Tales of

Sinnoh

De afgelopen dagen waren oprecht druk geweest voor Gioya. Haar starter Pokémon opgehaald, waar ze erg blij mee was en zo goed mogelijk een band mee probeerde te maken. Dat lukte al wel aardig moest ze zelf toegeven. Amigo, de Piplup, liep zoals gewoonlijk weer hoppend naast haar. Naast Amigo had ze, dankzij het Kerst festival, ook al een andere Pokémon bemachtigt. Een Magikarp. Maar die liep zo moeilijk naast haar op het droge.

In de afgelopen dagen was Gioya vanuit Snowpoint City doorgereisd naar Wayward Cave. Ze had namelijk opgevangen dat hier een Swarm bevond met galarian Ponyta. En, ja, het was geen watertype - verre van zelfs. Maar ze moest toegeven dat ze gefascineerd was door de pony's. Ze vond ze prachtig en ze wilde er gewoon eentje hebben. Simpel als dat. Dus hier stond ze dan, aan de ingang van Wayward Cave. Als ze iedereen moest geloven kon je hier fantastisch in verdwaald raken. Dus ze hoopte oprecht dat dat niet zou gebeuren. Ze haalde diep adem en liep naar binnen.

Een paar stappen de grot in, en zowel Gioya als Amigo werden gehuld in een dikker wordende mist. Gioya was al niet heel erg op haar gemak in de grot - want donker, eng, enzo - en dit hielp niet bepaald mee. Amigo echter, leek er totaal geen last van te hebben. De blauwe pinguin liep al waggelend vooruit, zijn trainer achter latend.
'Amigo?' Gioya's stem klonk bezorgd, maar een 'Piplup!' niet ver van haar vandaan nam dat gelukkig snel weer weg. Ze merkte wel dat de Pokémon niet ver van haar weg ging. Gioya liep voorzichtig in de richting van het geluid, tot de een blauwe waas kon onderscheiden. Ze stonden voor een splitsing van twee gangen. De ene hang was, net als hier, gehuld in mist. De andere gang was vreemd genoeg kraakhelder.
Ja, de 'gezond verstand keuze' was natuurlijk de heldere gang. De onderbuik gevoel keuze was echter de mysterieuze gang. En Gioya kon zichzelf wel vervloeken. Maar, misschien bracht de mist haar wel iets.
'Ehm, mag ik - vind je het erg als ik je optil?' Amigo keek haar even verbaast aan, maar fladderde toen met zijn vleugeltjes in haar richting. Gioya pakte hem op, en met haar armen om haar heen - hij was trouwens zwaarder dan ze berekend had, maar oké - liep ze de mysterieuze tunnel in.
This better be worth it.

De ponyta was weg. Gioya kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze had ook gewoon meteen een bal naar de pony moeten gooien. Misschien liep ze nu wel de hele verkeerde kant op, en had ze haar kans op de swarm verpest.
Maar hoe verder ze liepen, hoe meer Gioya merkte dat de mist alleen maar dikker werd. Had ze toch de andere gang moeten kiezen? Nee, want ze had hier wel een Galarian Ponyta gezien. Ze hoopte dan ook dat er zich meer zouden laten zien. Het duurde niet lang of Gioya liep letterlijk met haar armen voor haar uit gestrekt, en veel verder dan het puntje van haar vingers kon ze niet meer zien. Amigo bleef gelukkig dicht bij haar - ze moest er niet aan denken wat er zou kunnen gebeuren als hij nu wegrende. Ze zou hem natuurlijk veilig kunnen terug laten keren in zijn Pokéball, maar ze vond de aanwezigheid van de Pokémon wel fijn.

Dus in de dichte mist, met een zicht van nog geen 5 meter waggelde het duo vooruit de grot gangen door.
'Weten we de weg eigenlijk nog wel terug?' vroeg Gioya zich hardop af. Amigo keek schuin naar haar omhoog. 'Piplup!'
Het leek wel op een antwoord. Op een positief antwoord, wel te verstaan. Ja hoor, Gioya had er het volste vertrouwen in. Ze moest straks gewoon Amigo volgen de grot uit.

Even plotseling als de mist gekomen was, was die ook weer weg. Een paar stappen verder en haar omgeving was weer compleet helder. Achter de mist verscheen een open gebied, verlicht door zonnestralen die door de open grot schenen. Kleine grassprietjes hadden zichzelf ondanks de sneeuw omhoog gewerkt. Over het veld heen liepen tientallen ponyta's. Sommigen waren met hun neus bezig de sneeuw van het gras te halen om te eten, anderen waren bij de kleine waterbron aan het drinken.
De meeste hadden niet op Gioya en Amigo gelet.
Maar de Rapidash die er bovenuit stak wel. De grote Pokémon scheidde zich af van de kudde en hield Gioya strak in de gaten. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Amigo hem ook had gezien.
'Nee.' fluisterde ze naar de Piplup. Maar deze leek het niet helemaal met haar eens te zijn. Hij flapperde behoedzaam met zijn vleugeltjes - iets wat ze eigenlijk niet begreep. Hij kon niet vliegen, en zou dat ook nooit gaan kunnen.
Amigo werd toch wel erg enthousiast en zetten een paar passen richting de Rapidash.
'Ho, nee! Dat doen we even niet. Kom maar even terug.' Gioya had snel Amigo's Pokéball gepakt, waar hij nu terug in verdween. Misschien was het even handiger als ze dit alleen deed. Ze stopte de Pokéball weg en deed een paar stappen opzij, van de Rapidash vandaan.
'Sorry, ik wil je echt niet storen. Ik zou alleen graag een ponyta aan mijn team willen toevoegen,' probeerde ze de Pokémon uit te leggen, terwijl haar blik over de kudde gleed.

De Rapidash bleef exact in dezelfde spot staan, gaf geen enkele aandacht aan Amigo's enthousiaste entree. Gelukkig maar. Nadat ze hem had teruggenomen bekeek Gioya de Rapidash eens. Vanachter zijn dikke staart staken twee kleinere hoofdjes. Deze Ponyta waren wel nieuwsgierig, maar de Rapidash schraapte waarschuwend met zijn hoef.
'Sorry, sorry. Ik wil echt niet tot last zijn. Jullie kunnen me vertrouwen, echt waar.' Gioya was gefascineerd. Ondanks de grote kudde, was de rangorde goed duidelijk. Dit was ook wat Trainers probeerden te bereiken met hun team. Een groep goed samenwerkende Pokemon, met wederzijds respect.
'Ik zal echt heel goed voor ze zorgen.' Was ze nu de Rapidash aan het overtuigen? Aan het smeken? Misschien moest ze de swarm gewoon met rust laten.
Met dat idee draaide het meisje zich dan ook langzaam om, waarna ze nadenkend richting de tunnel liep. Halverwege draaide ze zich weer om en liep de passen terug naar de Rapidash.
'Nee, sorry. Ik heb me bedacht. Ik kan een hele goede trainer zijn. Ik geef alles aan mijn team, aan de Pokémon die erin zitten. Zij staan op de eerste plaats. Laat me alsjeblieft bewijzen dat ik gelijk heb. Laat hen zelf eens kiezen. Ik kan hun vertrouwen winnen.'
Nu was ze aan het discussiëren met een Pokémon. She had lost her mind, ze kon haarzelf wel voor haar kop slaan.

De Rapidash leek zich nu wel te amuseren. Nadat hij waarschuwend achterom had gekeken om de kleine Ponyta te waarschuwen, richtte hij zich weer tot Gioya. Zijn hoorn begon te gloeien en hij schudde met zijn hoofd.
'Oh really.' Gioya wist dat Ponyta pas evolueerde op level 40. Dit was een gevecht dat ze moeilijk, al dan niet onmogelijk kon winnen.
Maar dat hield haar niet tegen.
'Amigo, kom maar!' Ze gooide de bal van de piplup naar voren en met een witte flits stond hij voor haar. Amigo keek even om zich heen, leek de situatie toen al snel in te schatten en schoot daarna op de Rapidash af.
'Wacht!' Riep Gioya. 'Ik zei nog helemaal niks!' Maar Amigo sprong op, vuurde een Bubble af op de Rapidash.
Maar, ho even. Voordat Rapidash ook maar kon reageren, begon Amigo te gloeien.
'Amigo?' Ook de Rapidash stond even verbaast te kijken. Na een paar seconden stond er een heel andere Pokémon op Amigo's plaats. De kleine piplup had plaats gemaakt voor een grotere Prinplup. Wow!
'Amigo! Jeetje!' Met hervonden energie keek ze van Amigo naar de Rapidash. Dit konden ze.

De Rapidash had zichzelf ook weer herpakt en een Ember schoot dan ook al snel Amigo's kant op.
'Pas op!' Amigo sprong omhoog, maar moest nog erg wennen aan zijn nu zwaardere lichaam. De Ember raakte.
'Rustig aan jongen. Doe Metal Claw!' Metaal aanvallen waren nu het beste idee. Ze waren minimaal de helft in levels lager, maar nu Amigo geëvolueerd was hadden ze misschien een kans.

De Rapidash had geen enkele moeite om Amigo op afstand te houden. Met een Dazzling Gleam stonden ze weer op dezelfde afstand dat ze begonnen, maar met als extra dat de Prinplup nu wel extra schade had opgelopen. Misschien was ze wat overmoedig geweest. Dazzling Gleam was ook niet een aanval die een Rapidash snel na evolutie leerde, wist Gioya. Dit was dus geen level 40 Rapidash... Maar hoger.
Dit konden ze niet.
De tegenstander stampte met beide voorhoeven tegelijk op de grond. Amigo maakte gefrustreerd geluid en flapperde met zijn nu toch grotere vleugels. 'Ja, rustig,' siste Gioya. 'Laat me even nadenken.' Snel probeerde ze in haar hoofd de feiten na te gaan. Galarian Rapidash was een psychische en fairy type. De Pokémon was zo wie zo een te hoog level voor hun. Het enige voordeel wat ze wel wist, was dat staal type aanvallen dubbel effectief waren op de Galarian Rapidash. Maar Amigo had één staal type attack. Daar zouden ze het bij lange na niet mee halen.
En dat wist de tegenstander ook wel. Dus de vraag was nu, waarom had hij hen uitgedaagd? Wilde hij dat ze zich bewees? Hoe moest ze dat doen in een gevecht wat ze onmogelijk konden winnen?
Ze haalde even diep adem. Oke, hoe moest ze hiermee omgaan? Wat moest je doen in een gevecht wat eigenlijk te moeilijk was? Ze kon proberen de tegenstander uit te putten? Wat dat waar de Rapidash naar opzoek was, dat ze een andere draai vond?
Ze kon het tenminste proberen, als dat niet wat was de Pokémon wilde zou hij haar dat wel weer laten weten.

'Oke Amigo!' Riep ze. Amigo stond meteen weer recht, duidelijk weer klaar voor wat Gioya zou gaan vragen.
'We gaan het eens even anders doen. Doe Bubble!' Amigo maakte zijn borst groot en de waterbellen schoten uit zijn bek. 'Blijf in beweging!' Gioya probeerde goed te bewegingen van beide Pokémon in de gaten te houden. Haar idee was meer om Amigo's bubble te kunnen gebruiken om de Rapidash misschien even tijdelijk het zicht te kunnen ontnemen. Daarna konden ze misschien wel een aanval doen waarbij Amigo dichterbij moest komen. De Bubble raakte, maar puur op de borst van de hengst. Rapidash kwam op Amigo af gerend en een Stomp kwam hard op de Prinplup neer. Ze moesten oppassen. Dit had ze kunnen ontwijken.
'Blijf in beweging Amigo! Doe nog een keer Bubble!' Amigo begon weer van links naar rechts te lopen, en viel weer aan met Bubble richting de Rapidash. 'Probeer wat hoger te richten!' En dat leek te werken, Amigo wist de Bubble net in het gezicht van de Rapidash te richten, en ze zag dat hij even moeite had.
Het was een risico, maar ze moesten het proberen. 'Blijf in beweging en doe Metal Claw, blijf goed opletten!' Amigo's vleugel lichtte op ten teken dat hij de aanval in werking had gezet, en al zigzaggend rende hij op de Rapidash af, sprong op en haalde uit met zijn metalen vleugel.
'Doe meteen Bubble]/b] om weer afstand te creeëren!' Amigo deed het en viel aan in dezelfde sprong, waardoor hij weer een beetje naar achter werd geduwd.
De Rapidash antwoordde echter ook met opnieuw een [b]Dazzling Gleam terwijl Amigo in de lucht zat. Daarnaast zag Gioya de Rapidash Heal Pulse doen, en hij zag er meteen beter uit.
'Oh dit meen je niet.' mompelde ze. Maar ze konden nu niet opgeven. Ze was hier met een reden en daarnaast wilde ze graag eens zien hoever ze konden komen.
'We gaan wat anders proberen! Schop met je voeten en vleugels wat van de sneeuw op en doe daar Bubble op!' Hopelijk, omdat de temperatuur van het water hoger was, zou het misschien een soort van mist kunnen creeëren? Op die manier zou Amigo was meer schuil mogelijkheden hebben, zeker met zijn kleur. Natuurlijk zouden ze de Rapidash ook minder kunnen zien, maar die viel toch wat meer op. Amigo begon verwoedt met zijn poten en vleugels sneeuw op te gooien en de Bubble werd afgevuurt. Nu hoopte ze van harte dat dit het gewenste effect zou gaan hebben.

Rapidash liet de mist verdwijnen met een simpele aanval. Gioya had niet anders verwacht, maar voelde zich toch tevreden dat haar strategie in theorie werkte. Ze keek snel naar de Rapidash, en deze leek gelukkig nu rustiger. Tevreden.
Hij hinnikte en achter zijn staart piekte een hoofdje van een kleinere Galarian Ponyta. Gioya haalde opgelucht adem. Voor deze test waren ze geslaagd. Toen ze de Ponyta beter bekeek viel haar mond bijna open. Dit was geen gewone Galarian Ponyta, deze was traited!
Voorzichtig keek ze naar de Rapidash, deed een halve stap dichterbij. 'Vind je het goed als ik...?' Maar de Rapidash deed niets meer. Zijn blik was zachter dus besloot Gioya voorzichtig een aantal stappen dichterbij te zetten.
Nu, hoe ging ze dit aanpakken? Wat vond deze Ponyta fijn?
'Hallo zeg,' begon Gioya vriendelijk. 'Mijn naam is Gioya, dit is Amigo.' Ze had geen idee of de Ponyta haar verstond, maar ze was er wel van overtuigd dat Pokémon konden begrijpen wat je zei. Of tenminste de toon van je stem konden begrijpen. Amigo hield zich gelukkig nu een beetje gedeisd. Ze wilde zeker niet dat deze Ponyta er vandoor rende.
'Ik zou je graag willen toevoegen aan mijn team!' vervolgde Gioya. 'Zou je dat wat vinden?' Ze wilde puur polsen of ze de Ponyta kon aanvallen met Amigo - hoewel, misschien moest ze wel gaan wisselen van Pokémon voordat ze dat deed. Of dat ze, net als bij de Rapidash, misschien eerst het vertrouwen van de Ponyta moest winnen. Ze was in voor beide opties. Ze moest en zou het kleine paardje hebben.
'Zie je het zitten om te battelen?' Het was eigenlijk raar dat ze een heel - eenzijdig - gesprek met de Ponyta aan het voeren was. Aan de andere kant had ze dat ook gedaan met de Rapidash. Ach ja. Gelukkig was er verder niemand.
Ondertussen had ze Amigo's bal gepakt en liet hem terug keren. Zo kon hij weer even op krachten komen.

De kleine Ponyta leek toch wel erg onder de indruk van het woord Battle. En hoewel de Rapidash een tevreden, insemend geluid liet horen, zag Gioya al dat de kleine pony dat eigenlijk helemaal niet wilde. Of niet nodig had.
Het meisje schudde dan ook haar hoofd.
'Daar voel je je geloof ik helemaal niet fijn bij.' Ze pakte een lege Pokéball uit haar tas, toonde die, en gooide hem toen met een boogje naar de Ponyta toe.
Misschien was dit al wel genoeg, en kon ze daarna de swarm weer in rust achter laten.

[Catch!]