Tales of

Sinnoh

Het moment alleen in de auto, voor Miko eindelijk was gekomen, had Alain de kans gegeven om na te denken. Voor weken nu had hij zichzelf voorgehouden dat hij moest doen wat het beste was voor iedereen om hem heen, zonder ook maar rekening te houden met wat alles met zichzelf deed. Hij stond op het punt om zijn huis voor Arceus wist hoe lang op te geven omdat hij zich zorgen maakte om iemand die hij eigenlijk niet eens meer in zijn leven zou moeten hebben. Hij had de kans om voor zichzelf te kiezen, om zich te focussen op iets wat zoveel mooier was dan… En misschien moest hij dat doen.

De autorit was stil, als er al iets was wat Miko tegen hem zei, dan kreeg Alain het verder niet echt mee. Inmiddels was het al donker buiten en stond zijn blik strak op de weg gericht, beide handen aan het stuur en een gespannen houding waarvan hij zich niet eens bewust was.

Eenmaal op de oprit parkeerde hij de auto en klikte hij de riem los. “Yoshi komt er als het goed is aan. Ik ga wat spullen pakken en terug de weg op,” legde hij rustig uit. Hij zou Yoshi nog wel even over de Holo Caster spreken, want op dit moment wilde hij hier zo snel mogelijk weg. Het was… veel te raar om Miko alleen ‘s avonds in zijn huis mee te nemen. Hij stapte dan ook de trap op naar de voordeur en opende deze.

“Ik leg zo de reservesleutels op het aanrecht neer voor jullie. Boven is de logeerkamer de linkerdeur,” legde hij uit. “Er zullen wat Pokémon hier blijven. Het zou fijn zijn als jullie daar de zorg voor kunnen dragen. Als het niet lukt, kun je ze terug in hun balls steken.” Was dat het? Waarschijnlijk wel. “Dan ga ik… Ja. Als Yoshi aanbelt kun je open doen.”

En met die woorden liep hij de trap op, om zijn eigen slaapkamer in te gaan. Bijna.