Tales of

Sinnoh

Chocolate chip koekjes... Die vielen altijd wel in de smaak... Niet? HIj knipperde even en keek naar de batch die hij netjes had ingepakt voor deze reddende engel. Ah... Was dit te extra? De roze strik die hij rond het doosje had gedaan.. Was dit- Nee... Dit was precies hoe zij het ook gedaan zou hebben. Er vormde zich een brok in zijn keel bij het besef en snel greep hij het pakje vast, waarna hij het in zijn schoudertas plaatste, rustig. Kalm ging hij even alles na. HIj had zijn schetsboek mee, zijn camera, zijn notitieboekje... Oh ja. Snel greep hij nog wat een etui van en plastic doosje, die hij rustig erbij plaatste. NOg een flesje water en een appel voor onderweg en hij was set. Hij was al bijna te laat en jezus- dat wilde hij niet op zich geweten hebben. Sébastien sprong wel meteen recht toen hij zag dat ze gingen vertrekken. Chevalier zat zoals gewoonlijk op de rug van de Luxray en kantelde zijn kop wat, aangezien hij niet goed snapte waarvoor zijn trainer haast had.

Zijn holo caster beefde even en kalm opende hij deze. Ah! Toen hij zijn ogen oprichte en de waas wat leek te stabilizeren, kon hij wel een roos iets ondertscheiden van de rest. HIj begon te glimlachen, stak zijn hand op en zwaaide even, zijn pas versnelende. HIj kon van hier niet eens zien wie of wat er bij de Pokémon stond... maar als hij zo naar de foto keek dan kon het toch niet anders. De fire Luxray flankeerde zijn trainer rustig en versnelde automatisch ook zijn pas. Al snel stond Ty dan ook bij de ingang, zijn wazige focus gericht op een man die groter dan hem was. HIj zag er erg vriendelijk uit. Ty moest even diep ademhalen, duidelijk buiten adem van de sprint... Maar na enkele ademteugen leek het al wat beter te gaan. "Ben jij de- Ik..." Shit. Diepe ademhaling. "Ik ben Ty! Ben jij-" oh god. "Ik heb de koekjes!" Zijn hand ging in zijn schoudertas en rustig haalde hij het doosje op, zijn gezicht wat roder wordende opdat hij 1. nog steeds buiten adem was... En 2... Sociaal niet de beste was. Sukkel dat hij soms was.

Als hij heel eerlijk was, zou hij dit nooit op eigen houtje gedaan hebben. Ondanks dat hij vroeger in de winkel enorm sociaal kon doen en altijd heel spontaan was, was hij introvert tot en met. Sociale interacties waren zo zwaar voor hem. Het was gewoon teveel soms. Hij slikte dan ook even ongemakkelijk, een lichte glimlach op zijn gezicht toen Alain zich voorstelde. Sébastien liet zijn ogen even over de Vulpix gaan en vernauwde zijn vurige blik bij het aanzien van de zwarte Pokémon. Hij zette dan ook even een pas naar voren en bracht zijn kop wat hoger, zijn ogen strak op het vosje gericht. Hij was duidelijk niet zo gediend met hoe de ander zich gedroeg. EN het overbeschermende karakter van de Luxray... Tja, het kwam soms sterker naar voren dan Ty wilde toegeven. En nu zijn focus op Alain lag, had hij helemaal niet door wat de traited Pokémon aan het doen was. Chevalier had zich wat genesteld tussen de schouders van de lynxachtige en sloot zijn ogen. Het was duidelijk dat hij hier liever niet was, maar wegvliegen deed de Rookidee ook niet... Dus, het was vast aangenaam om hier te blijven.

De man stapte even rustig naar voren en knikte op het voorstel van de man. Kort keek hij naar de Lycanroc die naar hem blafte en kort knipperde hij verbaasd, waarna hij kalm even zijn hand wat uitstak naar het beestje, maar geen aanstalten maakte hem te aaien. Na enkele tellen wandelde hij echter door, zijn ogen scanden de omgeving even, maar al snel neusde Sébastien hem even tegen zijn been. Vragend keek de man naar zijn Luxray, die ene zacht geluidje maakte en knikte naar een grasveldje die Ty zo niet had gezien. Hij slikte wat ongemakkelijk bij het besef dat zijn zicht echt slechter aan het worden was, maar schudde lachend zijn hoofd en aaide de vuurmon over zijn kop. "Daar lijkt het me wel fijn," kondigde hij rustig aan terwijl hij even omkeek naar de ander, knikkende naar het grasveldje.

Rustig bewoog de man richting het gras, waarbij Sébastien voor geen seconde van zijn zijde week. Af en toe wierp de speciale Luxray een blik op de vreemdeling en diens mon, om daarna enkel wat vlammetjes uit diens neus te laten glippen van pure irritatie en spanning. ALs stoom die moest afblazen. Rustig haalde de researcher een hand over de kop van de lynx, die even schuin opkeek naar hem. Zachte gluiden rezen op uit de keel van de viervoeter en rustig begon de man het beest wat meer te kroelen, wachtende op Alain leek het hem beter dat Sébastien wat rustiger werd.

De vulpix werd terug geroepen en rustig keek de man naar het zwarte wezentje. Hij kantelde zijn hoofd en knielde even, waarna hij kalm zijn heuptas afnam en zijn schetsboek uithaalde. Hij begon te bladeren en sloeg zijn boek open op een nieuwe pagina. Snel begon hij het beestje te schetsen, terwijl Alain begon te praten. Hij keek even op. En toen de Cacnea verscheen, kwam een klein lachje om de lippen van de paarsharige man. "Ha... Prikkelbaar..." zei hij zachtjes, toch wel licht lachend. Hij schudde zijn hoofd even langzaam, nog steeds een lachje om zijn lippen dragende. Hij nam voorzichtig een pas naar voren en zakte door zijn knieën. Snel schetste hij de plant onder de Vulpix, die hij ook af en toe bijwerkte. "Heb je ervaring met een vulpix die deze trait niet heeft? Heb je verschillen opgemerkt dat specifiek zijn aan deze trait?" vroeg hij rustig zonder op te kijken. Hijzelf wist niet veel van de Pokémon zelf, maar misschien had de ander wel andere Vulpixen of Pokémon van de lijn onder handen gehad. Hij knipperde even en kantelde zijn hoofd. "De rode ogen..." hij keek even schuin naar Reed. "Die heeft de Cacnea niet.." een bedenkelijk geluid kwam van hem af, warana hij snel wat begon te pennen naast zijn schetsen. Sébastien bleef rustig bij zijn trainer staan, zijn ogen kalm op de andere twee Pokémon gericht. Chavelier daarintegen maakte het hem gemakkelijk, die was zich van geen kwaad bewust en zou vast een nap nemen.