Tales of

Sinnoh

De hele situatie bracht haar nu al frustratie. Welke idioten gingen dan ook vuurwerk afsteken in gebieden die daar niet voor bedoeld waren. De wilde pokémon kwamen natuurlijk kijken wat er aan de hand was en werden vervolgens weggejaagd. Gezien ze niet alleen weggejaagd waren maar nu niet meer terug durfde te komen, moest er haast wel meer zijn gebeurd. Waarschijnlijk hadden ze hun eigen pokémon of misschien wel het vuurwerk tegen de groep Snover gebruikt. Niet gek ook dat de pokémon dan niet meer terug durfde te komen. Alhoewel... Het was al even geleden dus misschien wat er nog wel meer aan de hand ook. Het zou haar niets verbazen als een andere pokémon hun gebied had overgenomen en ze daarom niet meer terug durfde te gaan. Ach, dat zou ze dan wel zien. Eerst onderweg naar Snowpoint City, waar het voorval bij in de buurt had plaats gevonden.

De sneeuw kraakte onder haar schoenen terwijl ze het stadje uit liep. Zola en Zoro liepen braafjes naast haar. De twee hadden een dikkere vacht dan de twee Toxtricitys en de Raichu. Ze hadden minder last van de kou en zouden daarom waarschijnlijk wat sneller op gun gemak kunnen zoeken en oplossen. De twee waren haar beste speurders en hadden voor nu als taak gekregen om de groep Snover te zoeken. Ze waren natuurlijk niet in hun originele gebied te vinden maar konden ook nooit al te ver weg zijn. Er waren immers gebieden van andere groepen pokémon die niet blij zouden zijn met bezoek dat in hun gebied wilde wonen. Misschien was zo'n conflict wel waarom ze nog niet terug waren. Daarom liet ze haar twee speurneuzen voor haar uitlopen. Hun neuzen tegen de grond in de hoop dat ze een spoor van de Snover konden vinden. Zoro liet een klein geluidje horen. Ze liep zijn kant op en Zola voegde zich al snel bij hun. Na een stukje leek de Jolteon het zelfde spoor te ruiken als dat wat de Luxio eerder al te pakken had. Jett trok haar sjaal wat strakker om haar nek terwijl ze haar twee pokémon verder het gebied in volgde. Hopelijk hadden ze het goede spoor te pakken en vonden ze de wilde Snover.

De twee pokémon voor haar versloomde hun pas. Jett volgde hun voorbeeld op en begon ook langzamer te lopen. Daarmee werd haar pas, net zoals die van haar pokémon, automatisch stiller. De twee pokémon stopte plotseling, hun koppen gericht op de boomrand. Met een lichte frons door de focus, probeerde Jett te zien waar het tweetal naar keek. Al snel zag ze beweging tussen de bomenrand. Sommige van de bomen bewogen mee! Dat waren hoogstwaarschijnlijk de Snover waar deze taak over ging. Snel pakte ze haar Holocaster er bij. In Snowpoint City had ze een kaar gekregen met geschatte leefgebieden van de verschillende groepen pokémon die in dit gebied leefde. Haar locatie pingde midden in het gebied van een andere pokémon en nog ver van het gebied van een andere groep Snover. Het kon niet anders dan dat dit de groep Snover was.

Voorzichtig liep ze richting de groep pokémon. Ze stond midden op een open plaats toen de pokémon haar opmerkte. Meteen kwam ze tot stilstand. De pokémon waren mogelijk als de dood voor mensen op het moment, ze wilde ze niet wegjagen. Dat zou haar werk alleen maar lastiger maken. Ze maakte een hoofdgebaar richting Zola, die de hint al snel leek te snappen. In een langzaam tempo wandelde de Jolteon door de sneeuw terwijl ze zachte, geruststellende geluidjes maakte. Op die manier wist ze de groep pokémon een heel eind te benaderen zonder problemen. Zola was een enorm sociale pokémon, je kon het aan haar over laten om de groep te overtuigen dat het veilig was. Zoro daarentegen was een heel stuk minder sociaal. Ze hield hem niet voor niets dicht bij haar in de buurt. Het was makkelijker om hem als een soort bodyguard te gebruiken. Gezellig praten met de wilde pokémon zou hij toch niet doen.

Na een tijdje kwam Zola haar kant weer opgelopen. Een paar meter voor haar stopte ze en legde ze haar voorlijf op de grond. Alleen haar achterpoten stonden nog terwijl ze flink met haar kont wiebelde. Oh. Ze wilde spelen. Maar waarom? Kort verscheen er een frons op haar gezicht voor ze tot de conclusie kwam dat het waarschijnlijk niet zomaar spelen was. Ze hadden deze strategie wel vaker gebruikt. Door samen te spelen werd het duidelijker voor andere pokémon dat het veilig was. Even twijfelde ze voor ze haar handen in de sneeuw stak en een sneeuwbal maakte. Met een lobje gooide ze die richting Zola, wie de lucht in sprong om deze in haar mond te vangen. Zodra ze merkte dat de bal was verdwenen, keek ze haar trainer verward aan. Jett maakte nog twee sneeuwballen en gooide ze opnieuw richting Zola. De Jolteon begon dol door de sneeuw te rennen. Zelfs Zoro leek door te hebben dat het spelen was. Hij begon achter Zola aan te rennen. Stelletje gekken.

Langzaam maar zeker wekte het gespeel van Jett en haar twee pokémon, nieuwsgierigheid op bij de Snover. Steeds meer verschenen er tussen de bomen en keken naar de groep. Een enkeling kwam voorzichtig dichterbij. Zodra er een paar stonden, draafde Zola er opnieuw op af. Ze blafte er wat tegen en nodigde daarmee blijkbaar de pokémon uit om te spelen. Een heel sneeuwballen gevecht ontstond tussen de Snovers en Jett, met Zola die er af en toe een uit de lucht plukte. Zoro had zich in de tussentijd weer teruggetrokken, genoeg vrolijkheid voor hem blijkbaar. Jett werd in de tussentijd een paar keer goed geraakt door de onhandig gevormde sneeuwballen en kon niet anders dan er om lachen. Tegen de tijd dat bijna alle Snover waren komen kijken, wendde Jett zich tot Zola. "Zou je ze kunnen vertellen dat we ze willen terug brengen naar het oude gebied, en dat we er voor zorgen dat ze daar veilig zijn?", vroeg ze aan haar Jolteon. De gele pokémon gaf een knikje en begon stuk voor stuk tegen de Snover te praten in haar eigen pokémon taaltje. Ze had geen idee wat de pokémon zei maar vertrouwde er op dat Zola haar best deed om de pokémon te overtuigen. Nu kon ze niets anders dan duimen dat het zou werken.

De pokémon leken haar te willen volgen. Ze gingen nogal langzaam en beetje bij beetje, maar ze kwamen achter haar aan. Een duo dat voorop liep, leek er de minste problemen mee te hebben. Omdat de twee zo enthousiast mee liepen, volgde de rest wat makkelijk. Achteraan liep nog een vijftal dat enkel mee leek te willen omdat de rest van de groep ook ging. Met een knikje stuurde ze Zola naar het vijftal achteraan om met hun mee te lopen. Op die manier kon ze de pokémon aanmoedigen en ze hun wat veiliger laten voelen dan als ze alleen waren. Echt snel doorlopen ging niet omdat de hele groep zich dus niet zo snel bewoog. Ze had Zoro de opdracht gegeven om als een soort herdershond om de groep heen te lopen. Op die manier kon hij ze veilig laten voelen maar ook aanmoedigen om door te lopen. Al was zijn aanmoediging niet van het zelfde soort als die van Zola. De Jolteon was gewoon enthousiast iedereen aan het aanmoedigen terwijl de Luxio er heel rustig onder bleef. Hij was niet enthousiast maar gelukkig ook niet al te agressief tegen de groep. Hij begreep waarschijnlijk wel dat het enkel averechts zou werken als hij zich zo gedroeg.

Het duurde om het kort te houden; enorm lang. Maar goed, uiteindelijk waren ze toch beland op de plek waar ze moesten zijn, het oude gebied van de Snover. Het was duidelijk dat de groep zich alles behalve op hun gemak voelde nu ze terug waren in dit gebied. Dit was precies waar ze zo waren geschrokken, mishandeld en gewond geraakt daardoor. Ze had het vreemder gevonden als de pokémon wél op hun gemak waren geweest. Maar goed, nu moest ze nog gaan aanpakken dat de pokémon zich veilig moesten gaan voelen en dus hier zouden blijven. Dat was waarschijnlijk iets waarvoor ze gebruik moest maken van haar pokémon. En ja. Hoe goed zou dat lukken? De boodschap moest goed overkomen maar ook overtuigend genoeg zijn. Het feit dat Zola vrolijk door de sneeuw trippelde terwijl de groep daar gespannen stond. Het bracht het idee over dat er niets aan de hand was. Toch zou het niet genoeg zijn om het echt duidelijk over te laten komen. Ze haalde haar handen even door haar haren voor ze een besluit nam. Door op haar vingers te fluiten, riep ze Zola en Zoro bij zich.

Voor de twee pokémon hurkte ze neer, zodat ze op ooghoogte kwam. Het was belangrijk dat ze goed begrepen wat ze bedoelde. Als ze dat niet wisten, zouden ze weer terug bij af zijn. "Goed luisteren, okay?" zei ze tegen haar pokémon. Het tweetal gaf een bevestigend knikje. Okay, mooi. "Ik wil jullie dat jullie de Snovers vertellen dat ze dat vuurwerk nooit meer van zo dichtbij gaan zien. Jullie moeten ze vertellen dat wij daar hoogstpersoonlijk voor gaan zorgen. Vertel ze dat dit gebied weer veilig is om in te wonen. Veel veiliger dan waar ze daarnet waren. Want de andere pokémon daar vonden het niet leuk dat jullie hun gebied in kwamen." De Jolteon en Luxio gaven een knikje. Hopelijk was het ook echt duidelijk wat ze bedoelde en zouden de pokémon het bericht goed overbrengen aan de Snover. Dat zou haar enorm veel werk schelen. Want eigenlijk was er geen andere optie dan dit. De wilde pokémon zouden het moeten kunnen begrijpen. Maar de vraag was alleen of ze het ook wilde geloven. Als dat niet het geval was moest ze andere oplossingen gaan zoeken om ze te overtuigen. En wilde pokémon overtuigen was helemaal zo makkelijk nog niet.

Geduldig wachtte ze af terwijl haar pokémon tegen de Snover praatte. Soms samen, soms apart van elkaar, tegen de verschillende groepjes. Het was zenuwslopender dan ze had verwacht. Tegen de tijd dat de twee terug kwamen leken de Snover nog niet helemaal zeker te zijn dat de boel veilig was. Ze bleven nog steeds erg dicht op elkaar staan. Okay uuuh, ander plan. "Vertel ze maar dat we een rondje door hun gebied gaan lopen om te laten zien dat het veilig is", zei ze tegen het tweetal. Opnieuw werd het woord verspreid en niet veel later liep ze weer rond. Een hele polonaise van Snover achter zich aan. Waarschijnlijk was het een enorm dom zicht voor iedereen die het zag. Maar ja, ze had geen idee hoe ze anders nog kon duidelijk maken dat het gebied weer veilig was om in het gebied te blijven. De enkele Snovers die zich al wel veilig voelde speelde onderweg vrolijk met Zola terwijl Zoro er voor zorgde dat de bangere groep zich veiliger voelde. Tegen de tijd dat ze weer terug stonden op de open plek midden in het gebied van de Snovers, had ze het idee dat haar tenen en vingers helemaal bevroren waren. Hopelijk voelde de pokémon zich wel op hun gemak nu.

De groep leek ongemakkelijk te blijven. Een zucht rolde over haar lippen. Dit schoot niet echt op zo. Uiteindelijk stapte een van de groep naar voren. Hij leek wat groter dan de rest. De pokémon hief zijn armen in de lucht en begon wat te roepen tegen haar en tegen de groep pokémon. Geduldig keek ze toe hoe Zola en Zoro praatten met de grotere Snover. Na een tijdje leken de pokémon een besluit te nemen. Het drietal draaide haar kant op en maakte zich klaar voor een gevecht. Oh. Wat? Kort keek Jett op en neer tussen de drie pokémon. Ze trok een conclusie. De Snover wilde leren vechten. Snel haalde ze haar pokédex tevoorschijn. Ze had absoluut geen idee welke moves de Snover kon. Ze had immers weinig ervaring met pokémon van andere types dan electric.. Dat kreeg je als je een electric type trainer was. "Okay dan. We gaan eerst door de verschillende moves lopen en daarna kijken hoe we ze kunnen gebruiken. Goed?" vroeg ze aan de Snover. De pokémon knikte en richtte zich beurt om beurt naar haar andere twee pokémon. Het duo gaf ook een knikje. Perfect. Tijd om te beginnen met de training.

"Okay. De eerste move is Powder Snow", zei ze tegen de Snover. De pokémon opende zijn mond en liet een ijskoude wind over de vlakte waaien. Ze gaf een kort knikje dat was een prima move. "De volgende is Leafage", vertelde ze aan de pokémon. De pokémon schudde zijn lijf, waardoor er gloeiende blaadjes tevoorschijn kwamen. Vervolgens schoot hij de blaajdes richting de bomen af. Enkele naalden vielen op de grond. Prima. "De volgende is Ice Shard", zei ze. De Snover rees zijn handen boven zijn hoofd, waartussen een bal van ijs vormde. Zodra de bal mooi rond was, gooide hij deze tegen een boom aan. De boom schudde zo dat alle sneeuw er vanaf viel. "Dan nu Icicle Crash", vervolgde ze. Opnieuw opende de Snover zijn mond en liet een ijskoude wind waaien. Deze zorgde er echter voor dat er ijspegels vormde in de lucht die vielen zodra de Snover zijn mond sloot. "Energy Ball", sprak ze vervolgens. De Snover keek haar met verwarring aan. Oh, blijkbaar wist hij niet hoe het moest. Ze opende een filmpje van de move en liet deze aan de pokémon zien. Na een paar pogingen was hij succesvol. "Als laatste Blizzard", zei ze. De Snover gaf een luide brul waardoor er een flinke sneeuwstorm over het gebied trok. Perfect. Maar ijs en ijs koud aaaah.

Zoro nam een plaats in tegenover de Snover en al snel ontstond er een gevecht. Hah. Dit was wel interessant om te zien. De twee pokémon voerde beurt om beurt aanvallen op elkaar af. Ze ontweken kwamen dichterbij en gingen verder van elkaar weg. Zoro wist het op een gegeven moment te flikken om Volt Switch te gebruiken, waardoor Zola de volle klap van de Energy Ball in haar gezicht kreeg. De Luxio vond het allemaal wel grappig maar zelf vond ze het absoluut niet de bedoeling en stuurde ze Zoro terug het strijdveld op. Hij had er geen problemen mee en voerde een Spark uit om de Icicle Crash van de Snover te ontwijken. Raken lukte echter niet door de Powder Snow die hij vol in zijn gezicht kreeg. Zoro besloot opnieuw een Bite in te zetten en wist de arm van de Snover te grijpen. Deze gebruikte echter een onbekende aanval. Wood Hammer. Beide pokémon begonnen te gloeien. Te evolueren. Jett hield haar adem in tot er een Luxray en Abomasnow voor haar neus stonden. De pokémon staakte hun gevecht. Zoro keerde terug naar haar, zodat hij zijn nieuwe vorm kon showen. De Abomasnow liet zich zien aan zijn groep Snovers, die hem meteen vrolijk omhelsde. Dit zou toch wel voor een gevoel van veiligheid moeten zorgen.