Dit was een lastige situatie. Blauwe ogen staarden naar de fles wijn. Waarom stond die zo hoog? Hij… Lex zette zich op zijn tenen, leunde voorover en… Nee. Zijn vingers gleden niet eens langs de fles. Zo kort was hij nou toch ook weer niet? Oké, vooruit dan. Nog één poging. Alsof hij nu ineens langer zou zijn, leunde hij zijn hand op de schap, zette hij zich weer op zijn tenen en… Oh nee!
Hij wist nog net een vallende fles te vangen en haalde opgelucht adem, voor hij het ding terug in het schap zette. Helaas was het niet eens de fles die hij wilde. Die keek nog steeds op hem neer. Hij blies zijn wangen op en vouwde zijn armen over elkaar, waarna hij een stap naar achteren zette om de situatie beter te kunnen overzien. De bruinharige jongen was op dit moment compleet onbewust van de wereld om zich heen, ogen op de prijs: de fles wijn die hij echt wilde hebben.
Alleen een pakje sigaretten kopen en dan weer terug lopen naar Am haar huis. Het waren korte stukjes wandelen die steeds beter gingen, wat hem het idee gaf dat de klappen die hij gehad had toch goed aan het genezen waren. Misschien was hij wel overmoedig omdat hij niet zoveel voelde met pijnstillers, maar dat zou hij wel merken als hij die af ging bouwen. Alaric duwde de deur van de supermarkt open, haalde bij de balie een pakje sigaretten. Meteen was de jongen geërgerd toen hij zijn ID kaart moest laten zien. Met een zucht had hij het ding tevoorschijn gehaald. Hij had zich meteen om willen draaien en naar buiten willen gaan, maar toch.. snacks halen? Snacks halen.
En zo dwaalde de jongen door de gangpaden met een winkelmandje. Voordat hij het wist zaten er al twee blikken energydrank in en een zak chips. Die dingen gebeurde gewoon. Hij was eigenlijk nog aan het zoeken naar bacon, want hij was gek op die stukjes uitgebakken spek. Hij sloeg af, kwam terecht in een gangpad met wijn en bier waar hij iemand zag struggelen om een bovenste fles te pakken. Hij had zich om kunnen draaien en weg kunnen gaan weer, hij was toch in een chagrijnige bui door het meisje achter de kassa die zijn ID kaart gevraagd had. Maar nee, hij moest weer helpen omdat hij een arm meisje in nood zag. Hij liep op het meisje af, keek langs hem heen naar de fles die ze met moeite terug zette. Alaric drukte de fles nog iets aan over zijn hoofd zodat die echt goed terug stond in het vak en pakte de fles waar ze naar aan het reiken was met gemak vast. "Deze wou je hebben?" het was geen makkelijk leven voor korte mensen. "Nog andere wensen?" hij kon hier net zo goed komen werken als hij toch als personal shopper aan de gang ging nu.
Een nachtje in de hotelkamer die Salek geregeld had voor zijn kleine ‘business-trip’ naar Jubilife City. Een heet bubbelbad, een fles wijn… Ah, het had zo goed geklonken. En hier stond hij dan, gepikeerd over de fles wijn waar hij maar niet bij kon. Opgeven kende hij niet, maar waar hij wilde zeggen dat geen berg te hoog was voor hem, stond de fles duidelijk wel te hoog. Het was niet makkelijk om klein te zijn.
Oh.
Een langere man pakte de fles waar hij zo’n moeite voor had gedaan met gemak van de hogere schap. Blauwe ogen vonden die van de ander en… Nog andere wensen? Lex kon het niet helpen één wenkbrauw te heffen bij het horen van de woorden, zelfs al kroop er een lichte, beschaamde blos over zijn wangen. “Hoezo, bied je aan te helpen?” vroeg hij onschuldig. Hij had altijd een zachte, warme stem gehad die net iets te zwaar was om voor een vrouw door te kunnen… maar eigenlijk ook net iets te licht om zeker van een man te zijn. Als iemand hem aan de telefoon hoorde zonder te zien gokten ze het meestal juist, maar ja… het aanzicht deed verwarren enzo.
Het was overduidelijk dat het niet ging lukken zonder hulp. Maar toch toen hij hulp aangeboden had en de fles pakte werd hij even met een iets aangekeken wat wat weg had van een echte side-eye. Wow hey. Toen kwam heel kort de twijfel toen hij de persoon voor zich hoorde spreken. Waar hij eerst zo overtuigd was geweest dat hij te maken had met een vrouw, leek het nu met de combinatie van de stem iets anders te worden. Had hij het verkeerd gezien? Alaric vernauwde zijn ogen terwijl hij nadacht. Hoezo hij aanbood om te helpen? "Zal ik hem maar weer terug zetten dan? Dan kan je het zelf weer proberen." er kroop een grijns over zijn gezicht heen. Hij was chagrijnig, dus dat leefde hij dan maar uit op andere mensen. Don't test me wo..man? Hij twijfelde nog steeds. Even deed hij alsof hij de fles terug in het schap schoof, maar hield hem toen maar uit. Hij was niet helemaal harteloos. Hij keek er even kort naar. "Iets te vieren?" het was de iets betere wijn, die je niet alleen maar kocht om goedkoop dronken op te worden. Dus misschien had deze.. gozer iets te vieren. Alaric had besloten dat het een man moest zijn. Kon niet anders. De stem had het verraden.
“Nee!” kwam er geschrokken uit de mond van de jongen, stem een octaaf hoger in schok, toen de fles terug naar de schap ging. Gelukkig leek de langere man nog een hart te hebben, want de fles kwam weer naar beneden en Lex liet een diepe zucht ontsnappen. Hier was hij, gepest zelfs in de supermarkt. Hij pakte de fles wijn aan en drukte deze tegen zijn borst, waarbij hij de ander met een lichte frons aankeek.
“Wanneer de baas een hotel voor je boekt, is dat wat om te vieren, niet?” Hij realiseerde zich niet hoe dat kon klinken als iemand het niet als een propere business-trip zag. Het werk in het casino betaalde goed, vooral als je jezelf na twee jaar op wist te werken tot de Shift Manager Assistant. Niet de Shift Manager zelf; daar lagen nog enkele jaren ervaring voor klaar. Maar, als assistent deed hij het goed. En het betaalde goed, wat zeker een groot pluspunt was.
Er kwam meteen protest uit de mond van de jongen en Alaric moest een lachje onderdrukken. Hij gaf de fles wel af aan degene voor hem en die drukte hem tegen zijn borst aan. "Wel een goeie smaak in wijn," hij haalde zijn schouders op. Moest hij eerlijk toegeven. Er werd verteld over een baas die een hotel had geboekt en dat dat alle reden was om het te vieren. "Dan heb je wel een hele goeie baas," grijnsde Alaric die zijn blik even naar het schap wijn liet gaan. Hij haalde er een fles wit uit en liet die in zijn eigen mandje glijden. Als hij nog langer stond dan zat zo meteen het hele vak in zijn mandje. "Of je bent heel goed in je werk." Alaric had zelf geen baan, maar hij had een vermoedde dat hij binnenkort heel erg druk ging zijn met zijn nieuwe.. hobby. En dat dat weinig ruimte over liet voor een echte baan. Het hoefde ook niet perse, hij had een dak boven zijn hoofd nu en had niet echt vaste lasten buiten af en toe boodschappen doen. "Ik ben Alaric trouwens." niet dat veel uitmaakte. Voelde gewoon netjes om je voor te stellen als je met iemand stond te praten.
Een goede smaak in wijn, werd er gezegd. De jongen humde kort en keek even naar de fles Wayfarer Pinot Noir, een fles die bijna de twee nullen aantikte. Het was niet de enorm dure wijn, niet het soort wijn wat effect had op de rekening van de jongen. Maar, het was goed en hij kon er absoluut van genieten. Hij was nooit het type geweest om veel meer aan een fles uit te geven, niet zoals de gekke spaarders die dachten dat een maandsalaris minder waard was dan één fles drank.
“Ik heb een fantastische baas,” antwoordde hij de ander. “Maar ik ben ook heel goed in wat ik doe.” Een zelfverzekerde glimlach trok over zijn lippen. Dat was altijd het interessante. Als hij hier stond, zou niemand ooit raden dat hij in het casino werkte. Had hij niet in Veilstone gewoond en had Salek geen potentie in hem gezien, dan was dat ook nooit gebeurd. Maar, hier was hij.
Alaric. “Wel, Alaric, als je een wijn zoekt die misschien meer in de smaak valt dan… dat…” begon de jongen, voor hij knikte naar de fles wit die de jongen in zijn eigen mandje had laten zakken. Zijn vingers gleden langs een paar flessen op een lagere schap, voor hij een fles Grgich Hills Estate Chardonnay pakte. Ongeveer de helft in prijs van wat hij zelf had gepakt, maar zeker een goede wijn. “Stelt nooit teleur.”
Even haalde hij diep adem. “De naam is Alexei, maar Lex is prima.” Niemand noemde hem nog bij zijn volledige naam. Het was Lex of Lexi, of Alex als iemand eens dacht origineel te doen.
Oh ja dit awas een gozer. Dat kon hij opmaken uit de houding die aangenomen werd. Toch, als hij misschien onder invloed geweest was van iets dan had hij verkeerd gegokt. Het was een close call. De gozer bevestigde dat hij een fantastische baas had en ook heel goed was in wat hij deed. Het hele toontje straalde zelfverzekerdheid uit, iets dat hij makkelijk kopieerde. "En wat doe je dan precies heel goed?" want dit was weer zo'n typische valkuil die hij zag gebeuren. Zo'n gozer die bij een bananenbar werkte omdat hij doorkon voor een meisje. Er was een heel niche stukje markt die daar goud geld voor betaalde. Alaric kende de duistere krochten van het internet. Een koude rilling trok over zijn rug bij het idee.
Hij bood hem een wijn aan die wat meer in de smaak zou vallen. Alaric kreeg een grijns op zijn gezicht toen hij zag welke. "Mijn vader dronk die altijd, maar dan rood. Moest altijd lachen dat de naam van het wijnhuis zoveel op zijn eigen leek." voordat hij het doorhad had hij de herinnering opgehaald. Het liet een zure nasmaak achter. "Ik heb nooit wijn leren drinken, drink het spul alleen om dronken te worden." gaf hij toen eerlijk toe. Alexei. Dat sloeg de laatste nagel in de kist. Het was dus wel een gozer. Alaric kon opgelucht adem halen dat een beschamend moment hem bespaard was gebleven.
En wat deed Lex precis heel goed? De grijns op zijn gezicht groeide, voor hij de ander even van top tot teen bestudeerde. “Een heleboel,” antwoordde hij. Over het algemeen hing hij niet aan mensen hun neus dat hij voor het Casino werkte, al helemaal niet dat hij er nog een redelijke functie had. Voor hij het wist kwamen er óf irritante vragen, óf iemand dacht er misbruik van te kunnen maken. Het kwam vast wel eens op als iemand langer bleef hangen… ooit.
Wijn drinken om dronken te worden? De jongen trok zijn neus op. Dat was een vreselijke keuze. Van wijn moest genoten worden. Blauwe ogen gleden weer even van fles naar fles, de twee die hij in zijn handen had en de fles die in het mandje van de ander lag. “Oké. Kom op. Laat me deze fles afrekenen,” begon hij, voor hij de fles witte wijn weer terug op het schap zette. “Dan breng ik die naar m’n kamer en trakteer ik je op ‘n paar glazen in de bar in ‘t hotel. Vandaag is de dag om wijn te leren drinken.”
Er werd niks gezegd over de job van de Alexei. Fine then, keep your secrets. Alaric had in zijn hoofd besloten dat het nu wel de bananenbar moest zijn, want waarom deed je anders zo raar? De jongen trok zijn neus op toen hij een comment maakte over wijn drinken om dronken te worden. Dit was duidelijk een vieze term in zijn oren. Tja, meningen verschilden en smaken ook. Alaric was sowieso meer een liefhebber van sterke drank dan de 'laffere' drankjes als wijn en bier.
Was hij vandaag de deur uit gegaan om vervolgens met een vreemde in een bar van een hotel te gaan drinken? Absoluut niet. Ging hij mee met de gozer om te kijken of hij op tweeëntwintig jarige leeftijd nog kon leren wijn drinken? Absoluut wel. "Meen je die nou? Als je het voor elkaar krijgt ben je echt een held. Ik heb weinig hoop." zelfs zijn vader die hem - zodra hij achttien was mind you - wel is wat voorschotelde om te kijken of zijn zoon toch nog iets van smaak ontwikkeld had. Het antwoord was nee. Alaric volgde Lex naar de kassa en rekenende na hem zijn eigen spullen af, die hij in de lege rugzak deed die hij op zijn rug gedragen had. "Dus, welk hotel hebben ze je in gezet." hij wist in Jubi alleen zijn krakkemikkige eigen nog te vinden en de luxe van Myrddin waar hij een keertje afgezet was per ongeluk. Alaric verzette de gedachte aan de jongen meteen en probeerde zich te focussen op de jongen die hem nu mee ging nemen naar een of andere hotelbar.
Er werd gezegd dat er weinig hoop was, waarop Lex kort lachte. “Ik zal m’n best doen en anders leer ik je op z’n minst whiskey drinken,” besloot hij. “Op de goede manier. En de goede whiskey,” ging hij door, voor hij de ‘huu ik drink whiskey’ kreeg en de goedkoopste whiskey kocht die er was. Om het dan te mixen. Vreselijk, het deed gewoon pijn.
Lex pakte de zilveren creditcard uit zijn portemonnee en rekende af voor de fles, waarna hij deze weer in zijn hand nam en de pas en portemonnee weg stopte in zijn eigen tas. De vraag in welk hotel hij zat werd gesteld en Lex liet een glimlach zien. “Dat zou de verrassing verpesten, of niet?” vroeg hij liefjes, terwijl hij de ander gebaarde hem te volgen.
Ze waren dichtbij het hotel geweest, dus het duurde niet lang voor hij gebaarde naar het 5 sterren hotel waar zijn baas altijd gek op was geweest. “Het ziet er op ‘t eerste gezicht niet indrukwekkend uit,” gaf hij toe, voor hij de deur voor de ander opende. “Maar wacht maar tot je de bar ziet.” Want die was op het dak. Maar, eerst naar zijn kamer.
Lex zou zijn best doen en anders zou hij hem whiskey leren drinken. "Kijk, nu begin je mijn taal te spreken," het werd meteen al gecorrigeerd met de goede whiskey en de dure varianten. Die kon hij zelf meestal niet betalen, maar had hij wel een keer op een feestje van Am wat gehad. Alaric slenterde rustig achter de jongen aan. Hij wou niet kwijt in welk hotel hij zat, want dat zou verrassing verpesten. "De verrassing dat ik zo meteen in een donker steegje neergestoken ga worden door een vreemde?" hij moest lachen. Hij had niet echt het idee dat dit iemand was die slechte bedoelingen had. En Alaric durfde zichzelf toch wel wat ervaring met mensenkennis toe te rekenen.
Gelukkig was het niet heel ver lopen naar het hotel, want Alaric moest toegeven dat heel veel lopen nog niet zo heel comfortabel voelde. Het ging, maar het was allemaal een beetje veel. Maar grenzen waren er om over heen te drukken. Tenminste, zijn eigen fysieke grenzen. Op het eerste gezicht zou het hotel er niet zo spannend uit zien. Toch vond hij de entree wel luxe ogen. Alaric keek rustig rond. "Je baas is wel gek met je," grijnsde hij terwijl hij verder achter Alexei aan liep naar zijn kamer. Hij wou natuurlijk eerst zijn eigen spullen daar neer zetten voordat ze naar de hotelbar gingen. "Hotelbar zit hier ergens beneden?" nam hij aan terwijl hij rond keek. Meestal hingen er wel bordjes en zo om je een beetje de weg te wijzen, maar die zag hij niet. Hmm.
Was de verrassing dat hij zo neergestoken werd door een vreemde? Lex humde geïnteresseerd. “Er zijn veel leukere dingen om in het donker te doen, Alaric,” verzekerde hij de ander, waarna hij even een geamuseerde grijns aan zijn lippen voelde trekken. Iemand in een steegje neersteken was zo 2021.
“Ik denk dat ik één van de weinigen ben die door de baas zelf is aangenomen. Vanaf daar was het niet lastig om door te groeien,” legde Lex uit, zonder te veel te zeggen. Hij was op zijn 18e aangenomen door… Hij wist eigenlijk niet eens zo goed hoe hij bij Salek terecht was gekomen. Een familievriend had het aangeraden en voor hij het wist, had hij voor de man gezeten in een sollicitatiegesprek. Ze hadden gepraat over zijn familie, over zijn broertje en toen kwam zijn fascinatie met nummers en kansen en— Daar leken ze overeen te komen.
Lex stapte de lift in en schudde zijn hoofd. “Nah. Bar is boven,” zei hij enkel, voor hij Alaric wenkte om hem de lift in te volgen. Zodra ze daar waren, klikte hij de 7e verdieping aan om naar zijn eigen kamer te gaan. “Als je jouw spullen er ook even neer wil leggen?” suggereerde hij. Niet omdat het zo lastig was om ze mee te nemen, maar de bar was niet echt… de plek waar je je tas mee nam. Met zijn kleding zou Alaric al genoeg afsteken tegen de rest.
Zoveel meer leukere dingen om te doen in het donker? Hij moest kort lachen. "Daar heb je gelijk in, Lex." hij matchte de toon van de jongen. Als dat was hoe hij het ging spelen. Eenmaal daar legde Alexei uit dat hij als een van de weinige door de baas zelf aangenomen was. Alaric knikte begrijpend. Dus zijn baas was niet iemand die veel aanwezig was, tenminste, dat maakte hij hier uit op. Hij probeerde nog steeds uit te vissen wat de jongen precies voor werk had, maar besloot dat hij het waarschijnlijk niet nu al te weten zou komen. Misschien als ze een paar wijntjes verder waren.
Alaric volgde Lex de lift in, waar hij op de knop voor de 7e verdieping drukte. De bar was boven. Alaric fronste. "Boven? Op het dak boven of?" Lex stelde voor om zijn spullen bij hem in de kamer te leggen. "Lijkt me prima, ik val al genoeg op met dit," hij gebaarde naar de simpele kleding die hij aan had. Hij had mensen zien lopen. Kerels in pakken en nette kleding. Kwam hij aan met z'n hoodie en jeansbroek. Oeps. "Ik was niet echt van plan om vandaag naar een hotelbar te gaan en it shows." en hij had ook best 'nee, ik moet nog dingen doen' kunnen zeggen, maar wat was daar de fun van? Alaric liet de tas van zijn rug af glijden om die weg te zetten. "Al helemaal niet een hotel vol met zakenlui." dat hij zich misplaatst voelde tussen de mensen hier was duidelijk. Maar wat deed je er aan. Lex was van wat hij nu zo mee kreeg wel gezellig, dus het zou vast wel goed komen.
De gang was niet spectaculair, maar zodra je de kamer in kwam, was het duidelijk dat er aardig wat geld in de hotelkamer was gestoken. De deur naar de badkamer was open en liet de jacuzzi zien die zeker die avond nog gebruikt zou worden. Lex zette de fles wijn op de tafel in de kamer en humde even zacht terwijl hij zijn jas uittrok en een wat netter vest uit de kast trok om over zijn zwarte broek aan te doen. Goed genoeg.
“Op het dak, ja,” knikte Lex op de vraag van de ander. “Ik zou voorstellen dat je iets mag aantrekken, maar ik ben bang dat het niet past,” grijnsde hij. Het idee van Rick in één van zijn kledingsstukken was niet… ja. Dat zou nog veel erger zijn dan op deze manier opvallen. Komisch, maar niet echt behulpzaam.
“Dat is het voordeel van een hotel als dit. Op gegeven moment is er zoveel geld te vinden dat het niet meer uitmaakt wat je doet,” zei hij met een schouderophaal. Hij keek nog één keer de kamer rond, voor hij zijn portemonnee weer pakte en de kamer uitliep. “Het is een voordeel van het werk. Als de baas je ergens heen vraagt om te helpen, dan moet dit wel aan zijn standaarden voldoen.” Nu had Lex niets te klagen over zijn baan. Hij verdiende meer dan de meeste mensen die enkele jaren ouder waren. Hij had een goed leven en veel vrije tijd.
“Wat doe jij zoal?” vroeg hij, terwijl ze hun weg naar de lift weer maakten om naar het dak te gaan, twee verdiepingen hoger.
De bar zat inderdaad op het dak. Damn. Het was maar een gok geweest omdat hij de bar nog niet gezien had, maar dat was wel een betere plek om een bar te fixen. De deur van de kamer zwaaide open en Alaric stapte wat voorzichtig achter Lex aan naar binnen. Hij keek kort rond. De kamer was luxe, veel beter dan het hotel waar hij gezeten had voordat hij naar Amélie verhuisd was. Bij een korte blik in de badkamer werd het hem ineens duidelijk waarom de jongen de dure fles wijn gehaald had. "Aha, nu zie ik waarom je die bovenste fles wijn wou." merkte hij op met een grijns. Lex zette zijn spullen weg en Alaric liet zijn rugzak op de grond zakken op een plek waar hij niet in de weg stond.
Hij moest lachen toen Lex heb kleren 'aanbood'. "Nee dat wordt niks, zou er komisch uit zien. Maar dan loop je nog harder voor schut met me dan je nu al doet." niks mis met een gezonde dosis zelfspot. Alaric trok het elastiekje uit zijn haar los en keek kort een spiegel in om zijn haar wat netter vast te zetten dan het eerst zat. Dat was het minste dat hij kon doen. Lex legde uit dat op een gegeven moment er zoveel geld zat dat het niet meer uitmaakte. Dat was zeker waar. "Sowieso die echte zakenlui geven geen ruk, die leven in hun eigen wereldje." Hij liep achter Lex aan de kamer uit, terug naar de lift. De jongen legde uit dat als hij ergens heen moest om te helpen voor zijn werk dat dat wel aan de eisen van de baas moest voldoen. "Genoeg bazen die hun werknemers in het goedkoopste hotel wat er is dumpen voor zoiets, je hebt het wel goed voor elkaar." en dat waren de feiten. Maar dat wist Lex vast ook wel. Er werd gevraagd wat hij zoal deed. Alaric haalde zijn schouders op. "Ik ben een trainer, druk bezig met mijn badges halen en Pokémon trainen," hij hield het gewoon nog altijd bij zijn vorige bezigheid. Niemand die hoefde te weten dat hij ingelijfd was door een criminele organisatie. "Heb op het moment even een soort break genomen er van, om wat dingen op een rij te krijgen. Daarna ga ik weer verder." niet dat hij ooit nog een voet in een gym ging zetten. In elk geval niet meer voor zijn vorige doel. Toekomstig Champion van Shinnoh zat er niet meer in voor hem.
Nu zag hij waarom Lex voor de bovenste fles was gegaan. Lex hief één wenkbrauw en keek de ander even geamuseerd aan. “Je moet genieten van wat je hebt, toch?” vroeg hij onschuldig. En wat hij had, was een gulle baas en een goed salaris.
“Voor schut? Ik zie er hooguit uit als de jongste sugar daddy ooit,” knipoogde hij grappend. Niemand hier dacht er zo over. Liep er iemand rond met iemand die er niet zo… bedeeld uit zag als de rest? Dan was het waarschijnlijk een eerste ontmoeting in die richting. Daarna zou diegene er ook beter en passender uit zien. Lex was daar niet rijk genoeg voor en had er ook weinig interesse in. Hij kon het allemaal ook gratis krijgen en daar was het een stuk spannender.
Genoeg bazen die hun werknemers in een goedkoop hotel dumpten. Hij had het goed voor elkaar, aldus de ander. Lex knikte tevreden. “De baas herkent zichzelf in mij en is ervan overtuigd dat ik ‘t hier kan maken. Hij weet ook dat ik waarschijnlijk niet voor altijd blijf hangen en voor het Researcher pad ga,” legde hij zijn positie uit. En wat kreeg je als een rijke baas je wilde houden? Juist. Die ging je laten zien wat je miste als je niet bleef.
De ander vertelde terwijl Lex de verdieping in de lift indrukte dat hij een Trainer was en dat hij nu even een break nam. “Me-time is belangrijk. Dus je bent een Trainer? Ben je er ook een beetje goed in?” werd er met een knipoog gevraagd. Niet iedereen had talent, immers.
Lex leek het allemaal wel prachtig te vinden. En hij had wel het idee dat hij gelijk had. Rijke mensen gaven geen fuck. Ze hadden geld, wat zouden ze zich druk maken om een joch die wat anders er uit zag dan wat de norm was onder rijke mensen. Lex zou er uit zien als de jongste sugar daddy ooit. Alaric lachte kort. "Ze zullen vast allemaal heel jaloers zijn daarboven dan," hij maakte een oogbeweging omhoog, waarmee hij de bar bedoelde. Lex vertelde over zijn baas, die zich leek te herkennen in de jongen. Hij liet vallen dat hij voor het Researcher pad zou gaan. "Oh researcher? Vriendin van mij gaat ook die kant op," merkte hij op. Lucie was altijd zo druk en gepassioneerd over haar onderzoek en de traits die ze onderzocht. "Al een onderzoeksonderwerp uitgekozen?" Alaric liep rustig achter de jongen aan naar de lift. Die drukte de knop in voor de juiste verdieping en de deuren sloten zich achter hen.
Lex vroeg of hij er een beetje goed in was. Alaric haalde zijn schouders op. "Ik denk graag van wel. Heb nu twee badges binnen en we zijn druk aan het trainen voor badge nummer drie." legde hij uit. "Het ding is dat je een sterk team moet opbouwen, band moet ontwikkelen met je Pokémon en zo. Gaat best veel tijd in zitten." hij ging nu niet uit leggen dat hij uit de running lag door een ongeluk met de onderwereld. Nee. Hij was gewoon nog aan het trainen en rustig aan aan het doen.
Ze zouden vast allemaal heel jaloers zijn daarboven, merkte de ander op. Lex humde even bedenkelijk. “Als je na wat wijntjes besluit om de fles in mijn jacuzzi te delen misschien wel,” merkte hij zonder schaamte op. Hij stond open voor het idee, immers. En hij kon niet ontkennen dat er bepaalde rijke lui daarboven waren die jaloers zouden zijn. De jongen was… zeker fijn om te zien. Dan was er alleen nog hopen dat hij—
Researchers? Ah. Ja. “Genetica, traits,” antwoordde hij. “Ik wil een lab openen en me focussen op genetische afwijkingen en hoe we dit kunnen toepassen in de geneeskunde.” Dit voor zijn broertje, maar dat was geen onderwerp voor vanavond.
Tijdens hun korte rit in de lift vertelde Alaric wat er allemaal voor tijd in het trainen zat en Lex humde even bedenkelijk. “Klinkt als een uitdaging. En de doelstelling om Champion te worden? Is dat gewoon zodat de vrouwen voor je op de knietjes gaan of zit er meer achter?” vroeg hij, een speelse grijns op zijn gezicht terwijl de liftdeuren zich openden en ze recht de bar in stapten.
Alaric keek de jongen schuin aan - voor zover mogelijk met het verschil in lengte - toen hij een opmerking maakte over zijn fles wijn en jacuzzi. Was hij nou.. aan het flirten met hem? "Hmm, misschien hou ik je daar wel aan." dat kon hij ook. Maar het ging al snel over genetica, traits. Iets waar hij Lucie ook over gehoord had. Maar Lex had een andere doelstelling hoorde hij al snel. "Je denkt dat de traits van Pokémon toepasbaar zijn op mensen?" het was niet gek om in te denken, er waren vast Pokémon die genetische overeenkomsten hadden met mensen. "Klinkt interessant.." maar meer wist hij er ook niet op te zeggen, hij wist het fijne van genetica niet.
Lex vroeg hem naar zijn intenties als trainer. Of het was om Champion te worden zodat vrouwen voor hem zouden buigen. "Dat zou een fijne bijkomstigheid zijn maar, helaas nee." hij stapte achter hem aan de lift uit. "Heel eerlijk? Het is een soort jongensdroom van mij geweest die ik achterna jaag nu ik de.. ruimte en tijd heb zeg maar." hij liet zijn blik even over de jongen naast hem gaan. Het deed een beetje zeer om hier over te vertellen terwijl hij wist dat dit allang een opgegeven doelstelling was. "Ik weet niet of het haalbaar is, maar ik wil het zeker proberen." nog even aandikken en dan hopelijk het onderwerp kunnen laten rusten.
