Mitch grinnikte. Hij had het dan weer eens niet kunnen laten. Nadat zijn vorige ei nogal op een flop was uitgedraaid – letterlijk – en hij maar had besloten om het ding aan iemand te geven die het wél kon appreciëren, had hij nog eens zijn slag geslagen. En dus liep hij hier weer rond met een ei. Hij was op zijn weg naar Jubilife City om achter de swarm van Rowlet aan te gaan, waar hij met of Bruce of Natsu een Rowlet zou proberen te vangen. Poseidon was immers, of course, out of the question voor dit moment. Natuurlijk was hij wel bezig met zijn gym battles en dat soort dingen, maar hij vond het ook wel leuk om in de tussentijd aan zijn toekomstige rotatieteam te werken. En hij hoopte daar met dit ei wel iets aan toe te kunnen voegen. Hij hoorde gekraak vanuit zijn rugzak en liet zijn rugzak vrijwel direct naar zijn buik glijden, waar hij het ei snel en voorzichtig uit het hoofdvakje haalde. De warmte van de rugzak had ervoor gezorgd dat het ei een stuk sneller begon uit te broeden en dus was het voor hem geen verrassing dat het ei langzaam uit begon te komen. Een grijns ontstond om zijn lippen toen hij niet veel later een Goomy in zijn handen vasthield. Kijk, dat was al veel beter! Hij wist niet waarom, maar Azure was de eerste naam dat in hem opkwam. Het had niet veel betrekking op de Pokémon, maar ach… Als hij het mooi vond, waarom ook niet? ”Welkom in het team, Azure,” zei hij op een warme toon tegen de Goomy, welke een vrolijk geluidje maakte en zich tegen hem aandrukte. Oh oké… sure!
Hoe het gebeurd was, was een legit raadsel voor hem, maar opeens was zijn team zo ontzettend hard uitgebreid, dat hij niet meer wist wat hij met alles aan moest. Hij had een nieuwe partner voor Sparda, die nog wat moest opwarmen tegen de andere Sneasel in het team. En dan nog een net zo'n zwarte Vulpix en een witte Skitty erbij gekregen. Mortem ging met een hand over zijn kin heen, terwijl hij keek naar het hoopje pokémon voor zich. Het ergste was nog dat hij alle namen moest leren onthouden. Voor nu wilde hij zich vooral richten op de Buneary en de Larvitar, want dat waren twee pokémon die de meeste zorg nodig hadden nu. De Buneary was bijna klaar om te evolueren, zo'n idee had hij tenminste en de Larvitar zou bijna oud genoeg zijn om in een pokéball te mogen. Dus liet hij de rest terug in hun pokéball verdwijnen en ging overeind staan, rekte zich uit en liet een diepe zucht horen. Hij moest binnenkort weer eens gaan kijken of hij nog iets kon doen voor de organisatie, maar dat was iets voor komende week. Voor nu genoot hij nog eventjes van zijn rust. Balrog had ondertussen weer iets leuks gevonden en snel rende Nicoletta erachter aan, om vervolgens naar Mort te zwaaien dat hij mee moest komen. De oudere man pakte zijn spullen, stak zijn duimen in de riemgaten van zijn broek en stopte daarna. Een beter plan. Hij haalde een pakje sigaretten uit zijn borstzakje, stak er een op en liep daarna pas achter de pokémons aan. Nicoletta was hard bezig om ervoor te zorgen dat Balrog niet tegen een jongeman aan wandelde, die met een pokémon stond te knuffelen. Oké, vreemd, maar niet het vreemdste wat hij had gezien tot nu toe. "Sorry," bromde hij, terwijl hij verontschuldigend een hand opstak en knikte naar de Larvitar die steeds dichter in de buurt van de jongeman wandelde en Nicoletta die hem probeerde tegen te houden.
Azure nam zijn verwarring als een bevestiging aan en kroop via zijn been omhoog. Het was een klein beetje awkward hoe ze haar kopje eenmaal op zijn schouder aangekomen zijnde tegen zijn hoofd aanduwde en Mitch overwoog kort om haar weer op de grond te zetten, maar ergens vond hij het ook wel schattig dat ze het deed en dus gaf hij haar een klopje op haar zij. Als Poseidon maar zo aanhankelijk was geweest als zij… Hij zuchtte zachtjes. Met Natsu en Bruce ging het gelukkig de goede kant op, maar Poseidon was wel van een heel ander kaliber. Mitch liet zijn blik naar voren glijden toen twee Pokémon best wel hevig naar hem toe kwamen rennen. Zijn kaken werden een beetje rood toen hij zich besefte dat Azure nog altijd half tegen hem aan was geplakt en dat dat vast een vreemd zicht moest geven. Hij gaf Azure dan ook even een zetje, waarop ze een verontwaardigde blik naar hem wierp. ”Och, laat hem maar doen, hoor,” zei Mitch op een nonchalante toon, waarna hij door zijn hurken zakte en zijn hand uitstak naar de Larvitar. Azure maakte daarop een verontwaardigd geluidje en drukte haar slijmerige kop nog dichter tegen hem aan. ”Azure… kun je niet… er staan daar mensen,” murmelde hij onder zijn adem door terwijl zijn kaken nog roder werden. ”Sorry,” zei hij snel tegen de man, zich op zijn beurt verontschuldigend. ”Ze is net uit een ei gekomen en volgens mij ziet ze me al als vaderfiguur.” Wat een eer. Maar wel een beetje awkward als er anderen in de buurt waren.
![[EGG HATCHING] Well, this is a little bit better BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
![[EGG HATCHING] Well, this is a little bit better DmOSYJs](https://i.imgur.com/DmOSYJs.png)
![[EGG HATCHING] Well, this is a little bit better Larvitar](https://img.pokemondb.net/sprites/sword-shield/icon/larvitar.png){kind=icon}
![[EGG HATCHING] Well, this is a little bit better Buneary](https://img.pokemondb.net/sprites/sword-shield/icon/buneary.png){kind=icon}
