Tales of

Sinnoh

Een dagje uit met zijn Pokémon leek hem misschien wel ideaal. Hij had Sylvan, Adelyn en Oona mee, samen met Harlow was het een hele bende aan viervoeters. Dus had hij natuurlijk Raeghann ook maar meegenomen zodat ze het zooitje ongeregeld wat bij elkaar kon houden. Normaal zou hij die taak aan Aisling geven, maar de Archeops was enorm moe die ochtend. Hij maakte zich enorm zorgen daarover, aangezien ze normaal barste van de energie. Maar goed. Hij zou het moeten doen met de Whimsicott. ook had hij Murphy meegenomen naar dit terrein. Het was immers zo dat ze wat kon graven hier en dat leek hem wel ideaal voor een Gible die geen weg met zichzelf wist te vinden. Sinds hij de Garchomp weg had gegeven aan de shelter, opdat hij er echt geen weg mee kon, was ze steeds meer tegen hem gaan plakken... Van een respectievelijke afstand welliswaar, maar het gebeurde wel.

En zo waren ze nu door het ruige terrein aan het wandelen. Oona was meteen piepend naar haar toegekomen, jankend bijna en rustig had de man haar in zijn armen genomen, haar veilig houdende van de zandstorm die deze route normaal altijd had. Adelyn leek haar best te doen het voorbeeld van haar grootte zus Harlow te volgen. De Lycanroc had nergens last van en genoot van de omgeving, iets wat de ice type duidelijk ook wilde doen. Sylvan besloot daarintegen dicht bij zijn nieuwe eigenaar te blijven. Hij keek even op naar de man en maakte twijfelachtige geluidjes. Iets dat ervoor zorgde dat Myrddin naar hem keek. Moest hij hem ook op de arm nemen...? twijfelachtig zakte de man door zijn benen en nam hij de albino erbij in zijn armen. De witte mon nestelde zich dicht tegen zich aan terwijl diens kleine dochter hetzelfde deed. De kleine ranger zuchtte en schudde zijn hoofd. Wat een handvol was deze bende ongeregeld toch. Rae hoverde wat boven hem, de wolf en Ninetales goed in de gaten houdende voor zover dat mogelijk was. En Murphy? Die stak af met haar hot pink kleuren in de storm. Zelf nu ze een paar meter van hun af was, bezig zijnde tegen een rots om deze kapot te krijgen, deels verschuild door de zandsyorm, kon je haar klaar en duidelijk zien. Wat een klote kleuren combi was dat toch.

De eerste die de beweging leek te zien was Harlow, want ze blafte wel meteen toen ze het opmerkte. Myr trok zijn neus wat op, kantelde zijn kin wat naar boven en zuchtte. Het leven was nog zwaarder dan toen met zijn krukken. Hij mistte nu al de gratis ritjes die hij van Aisling had gekregen op momenten zoals deze. Hij stapte dan ookn rustig in de richting van de Lycanroc, die op de voet werd gevolgd door de ice Ninetales. De shiny vertraagde echter haar pas en begon wat dichter tegen haar trainer aan te lopen. Myrddin knipperde even vluchtig en keek kort naar haar. Een geluidje kwam van de vos af, voordat ze haar kopje tegen zijn dijbeen legde. Hij glimlachte wat en schudde zijn hoofd, de twee Vulpixen in zijn hand even aankijkende met een knikje. Hij had letterlijk zijn handen al vol aan Sylvan en Oona. Helaas kon hij haar er niet bijnemen. Een jammerende piep kwam van de shiny af, die haar snuit wat meer tegen hem aandrukte. Het was duidelijk dat ze haar tijd in de schoudertas begon te missen. Maar daar was ze helaas te groot voor geworden. Het was immers ook nooit de bedoeling geweest dat de paarse vos mee zou komen met he nadat ze de evoluatie was ondergaan. Als hij had geweten dat ze bij hem zou blijven, had hij de steen nooit aangeboden. In ieder geval was ze nu wel sterker, hoe klein ze ook mocht zijn.

Raeghann had moeite met de groep te volgen door de sterke wind, waardoor ze even op de grond viel. Kort keek Murphy de traited Pokémon aan, voordat ze zuchtte en in beweging kwam. Al snel stond de Gible naast de Whimsicott en pakte ze het paarskleurige wezen vast, waarna ze deze tegen haar aan drukte en achter haar trainer ging. Een beetje verbaasd knipperde Rae toen de Pokémon dit deed, een kleine blos op haar gezicht terwijl ze schuin wegkeek. De Sakura mon had nooit door dat de grass type haar armpjes wat voor haar gezicht duwde.

Myrddin, die kort even omkeek naar de twee, was tevreden om te zien dat ze er ook aankwamen. Een nieuwe blaf van Harlow zorgde ervoor dat de ranger opkeek en knikte naar haar. Kalm begon hij verder te wandelen. Wat had de wolf gevonden?

Een plant leek te verschijnen en even kneep de man zijn ogen tot fijne spleetjes. Wat? Met Oona en Sylvan nog steeds op de hand benaderde hij het ding, waarna hij voorzichtig even door zijn benen ging en de twee Vulpixen neerzette. Adelyn schoot meteen naar voren en beet zachtjes in het oor van de albino vos, die even een zacht geluidje uit irritatie leek horen. Een van zijn poten kwam omhoog, raakte zacht het neusje van de shiny, waarna de paarse Ninetales blij begon te kwispelen.

Harlow was intussen dichter bij de plant gegaan en Myrddin besloot om naar haar toe te komen. Even legde hij een hand langs haar flank, waarna hij haar even kort aaide en opkeek naar het ding. Wat een vreemd tafereel was dit. Hij kneep zijn ogen wat meer tot spleetjes en draaide zich een kwartslag. De Gible en Whimsicott leken een eindje verderop, waarop Myr wat ongemakkelijk werd. De vossen waren immers ook aan het spelen. Hij gaf de wolf dan ook een klein tikje tegen haar schouder en knikte naar de plant. Even knipperde de Lycanroc, voordat ze enthousiast blafte en naar voren stapte om naar de plant toe te gaan. Kon niks anders dan een cactus zijn... Toch?

Het bewoog, het was dus geen plant maar een mon. Wel meteen zette Myrddin een pas naar achter, maar Harlow was niet zo gelukkig en kreeg een naald in haar neus. Wel meteen begon ze zachtjes te piepen en trippelde ze jankend naar haar trainer toe, haar kopje in de lucht houdende. Rustig aaide de man haar even langs haar kraag om haar te kalmeren, maar het gejammer van de Pokémon stierf niet af. Ze had duidelijk pijn van de naald die nu in der neus stak. Hij zuchtte dan ook even, stak een hand op om wat zand te blokkeren en keek naar Sylvan. De Vulpix kantelde zijn kopje wat naar voren en voerde een Ice Shard uit. Het stuk ijs vloog tegen de Maractus aan, die even wiebelde op haar poot en toen omkeek naar de Vulpix en Ninetales. Wel meteen stapte Adelyn een pas naar voren, waarbij ze haar tanden ontblootte. Sylvan zuchtte, maar Oona was meteen te bang om iets te doen en verstopte zich achter haar vader. De man zuchtte even en zette een pas naar achter, waarna hij zich draaide naar de Lycanroc en kalm probeerde te worden. Hij zou eerst dat ding uit haar snuit moeten halen. En nu de vossen de Pokémon bezig hielden was nu de ideale tijd dat te doen.

Adelyn vuurde een Ice Beam op de grass Pokémon. Een aanval die redelijk wat schade deed, maar opdat de vos nog jong was en best underleveled, deed het niet veel. Ze keek enkel boos op en maakte zich klaar een aanval uit te voeren. Hoe dan ook sprongen de Whimsicott en Gible meteen tussenin. Een Hurricane werd uitgevoerd, waardoor de cactus de lucht in werd geyeet en even verderop lande. Raeghann pufte haar wangen op en voerde vervolgens Sunny day uit, waardoor de zandstorm eindelijk ging liggen en Myrddin een wat klaarder zicht kreeg, zo ook de rest van zijn Pokémon. Murphy snoof en schoot naar voren om de grass type te raken met een metal claw. Wel meteen volgde de paarse Pokémon het op met nog een Hurricane, waardoor de cactus achter de horizon verdween.

Rustig bracht hij zijn hand naar de snuit van de wolf en verwijderde hij kalm de naald. Een zielig piepje kwam van de Lycanroc af, die met grote ogen opkeek naar haar trainer. Myrddin glimlachte zachtjes en aaide haar rustig waarna hij de naald op de grond liet vallen. Kalm kwam hij wat meer overeind, waarna hij de vossen even rustig aankeek. De Pokémon kantelde hun kop en lieten een tevreden geluidje horen. Mooi, ze waren in orde. Al snel kwamen de twee traited mon er ook bij, beide erg tevreden dat ze een Maractus in elkaar hadden geslaan. Myr schudde lachend zijn hoofd en draaide zich even om. Dan was het maar verder wandelen. Het was zeker fijner nu het zonnetje scheen.

Waar hij net nog tevreden even rond aan het kijken was, kreeg hij al snel een hap zand in z'n mond en gezicht. Zwaar kuchend draaide hij zich weg, waarbij Harlow boos blaffend voor haar trainer sprong. Adelyn lichtte haar kop bij het horen van de hond en trippelde nieuwsgierig naar haar grote zus toe, waarbij ze even haar kopje kantelde en begon te snuffelen aan de krokodil, wiens lichaam nog deels onder het zand verborgen was. de Sandile sprong op en beet in de neus van de Ninetales, die geschrokken naar achter sprong, gillend van schok, waarna een Dazzling gleam van haar afkwam. De dark type lostte meteen bij het raken van de aanval en begon zichzelf weer onder te graven in het zand. Sylvan benaderde de shiny rustig en piepte wat, maar Adelyn had zand in haar ogen en pijn in haar neus, waardoor gejammer het enigste was dat van haar afkwam. Harlow keek nog even naar de krokodil, voordat ze ook naar de shiny toestapte. Oona snapte er niks van, die keek maar een beetje verward naar de grotere mon en de man, die daar maar lag, te rollen int zand van de pijn in zijn ogen... Van op een afstandje keken Raeghann en Murphy toe naar het stelletje ongeregeld. Wat een mess was dit.

Myrddins ogen brandde en hij huilde, want zand was kut. Wat enorm klote was dit. Had hij maar een water Pokémon ofzo en- Fuck. Voorovergebogen in het zand met een hand in zijn gezicht probeerde hij zichzelf kalm te houden. Fucking hell hij had een watermon nodig.

Met de pijn in zijn ogen kreeg hij niet mee wat er rond hem heen gebeurde. Harlow, die al helemaal opgejaagd was door wat er aan de hand gromde naar het olifantje en klapte even met haar kaken om het weg te jagen. Kort erna sprong Murphy haar ook bij en met een Dragon Claw werd de Pokémon weg gejaagd. Het was dat hij er nog steeds lag te huilen van de pijn in zijn ogen, anders had hij zijn POkémon ervoor gestraft. Het was immers niet de juiste manier om erop te reageren.

De drie vossen kwamen rustig aanlopen toen Myrddin eindelijk zich wat beter begon te voelen. Het was dat er geen zandstorm was, anders kon hij zo weer klagen van zand in zijn ogen. Hij knipperde enkele keren en voelde hoe Adelyn haar neus tegen zijn bovenarm aanduwde. Zo ook Sylvan. Rustig wreef hij nogmaals in zijn gezicht, waarna hij zijn handen langs hun bracht en ze begon te aaien. Wat enorm... Kut... Hij wilde hier echt weg. Hij had helemaal niet gevonden wat hij wilde. En het was best een waste of time geweest om naar hier te komen. Raeghann huppelde wat in de verte en stak haar handjes op. Het leek erop dat ze wilde dat ze haar kant opgingen. Waarom, wist hij niet, maar ze was een betrouwbare mon. Langzaam duwde hij zichzelf recht waarna een jammerlijk geluid van hem afkwam. Harlow sprong hem meteen bij om hem te helpen, waarbij Myrddin haar even aaide, een dankbare blik in zijn ogen. Even zien wat Rae had gezien en dan was het tijd om naar huis te gaan. Een warme douche was immers alles dat hij nu wilde.