Tales of

Sinnoh

De dag was druilerig. Smerig, ijskoud weer met de dreiging van sneeuw altijd aanwezig. Het soort weer waar Yashu van hield. Winter was zijn favoriete seizoen immers. De straten van Veilstone City had hij omgeruild voor de rustigere en gemoedelijke sfeer die er in Eterna City hing. Een aantal Crescent Moon leden waren in de omgeving bezig en het was aan hem de taak hun dag een flink stuk moeilijker te maken voor ze. Wie weet, als hij echt goed zijn best deed, kon hij er voor zorgen dat ze er blijvende schade aan overhielden. Of, nog beter, het verhaal niet eens meer konden navertellen. Het moest wel op een ongelukje lijken. Hij wilde niet dat ook maar iets terug getraceerd kon worden naar hem, of de organisatie waar hij ook rekening mee moest houden vanaf nu. Het was hetzelfde deuntje die hij al vele malen eerder gespeeld had. Al waren de instrumenten nu anders, speelde zij nog steeds dezelfde melodie.

Yashu had zijn lange, zwarte haren in een staart gebonden en droeg onopvallende, alledaagse kleding die hem altijd zo goed van pas kwamen. Anders dan zijn abnormaal lange lengte, viel hij niet op tussen de menigte op de stoep. Hij bewoog zich met hen mee in de richting van een warenhuis die midden in de stad lag. Hij had gehoord dat een aantal Crescent Moon leden daar aan het werk waren om de elektriciteitskasten die buiten op het terrein stonden, te ontdoen van Skwovet’s. Toeval had het nou net dat een Croconaw van een dronken man het hele terrein met een laagje water had lopen besproeien. Hij had het plan gehad om Karma erop af te sturen maar het lot mocht anders zijn. Toen zijn holocaster overging, haalde hij die meteen uit zijn zak. Hij had er één voor zaken in de binnenjas van zijn coat en eentje in zijn jaszak. Die laatste was uitsluitend bestemd voor contacten binnen Team Z. Zijn meerdere, onder andere.





Na een korte google maps search vond hij de plek die hij zocht, stak hij zijn holocaster in zijn zak en begon te lopen. De villa was uiteindelijk moeilijk om te missen. Het was een villa rechtstreeks uit de jaren 70, met veel vierkante blokken voor kamers en een lelijke, walnoten paneling om de gevel. De villa lag weggestopt in een soort hoekje tussen twee grotere panden, de voortuin zelf omringt door hoge heggen. Toen Yashu door het smeedijzeren hek liep, stonk het naar kattenpis en wingerd. De voorgevel ging schuil achter een overwoekerde klimop waardoor de voordeur bijna niet te zien was, tot iemand die voor hem opende. Een vrouw met rood haar en een lelijke uitdrukking op haar gezicht wenkte hem naar binnen. Toen de deur veilig achter hem dicht was, gebaarde ze dat hij met haar mee moest komen. “We zijn erin geslaagd een hoge functionaris voor onze zaak te winnen maar hij begon tegen te stribbelen. Hij wil ons belazeren. Om hem voor te zijn hebben we een ontmoeting met hem gepland in de kelder van ons safehouse. We hebben grondwerkers nodig voor bewaking.” Wat de informatie die hij kreeg toen ze hem mee de kelder in leidde. De gangen waren nauw en verrassend uitgebreid. Onder het gehele complex liepen vast hallen .. Hij werd uiteindelijk voor een zware deur uitgestald met aan de andere kant van de deur een mede grunt die ook de wacht moest houden. Beveiliging was scherp want alleen al op de begane grond had hij zeven beveiligers geteld en nog eens een handjevol in de gangen die door de kelder liepen. Yashu klaagde niet. Dit was zijn taak. En zijn pokémon waren klein en uitstekend uitgerust voor werk in benauwde gangen.

Yashu werd uiteindelijk weer terug naar boven geleid en uitgestald bij de voordeur. Hij vouwde zijn handen over elkaar en ging wachten. Hij was niet onbekend met dit soort bewaking al was het een fix aantal jaar geleden dat hij dit soort basic werk had moeten verrichten. Toen hij zich net bij de Sān hé huì had aangesloten als groentje. Maar hij bezat niet een obscene hoeveelheid trots en nam het werk wat hem gegeven werd. Met klagen kwam je immers nooit aan de top. Hij kon het beste zijn werk verrichten en dat goed doen. En dus toen de zwarte wagen voor reed en een portier de autodeur opende, hield Yashu zijn blik strak vooruit gericht terwijl een paar mannen in pak uitstapte en zich naar binnen begaven. Ze keurde hem en zijn metgezel aan de andere kant van de deur geen blik waardig. Tenslotte toen de wagen weer vertrok en de rust wedergekeerd was, viel er een stilte over het voortuintje. Af en toe kwam er een man in pak langswandelen die rondjes om het huis maakte. Niemand sprak met elkaar en focuste zich in plaats daarvan op vreemde geluiden of oneffenheden die er niet hoorde te zijn.

Er gebeurde het eerste uur helemaal niets. Sigarettengeur kwam Yashu’s kant opgewarmd van de bewaker die het pand nog steeds omcirkelde en hij kreeg zelf ook enorm veel trek in een peuk. Zijn grijze ogen schoten naar de heg toen hij meende iets daar te hebben zien bewegen. Het had de wind kunnen zijn die met de takken speelde maar hij nam geen risico. Met grote passen beende hij erheen en zag, toen hij zich naar voren boog, dat er in de heg een paar takken niet natuurlijk op hun plaats zaten. Hij keek achterom naar de bewaker die nog bij de deur stond en schoot hem een veelbetekenende blik toe- maar de ander kwam niet van zijn plek. Wel keek hij gealarmeerd om zich heen en liet hij zijn eigen ogen langs de heg glijden. Yashu kwam overeind en liet Karma tevoorschijn komen uit haar pokebal. Hij vestigde haar blik op haar met eentje die lichte walging kon worden genoemd. Karma wisselde diezelfde blik, oogjes vernauwd terwijl ze wachtte wat hij van haar wilde. Hij wees met één vinger op de plek in de heg en zei toen heel zacht: “Grijp ‘m.”

Karma rook aan de heg en schoot toen de voortuin uit. Yashu wachtte een paar tellen en ging haar toen rustig achterna. Even later hoorde hij een schrille kreet en hoog geblaf. Hij versnelde gauw zijn pas en toen hij de hoek om kwam, lag er een meisje op de grond die uit alle macht probeerde om Karma’s kaken bij haar bloedende kuit weg te houden. Yashu floot haar terug en tegelijkertijd schoot zijn vuist naar voren om hard contact te maken met haar kaak om haar kreten te stoppen. Haar gegil stopte onmiddellijk terwijl ze zacht kreunend zich op krulde om haar gezicht verder te beschermen. Toen hij nabij kwam en zich over haar heen leunde om haar hardhandig bij haar armen omhoog te trekken, zag hij haar goed. Ze was jong, hooguit achttien en dat was al ruim genomen. Hij trok haar vlug en discreet terug de voortuin in, waar de derde bewaker zich nu ook bij hen voegde. “‘Wat hebben we hier?” Sneerde de langste bewaker met een grote snor. Hij wreef naargeestig over het wapen dat hij onder zijn jasje droeg. ,b>“We kunnen haar het beste eerst uithoren voor we een kogel door haar kop jagen.” Stelde Yashu kalm voor. “Het zou immers een stuk lastiger worden als het maar een rijkeluisdochter uit de buurt is die zich verveelde.” Het laatste waar ze trek in hadden was problemen met de bureaucraten en politici die hier in de omgeving woonde. Dat soort geld om monden dicht te houden, hadden ze niet. Nog niet. Tenminste, daar moest hij niet vanuit gaan en om nu een opschudding te creëren met zo’n belangrijk figuur in de kelder, was alles behalve verstandig. De bewaker die het gebouw had omcirkeld zag daar wel waarheid in en knikte terwijl hij haar bij haar schouder oppakte en woordeloos mee naar binnen sleurde. De andere man richtte zich tot Yashu. “Licht Beck in- ze zit in het achterkamertje naast de keuken. Zij gaat vandaag over de bewaking van dit pand.” Was de enige order die hij kreeg. Hij knikte en liep naar binnen, de hal door, naar de dichte deur in het kleine keukentje. De achterkamer was een klein, groezelig vertrek waar een veel te grote tafel met veel te veel stoelen in was geduwd. Aan de tafel zat een vrouw met vuurrood haar die diep in gesprek was geweest met twee mannen maar meteen stil viel toen Yashu klopte en binnenstapte. “Excuses, er is een situatie waar u vanaf moet weten.” Sprak hij rustig. De vrouw vernauwde haar blauwe ogen maar ging wel wat rechter zitten. “Kan het niet wachten?” Vroeg ze hem met snijdende stem. Wat ze aan het bespreken had was duidelijk van belang geweest, te oordelen aan de gezichten van haar metgezellen. “Nogmaals excuus, het kan echt niet wachten.” Hij gaf een respectvolle hoofdknik om nog maar eens te onderstrepen dat hij het serieus meende. Beck kwam overeind en wurmde zich langs de stoelen heen naar de deur. “Excuseer mij, heren.” Ze stapte samen met Yashu naar buiten. Hoewel ze minstens een kop kleiner was dan hij, zag hij aan haar houding dat hij haar niet moest onderschatten. Hij legde in het kort uit wat zich had voorgevallen en dat ze het meisje mee naar binnen hadden genomen. Ze was het ermee eens dat er geen overhaaste conclusies getrokken moesten worden en besloot om zelf maar eens te gaan kijken.

Er klonken gedempte stemmen aan de andere kant van de deur. Het viel Yashu op hoe opgewonden ze klonken al kon hij niet verstaan wat ze zeiden. Hij nam een respectabele paar passen terug en wachtte met zijn rug tegen de keldermuur. Even later werd de deur met een geweldige ruk open getrokken. Hij had nauwelijks tijd om te reageren toen de hand op zijn wang af schoot en hij een brandende pijn voelde terwijl zijn hoofd opzij sloeg. Zijn mondhoeken krulde omlaag terwijl zijn ogen een beetje groter werder, onaangenaam verrast door de wending van de situatie. Beck was een goede kop kleiner dan hij maar haar vurige woede was zo tastbaar, smeulde zo heet achter haar ogen dat dat helemaal niets uitmaakte. Ze greep hem bij zijn haar en trok hem op ooghoogte. “Hoe durf je jouw vuile manhanden op mijn dochter te leggen-” siste ze op gevaarlijk lage toon. Sprakeloos keek hij in die blauwe ogen terwijl zijn mond zich tot een streep trok. Een tig scenario's schoten door zijn hoofd terwijl hij probeerde te besluiten welke het beste zijn hachje kon redden. “Ik wist niet dat het uw dochter was.” Kwam er uiteindelijk nogal stijfjes uit. Ze schudde hem door elkaar en pinde hem hardhandig tegen de muur. “Haar kaak is niet gebroken, maar misschien moeten we de jouwe wel breken. Dat klinkt als een rechtvaardige straf, vind je niet?” Yashu zei niets. Wilde de situatie niet verder escaleren met slappe excuses. Nee, hij zou met een oplossing moeten komen. Iets dat waardevol genoeg was om voor hun neus te bengelen zodat ze dit huidige probleem vergaten. Zodat hij met zijn kaak en enkel in tact de voordeur uit kwam. Het scheen hem toe dat hij nu een grote gok zou kunnen wagen. Hetgeen dat hij in gedachten had, was al risicovol genoeg. Hij zou een plan moeten maken, voorzichtig plannen. Het zou kunnen werken. Het zou kunnen falen. De kansen waren absoluut niet in zijn voordeel. “Heb genade, alstublieft-” Hij besloot eerst maar eens een wat minder overheersende rol aan te nemen. Haar de kaarten te laten delen die ze wilde voor hij met zijn compromis kwam. “Ik kan dit oplossen-” De hand in zijn haren verstrakte zich tot een ijzeren greep en Yashu’s gezicht vertrok terwijl hij langzaam op zijn knieën werd gedwongen. “Hoe? Haar enkel moet gehecht worden en haar kaak is een week dik. Haar mooie gezichtje ..” Beck’s stem beefde van getemperde woede zodat de mannen een paar gangen verderop haar niet zouden horen schreeuwen. Haar nagels boorde zich in zijn hoofdhuid en hij beet hard op zijn tanden om zijn gezicht in de plooi te houden. Yashu hield zijn blik een paar tellen op de grond gericht voordat hij tenslotte zei “Ik kan u iets waardevols brengen. Iets wat als hete broodjes over de toonbank gaat.” Hij waagde het nog niet om haar aan te kijken. “Pokémon die een fortuin opleveren op de zwarte markt.” Hij hield zijn stem verlaagd. “Ze zijn alletwee van u. Shiny .. traited .. ” Yashu’s grijze ogen keken omhoog en ontmoette die van haar standvastig. Zonder vrees.