Tales of

Sinnoh

Ze was te laat geweest met haar inschrijving. Pijn. Een contest bekijken was toch iets heel anders dan er aan mee doen. Het was best saai zelfs. Sommige mensen hadden goede combinaties maar er waren er ook altijd een paar die absoluut niet geschikt waren voor de showbusiness. Het was gewoon pijnlijk om te zien hoe sommige mensen zich absoluut voor schuld zette. Of om te zien hoe ze compleet over zichzelf vielen. Of hoe ze zichzelf veel groter dan dat ze waren inschatten. Ja, nee. Dit was absoluut niets voor haar. Ze wilde na de prijsuitreiking dan ook zo snel mogelijk weer weg. Natuurlijk had zij de pech dat ze in de hallen vol tegen een van de deelnemers liep. Eentje die er in de eerste ronde al uitgevlogen was. Oh Arceus. Tranen. Ze probeerde nog weg te komen maar het bleek vrij nutteloos te zijn. Voor ze het wist was zij degene waar de jonge coördinator tegen begon te praten. Ze zat er nu aan vast. Helemaal omdat dit meisje haar bleek te herkennen van eerdere contests, waar ze dus wel verder in was gekomen dan de eerste ronden en een paar lintjes bij had gehaald. Yep. Ze zat hier aan vast. Het meisje begon om hulp te vragen. Nou.. vragen? Het was eerder bedelen. Ugh.

Voor ze het wist stond ze met het meisje in een parkje. Ze had al haar zes pokémon tevoorschijn gehaald en keek het meisje met een hand op haar heup aan. Cloud, Sun en Rain waren gaan sparren, Mist zat naast haar, en Snow en Clear lagen samen te slapen. "Dus. Haal eerst je pokémon tevoorschijn. Allemaal. En vertel me wat je wil leren", zei ze met haar ogen strak op het meisje gericht. Het was haar bedoeling om wat druk op het meisje te zetten. Als ze dat nu al niet kon hebben, kon ze het al helemaal niet tijdens een optreden.

Oh kom op, ging ze nou nog aarzelen ook? Zij had het gevraagd. Nou moest ze niet gaan twijfelen over haar kunnen. Uiteindelijk liet ze toch haar pokémon tevoorschijn komen. Het waren drie stuks. Froakie, Totodile en een mannelijke Nidoran. Alright. Daar kon ze op zich wel mee werken. Vervolgens begon ze te vertellen dat ze twee aanvallen probeerde te combineren tijdens haar performance maar dat het mis ging. Daarna werd ze zo zenuwachtig dat haar hele show in elkaar stortte en uiteindelijk haar eigen pokémon haar aanvielen. Blake gaf een bevestigend knikje. Ze had het zien gebeuren en moest toegeven dat het een van de meest rampzalige shows was die ze ooit had gezien. Al zou ze dat nu niet zeggen want blijkbaar wateren de waterwerken al geactiveerd. Again.

Blake wachtte af tot het meisje eindelijk klaar was met huilen. "Okay, het eerste dat we gaan doen is stoppen met huilen om alles. Daar ga je geen betere coördinator van worden." In eerste instantie leek het er op dat ze bijna opnieuw ging huilen. Ugh. Blake trok haar wenkbrauw op en blijkbaar was dat genoeg om het meisje weer min of meer te laten stoppen. Hey, er lukte nog iets. Vervolgens richtte ze zich op de pokémon die het meisje bij had. "En jullie zouden beter moeten weten dan het aanvallen van jullie trainer", zei ze streng tegen het drietal. Kom op. Je eigen trainer aanvallen? Een beetje nadenken moest je toch wel tot de conclusie brengen dat zoiets nooit de bedoeling kon zijn.

Vervolgens richtte ze zich weer op het blauwharige meisje. "Je Foakie is een goede pokémon voor contests. De Totodile en vooral de Nidoran wat minder dus daar moet je creatiever mee zijn. Maar nu eerst. Wat voor combinatie probeerde je te doen?" vroeg ze het meisje. Inteleon was een pokémon die je vaak in contests zag, ook op hogere niveaus. Feraligatr en Nidoking zag je niet zo vaak maar dat betekende niet dat ze niet bruikbaar waren. Haar Mienfoo en Riolu waren ook niet bepaald stereotype contest pokémon, maar dat betekende niet dat ze er niet mee kon winnen.

Het meisje stelde voor om voor te doen wat ze probeerde. Blake aarzelde nogal of dat wel zo'n slim idee was, en later bleek dat ze daar gelijk in had. De Nidoran kreeg de opdracht om Drill Run te gebruilen en schoot als een boor over de grond. De volgende opdracht was Thunderbolt. Dat alleen al klonk als een vreselijk slecht idee. De elektriciteit schoot alle kanten op en iedereen moest wegduiken om niet geraakt te worden. "STOP!" schreeuwde ze. Geschrokken kwam de Nidoran tot stilstand. Okay. Ze waren weer even veilig. Blake haalde opgelucht adem voor ze zich tot het meisje richtte. "Okay luister. Sommige moves zijn het niet waard om the combineren. Electric type moves zijn lastig om mee te werken om te beginnen, ze zijn onvoorspelbaar en moeten een duidelijk doelwit hebben of ze raken alles om zich heen." Blake gebaarde naar de omgeving die nu vol stond met schroeiplekken waar de bliksemschichten de grond en planten hadden geraakt. Oof. Opnieuw haalde ze diep adem, voor ze Mist bij zich riep. "Kijk, een combinatie werkt beter als de dingen op elkaar af zijn gestemd. Mist, Rain Dance, dan Icy Wind", droeg ze haar pokémon op. De Alolan Ninetales liep naar het midden van het veldje zodat ze een goed podium had voor haar kleine optreden. De pokémon tilde haar hoofd en staarten op, waarna er een wolk boven haar verscheen. Langzaam maar zeker begon het te regenen. Vervolgens opende Mist haar mond en blies ze een ijskoude wind richting de wolk. Daardoor veranderde de regen in piepkleine ijskristalletjes die glitterend naar beneden vielen. "Snap je?" vroeg ze nadat ze zich had omgedraaid richting het meisje. Kort richtte ze haar blik op de drie pokémon van het meisje voor ze haar blik terugdraaide. "Maar zeg eerst wat je wil proberen voor je het daadwerkelijk doet, alsjeblieft."

Tranen in de ogen maar niet over de wangen. Hey het was niet ideaal maar zeker een verbetering ten opzichten van hoe het begon. Het was in ieder geval een heel stuk minder irritant. Het meisje vroeg haar of ze wist hoe ze de aanvallen van haar pokémon kon combineren. Ugh. Dat was iets wat ze zelf moest leren. Alleen maar doen wat een ander zei maakte je nooit creatief. "Ik zal je met de eerste helpen maar daarna moet je echt zelf gaan denken." Blake haalde de pokédex tevoorschijn, scande de drie pokémon van het meisje en begon te lezen welke moves ze kende. Ze zou het op iets simpels houden. Een ingewikkelde move duurde namelijk nogal lang om te bedenken, ontwikkelen en oefenen.

Haar ogen vielen het eerst op de Nidoran. Het was de moeilijkste pokémon om mee te werken, of in ieder geval van de drie. Daarom duurde het best even voor ze door had hoe ze het beste dit aan kon pakken. "Okay luister. Schiet Toxic Spikes de lucht in en bescherm vervolgens het gebied waar ze zouden landen met protect." De Nidoran keek haar even aarzelend aan voor hij besloot te proberen wat ze voor stelde. De Toxic Spikes werden de lucht in gegooid en opgevangen met Protect. Daardoor spatte de spikes uit elkaar in paarse glitters. Er vielen echter ook enkele spikes naast het schild en bleven liggen op de grond. Daar moest dus nog op geoefend worden.

Vervolgens keek ze richting de Totodile. Die zou al iets makkelijker zijn. De pokémon stond bekend om zijn ruigheid en uithouding wat betekende dat daarmee werken ook een goede manier was om een impressie op de jury te maken. "Waterfall op jezelf, hou het uit met Endure en laat zien hoe sterk je daarmee bent." De Totodile keek eerst even naar zijn trainer. Dit was duidelijk iets wat ze nog nooit hadden geprobeerd. Nadat het meisje een knikje had gegeven schoot de pokémon een hoop water de lucht in en maakte zich klaar voor impact. Zodra het water allemaal op hem was gevallen bleek tot zijn eigen verbazing dat hij er weinig last van had gehad. Al kon aan zijn zelfvertrouwen nog wel gewerkt worden.

De laatste pokémon was de Froakie. Dat was tenminste een echte contest pokémon. Het was voor haar dan ook veel makkelijker om een leuke combinatie te bedenken. "Gebruik Bubble en bevries de bellen met Ice Beam", droeg ze de pokémon op. Gezien wat er gebeurde bij de vorige twee pokémon, had de Froakie er weinig moeite mee om haar bevelen op te volgen. Al snel vlogen er bellen de lucht in die werden bevroren door de Ice Beam. Door de hele natuur van de bellen, bleven ze ook bevroren in de lucht hangen. En door de natuur van het ijs, werden de zonnestralen die er doorheen vielen op een mooie manier gebroken.