Tales of

Sinnoh

Ze had nu wel iets heel anders aangekomen dan wat ze normaal deed. Een paar mensen uit de buurt waren bij haar boerderijtje aan komen kloppen met een wel heel unieke vraag. Ze hadden een dove dochter die ze misschien een pokémon wilde geven voor hulp. Maar ze waren er niet zeker van of dat wel een goed idee was. Daarom wilde ze aan haar vragen of ze hun dochter wilde laten zien hoe je kon communiceren met pokémon zonder te praten. Want blijkbaar was ze doof maar kon ze daardoor zelf ook nog niet echt praten omdat ze zo jong was. Ze had niet zo veel ervaring met gehandicapte mensen. Alhoewel, er was die ene Crescent Moon kerel die ook niet kon praten en communiceerde met het schrijven in een boekje. Al kon hij wel gewoon horen dus dat was waarschijnlijk toch iets heel anders. Maar goed. Ze had de vraag maar aangenomen om de mensen uit de buurt te helpen. Ze zouden misschien nog wel last kunnen krijgen van haar boerderij als er eenmaal meer pokémon kwamen. Op dat moment hadden ze een reden om hun mond er over te houden als ze hun dochtertje had geholpen. Dus ja, toch maar ja gezegd.

Een paar dagen later had ze de nodige voorbereidingen getroffen en stonden de ouders met hun dochtertje voor haar door. Het meisje leek een jaar of zes te zijn. Dat scheelde heel veel. Ze had geleerd hoe ze een beetje moest signen dus ze kende een paar letters maar daar hield het ook al wel bij op. "Hoi. Ik ben Elin", signde ze met een glimlach naar het meisje. Opgewekt signde het meisje iets terug maar Elin wist natuurlijk niet wat het betekende. Gelukkig wilde de ouders het voor haar vertalen. Het bleek dat het meisje Miley heette en heel graag een pokémon wilde maar haar ouders vonden dat het niet veilig was. En zij vond dat onzin. Eigenlijk wel typisch voor een zes jaar oud kind. Dan vonden ze het vaak maar al te leuk om nee te zeggen. "Kan ze wel lezen?" vroeg Elin aan de ouders. Ze bevestigde dat ze kon lezen maar nog jong was en het dus allemaal niet heel snel ging. Daar kon ze wel mee leven. Een beetje geduld op brengen was te doen. Al snel namen de ouders afscheid. Ze moesten immers gaan werken en het meisje zou de middag bij Elin blijven.

Elin leidde haar eerst rond over de boerderij. Ze had het idee van de blonde ranger afgepakt en schreef dingen op in een boekje. Op die manier vertelde ze Miley over haar boerderij. Op haar beurt kon Miley haar vragen in het boekje schrijven. Het was niet altijd even goed te lezen, soms was het net een kruising van hanenpoten en doctorsschrift. Maar goed, ze had nooit verwacht dat het erg makkelijk zou zijn. Sterker nog. Het viel eigenlijk best mee. Miley was erg aardig en oprecht nieuwsgierig naar alle verschillende pokémon. Ze was alleen soms net iets té enthousiast. Ze had beloofd aan de ouders wat de volgorde zou zijn. Eerst alle verblijven bekijken, dan bij de verschillende pokémon kijken en als ze er dan een paar zag die ze leuk vond. Dan zouden ze het hebben over de verzorging die de pokémon nodig hadden. Miley wilde natuurlijk recht naar het knuffel gedeelte. Daar had ze wel wat voor. Laatst had ze precies de perfecte pokémon aangeschaft daarvoor. Twee stuks maar een er van was niet op zijn gemak. Hij moest toch een nieuw huis. Hoe langer ze het meisje kende, hoe zekerder ze werd van het idee. De twee zouden een mooi duo maken.

Uiteindelijk was het tijd om bij een paar verschillende pokémon langs te gaan. Haar eerste keuze was de grote zandbak. Op het moment had ze er twee baby pokémon rondlopen en die zou Miley waarschijnlijk wel graag willen zien. Het waren misschien niet de meest schattige pokémon maar ze waren wel bijzonder. De ene was traited en de ander was shiny. Zodra ze de grote zandbak in stapte werden ze al snel begroet door Achlys en haar vader, Achos, die nieuwsgierig kwamen kijken. Het meisje leek een beetje te schrikken van het duo maar toch wel nieuwsgierig te zijn naar Achlys' rode kleur. Snel begon Elin te schrijven in het boekje. "Dit is Achos en zijn dochter Achlys. Achlys is rood omdat ze shiny is. Ze zien er een beetje eng uit maar zijn erg lief. Wil je Achlys aaien?", schreef ze. Nadat ze de notitie aan het meisje had laten zien, stak ze voorzichtig haar hand uit naar de rode Skorupi. De pokémon kroop recht onder haar hand en begon vrolijk met haar kaken te klikken. Opnieuw begon Elin te schrijven. "Als ze zo met haar kaken beweegt, maakt ze een geluidje. Dat betekend dat ze het fijn vind." Miley las snel wat er stond en aaide Achlys nog een paar keer over haar kop met een grote glimlach.

Verder in het gebied kwamen ze haar andere nieuwe aanwinst tegen. Helios zat nieuwsgierig naar Ares te kijken. De Gible was een gat aan het graven om in het koelere zand te kunnen liggen. En de Trapinch was nog zo jong dat alles en dan ook echt alles onder zijn interesse viel. Natuurlijk zagen deze twee er ook niet uit als de meest knuffelbare pokémon. Elin besloot er snel over te schrijven. "De Gible is Ares, hij is mijn partner. De Trapinch is traited en nog een echte baby." Ze overhandigde het blokje aan het meisje, wat vervolgens haar hand openhield voor de pen. Elin overhandigde haar de pen en Miley begon met schrijven. "mAG iK zE AAiEN?", stond er in blokletters. Ach, dit was in ieder geval te lezen. Elin gaf een knikje, waarop het meisje haar hand uit stak naar de Trapinch. De pokémon keek een beetje droogjes terwijl ze over zijn kop aaide, hij gaf niet echt een reactie. Ares kwam wat dichterbij staan, waardoor hij ook een aai over zijn kop kreeg. De vrolijke grijns die op zijn kop verscheen werd ook door Miley herkend.

Op naar het volgende gebied. Kort twijfelde ze over waar ze het beste heen kon gaan als volgende. Na een tijdje besloot ze toch voor het meer te kiezen. Daarvoor moesten ze eerst door het grote grasveld wat tussen de zandbak en het water lag. Ze had nog niet erg veel pokémon lopen op het gras. In ieder geval niet ten opzichte van de zandbak en het water. Toch hadden ze het geluk dat ze het tweetal tegen kwamen. Actaeon waggelde doodleuk achter Oxylus aan, die niets van hem moest hebben. Zodra de Shroomish haar zag, liep hij in een hoog tempo haar kant op. "Dit zijn Oxylus de Shroomish en Actaeon de traited baby Pancham." Miley wilde recht op de twee pokémon af lopen om ze te aaien, maar Oxlyus maakte een boos brommend geluidje. "Oxy, ze kan je niet horen. Probeer het anders aan te geven." De Shroomish gaf een knikje naar haar en schudde vervolgens zijn kop richting het meisje. "Sommige pokémon willen niet altijd geaaid worden. Als je ze leert om dat anders aan te geven dan geluid. Kun je daar ook rekening mee houden." Miley gaf na het lezen nog snel Actaeon een aai, voor ze door liepen.

Al snel kwamen ze aan bij het water. Het gebied was immers wel groot maar ook weer niet overdreven groot. In het water dobberde Ceto rustig genietend van het kleine beetje zon. Elin merkte op hoe het meisje met grote ogen naar de pokémon keek. "Dat is Ceto, wil je een rondje op haar varen?" schreef ze op het briefje. Enthousiast knikte het meisje. Elin floot op haar vingers om de Wailmer haar kant op te krijgen. Zodra ze aan de rand was maakte ze een hoog fluitend toontje en flapperde met haar vleugels. Miley griste het boekje uit haar handen. "vroLijk?" Elin gaf een bevestigend knikje, voor ze Miley op Ceto zette en er zelf bij klom. Het geluk was dat Miley nog erg klein was. Anders was dit waarschijnlijk niet gelukt. Een brede glimlach verscheen op het gezicht van het meisje terwijl ze over het water dobberde. Plotseling begon ze met grote ogen naast hun te wijzen. "De Piplup is Oxylus en de Buizels zijn Glaucus en Hippocampi." De drie pokémon zwommen rustig met Ceto mee over het water. "Let op, zo kun je pokémon ook opdrachten geven." Elin klapte een keer in haar handen om de aandacht van de drie pokémon te trekken. Vervolgens wees ze naar de oever en wenkte ze naar de drie pokémon. Zo vertrok het viertal richting de kant.

Zodra ze beide weer met hun voeten op de vaste grond stonden, stuurde ze Ceto en Porseidon weer het water op. De twee Buizels keken haar vragend aan. Net nadat ze Glaucus had gekocht, kwam er iemand aan zetten met een gewonde, wilde Buizel. Ze had de pokémon opgeknapt maar het was duidelijk dat ze het hier niet naar haar zin had. Daarom leek het haar wel een leuk idee om de wilde pokémon aan het meisje te koppelen. Aangezien ze nog totaal niet met de Buizel had gebond en daardoor ook nog niet gevangen, was het eigenlijk nog een wilde pokémon. Ook al was ze wel behoorlijk gewend aan mensen. "Zullen we met deze twee pokémon even oefenen? Op dingen duidelijk maken met gebaren." Miley gaf een enthousiast knikje, waarna ze begonnen met het duidelijk maken van gebaren. Elin deed het met Glaucus voor, waarna Miley het met Hippocampi na deed. Hoe langer ze bezig waren, hoe beter ze werd in het duidelijk krijgen van wat ze van de pokémon wilde en wat de pokémon van haar wilde.

Het einde van de dag begon inmiddels te naderen. Het was tijd om terug te gaan naar haar huis. Miley liep hand in hand met Hippocampi achter haar aan. Schattig. Eenmaal thuis belde Miley's ouders na een paar minuten aan. Elin begon te vertellen over wat ze die dag hadden gedaan en wat er allemaal behandeld was. Uiteindelijk vertelde ze hun over haar ideetje wat de wilde Buizel betrof. Miley zou hun toch niet kunnen verstaan dus als de ouders er mee in zouden stemmen, was het allemaal een grote verrassing voor haar. In het geval dat ze het goed vonden zou de pokémon eerst nog gevangen moeten worden. In het geval van niet? Tja, dan zou ze een andere eigenaar moeten gaan zoeken voor Hippocampi. Het zou jammer zijn aangezien de twee het zo goed met elkaar konden vinden. De Buizel zou in haar ogen een prima hulp-pokémon kunnen worden voor het meisje. Er was enkel wat training nodig maar dat zouden de ouders vast wel zelf kunnen doen. Toch?