Tales of

Sinnoh

Ze waren ver genoeg aan de rand van het stadje om Lucif los te laten. Het bleef elke keer opnieuw een risico om de pokémon los te laten. Zag hij een mens, dan viel hij deze aan. Hoogstwaarschijnlijk kwam het door de paarse gloed die nog altijd om de pokémon heen hing. Hij had zijn bevindingen er over meegegeven aan een groep verder gevorderde researchers die er onderzoek naar deden. Het was immers onmogelijk voor hun om zijn pokémon te bekijken. Naja, misschien met zware narcose maar dat wilde hij de pokémon niet aan doen zonder goede reden. Satar moest natuurlijk zijn kans grijpen om de Absol te vervelen. Klein druk ding, zoals altijd. Levia was rustig een wandeling aan het maken en werd daarin min of meer gestalkt door Asme. De Eevee had nog altijd een enorme crush op de Zorua. Maar goed, verder leek alles goed te gaan tussen zijn team en dat was alleen maar iets om blij mee te zijn. Als het nou ook zo goed zou gaan met zijn werk als researcher, dan zou het al helemaal mooi zijn.

Het zag er hier echt uit als de ongure delen van de stad waar hij vroeger doorheen moest om van school naar huis te lopen. Het waren nooit zijn favoriete stukken geweest om te lopen. Helemaal omdat dat meestal de plekken waren waar het tuig rond liep wat ruzie met hem zocht. Zo vermoeiend. Terwijl dat soort mensen hier helemaal niet rond leken te lopen, bleef hij toch op zijn hoede. Hij schrok er dan ook een beetje van toen er plotseling een vuilnisbak leek om te vallen. Zijn ogen vielen al snel op de oorzaak. Een groep Poochyena. "Aaah, niet eten!" riep hij terwijl hij richting de pokémon rende. Van afval eten konden de pokémon erg ziek worden. Dat wilde hij als researcher natuurlijk graag voorkomen. Lucif en Satar stormde als gekken op de groep pokémon af. "Niet doen jullie twee!" riep hij  boos naar het duo. Levia en Asme bleven tenminste braafjes naast hem rennen.

Een van de Poochyena leek geen fan te zijn van het feit dat Lucif en Satar zo dicht bij zijn eten kwamen. De pokémon begon laag te grommen en haalde al snel met Bite uit naar de Zigzagoon. Die zich er vol in worp met een Tackle. Lucif jaagde in de tussentijd alle andere pokémon weg door er wild met zijn hoorn naar te zwaaien. Right... Even keek hij Levia en Asme aan voor hij toch maar besloot de prullenbak recht op te zetten en het deksel er stevig op te drukken. Het vuil was zeker niet gezond voor de pokémon. "Satar laat dat, kom mee." Met een Snarl kwam de Galarian Zigzagoon weg van de Poochyena en voegde hij zich bij de rest van de groep. Natuurlijk moest Lucif ook eerst nog een stuk achter de pokémon aanrennen voor hij het genoeg vond. Heerlijk die twee. Not. Met een zucht wenkte hij zijn pokémon dat ze verder moesten lopen.

Hij stapte er bijna op. Geschrokken maakte hij een halve sprong naar achter, waardoor de pokémon nog meer van hem schrok. Oh nee. Hij bezorgde het arme ding de stuipen op het lijf. Zachtjes probeerde hij de bange pokémon te sussen. Het leek echter geen effect te hebben. Satar en Lucif die kwamen kijken maakte het zelfs alleen maar erger. "Okay kom, we lopen door jongens." Hij moest zijn pokémon wel aanmoedigen als hij wilde dat het duo volgde. Levia volgde zoals gewoonlijk zonder problemen en daardoor volgde Asme ook. Hij wilde alleen niet dat de Galarian Zigzagoon en de shadow Absol nog meer pokémon zouden lastigvallen. Gelukkig leken ze min of meer naar hem te luisteren en toch maar met de groep mee te lopen. Dat scheelde in ieder geval de moeite om ze fysiek mee te moeten sleuren.

De pokémon leken verdwenen te zijn. Op zijn eigen viertal na dan. Asme en Levia keken hem vragend aan, terwijl Satar en Lucif door gingen met hun druk gedoe. En nu? "Satar?" riep hij de Galarian Zigzagoon naar hem toe. De pokémon kwam gelukkig meteen met een vragende blik in zijn ogen naar hem toe. Lucif besloot het afval aan te vallen in de tussentijd. "Gebruik je neus eens om te zien of je nog meer Poochyena kunt vinden?" vroeg hij aan zijn pokémon, die meteen begon te snuffelen. Hij wenkte de Zorua en Eevee mee, terwijl hij achter de zwart witte pokémon aan liep. Rafael floot op zijn vingers om de Absol ook mee te krijgen. Zijn grote geluk was dat de pokémon hem niet aanviel. In tegenstelling tot alles en iedereen die hij verder tegen kwam.

Vanuit het niets kwam er een pokémon tevoorschijn. De Poochyena leek helemaal verlieft te zijn op Satar. Als er iets was wat een slechte combinatie was, was het een combinatie van Satar en een pokémon die hem bij wilde houden. Of ze het konden of niet maakte niet eens wat uit. Het was hoe dan ook een probleem. Dat zorgde voor een bepaalde zekerheid dat hij deze pokémon niet zou meenemen. Lucif, Levia en Asme liepen netjes door maar Satar bleef hangen bij de wilde pokémon. "Satar", zei hij streng tegen de pokémon. De Galarian Zigzagoon wierp nog één blik op de Poochyena, voor hij toch besloot mee te lopen met zijn trainer en de andere pokémon. Het was ondertussen tijd dat hij er een zou gaan vangen. Waarschijnlijk was het voor het beste als hij de eerste beste Poochyena die hij nu tegen kwam zou vangen.

Er klonk gegrom van zijn rechter kant. Een jonge Poochyena stond met opgezette vacht naar hem te grommen. Rafael rechtte zijn rug en keek de pokémon strak aan. Dit soort pokémon respecteerde je enkel als je dat verdiende. De pokémon leek dan ook wat te kalmeren door Rafael's veranderde uitstraling. Ja. Dit werd hem. "Asme het is jouw beurt", zei hij tegen de Eevee. De pokémon keek hem beledigd aan maar besloot toch naar voren te stappen. Dark type aanvallen waren minder effectief op dark types, dus moest hij zijn enige normal type gebruiken. De Poochyena besloot er geen gras over te laten groeien en schrobte met een Sand Attack een hoop zand in de ogen van de Eevee. "Sand Attack terug", zei Rafael tegen zijn pokémon. De Eevee begon ook te schobben en wist zand in de ogen van de andere pokémon te gooien. De twee stonden even moeilijk te knipperen, voor het gevecht weer verder ging. De Poochyena opende zijn bek voor zijn volgende aanval. "Quick Attack!" riep Rafael. Asme schoot op een hoge snelheid weg richting de Poochyena en wist hem te raken voor hij kon huilen. Met een tevreden grijns nam de Eevee weer wat afstand. Zonder er een commando voor te krijgen gebruikte ze Tail Whip om de grijze pokémon uit te dagen. Dit had duidelijk effect. De pokémon kwam met een Tackle haar kant op. Soepeltjes wist ze die te ontwijken. De Bite die daarna kwam was echter wat minder goed te ontwijken, waardoor de pokémon zijn tanden in haar staart wist te zetten. "Sand Attack", droeg Rafael zijn pokémon op. De Eevee begon te schoppen tot er zand in de ogen van de wilde pokémon belanden. Daardoor had hij geen keuze buiten het loslaten van haar staart. Dit gaf Asme de opening om hem eens goed te laten vliegen met een Tackle. De Poochyena zette echter op het laatste moment een stap opzij, waardoor haar aanval miste. De Poochyena greep zijn kans en zette ook een Tackle in. "Tackle!" riep hij snel. De twee pokémon botste met hun koppen tegen elkaar en bleven zo staan, tegen elkaar aan duwend. Tot Asme begon te gloeien. Wat. Van kleiner dan hem, groeide ze uit tot groter dan hem. Minder pluizig, meer gestroomlijnd. Een Umbreon. Ze begon hard te grommen, waardoor de Poochyena afstand nam. Hij probeerde echter wel recht terug naar haar te springen en haar te bijten. Dit wist ze netjes te ontwijken. "Quick Attack", droeg hij zijn pokémon op terwijl hij een pokéball tevoorschijn haalde. De Umbreon rende op een hoge snelheid op de pokémon af en kegelde hem omver. De pokémon lag even stil, waardoor hij de kans kreeg om er een pokéball tegen te gooien. Hopelijk zou het genoeg zijn.