Tales of

Sinnoh

Diepe zucht. Aan een goede TM geraken, bleek nog niet zo heel gemakkelijk te zijn, blijkbaar. De TM die hij voor Natsu had willen halen, hadden ze niet in het gedeelte waar hij zich had opgehouden de afgelopen dagen. Dan maar met de taxi helemaal naar Hearthome City, waar ze de TM wél hadden. Maar goed, hij had de TM nu. Samen met Azure op zijn schouder, Fledge in de lucht en Natsu achter zich lopend, begaf hij zich door de straten van Hearthome City. Het was hem al opgevallen dat hij zijn nieuwe aanwinst een beetje in de gaten moest houden; het zou niet de eerste keer zijn dat Fledge per ongeluk ergens tegen botste. Als Rowlet zijnde was dat niet zo heel erg geweest, maar nu hij een Dartrix was, kon zo’n klap behoorlijk hard aankomen en dus moest Mitch erop letten dat niemand gewond raakte. Hij zuchtte. Dan had hij eens een Pokémon zonder bondprobleem zoals Poseidon en dan was het weer zoiets. Oh well. Niemand had gezegd dat de weg naar het worden van een Pokémon Champion gemakkelijk zou zijn. Hij had Bruce in zijn bal gelaten om de Pokémon even wat rust te gunnen na alle battles die hij had gevochten voor Mitch de laatste tijd. Natsu vond het dan wel weer leuk om uit zijn bal te zijn, maar was een beetje verlegen in het bijzijn van de twee nieuwe teamleden. Hoewel hij zodanig aan Bruce was gewend dat ze zij aan zij hadden gevochten laatst in een double battle was het toch een ander verhaal met Fledge en Azure. Maar dat zou ook wel goedkomen, daar was hij zeker van. Mitch stak zijn handen in zijn zakken en liep rustig de hoofdweg door, waar zijn blik kort viel op een jongen dat net de deur van een appartementencomplex achter zich sloot. Hij wilde de jongen passeren, maar natuurlijk viel Fledge’s blik weer op de Alolan Vulpix en, nieuwsgierig als hij was, kwam hij snel naar beneden. ”Fledge, rustig aan,” waarschuwde Mitch hem. ”Maak hem niet bang met je enthousiasme.” Zijn blik gleed naar de jongen en hij gaf de krullenbol een begroetend knikje. Hij zou vanzelf wel zien of de jongen liever door wilde wandelen of zin had in een praatje te maken.

Mitch liet zijn blik kort naar de Vulpix glijden. Fledge hield zijn afstand wat meer van de Vulpix toen hij de reactie opmerkte en vond het algauw niet meer interessant, dus steeg hij op en ging op een paal verderop zitten. Well, oké dan. Natsu hield verlegen nog wat afstand, al zeker toen de Eevee van de jongen al snel naar hem toe kwam lopen. ”Maakt niet uit,” stelde Mitch de jongen gerust. ”Ik heb liever dat ze naar me toekomen dan dat ze bang voor me zijn.” Hij ging door zijn hurken zodat hij zijn hand uit kon strekken en de Eevee een aai over haar bol kon geven. Als hij alleen al dit effect op Poseidon had gehad in plaats van hetgeen wat hij nu had, dan was hij een gelukkig man geweest. Maar goed. In elk geval hadden Bruce en zijn andere teammates geen schrik voor hem. ”En ik heb niet veel plannen vandaag, dus ik kan gerust een praatje maken,” zei hij tegen de krullenbol. Hij kwam weer wat overeind nadat hij de Eevee aandacht had gegeven en zijn mondhoeken krulden licht geamuseerd op door de reactie op Azure. ”Yep. Ze is uit een ei gekomen die ik uit de Daycare op heb gehaald,” vertelde hij terwijl hij de slijmerige Dragon type een aai over haar bol gaf. ”Kun je geloven dat mensen hun eieren achter laten zonder te weten wat erin zit? Ik durf te wedden dat de trainer die dit gedaan heeft zichzelf wel voor zijn of haar hoofd zou slaan als ze dit zouden zien.” Een Goomy was nu ook weer niet zó zeldzaam, maar toch was ze een Dragon type. De zijne nu, gelukkig. ”Anyways, mijn naam is Mitch en dat daar zijn Natsu, Fledge en Azure.” Hij knikte naar elk van zijn Pokémon om de beurt en richtte zijn blik vervolgens weer naar de jongen voor hem.

Mitch liet zijn blik even naar Natsu, Fledge en Azure glijden voordat hij zijn blik weer naar de jongen werd gericht. Vooral Azure hield zijn blik iets langer vast dan normaal en Mitch grinnikte toen hij zijn vinger naar haar uitstak en ze die plagerig in haar mond nam. Hij wist dat ze hem niet echt pijn ging doen en dus liet hij haar gewoon haar gang gaan. ”Ja, het is echt te gek voor woorden wat mensen met hun Pokémon kunnen doen,” zei hij met een zucht. ”Als ik een Pokémon niet in mijn team nodig zou hebben en er niks mee zou doen, dan zou ik het alsnog uit laten komen en dan een goede thuis voor hem of haar zoeken. Maar blijkbaar is niet iedereen zo.” Hij haalde zijn schouders op. Zo was het nu eenmaal. En dan waren er Pokémon zoals Poseidon waar hij eerst zijn bondprobleem mee op moest lossen voordat hij de Water type kon gebruiken, maar dat geduld had hij wel. Zeker met Bruce als zijn partner Pokémon. De jongen stelde zichzelf voor als Camilo en zijn Pokémon als Coco en Diego. ”Ik ben inderdaad een trainer,” beaamde Mitch. ”Sorry als ik er nu volledig naast zit, maar kom je toevallig uit Alola?” vroeg hij toen meteen erna. Het waren vrij exotische namen en de jongen zag er ook niet uit alsof hij van Sinnoh afkomstig was. Het zou misschien wat ver gaan om te zeggen dat hij er exotisch uitzag, maar hij zag er toch zeker uit alsof hij van de kust afkomstig was. Dan kon het ook ergens in Hoenn zijn, bedacht hij zich. Ach ja, hij zou het dadelijk wel horen.