Tales of

Sinnoh

Mitch liet zijn blik kort naar het ei in zijn armen glijden. Deze had hij een tijdje geleden opgehaald bij een Daycare dat zich daarin gespecialiseerd had. Hij had het meer om praktische redenen gedaan dan echt om heroïsche redenen, maar hij was vooralsnog van plan om de Pokémon, wat er dan ook in zou zitten, een goede thuis te geven. Of dat nu via de Wonder Trade, in zijn team of op een andere manier was. Hij wist nog altijd niet precies wat hij voor zijn team wilde hebben en de kans was vrij groot dat als het hem niet beviel, hij het in de Wonder Trade zou gooien of aan iemand anders zou geven. Hij merkte dat hij qua teamkeuze steeds kieskeuriger begon te worden naarmate zijn reis vorderde en dat er soms ook echt keuzes gemaakt moesten worden, zeker als hij van plan was om een rotatieteam te hebben. Tot nu toe was hij echter nog wel tevreden met Bruce, Natsu en Poseidon, dus dat was al een goed ding. Mitch werd uit zijn gedachten gehaald door het ei dat begon te kraken. Zijn hart sloeg ietsje sneller terwijl hij zijn blik naar beneden richtte en hoopvol keek naar wat er tevoorschijn zou komen. Het resultaat liet hem even met zijn ogen knipperen voordat er een licht gevoel van paniek ontstond. Er was namelijk een vis tevoorschijn gekomen, vermoedelijk een shiny aan de kleur te zien, maar Mitch had geen water in de buurt en dus begon de vis hopeloos heen en weer te spartelen in zijn armen. Shit… Shit, shit, shit! Paniekerig stond Mitch op en rende naar het dichtstbijzijnde Pokémon Center, waar hij Arceus zij dank niet ver van verwijderd was. In plaats van naar het gedeelte te rennen waar hij zich kon douchen, had hij het geniale idee om naar de openbare toiletten te rennen. En dan zo het vrouwengedeelte binnen. Met nog altijd de spartelende vis in zijn armen – want het kwam door de paniek ook even niet in hem op om de vis terug te keren in zijn bal – sloeg hij haastig achterop de kraan de stop dicht in de wasbak en liet de vis zo in de wasbak vallen. Hij zette zijn handpalmen tegen de wasbak aan, keek naar de vis die nu langzaam onder water begon te geraken en blies zijn adem uit. Dat was close.

En toen pas kwam het in Mitch op dat hij een Poké Ball had gekregen van de Daycare om de vis terug te keren als dat zou moeten. Met een hoofd dat rood werd van schaamte haalde hij de Poké Ball van de vis tevoorschijn en keerde deze snel terug in zijn bal terwijl hij de stop achterop naar boven haalde. Mooi, dan kon hij nu… Hij verstijfde toen hij een stem hoorde. Een vrouwenstem. Nee. Dit kon niét waar zijn. Hij was niét de vrouwentoiletten binnengelopen om zijn Pokémon hier in een wasbak te leggen. Maar jawel hoor, toen hij zich omdraaide, zag hij weldegelijk een vrouw staan. Rond zijn leeftijd ook nog. Wat misschien minder erg was dan als ze vijftien jaar was geweest, maar dan nog. ”E-Eh,” bracht hij weer heel slim uit terwijl hij haar met een verdwaasde blik aankeek. ”Het is een lang verhaal. Ik denk niet dat je me kunt helpen,” besloot hij om er uiteindelijk van te maken. ”In elk geval sorry dat ik de vrouwentoiletten binnen ben gewandeld. Het was nogal een… noodgeval.” Arceus, had hij Bruce en Natsu maar bij zich om het wat minder awkward te maken. Zelfs zijn paniekerige Poseidon zou dit luchtiger hebben gemaakt. ”Dan ga ik maar, denk ik,” zei hij met het schaamrood op zijn kaken terwijl hij langs haar heen wandelde. Hoe sneller hij hier weg was, hoe beter. En die vis ging de Wonder Trade in. Dat was één ding dat zeker was.

Nu dat hij de situatie het beste wel kon uitleggen aan haar besefte Mitch pas hoe stom dat hij was geweest. Hij had gewoon die domme Poké Ball kunnen gebruiken om de vis terug te keren in zijn bal en het later ergens anders uit de bal te laten. ”Ik heb een Abandoned Egg bij de Daycare gehaald en die kwam opeens uit. Het was een Water type en ik dacht niet goed na,” zei hij. Lekker duidelijk weer, maar daar moest ze het maar mee doen. Mitch schaamde zich al genoeg zo. Voordat hij naar buiten kon wandelen, stond er opeens een Piplup voor zijn neus. Een kleintje nog maar, maar wel verrassend snel. ”Dat is niet erg. Dat is hoe Pokémon kunnen zijn, immers,” zei hij tegen haar. Nu dat hij bijna uit de vrouwentoiletten was, voelde hij de spanning in zijn schouders al wat wegnemen. Hij gaf haar een dankbaar knikje en liep naar buiten, waarna hij kort twijfelde. Dit was wel een beetje awkward zo. Aan de ene kant wilde hij Natsu of Bruce uit hun bal laten voor de Piplup, maar aan de andere kant was het meisje hier vast voor een reden hoor. ”Ga maar hoor, als je dringend moet,” zei hij zo nonchalant mogelijk en hij stopte zijn handen in zijn zakken. ”Ik eh… wacht buiten wel.” Nu kon hij zichzelf al helemaal voor zijn hoofd slaan. Hij wachtte buiten wel? Ze kenden elkaar nog niet eens fatsoenlijk. ”Als je tenminste een praatje wilt maken,” voegde hij er nog haastig aan toe. Ja, misschien zou hij Poseidon er dadelijk toch maar uit laten. Zijn Magikarp met een ernstig bondprobleem kon dit immers niet harder verpesten dan hij zojuist gedaan had.

Ondanks de situatie gleed er toch een licht geamuseerde glimlach om zijn lippen toen ze antwoordde. Blijkbaar was hij niet de enige die er gevoel voor had om een situatie awkward te maken, wat hem ergens wel opluchtte. Hij maakte een gebaar richting de toiletten ten teken dat ze moest gaan en hij draaide zich om, waarna hij op een bankje ging zitten om op haar te wachten. Hij overwoog kort om Natsu en Bruce er al uit te laten, maar wachtte er nog even mee. En hij haalde het al helemaal niet in zijn hoofd om Poseidon eruit te laten. Dat zou al helemaal niet goedkomen. Zijn blik gleed naar het blauwharige meisje die in zijn richting kwam lopen. Ze stelde zichzelf voor als Gioya; een aparte, maar toch wel mooie naam. ”Mijn naam is Mitch,” stelde hij zichzelf op zijn beurt weer voor. De vraag over het ei deed hem kort fronsen. Niet omdat hij het een vervelende of rare vraag vond, maar eerder omdat hij daar zelf niet echt over nagedacht had. ”Ik denk dat ik het idee van een onbekende Pokémon in een ei best interessant vond. En ergens vond ik het ook wel zielig, die achtergelaten eieren daar,” zei hij tegen het meisje. ”Het probleem met zo’n ei is wel dat je niet weet wat erin zit en dat als het niet bij je huidige team past, je het zelf weg moet doen. Ik heb bijvoorbeeld een Magikarp in mijn team zitten en dus vind ik de Pokémon die ik nu heb gekregen uit dat ei er niet echt bij passen. Maar ik zal een goede thuis voor hem zoeken,” beloofde hij haar. Hij ging de vis in elk geval niet zielig achter laten. Dan was hij al net zo slecht als diegenen die hem in het ei in de eerste plaats hadden laten stikken.