Tales of

Sinnoh

Mitch had van zijn heel zijn leven nog nooit echt een evolutie kunnen aanschouwen. In Johto was hij te weinig in contact geweest met andere Pokémon en had hij altijd andere zorgen gehad dan zich daarop te focussen. Hij dacht ook voor de één of andere reden dat een evolutie altijd gebeurde tijdens een gevecht of na een overwinning, maar dit had hij niet zien aankomen. Hij had Natsu’s favoriete fruit, een appel, aan een boom zien hangen en had het glorieuze idee gehad om naar boven te klimmen, want voor zijn kleine, schattige Charmander had hij dat wel over. Natsu had beneden gestaan en hem nerveus aangekeken, zijn oogjes gefixeerd op zijn trainer terwijl deze vastberaden naar boven klom. Hoewel Mitch weliswaar de appel los had gekregen en naar beneden had kunnen laten vallen, volgde hij zelf niet veel later en de stress had ervoor gezorgd dat Natsu was geëvolueerd. Het was dan ook de grotere vorm van een Charmeleon dat zijn val had gebroken en blijkbaar kende Natsu zijn eigen kracht niet – of was Mitch niet groot en zwaar genoeg om echt veel gewicht te vormen voor de Fire type – maar hij had Mitch’ val perfect kunnen breken door hem een soort van op te vangen. De twee keken elkaar aan en begonnen tegelijkertijd te grinniken. ”Natsu, je bent zo groot en sterk geworden,” zei Mitch bewonderend, waarop Natsu heel typisch een tikkeltje verlegen van zijn trainer wegkeek terwijl deze zich losmaakte uit de armen van zijn Charmeleon. Hij haalde Bruce en Poseidon uit hun bal zodat ze hun teammate konden zien, maar keerde Poseidon al snel terug met een zucht toen deze gepanikeerd heen en weer begon te spartelen. Oh well.