeten weten dat ze nog niet klaar was om zo los gelaten te worden. Een zucht glede van zijn lippen, waarna hij zich even draaide naar de... Vrouw? Ja... Dat leek hem een vrouw. Toireasa tuurde nieuwsgierig over de schouder van haar trainer om te zien wat er aan de hand was. De fossiel Pokémon duwde zichzelf wat meer overeind en stapte naar Murphy toe, een uitdagend geluid uit haar bek komende, die beantwoord werd door een gelijkaardig geluid van de traited draak.

Hij pakte rustig even zijn holo caster met zijn vrije hand en begon te typen. 'Mijn oprechte excuses, heeft ze schade aangebracht aan je camera? Ik dek de kosten wel.' klonk er van het apparaatje af waarna hij even zijn hoofd wat neeg. Ah Jezus, moest hem weer gebeuren eh. Harlow had meteen opgemerkt dat haar trainer aan het praten was met iemand en kwam enthousiast aangelopen, maar bleef wel netjes naast hem staan, afwachtend opkijkende naar haar trainer. Adelyn huppelde vrolijk achter de wolf aan, op de voet gevolgd door de Whimsicott, die dicht bij de baby vos bleef.

Murphy was grommend en grauwend bezig met Aisling, die haar een extra klop gaf met een Dragon Claw zodat ze dimde. Ze dimde echter niet en voerde een Metal Claw uit terug naar de gevederde raptor. Deze sprong wat naar achter en begon geïrriteerde geluidjes te maken, was gegrom komende van haar keel. Myrddin slikte even en keek bezorgd naar de situatie, bang dat het verder zou escaleren. Maar nadat de afstand er was gekomen, leek Murphy af te koelen. Ze snoof, draaide zich een kwartslag en hobbelde naar een nieuwe boom toe, om ook daar haar Slash aanval uit te oefenen. De Archeops lichte haar kop wat en keek om naar haar trainer. Met grote passen stond ze weer naast hem en duwde ze liefkozend haar kop onder de arm van de blonde jongen, hij glimlachte zachtjes en kroelde haar rustig onder haar kaak. Een zacht geluid rees op, waarbij ze haar ogen sloot. Wat zou hij ook zonder haar zijn.

De onbekende vrouw leek van haar stuk gebracht te zijn, maar kwam al snel terug op haar benen. De blonde ranger legde zijn focus op haar en glimlachte rustig toen ze sprak. Ah... Hij knikte even rustig en stak zijn hand op om het gebaar voor 'bedankt' te maken. Een simpele vlotte beweging die de meeste mensen wel konden, maar hij besloot voor de duidelijkheid ook nog iets in te typen op de holo caster; 'Dankjewel.' Klonk er dan ook van de robotstem af. Zijn ogen gleden even naar Harlow, die dichterbij kwam getrippeld bij het aanzien van nieuw volk. Blij blafte ze even naar Myrddin. De kleine man keek even van de vrouw naar zijn hond en knikte vervolgens naar haar. Braaf stapte ze naar voren, waarna ze even opkeek naar de ander met afwachtend oogjes. Adelyn volgde haar voorbeeld en dartelde vluchtig tussen de voorpoten van de bruine wolf om met grote ogen op te kijken naar de vreemdeling.

Nu pas had Myr door dat de dame nogal... Uh tja, hoe beschreef je die expressie. Verbaasd? Bewondering? Waren het de traits? De fossiel Pokémon? De shiny? Hij wist het niet, maar dit... Hm. Dit was een kans. Raeghann lande rustig naast de Lycanroc en hield haar focus op de klein Vulpix, maar Myr had zijn gedachten al op iets anders gezet. Hij legde zijn focus dan ook terug op de holo caster en begon weer te typen. 'Sorry dat ik het vraag maar ben je fotograaf?' casual talk was niet zijn sterkste punt, was ook moeilijk als je niet echt zelf kon communiceren. Hij legde zijn ogen kalm terug op de ander. Hij voelde zich licht nerveus worden, want hoe deed je dit? De vorige keer dat hij een vrouw had proberen te complimenteren had hij een vreemde combi gemaakt van twee lichaamsdelen die niet zo zeer bij elkaar pasten. Bogen. Tja, de term was niet bepaald charmerend.

De vrouw leek echt helemaal in de ban te zijn van zijn Pokémon en toen ze dan ook een hand uitstak naar Harlow, maakte de man een instemmend geluidje als teken dat het ok was. De bruine Lycanroc duwde haar kopje tegen de hand vande ander aan en begon blij te kwispelen. Ze liet een blij geluidje horen, waarop Adelyn ook meteen enthousiast naar de hand van de onbekend ging. Niet om liefkozend te zijn, maar eerder op te springen. De kleine baby was duidelijk meer gesteld op spelen. Ze probeerde dan ook haar mondje om de hand te zetten om er zachtjes in te bijten. Ook het vosje begon blij te kwispelen met haar staartjes. De twee waren altijd blij als ze aandacht kregen.

De dame begon weer te spreken en even knipperde Myrddin verbaasd. Oh. Een resaercher. Waar hij ze allemaal had gevonden. Goh, dat was even denken. Hij knipperde dan ook even vluchtig en nog voor hij een echt antwoord kon geven, was de dame al bezig met Raeghann. Ze was helemaal weg van de mon... En dan te bedenken dat hij er meer thuis had liggen. Het topje van de ijsberg welliswaar. Toireasa tuurde rustig vanaf de schouder naar de vreemde vrouw. Zijn vond het allemaal maar een vreemde bedoeling en hield afstand. Net zoals Muprhy, die nog steeds tekeer ging op de boom, was de spin meer gesteld op ruimte. De Whimsicott, die nu de aandacht had van deze vrouw, leek helemaal blij te zijn en begon wat te hoveren van de grond. Dit gaf Myrddin de kans om iets te typen in zijn holo caster. 'De Gible, Murphy, is beetje lang verhaal maar ze was van iemand anders die er geen weg mee kon. En toeval mocht wezen dat ik er net ook was.' Klonk er. 'Raeghann, de Whimsicott, heb ik gered van een Talonflame. Harlow, mijn Lycanroc komt van een breeder. En deze lieverd, Toireasa, zat opeens in m'n huis.' Toen de robotstem klaar was, moest hij even zachtjes lachen. Wat een mondvol was het ook weer.

Hij liet zijn ogen even over de ander gaan en haalde diep adem, ietwat nervous wordende voor geen enkele duidelijke reden. 'Ik heb ook nog een powder blue Togedemaru thuis, zij was mijn starter.' Hij had heel veel geluk gehad met haar en zou het erg moeilijk vinden haar ooit los te moeten laten. HOe dan ook moest hij wel toegeven dat hij amper nog iets met haar deed. Buiten dat ze af en toe eens mee ging op een wandeling was de muis blijer thuis dan ergens anders. De kleine man streek even met zijn verminkte hand langs zijn gezicht om wat haren uit zijn ogen te krijgen, waarna hij weer begon te typen. 'Ik maak zelf deel uit van Crescent Moon maar ik vind traited mon verzamelen wel leuk.' klonk er van het apparaat af. Hij had er niet heel veel aan, maar vond het zeker een bijzonder fenomeen. Aisling stak haar kop even langs de hand van haar trainer, klagende om aandacht. En Myr zuchtte even lachend, waarna hij haar een aaitje gaf.

Het compliment was aangenaam en Myr glimlachte rustig naar de dame, een blije expressie over zijn hele gezicht. Dat was fijn om te horen, hij deed immers wel zijn werk graag en probeerde goed voor zijn mons te zorgen. Ze waren de enige die hij had. Als zij wegvielen wist hij niet wat hij zou doen. Het was het enige stabiele die hij had. En dat bracht hem iets van rust in de chaos die hij de laatste tijd zijn leven moest noemen. De vrouw begon echter over CM en kort trokken zijn wenkbrauwen samen, een licht sippe expressie op zijn gelaat toen de woorden van de dame eerder op het Yule fest terug binnen kwamen. Hij had eigenlijk nog niet echt de tijd genomen om te denken over wat ze had gezegd. Wilde hij echt denken over wat ze had gezegd? Geen idee, want het was puur gebasseerd op speculatie.

Myrddin knikte langzaam naar de dame en begon weer te typen. 'De meeste mensen zijn niet zo dankbaar. Maar ik doe het liever voor de Pokémon anyway,' Als hij met Pokémon bezig kon zijn en ze ook uit situaties kon halen die niet goed zaten, dan was dat een win. Hij had gehoord over de black market, maar had er nog niks van gezien. Een iets dat in zijn achterhoofd had gespeeld was om ooit die hele taferelen stil te leggen. Natuurlijk moest hij dan wel eerst sterker worden, weten hoe hij zijn Pokémon kon gebruiken en daar bovenop ook weten waar de Black Market was. En wie erachter zat. Hij had immers geruchten gehoord, maar daar stopte het ook. Nee, als er een iets was dat Myr de kast op joeg dan was het mensen die Pokémon verkeerd behandelde. De fout zat hem immers ook alleen bij mensen, zo ging het in zijn hoofd.

Harlow keek even om naar haar trainer, iets waarop Adelyn hetzelfde deed. Hij glimlachte zachtjes en zette een pas naar voren waarna hij de wolf een aaitje gaf. Raeghann besloot dat ze genoeg had gezien en hupte even naar Murphy toe, die haar Slashes over had laten gaan in Metal Claw. Toen de blonde ranger dat zag, fronste hij even. Wat was dat beest aan het doen? De Archeops naast hem leek aan te voelen wat Myrddin bedoelde en kwam meteen in beweging om de sakura traited mon wat in lijn te brengen. Een tik van haar staart tegen de Gible zorgde ervoor dat ze grommend naar de fossiel Pokémon keek. Fijn, daar gingen ze weer. De ranger zuchtte en keek even naar de vrouw. 'Mijn naam is Myrddin by the way, aangenaam,' klonk er van het apparaatje eenmaal hij het ingetypt had, een simpel gebaar voor aangenaam kennis te maken makende uit gewoonte en beleefdheid. Het leek hem een aardige dame... En voor nu was hij toch ok bezig? Ja? Ja.

Myrddin was nooit een mensenpersoon geweest, maar hij was niet bescheiden of verlegen. Sociaal contact was gewoon zo lastig en maakte hem zo moe. Hij was een echte introvert op dat vlak en had altijd zijn alleen tijd nodig. HIj liet zijn ogen dan ook even naar de ander gaan en glimlachte zachtjes op die woorden. Hij vond mensen nu niet zo zeer een pijn, het was gewoon hoe ze op hem reageerden dat hem soms mateloos irriteerde. Hij wist dat hij een speciaal geval was op vele vlakken maar dat gaf niemand het recht hem uit te lachen of te treiteren, zoals sommigen wel eens durfden te doen.

Hij knipperde even verbaasd toen de vrouw ook gebaarde naar hem en kantelde zijn hoofd. Eh? Het zou niet... Of toch wel? Ze stelde zichzelf voor als Lex, een vrij eigenaardige naam voor een dame maar goed... De dag van vandaag konden mensen erg uniek en creatief zijn met die zaken. Hij verwierp het idee dat het een mannennaam was dan ook. Ze had vast zo'n type ouders, wist hij veel. Zijn aandacht ging immers meer naar het feit dat ze ook aan het gebaren was geweest. Lex knikte vervolgens naar zijn holo caster en een vraag volgde. Oh? Hij schudde meteen zijn hoofd op de vraag van doof zijn en glimlachte wat ongemakkelijk. Hij wist niet goed of hij deze uitleg in gebarentaal kon doen of... HIj zou het risico nemen... En dan zien wat er kwam. HIj stak daarom het dingetje weg en stak zijn handen op, de kruk wat onder zijn arm houdende in het proces. 'Ik ben enkel mute, niet doof gelukkig.' Hij glimlachte rustig naar de ander, waarna hij even de sjaal wat naar onder trok. Nog steeds was er een goede pleister op zijn wonde gebracht, aangezien deze nog niet helemaal gefixt was van de operatie zelf. Hij loste de sjaal al snel en begon weer te gebaren, hoe dan ook verkrampte zijn verminkte hand deze keer door de gebaren die hij maakte. Hij slikte, keek even naar zijn hand, zuchtte zachtjes... Ah tja...

Maar hij wilde niet kijken naar de hand, hij wilde er zijn focus niet ophouden en greep daarom zijn holo caster terug bij de hand. Toireasa tuurde van de schouder af mee naar haar trainer en knipperde wat. Zijn goede hand bewoog snel terwijl hij weer begon te typen. 'Dus ik communiceer in een mix van gebaren, dit en schrijven,' hij glimlachte terwijl het apparaatje zijn praatje deed. Hij liet zijn vinger even over het schermpje gaan, dacht even na en slikte. 'Je komt helaas niet veel mensen tegen die gebaren kunnen,' klonk er van het ding af terwijl hij zachtjes lachte. Het was jammer, maar goed.

Zijn hele leven was hetzelfde geweest. Hij had nooit kunnen praten en ergens was dit gewoon normaal voor hem. Hij moest terugdenken aan toen Chase hem had gevraagd of het schrijven hem niet lastig werd. Hij moest er bijna weer om glimlachen bij de gedachte. Ja, men kon ook hees worden, zijn vingers konden een kramp krijgen. Was dat niet hetzelfde? Hm, een mooie gedachte om die vergelijking te maken. Misschien was hij toch niet zo anders, als hij immers hard genoeg zijn best deed.

Lex begon te praten en de kleine man knipperde even, zijn blik omlaag gaande naar zijn lichaam. Oh...? Ja. Oops. Hij lachte wat ongemakkelijk naar de ander. Met zijn blauw oog, genaaide wonde op zijn hoofd, gipsbeen en verminkte, ingewonden hand zag hij er niet echt uit. Maar hij zag er op z'n minst beter uit dan iemand anders die hij kende. De vergelijking die ze maakte bracht hem aan het lachen, een zacht geluid brengende uit zijn keel. Zijn blik gleed even naar zijn hand, waarbij het gelach wel meteen afstierf. Was het maar dat, maar Myr was slimmer dan dat en had de puzzelstukjes sneller in elkaar kunnen leggen dan dat men dacht. Ondanks dat er veel dingen weg waren gevallen door de klap, was die ene foto voldoende geweest om te beseffen wat er was gebeurd. Akelig gewoon en zeker geen verhaal voor vreemden. Rustig begon hij te typen, waarna het ding begon af te spelen. 'Ik had een operatie aan mijn keel recent voor mijn stem. Ik heb ervoor net een ongelukkige val moeten maken, normaal zie ik er wel beter uit.' klonk er van het apparaatje af, de missende vinger op de ene hand niet eens opbrengende. Als iemand het echt mocht weten, dan was het een keukenongeluk. Hij glimlachte rustig naar de dame, ongelukjes gebeurden zo, immers.

Maar daar kwam Lex met een gevoeliger onderwerp. Hij fronste wat, zijn glimlach wat vervagende. Het was altijd jammer dat soort dingen te moeten horen. Hij knikte dan ook begrijpelijk naar de vrouw. Zijn ogen gingen terug naar de holo caster waarna hij begon te typen. 'Begrijpelijk. Het zit zeker vlot in je handen,' een beetje een vreemd compliment maar goed. Hij slikte, stak de holo caster weg en begon rustig te gebaren. Hij deed het wel wat rustiger aan met zijn linkerhand, die had duidelijk nog wat tijd nodig om te recoveren. Wat is zo je focus van studie als researcher?

Maar wat hij vroeg, dat werd niet echt opgenomen. IN de plaats daarvan ging Lex over op iets anders en even gingen de wenkbrauwen van de kleine man omhoog. Een licht verbaasde expressie op zijn gezicht terwijl hij vluchtig knipperde. Eh? Hij glimlachte wat schuin en begon te lachen waarna hij; 'Is dat zo?' gebaarde naar de ander. Hij hield zijn handen wat op en een kleine blos kwam op zijn gezicht bij het besef wat hij aan het doen was. HIj opende zijn mond wat, waar een klein verlegen piepje uitkwam. Oh shit. HIj slikte, lachte wat ongemakkelijk en keek schuin weg. Wat moest hij hiermee aan? Maar als hij dit echt kon doen was het wel bewijs die hij nodig had dat hij straight was en dan kon hij zijn gedachten tot rust brengen over zoveel dingen.

Hij haalde zijn handen snel wat op en neer en schudde zijn hoofd. 'Klinkt als een zeer intressant aanbod' Gebaarde hij naar de ander. Maar van zijn gezicht kon je gewoon aflezen hoe moeilijk Myr het hiermee had. Hij was knalrood, kon wel door de grond zakken en voelde zich vuil. Maar dit was zijn kans! Een vrouw!

Waar hij in der tijd wat zelfzekerder was geworden bij Alaric, leek dat allemaal zo vervaagd te zijn. Want hij kon wel door de grond zakken. En dat vreemde gevoel dat hem een akelig klemmend gevoel gaf op de borst was alles behalve aangenaam en helemaal niet zoals het toen was. Hij slikte even ongemakkelijk en probeerde zichzelf kalm te houden. Het was immers een bitter besef, maar misschien dat het allemaal wel zou opluchten als hij eenmaal het inzicht kreeg dat het anders kon. Hij was niet de enigste persoon op de planeet, er waren andere mensen. Hij kon dit best. Een aanbod was op, hij moest het enkel met beide handen vastnemen.

Maar dat zou met de tijd komen. Hij knipperde even vluchtig, stond daar een beetje met zijn mond vol tanden op te kijken naar de ander terwijl zijn hele hoofd rood werd. Wel meteen plaatste hij schamend zijn gezicht in zijn handen. Ah. Wat had hij wel niet gedacht? Wat erg dit. Hij knikte even op de woorden van de ander en liet zijn handen van zijn rode gezicht glijden. Ah... AHaha. Snel gebaarde hij een sorry naar Lex, waarna hij zichzelf probeerde te hernemen in deze conversatie. 'Genetica is cool, heel intressant.' gebaarde hij rustig naar haar terwijl hij glimlachte. 'Als het je helpt ben je altijd welkom om mijn Pokémon te onderzoeken enzo' kwam er vervolgens even snel van. Hij zuchtte even en keek naar zijn hand, waarna hij even slikte, pijnlijk. Nog steeds stond een blos op zijn gezicht.

Deze dame... Ze leek plezier te hebben met hem en dus trok hij zijn schouders wat op. Ah... HIj... Hij bedoelde het echt niet zo. HIj wilde gewoon vriendelijk zijn en- Toen de woorden klonken van Lex, kleurde hij nog wat roder. Wel. Ja. Maar niet. Like. Hij. Hij wilde niet. Dat was niet. Hoe hij- EN dat... Dat was niet hoe. Eh? Zijn mond viel wat open waarbij snelle vluchtige geluiden eruit kwamen, zijn hoofd nog roder aanschietende. Maar hij struikelde over zijn klanken en raakte duidelijk er al helemaal niet aan uit, complete error. En hier had hij gedacht dat hij wel iets kon doen. Zijn handen waren dan ook omhoog gebracht en snel probeerde hij dingen te gebaren, maar het trok op niks, want hij sloeg zo snel over van woord naar woord dat hij geen enkele gebaar deftig deed. Het was een ramp. Hij was een ramp.

Maar de volgende woorden zorgden ervoor dat de Myrddin even wat kalmeerde. Het vreemde geluid dat wat van gestotter weg had gehad stierf af en even knipperde hij vluchtig, zijn handen nog wat gerezen. Zijn nummer... Oh ja! HIj knikte wel meteen toen hij na enkele seconden doorhad wat dat kon betekenen. Een tweede kans om zich wat sterker in zijn schoenen te voelen. 'Ja hoor, wacht' gebaarde hij naar Lex, voordat hij zijn holo caster uit zijn achterzak vistte en rustig zijn nummer opende en ophield naar de ander. Zijn hoofd nog steeds een tikkeltje roder dan normaal was hij nog steeds niet 100% hiermee, maar het was ok. Het erger gekend. Ze had boos op hem kunnen worden. Dan was hij helemaal de pineut geweest. Maar zij leek het wel... Leuk te vinden? HIj wist niet goed waarom en wat hij had gedaan maar als het werkte, dan werkte het...