Tales of

Sinnoh

Het vijfde penthouse van vandaag. Met zijn handen in zijn zakken liep hij de lift uit, een side eye richtende op de vrouw die de lift uitkwam. Adelyn liep rustig naast haar trainer, een blij geluidje makende toen ze de inkom zag. De dame had nogal vreemd naar hem gekeken toen hij was komen opdagen in zijn gewoonlijke losse kledingsstijl en zijn haar in een simpele staart naar achter houdende. Hij deed de moeite niet meer om zijn haar net te doen, in te vlechten. Wat was het punt ook? Hij was hier om het appartement te bezichtigen, niks meer. En van alles dat hij had gezien, leek de keuze al gemaakt te zijn. Hij had zijn focus gehouden op dit laatste plekje in Jubilife. HIj haatte de stad met een passie, maar het lag centraal en hij moest regelmatig hier zijn, dus een plekje hier leek hem een goede stap in de richting die hij wilde zetten. Hij wilde dit adres niet delen met mensen, misschien met een handvol van mensen. Vic... En misschien Miko als hij eenmaal weg was. Maar Alain, Yoshi, CM, anderen. Die moesten niet weten dat hij een extra woning zou aanschaffen. Als ze een leeg huis aantroffen, so be it. Hij wilde niks liever dan alleen zijn momenteel na alle shit die was gebeurd. Hij wilde niet in het veel te grote huis zijn nu hij hem zou moeten missen. Hij was alles aan het verliezen in zijn leven en nu werd het tijd om aan zichzelf te denken. Genoeg gedacht aan de emoties van anderen. Als ze bezorgd waren over hem en boos zouden worden, so be it.

Rustig liep hij het penthouse door. Een zwembad, mooi buiten terras en drie slaapkamers. Een ruimte voor iets van een meid... NEe, die zou hij niet nemen, dus die kamer zou hij ombouwen tot een trainingsruimte. Een van de slaapkamers zou hij hervormen tot zijn art ruimte en de extra kamer bij de kamer die hij als zijn eigen slaapkamer zou nemen zou hij ombouwen tot een Pokémon kamer. Het was eigenlijk een ideale woonst, die hem net weer iets te groot was, maar wel beter ging dan zijn huis. Het huis waar hij nu woonde had drie verdiepingen en de tweede verdieping had hij nog niet eens onder handen genomen. Daar had hij ook geen energie voor momenteel. Hij draaide zijn hoofd na de rondleiding naar de vrouw en typte op zijn holo caster dat hij het zou nemen. De vrouw lichtte haar wenkbrauwen op en liet een schamper lachje horen, vragende of hij wel de funds had. Myr vernauwde haar ogen, rommelde in zijn broekzak en haalde er een enveloppe uit. De voorschot zat er hier al in. Eenmaal de dame dat had gezien sloeg ze wit weg, alsof ze nooit had verwacht dat hij dit zou pullen. Geen inzicht hebbende over geld snapte hij niet wat haar probleem was.

Met de papieren in een hand wandelde hij zo terug naar zijn hotel, die hij een dagje had geboekt zodat hij Yoshi nog kon bezoeken na zijn bezichtigingen. Eerder die dag had men zijn gips er eindelijk vanaf gehaald en wat een opluchting was dat. Ze hadden hem gezegd misschien nog de kruk te gebruiken als het teveel werd, maar dat had Myrddin meteen verworpen. Hij wilde helemaal dat ding niet meer zien. Ondanks dat hij niet helemaal lekker liep en wat mank liep, ging het wel. Hij was gewoon trager, maar hij wandelde... En dat was het enigste dat telde. Nu leek het dat zijn revalidatie voor zijn hand beter kon gaan. Nog steeds in verband ingewikkeld waren de hechtingen en alles niet goed aan het genezen. Hij kon enkel zijn ene wilde dag de schuld ervan geven. Maar met pijnstilling was het redelijk te doen. Het blauwe oog was weg gezakt en de habbe die hij had was ook wel mooi aan het genezen, de hechting daar zou er weldra ook uit mogen. De schade op zijn rug, die hij nog steeds niet had gezien omdat hij weigerde naar de foto's te kijken, was ernstig. Maar hij voelde er niks meer aan en zag er het probleem dus niet van in. Was het niet beter zo dan dat hij moest creperen van de pijn?

Kalm wandelde hij van zijn hotel naar het adres dat Yoshi hem had gegeven, een schuin blik op zijn holo caster herpakte hij het doek onder zijn arm wat beter Hij had zijn schoudertas aan, waar hij de rest van de spullen in had gedaan. Eenmaal hij de juiste straat in was geslaan, deed hij het apparaatje weg, waardoor hij het groot plat vierkantig ding beter kon hernemen in zijn armen. Niet handig, zeker niet handig. Maar goed... Dit was iets waar hij aan begonnen was eenmaal hij wist dat Yoshi niet dood was, hij had even terug moeten scrollen in zijn gesprekken en had nagedacht of dit wel iets was dat de ander wilde. Waarschijnlijk niet, maar hij had het gemaakt. Dus... Tja. Met alles dat recent was gebeurd zou de ander het misschien wel willen. Hij knipperde en keek even om. Adelyn huppelde de treden van de voorgevel op en maakte een blij geluid, omkijkende naar haar trainer. Hij zuchtte even en maakte een instemmend geluidje, waarna hij haar volgde. Zijn verminkte hand ging even langs haar kopje, waarna hij de inkom binnenliep, de deur open houdende voor zijn kleine Ninetales. Eenmaal binnen drukte hij de knop aan het appartement dat van Yoshi moest zijn.