Tales of

Sinnoh

Met moeite wist hij zich in een van de uniformen te proppen. Als ze nou eens wat meer maten zouden hebben. Dat zou enorm helpen. Want kom op, zijn broek rand kwam onder de scrubs vandaan en hij had een gelimiteerde bewegingsvrijheid met zijn armen. Maar goed, dat was nu allemaal niet belangrijk. Hij moest gaan helpen met het verzorgen van pokémon. Na het nieuw jaar was er veel gebeurd met wilde pokémon die binnengebracht werden. Dit was helemaal zijn werk niet maar het was zo druk dat hij er toch voor werd ingeschakeld.

Zijn ogen werden groot zodra hij de verpleegruimte binnen stapte. Dit was wel heel erg om te zien. Rafael slikte een brok weg voor hij zich tot de eerste beste zuster richtte. Ze vertelde hem hoe het hier er aan toe ging en wat hij moest doen. Okay, pokémon kalmeren en behandelen. Dat zou wel moeten lukken. Snel haalde hij Levia, Satar en Asme tevoorschijn. De Zorua was goed met het moed in praten en als ze het haar vraagde, zou de Eevee daar ook wel aan meehelpen. Satar wist de drukkere pokémon wat meer te kalmeren en af te leiden door domme dingen te doen. Ach, zo lang hij de boel niet kapot hielp. Zijn ogen gleden snel over de verschillende patienten. Welke pokémon met welke verwondingen zou hij het eerst helpen?

Al snel bracht een van de zusters de eerste pokémon binnen. Zijn ogen werden al snel groot toen hij de pokémon zag. Het was een Riolu maar niet zomaar een Riolu, deze was shiny. Het verbaasde hem behoorlijk om hier een shiny tegen te komen. Dat waren immers pokémon die je niet zo heel vaak zag. Helemaal niet in het wild want meestal werden ze wel gevangen on-sight. Rafael nam het karretje waar de pokémon op zat over van de zuster en liep richting de ruimte waar ze hem heen stuurde. Satar bleef in de originele ruimte om de pokémon te entertainen. Levia en Asme volgde hem om de gewonde pokémon beter op zijn gemak te kunnen krijgen.

In eerste instantie leek het erg duidelijk wat er met de pokémon aan de hand was. Er zat een flinke brandwond op zijn arm. Asme en Levia praatte tegen de Riolu om hem rustig te houden terwijl hij de brandwond beter bekeek. De huid eromheen was vrij rood gekleurd, er zaten een paar blaren open de omgeving van de wond leek lichtelijk gezwollen te zijn. Alles wees er op dat het een tweedegraads brandwond was. Hij wist niet of de pokémon pech had dat het een tweedegraads was, of geluk had dat het geen derdegraads was. Hoe dan ook, hij kon er weinig aan doen. Het was duidelijk dat het meerdere uren geleden was gebeurd dus het koelen er van had geen nut meer. De blaren moest hij laten zitten en hij kon er niets op smeren, dat zou enkel voor infectie zorgen. Alhoewel, er was een kans dat ze er een creme voor hadden maar dat zou hij eerst moeten vragen.

De drie pokémon bleven achter in de ruimte, terwijl hij terug liep naar de algemene hal. "Hebben jullie zalf voor tweedegraads brandwonden?" vroeg hij aan de zuster. Ze gaf een knikje en verdween een andere ruimte in. Satar kwam langs hem gehuppeld terwijl hij vrolijk tegen de pokémon kwetterde. Al snel kwam de zuster terug met de zalf, waardoor hij weer terug kon naar de Riolu. Zodra Levia de crème in zijn handen zag, begon ze tegen de Riolu te praten. Waarschijnlijk gaf ze hem uitleg over wat er ging gebeuren. De pokémon richtte zijn blik op hem en gaf een bevestigend knikje. Rafael waste snel zijn handen voor hij de tube opende en de crème op de arm smeerde. Vervolgens wikkelde hij een schoon verband, lichtjes om de wond. Op die manier zou de crème op zijn plek te blijven.

Maar goed, dit was een Riolu. De pokémon stonden er om bekend dat ze nogal standvastig konden zijn. Daarom wilde hij de pokémon van top tot teen controleren op mogelijke andere verwondingen die onopgemerkt waren gebleven. Dat gaf hem ook de kans om een shiny pokémon helemaal goed te kunnen bekijken. De andere kleur van hun vacht bleef toch altijd interessant. Helemaal met hoe zeldzaam ze waren. Uiteindelijk kwam hij bij de pootkussens van de pokémon. Het was slecht te zien maar er leek iets tussen te zitten. "Ik ga dit weghalen, okay?" zei hij tegen de pokémon. De Riolu gaf een lichtelijk verbaasd knikje, blijkbaar had hij niet verwacht dat er nog meer problemen waren. Met een pincet wist hij een vrij grote doorn uit het pootkussen van de pokémon te trekken.

Met de Riolu op het karretje reed hij weer terug naar de grote ruimte. Echter merkte hij op dat de Riolu met zijn poot aan het verband rond zijn arm begon te frunniken. "Hey, laat dat. Je moet het netjes laten zitten als je wil dat het goed geneest." De pokémon keek hem even met grote ogen aan voor hij zijn blik op het verband richtte. Hij zuchtte en gaf vervolgens een knikje naar Rafael. Mooi. Het karretje werd de ruimte weer ingeduwd waarna de Riolu er vanaf stapte. "Deze is klaar, wat is de volgende?" vroeg hij aan de zuster.

De volgende pokémon werd bij hem gebracht. Deze keer leek het geen wilde pokémon te zijn maar een die tot een klein meisje toe behoorde. De tranen liepen over haar wangen dat maakte het niet makkelijker voor hem. Kinderen waren namelijk als de dood voor hem. Ehm. Snel keek hij in het rond en keek zijn Zorua en Eevee in de ogen aan. Hij gaf met zijn hoofd een knikje naar het meisje. Snel veegde hij de losse haren uit zijn gezicht voor hij voor haar neer hurkte. Okay dan. Hoe ging hij dit aanpakken. "Hallo daar," begon hij. Het meisje keek op van het huilen om haar pokémon en zette meteen een paar stappen terug zodat ze achter de benen van haar moeder kwam te staan. Pijnlijk. "Ik ga er voor zorgen dat je Petilil zich weer beter gaat voelen, okay?" probeerde hij toch maar verder te gaan. Levia en Asme stapte op het meisje af en keken haar bemoedigend aan. Met de nodige moeite hield ze de pokémon toch in uitgestrekte armen zijn kant op. Voorzichtig nam hij de gewonde pokémon over. Levia wenkte het kleine groepje mee naar de wachtkamer. Met de pokémon in zijn armen liep hij richting de behandel kamer.

Rafael zette de pokémon voorzichtig neer op de tafel, waarna hij rustig de situatie bekeek. De bladeren op de kop van de pokémon waren volledig afgebrand. Het arme ding. Ze waren over het algemeen een indicator voor hoe goed het met de pokémon ging dus dit was geen ideale situatie. Snel liep hij terug naar de algemene ruimte. "Hebben we een steriele schaar of scalpel?" vroeg hij aan de zuster. Al snel kreeg hij een plasticje met daarin een scalpel. Okay dat moest lukken. Hij keerde snel weer terug naar de pokémon op zijn behandeltafel. "Luister, ik wil dat je heel stil zit. Dit doet geen pijn, okay?", zei hij tegen de pokémon. De Petilil gaf een klein knikje voor hij te werk ging. Het voordeel van de bladeren op de kop van de pokémon was dat ze terug groeide. Ze werden ook gebruikt in medicijnen en dat zou anders niet het geval zijn. Maar wilde hij dat er nieuwe bladeren op de kop van de pokémon zouden groeien, moest hij er ruimte voor maken. Dat betekende dat hij voorzichtig de oude bladeren er af moest snijden. Het was een kwestie van het niet raken van de kop maar de bladeren toch zo kort mogelijk afsnijden. Ze waren immers gevoelloos maar de kop niet.

Zodra hij klaar was, nam hij de pokémon in zijn armen weer terug mee naar de wachtkamer. Voor hij er binnen stapte, veegde hij snel weer de haren uit zijn gezicht. Het meisje keek met grote ogen zijn kant op. Haar pokémon miste immers een heel onderdeel. Rafael hurkte voor haar neer en overhandigde de pokémon voorzichtig terug aan het meisje. "De bladeren gaan terug groeien. Het gaat alleen even duren", vertelde hij. Glimlachen wilde hij wel proberen maar zou waarschijnlijk niet veel fijner zijn voor het meisje. Ze leek immers nog altijd bang voor hem te zijn. Weinig aan te doen. "Je moet er voor zorgen dat ze genoeg zonlicht krijgt en altijd toegang heeft tot schoon en vers water, okay?" Het meisje gaf een twijfelachtig knikje. De moeder legde al snel een hand op haar rug en vertelde hem dat zij er ook op zou letten. Het zou weer helemaal goed komen met de pokémon. Samen met Levia en Asme voegde hij zich weer bij Satar in de grote behandelkamer. "Zijn er nog meer pokémon die behandeling nodig hebben?" vroeg hij aan de leidinggevende zuster.

Tot zijn verbazing vertelde de zuster dat de volgende pokémon die ze binnen brachten, de laatste zou zijn voor vandaag. Tot nu toe was het allemaal verassend soepel gelopen. Hij geloofde het bijna niet. Satar voegde zich al snel bij hem om te kunnen zien wat voor pokémon er binnen zou komen. Zijn laatste patient was een Ralts met een gebroken hoorn. Het was duidelijk dat de pokémon zich niet op zijn gemak voelde om die specifieke reden. Haar trainer leek ze nog wel te vertrouwen maar verder leek de pokémon alles eng te vinden. Het meisje was al vertelt dat de hoorn niet te maken zou vallen. Hij hoefde de Ralts dus alleen maar te controleren op andere verwondingen en gezondheidsklachten. De pokémon kon geen emoties meer voelen, maar dat betekende niet dat de pokémon woorden niet begreep. Rafael hurkte voor het meisje en haar pokémon neer en duwde Satar even van hun weg. Ze hadden geen behoefte aan zijn overtollige energie. "Hallo daar. Zou je jouw Ralts willen vertellen dat ik geen kwade bedoelingen heb en haar alleen wil helpen?" vroeg hij aan het meisje terwijl hij zijn lange haren uit zijn gezicht probeerde te houden. Hij moest echt een stiekje kopen hiervoor. Gelukkig leek het meisje te begrijpen wat hij van haar vroeg en praatte ze even tegen de pokémon, voor deze min of meer vrijwillig met hem mee kwam. Levia en Asme volgde hem de kamer in om de Ralts gerust te stellen.

Voorzichtig tilde hij de pokémon de tafel op. Hij wilde eerst controleren op zichtbare verwondingen. Buiten de overduidelijk gebroken hoorn, leek de pokémon niet veel meer te hebben dan een paar schrammetjes. Die moesten wel gedesinfecteerd worden zodat ze later niet zouden ontsteken. "Okay, dit gaat even prikken maar het komt goed." De Ralts leek nogal te twijfelen over de situatie tot Levia ook een paar woorden tegen de pokémon sprak. De Ralts leek te ontspannen en stond toe dat hij voorzichtig wat ontsmettingsmiddel op de schrammen van de pokémon sprayde. Het was duidelijk dat het niet prettig voor haar was, maar ze moest het even doorstaan. Vervolgens motoriek onderzoek. "Ik ga nu even met je armen en benen bewegen, okay?" zei hij tegen de pokémon. Ze gaf hem een begrijpend knikje waarna hij vrij met haar ledematen kon bewegen. Alles ging soepel dus daar waren in ieder geval geen problemen mee. Vervolgens haalde hij een stethoscoop tevoorschijn. "Hou dit maar even vast, dan voelt het straks minder koud. Kun je me even in je mond laten kijken?" De Ralts gaf een klein knikje, waarna ze de stethoscoop aanpakte en vervolgens haar mond opende. Er leek niets mis te zijn van binnen. Rafael pakte de stethoscoop weer over van de pokémon en deed de dopjes in zijn oren. "Rustig blijven ademen", zei hij voor hij het metalen deel zachtjes tegen de rug en buik van de pokémon hield. Hartslag, ademhaling en ingewanden klonken allemaal prima. Het leek er op dat ze er goed mee weg was gekomen. Met behulp van Asme, opende Levia de deur. Rafael droeg de Ralts terug naar buiten om deze aan het meisje te overhandigen. "Buiten de gebroken hoorn en de schrammen is ze helemaal in orde." Het meisje pakte haar pokémon terug aan en gaf de kleine groen witte pokémon blij een knuffel. De Ralts leek er eerst even van te schrikken maar smolt daarna in de omhelzing van het meisje. "Je Ralts kan jouw emoties niet meer aanvoelen net zoals vroeger. Dus je zal wat voorzichtiger met haar moeten zijn en meer tegen haar praten zodat ze het kan begrijpen. Maar veder komt het helemaal goed."