Tales of

Sinnoh

Rustig wandelde hij verder. Een kruk in de hand was het elke dag makkelijker om te steunen op zijn gebroken been. Niet lang zou het nog duren voordat hij uit het gips mocht. Hij keek er enorm naar uit om vrij te zijn van dat verdomde ding. NOg een weekje, dan check up, en als het allemaal goed was zou hij eruit mogen. HIj zou misschien nog even moeten opletten en de kruk moeten gebruiken als het niet makkelijk ging, maar met de oefeningen had hij er vertrouwen in. De gym die bij hem, thuis stond was aan het verstoffen en met het idee dat hij zijn zinnen had gezet op een nieuwe sport wilde hij zich er volledig ingooien. Maar goed. Vandaag zou hij helpen in het shelter met de Pokémon. En dus was hij erheen gegaan. Met Adelyn en Harlow naast zich ging en Toireasa op zijn schouder. Hij had Murphy, Rae en Ais ook mee, maar die zaten nog in hun ballen. Morri en Blath had hij thuis gelaten. De twee mons leken steeds minder mee te willen op klusjes, wat ok was. Zo had hij tenminste iets van veiligheid in zijn huis.

Kalm had hij zich aangemeld aan de balie, waarna hij wat was gaan zitten in een van de stoelen. Hij had wat schuine blikken gekregen van andere rangers, vast omdat hij nog steeds een reputatie had die hem voor de rest van zijn leven zou achterna gaan. Hij zag er op z'n minst niet vreselijk uit. Het zwarte oog was aan het wegzakken in zijn gezicht en de snee die hij had was ook goed aan het genezen. Zolang men niet keek naar zijn hand was alles in orde. De fijn gebouwde Ninetales was gaan liggen, de grote Lycanroc naast haar liggende. Hij glimlachte zachtjes en leunde wat naar achter. Zijn ingewikkelde hand werd opgetild, waarna hij staarde naar de plek waar ooit iets was geweest. Een zucht kwam van hem af, eentje die zwaar en diep liep. Op z'n minst kon hij vandaag iets rustigs doen voor de organisatie. Hij had de afleiding nodig, na alles wat er was gebeurd. Als het aan hem lag deed hij alle tasks, maar ze hadden hem ook gezegd dat hij het beter wat rustiger aandeed met zijn huidige toestand.

Hij stak zijn hand ter begroeting op naar de vrouw die haarzelf voorstelde als Janine. Hij knikte even en duwde zichzelf overeind. De Ninetales en Lycanroc sprongen meteen ook recht en keken met grote ogen op naar hun trainer en toen de dame in kwestie. Hij glimlachte even zachtjes en liet zijn hand over hun hoofden gaan. Een tevreden geluid kwam van de twee viervoeters af en langzaam legde de blonde man terug zijn focus op de dame, die even blij keek naar de shiny en traited mon. AL snel keek ze terug naar hem en vertelde ze hem over een speciaal groepje Pokémon die ze hadden. Zeven eevees, maar niet zomaar eevees. Naakte...? HIj fronste even wat en kantelde zijn hoofd, waardoor de vrouw moest lachen. Vluchtig legde ze uit dat ze zo gefokt waren en het dus geen kaal geschoren exemplaren waren. Ah. Ok... Hij knikte langzaam naar haar en leunde wat op de ene kruk, waarna hij al snel haar kon volgen, zo naar achteren toe.

En van het ene moment op het ander zat hij in een kamer met zeven naakte vossen. Hij knipperde even terwijl hij de beesten aankeek. Ze waren vrij fragiel gebouwd en zagen er vreemd uit... maar ze waren ergens vreemd schattig ook. Toireasa was op een van de stoelen gekropen en keek wat behoedzaam naar de vleeskleurige wezens. Harlow daarin tegen was meteen enthousiast op de zeven normal types en begon aan ze te snuffelen. Adelyn volgde twijfelachtig haar voorbeeld, maar bleef op afstand. Myr slikte even en zuchtte zachtjes. Nou. Misschien was een bad geven aan alle zeven ene goede start. Hij liet zijn ogen even rondgaan, waarna hij al snel een soort plastic kuipje had gevonden. Rustig stapte hij ernaar en greep hij het met zijn goede hand vast. Kalm ging hij naar de wasbak, waarna hij de kuip begon te vullen met lauwwarm water. Met een enkele vinger voelde hij aan de vloeistof om te zien of het niet te warm was. ja ideaal. Hij glimlachte zachtjes en legde zijn goede hand om de shampoo fles die er stond. Een soortvan neutrale zeep die de Eevees vast wel konden verdragen. Mooi. Die legde hij aan de kanten, waarna hij kalm een paar handschoenen uit het doosje trok. Rustig trok hij de ruberen dingen aan, waarna hij de kraan toe draaide. Goed. Een eerste Eevee kon erin.

Rustig bracht hij de rest van zijn Pokémon eruit. Murphy ging meteen fronsend kijken naar de beesies, maar Aisling gaf haar een tik van de staart en ging naast de groep liggen, die meteen enthousiast zich begon te nestelen in de veren van de fossiel Pokémon. Toen Myrddin even een blik legde op Raeghann, knikte ze, waarna ze een Eevee vastpakte en naar hem toe bracht. Rustig nam hij het beestje van de Whimsicott over, waarna hij kalm het beestje in het water stak en begon te wassen. Wat zeep in de handpalm en rustige halen over het rugje. Waarna hij het wat liet weken en toen afspoelde onder de kraan.
En zo ging dat door. Elke keer als hij klaar was met een van de vosjes, wikkelde hij die in een handdoek en gaf hij die aan Rae, die dit doorgaf aan Aisling en met haar poten verder gingen om voorzichtig de Pokémon af te drogen. Het was een soort routine geworden waarbij hij steeds het water tussendoor ververste. Met de traited grass type ging het werk ook soepel.

Tot ze bij de laatste Pokémon kwamen. De Eevee zelf was heel lief en aangenaam, maar toen hij over haar pootje ging, merkte Myrddin meteen op dat ze een wondje had. Hij fronste, haalde haar meteen uit het water en sloeg een handdoek om het beestje. Dit moest hij zeker melden aan Janine. HIj stak daarom ene hand op naar Raeghann als teken dat ze moest wachten, waarna hij zijn kruk nam en rustig naar de deur wandelde van de kamer. hij opende deze, sloot deze netjes achter zich om zeker te zijn dat geen Pokémon zou ontsnappen en keek rond. Ah- Daar was ze, bezig zijnde met een Growlithe. Hij benaderde de dame en schraapte even zijn keel, waarna hij zijn holo caster erbij nam en begon te typen. 'Een van de Eevee's heeft een wondje aan zijn poot. Wat wil je dat ik ermee doe? Ik heb geen ervaring met wondzorg.'

Hij glimlachte dankbaar naar de dame en nam de spullen aan, waarna hij weer in beweging kwam, naar de kamer. Eenmaal aan de deur opende hij deze en hobbelde hij op zijn krukken naar binnen, zijn grijsblauwe ogen gingen de kamer even rond. Zo te zien was alles ok hier. Adelyn en Harlow waren aan het spelen met de gedroogde Eevees terwijl Aisling ene oogje in het zeil hield. Toireasa was inmiddels op haar rug geklommen. Tussen de poten van de grootte Archeops was de gewonde Eevee genesteld in een doekje. Mooi zo, die mocht nu niet wild gaan doen. Hij liep even naar de werktafel toe en plaatste de producten neer, waarna hij een hand langs de tube zalf liet gaan. HIj opende het en bracht wat aan op zijn hand, waarna hij zich een kwartslag draaide en naar het beestie bij de fossiel Pokémon wandelde. Wat moeizaam ging hij door zijn been, waarna hij zich gedwongen moest gaan zitten opdat zijn gebroken been dat buigen toch niet zo fijn vond. Voor hij het wist had hij de kale Eevee bij zich op de schoot en was hij haar wonde met zalf aan het insmeren.

Dat was voldoende niet? De normal type piepte tevreden naar de man en sprong van zijn schoot af, waarna ze even met haar pootje trok, maar er toen wel rustig mee tewerk ging. Kort kwam ze terug, waarbij de kleine man haar even over haar kale bol aaide. Murphy keek snuivend even op van dat gebaar en vernauwde haar ogen, maar Myrddin rolde even ermee en zuchtte zachtjes. Dramaqueen dat het was. Aisling duwde haarzelf wat meer overeind, waarna ze haar kop wat liet zakken, zodat de man ergens steun kon vinden. Hij aaide haar even dankbaar achter haar kopje, kroelde haar en gebruikte vervolgens haar aanbod als steun. Kalm kwam hij overeind, waarna hij even diep adem haalde en zijn kruk er weer bij nam. Terug op zij been kon hij terug naar de werktafel wandelen. Waar hij kalm het flesje met olie vanaf nam. Hij knipperde, keek naar zijn handschoenen en nam ze rustig af. Kalm wierp hij deze in de prullenbak, waarna een nieuwe paar uit het doosje latex handschoenen werd gehaald. Met het verband om zijn verminkte hand wilde hij daar geen olie op hebben. Al die vettigheid was niet iets dat hij erin wilde, simpel als wat.

Harlow keek even schuin op naar haar trainer toen deze even gebaarde naar de naakte Eevee's. Wel meteen blafte ze enthousiast, waarna ze een eerste naakte beest vastgreep en naar hem toebracht. Heel voorzichtig bungeld het wezentje in de bek van de wolf en even moest Myrddin lachen. Het leek niet heel gemakkelijk, maar de normal type leek erg rustig en accepteerde dit dan maar. Rustig plaatste Myrddin het wezentje op de tafel, waarna hij fles opende en wat van de olie op zijn gehandschoende handen bracht. Hij bracht ze even tegen elkaar, lachte tevreden en begon het beestje vervolgens kalm in te wrijven. Ze leek er duidelijk van te genieten, hoe haar tere blote velletje zo werd behandelt. Hij glimlachte zachtjes, vond het wel grappig hoe ze zo'n rustige expressie trok, en bracht zijn vingertoppen naar diens oren. Dit leek wel het beste punt te zijn, want een purrend geluid kwam van de Eevee af, eentje die oprees en door de kamer heen ging. Ze genoot er duidelijk van. De aandacht, de acties. Het was enorm schattig hoe ze genoot.

En zo ging hij dan ook tewerk bij de andere zes Eevees. Elke keer aangegeven door Harlow, waarbij Adelyn een hopeloze poging deed ook te helpen maar grandioos faalde. Terwijl Myr bezig was waren Murphy en Aisling duidelijk bezig met de beestjes in het oog te houden. Soms leek het wat te wild te gaan en dan stapte de Archeops in, maar tot zijn verbazing deed ook de Gible soms iets. Al snel was hij aan de laatste Eevee en lot mocht het weten, maar het was mevrouw zalf. Hij glimlachte terwijl hij haar eerst even aaide en kroelde, voordat hij aan het werk ging met de olie. Hij ontweek tactisch de wonde, waar nu een goede kloddere zalf op te vinden was. Hij moest iets voorzichtiger tewerk, maar ook uiteindelijk was deze vos ingesmoet. Heerlijk gewoon, allemaal glimmende in de olie, allemaal zo schattig en mooi. Het wa svoor weg te smelten!

Hij leunde naar achter en trokn de handschoenen uit, waarna hij ze even weg wierp en vervolgens zich weg draaide van de tafel. Hij boog wat, pakte ene pakje gedroogde bessen erbij en viste er even een paar uit. Hij keek om naar de Eevee en maakte een geluid met zijn tong om hun aandacht te krijgen. Het gelik zorgde ervoor dat de focus van zeven naakte Pokémon op hem gericht was. Hij ging meteen terug zitten en begon rustig de besjes uit te delen. De Pokémon waren enorm rustig, want ze begonnen zich tegoed te doen aan de snacks. Geen geweld, gewoon pure rust, waarbij zijn mon en die van het shelter gewoon aan het viben waren. Dit was perfect gewoon. Nu... Wat nu... Hij zat hier wel goed, tussen de naakte Eevees, het was een fijn beeld en het was het ook enorm leuk om ze te eten te geven. HIj wilde ergens nog niet weg gaan. Ze waren zo'n dropjes.

Langzaam keek hij op toen de vrouw binnen kwam. En hij fronste wat. Zijn maag keerde even bij wat ze zei. Was ze... Was ze niet goed in haar hoofd? Hij haalde even diep adem, sloot zijn ogen en knikte enkel even. Ja hoor, laat de mute jongen maar een verhaal voorschrijven. Als hij geluk had kon hij vanavond misschien nog een bestelling doorgeven op papier als zijn hand niet zou verkrampen tegen hem. Maar goed, dit was zijn werk. Als dit van hem werd gevraagd, zou hij het maar doen. Harlow en Adelyn hadden elk een kant aangenomen naast de Pokémon. Toireasa kwam rustig naast haar trainer zitten toen deze op de grond kwam zitten. Aisling plaatste zichzelf achter de naakte Eevees aan en legde haar kop tussen hen in. Sommige van de wezens keken wat raar op, maar eentje sprong op en dook op de kop van de Archeops. Myrddin lachte even bij het aanzicht ervan en schudde zijn hoofd, want het was duidelijk dat de prehistorische kip dit niet echt kon appreciëren... maar toch liet ze het gebeuren. Ze had een goed hart met veel teveel geduld soms, zoveel was duidelijk. Murphy daarintegen bleef op een afstandje zitten samen met Raeghann. De Whimsicott was zachtjes tegen de Gible bezig en de twee leken het wel fijn te hebben op hun eigen, dus besloot Myr om ze maar te laten.

Rustig nam hij zijn holo caster erbij waarna hij aan het typen ging met zijn ene goed hand. De spinarak nam hierbij de opportuniteit om zich in de schoot van de man te nestelen. Ze sloot haar oogjes eenmaal ze goed lag en liet een tevreden geluidje horen. De kleine man keek even neer op de traited POkémon en glimlachte zachtjes, waarna hij rustig verder begon te typen aan zijn verhaal. Hij vroeg zich af of ze wel zouden verstaan wat hij neerzette, want het kwam van een apparaat af in de plaats van een echte stem. En hij wist niet zo zeer ofdat Pokémon dat echt wilden? Was dit niet een beetje te ver gaan...? Was het beter als hij aangaf aan de persoon dat hij dit niet kon? Was er daar schaamte in opdat hij niet een simpel verhaal aan naakte Pokémon kon vertellen? In zekere zin wel, vond hij. Toen hij wat pijn aan zijn hand begon te krijgen, typte hij rustig zijn zin af, waarna hij het eerste deel van zijn verhaal af liet spelen. ONdertussen kon hij wat rust aan zijn hand geven, zodat hij straks weer verder kon gaan typen. Het was fijner als hij dit kon neerschrijven, zo'n verhalen. Met een hand typen was lastig, want hij kon zelf niet helemaal vertrouwen op zijn kapotte hand om het ding wat te ondersteunen. Dat deed immers zelfs pijn...

'Ooit was er een meisje, met een Eevee. Zij en de Eevee waren hele goed vrienden en deelden alles met elkaar. Ze sliepen samen, aten samen en gingen samen naar school. Het meisje kon zich geen tijd herinneren zonder de Eevee en de Eevee kon zich geen toekomst inbeelden zonder haar eigenaar. De twee hadden een band die zo sterk was, dat je ze gewoon niet van elkaar kon scheiden. Wanneer het meisje les had, zat haar Eevee bij haar. Wanneer ze naar vrienden ging, nam ze haar loyale Eevee altijd mee. Ja, er was geen tijd waar ze van elkaar waren. Ze deden echt alles samen. Samen gaan zwemmen, samen gaan wandelen, samen deden ze zoveel. Het meisje zat nooit stil en haar kleine Eevee wilde niet achtergelaten worden, dus liep het mee alsof haar leven ervanaf ging. Zo werd het meisje ouder en zo ook de Eevee. De twee gingen reizen. Kalos, Johto en Sinnoh stonden op het lijstje van het meisje. En de kleine Eevee wilde uiteraard mee. Dus gingen ze samen reizen, van regio naar regio, naar plekken waar de Pokémon nog nooit was geweest of nog nooit had gedroomd. En alles was fijn en leuk, de twee hadden het enorm naar hun zin, tot een bepaalde nacht. Het stormde zo enorm toen ze in het woud aan het kamperen waren. En voor het meisje het goed en wel wist, was de tent ingestorten. Haar Eevee probeerde tervergeefs te helpen om de tent terug overeind te krijgen, maar het mocht niet zijn. Een goed gemikte flits en het licht ging uit bij beide.'

Inmiddels was Myrddin alweer aan het typen, waardoor hij al halverwege was bij het tweede paragraaf die hij weldra zou laten afspelen. Kalm hield hij zijn focus op het schermpje zodat hij niet al te grootte fouten zou maken met zijn typen. Hij keek even schuin op toen hij het geluidje van zijn Gible hoorde. Maar nee, ze waren duidelijk niet uit op iets van aggresie, zelf zij leken te luisteren. Hm... Kalm legde hij zijn grijsblauwe ogen terug op de holo caster zodat hij verder kon typen. Uiteindelijk liet hij het ding weer afspelen, zodat hij wat verder kon typen met het derde deel.

'Toen de kleine Eevee terug bij zinnen was, duurde het even voordat ze besefte waar ze was. Een grote Fearow had haar gevangen genomen en mee genomen naar haar nest. Het eerste dat ze dan ook zag waren twee Spearow die haar aanvielen. Wel meteen sprong de kleine Eevee uit het nest, niet goede wetende wat er gebeurde. Ze viel naar beneden, kwam met een klap op de grond terecht en begon te rennen. Niet wetende wat er was gebeurd of waar haar geliefde trainer was, was ze verloren en bang. Want voor het eerst in jaren was ze zonder haar. Waar was ze heen? En waar kon ze haar vinden? Verloren en bang dook de kleine Eevee weg in een grot om de aanvallen van de Fearow te kunnen ontwijken. Het beest was uit om haar te vangen, zoveel was duidelijk, maar de Eevee wist dat ze naar huis moest gaan. Naar haar thuis, haar baasje. Bang en alleen viel de kleine dan ook in slaap in het hol. De volgende ochtend werd ze echter wakker gemaakt door een Poochyena, die nieuwsgierig aan haar snuffelde. De kleine Eevee was bang, maar de Poochyena was helemaal niet zo eng als ze eerst dacht. Want toen ze eindelijk wat kalmeerde kon ze zien dat de dark type haar bessen had gebracht en nat mos.
Een dag ging voorbij waar kleine Eevee kon aansterken. Haar nieuwe vriend, de Poochyena hielp haar hiermee en bracht haar alles wat ze nodig had. Op de tweede dag kon kleine Eevee eindelijk weer haar poten voelen. Ze was sterk genoeg om haar zoektocht te starten. Met een bloem in de mond bedankte ze de Poochyena waarna ze op pad vertrok.'

Het duurde niet lang voordat Myrddin klaar was met het derde deel en het verder kon afspelen, maar zijn hand begon wel enorm veel pijn te doen.

'Kleine Eevee reisde de rivier af en ontmoette vele Pokémon. Ze ontmoette een Corphish die vastzat tussen twee rotsen. Een goed gemikte Quick attack zorgde ervoor dat ze hem kon helpen. Ze ontmoette een Bulbasaur, wiens lianen vast zaten in een boom. Met grote sprongen en fijn werk wist ze ze los te krijgen. Ze ontmoette een Taillow, die haar vleugel had gebroken. Kleine Eevee had haar op de rug genomen en gedragen naar een Pokémon center, waar ze de hulp kon krijgen die ze nodig had. Zo hielp kleine Eevee elke Pokémon op haar pad. En waar zij niet besefte wat ze deed, begon er praat van deze hulpzame kleine Eevee door de regio te gaan. Toen kleine Eevee voor de zoveelste keer het bos uitkwam met een Pokémon op de rug, droeg ze ook deze naar het Pokémon Center. Eevee was moe, maar ze was voldaan met het werk dat ze deed. Pokémon helpen was iets dat ze graag deed, goed deed. Een roeping die ze had gevonden op een zoektocht die voor iets anders bestemd was. Ze was tevreden met wat ze deed, dat ze niet doorhad dat ze niet langer verder de rivier volgde, zoekende naar haar baasje. Ze hielp waar ze kon, redde Pokémon waar het nodig was en stond diegene bij die haar hulp nodig hadden.
En in dat werk, vond ze het uiteindelijke waar ze al die maanden geleden naar opzoek was geweest.
Aan de uitgang van het Pokémon center stond ze dan, haar baasje. Kleine Eevee herkende haar meteen en rende op haar af, een wit licht van haar afkomende terwijl de twee elkaar in een knuffel nam. Zo werd de kleine Eevee een dappere Sylveon.'

Het laatste stuk was kort en kon hij meteen terug afspelen hierna.

'Sylveon en haar trainer werden die dag verenigd. En op die dag besloot het meisje om daar te blijven. Samen met Sylveon gingen ze er nu elke dag erop uit om Pokémon te helpen, mensen te helpen. Hun grootse dromen van reizen niks meer dan een herinering opdat ze beide hun roeping bij elkaar en bij het helpen van anderen hadden gevonden.'

Was het kut hoe hij dit moest vertellen? Zeker, want hoe moest hij dat anders gaan doen? Hij zuchtte dan ook even en keek naar zijn hand, die echt enorm veel pijn deed. Hij vroeg zich af of dit genoeg was... Zouden ze weldra de Eevee ophalen? Of moest hij nog een verhaaltje voor ze voorlezen? Want als hij nog een moest doen kon je hem wegdragen, zijn hand allesinds zeker. Het ding was nu al compleet naar de knoppen. Dus zelf als die dame binnen kwam zou hij haar weinig kunnen vertellen, want hij zou niks meer kunnen neerzetten. Wat kut.

- Dit was zo kut om te schrijven je hebt geen idee