Tales of

Sinnoh

Met een zucht sloeg ze even haar armen rond haar eigen, fijn gebouwde lichaam heen. Dit was belachelijk. Haar moeder had haar zonder pardon uit het huis gezet. Het enigste dat ze nu had was een rugzak en die belachelijke dingen die ze eerder die week had moeten ophalen bij ene Hazel. Ze snapte er bar weinig van, van al dat Pokémon gedoe. Ze had nooit gesnapt waarom kinderen een trainer wilden worden en die domme beesten wilden bevrienden. Ze waren gevaarlijk en Maeve wilde zeker niet nog een litteken oplopen, of nog erger, getekend worden zoals haar moeder. Die had een hele verkleurde arm en heel wat littekens over haar hele lijf. Ze had haar al vaak gezegd dat het zowel van mensen als van Pokémon was, maar zij wist wel beter. Pokémon waren gevaarlijke monsters waar men niks mee kon. Nou ja, ze was opgegroeid met gigantische steel Pokémon die haar nooit iets hadden gedaan, maar dan nog. De aggron van haar moeder was een echt beest van uiterlijk, gehavend door littekens die haar harnas open hadden getrokken, maar dan nog was ze o zo zacht in de omgang. Kido, wat de naam was van de eerder genoemde Aggron, hield erg veel van koken. Het was een hobby dat haar moeder had opgemerkt toen ze een paar jaar waren gesettled. En ondanks dat Maeve niks had met het bakken en koken, vond ze het wel altijd fijn om samen met de metalen dinosaurus even een cake te maken. Maar... Goed... Niet alle monsters waren zo zachtaardig als Kido. Het feit dat de Aggron ook een echte wilde waakhond was en letterlijk niemand buiten de familie vertrouwde was ook een indicatie voor haar dat het niet zoveel anders was bij andere trainers. Even zuchtte ze kort, haar armen werden langzaam van haar lijf gehaald waarna ze rustig haar handen bracht naar haar riem. Kort klikte ze een van de ballen eraf. Ze wist niet eens welke Pokémon haar moeder mee had gegeven. Ze kon enkel hopen dat het grote, sterke beesten waren die haar konden beschermen tegen al het kwade. Ze had al dagen uitgesteld om te kijken wie en wat ze had gekregen van haar moeder, maar goed, misschien was nu wel een goed moment. Een diepe zucht volgde, waarna ze haar armen strekte en de twee beesten los liet.
Haar hoofd verkleurde meteen een tintje bleker toen ze zag wie er uit de eerste ball kwam. Het vosje in kwestie vernauwde ook meteen haar helderbruine ogen en draaide zich meteen om waarna ze het op een lopen zette. Wel meteen keek de gloednieuwe trainer even verdwaasd rond, zoekende naar iets of iemand die haar kon uitleggen wat er zojuist gebeurd was. Had haar moeder werkelijk Thalia aan haar gegeven? Dat mormel haatte haar! De eevee vond het immers fantastisch om kabels kapot te bijten en dingen van haar te stelen. Maeve slikte even onzeker en liet haar ogen afdwalen naar het tweede beest. Wel meteen kwam een opgeluchte zucht van haar lippen af toen ze de zoon zag van Lawrence, de Krookodile van haar moeder. Orion liet meteen een blij glimlachje aan haar zien, waardoor de blondharige dame meteen door haar benen zakte en de krokodil even over zijn koppie aaide. "Wel... Dan gaan we maar Thalia achterna... Denk ik...." Orion knikte even instemmend naar haar waarna ze rustig de ground Pokémon optilde en hem tussen haar armen klemde.

Met grote passen had ze de achtervolging achter haar duivelse Eevee ingezet. Thalia was snel en dat wist ze duidelijk maar al te goed. Het vosding zigzagde als een ware baas tussen bosjes en bomen heen, waardoor de fysiek zwakke Maeve wel af en toe eens tegen iets aanknalde. De Sandile in haar armen begon er duidelijk ook genoeg van te vinden aangezien hij boos sissende geluiden aan het roepen was naar de harige Pokémon. De normal type had echter even haar kopje omgedraaid en haar tong uitgestoken waarna ze snel een struik in sprong. Maeve gromde daarop dan ook even en versnelde haar pas. Haar sprintje was echter van korte duur aangezien haar voet bleef steken achter iets. Even gilde ze toen ze haar evenwicht compleet verloor waarna ze al snel met een klap op de grond terecht kwam. Hoestende draaide ze haarzelf op haar rug, haar gezicht getekend voor de aarde die er nu aan plakte. Een diepe zucht zorgde ervoor dat ze haar grip op Orion liet gaan en haar handen even in haar gezicht zette. Waarom was ze hier zelf...

Orion worstelde zich al snel uit de struik waarna deze even zich bezorgd omdraaide. Zijn kraaloogjes gingen even van de nieuwe persoon naar zijn baasje en terug. Het was duidelijk dat hij blij was dat de ander een vriendelijk gebaar naar zijn trainer deed. Maeve kreunde even en keek op, waarna ze instinctief de hand aanvaarde van de andere dame. Kalm kwam ze overeind waarna ze haarzelf uit de struiken duwde. Ugh... "Ja... ja... Dankjewel," sprak de blonde dame kalm tegen de ander, een verlegen glimlach verscheen op haar gelaat. "Uh ja... Dat is Thalia, de Eevee van mijn moeder," sprak ze kalm en rustig waarna ze even rondkeek... Er was geen spoor meer van de bruine Pokémon en kort rilde ze even. Ondanks dat ze het beest niet kon uitstaan moest ze er niet aan denken om haar kwijt te spelen. Zoal haar moeder als Sachi, de moeder van Thalia en de partner van der moeder, waren erg gehecht aan het jonge ding. "Ze... Ze vermoord me als ik der kwijt speel," ze slikte even nervous en begon al snel rond te kijken. "Thalia!" verdorie... Orion knipperde even en keek op naar de zwartharige dame, een piepje kwam uit zijn bek waarna hij wat dichter naar haar toe kwam.