Tales of

Sinnoh

Ze was vandaag eens opweg naar het strand. Naar haar gevoel, ging ze niet vaak genoeg naar het strand. Het had mooi zand, de golven van de zee waren prachtig en de geur was al een ervaring opzich. Ivy was gewoon merendeels van haar leven een stadsmens geweest, maar ze kon ook wel genieten van het strand. Zeker als het rustig was zoals nu, midden in de winter. Haar pokémon liepen al voor zich uit en liepen te spelen in het zand, waarbij Ivy rustig toekeek. Insecto zat in het zand te schrapen met zijn voorpoten terwijl Pride toekeek. En Bruintje was ook eerst even aan het toekijken naar wat de Scyther deed tot hij de andere Pokémon had gezien dichter bij het water. En zo enthousiast als Bruintje was, liep hij er meteen op af en begon te kirren toen hij dicht genoeg in de buurt was. Ivy had dit eerst niet door – ze zat gefascineerd te kijken naar de Scyther en de Ralts tot ze besefte dat haar Phanteon er niet was. Met haastige blikken keek ze rond, tot ze bemerkte dat Bruintje met iemand anders liep te bemoeien. Ze liet even een verbaasde blik uit, tot ze met grote stappen naar Bruintje toe kwam. Lopen, dat ging niet altijd even gemakkelijk in zand voor haar. Dus was grote stappen zetten een betere optie. Hopelijk had de Phanteon de andere Pokémon en de jongen niet laten schrikken, ze zou zich schuldig voelen als Bruintje iemands rustige dag opeens had verpest..