Tales of

Sinnoh

Het eerste punt van zijn to do lijst kon de krullenbol gelukkig afstrepen. Hij had zijn eerste taak aangevraagd als Cresent Moon member. En hij moest toegeven, hij ging er met volle motivatie in.
Vanuit de hogere rangen had Camilo de opdracht gekregen om een vermiste Pokémon terug te brengen naar de rechtmatige eigenaar. Het was de jongen alleen nog niet helemaal duidelijk waarom de Pokémon was weggelopen, en waar hij het beste kon zoeken. Het beste leek hem dan ook om eerst langs te gaan bij de eigenaar, om wat extra informatie in te winnen.
Hij had natuurlijk wel op papier de basis informatie, maar toch nam de jongen het zekere voor het onzekere.
Dus liep hij in Jubilife City, opzoek naar het juiste adres van de eigenaar van de Pokémon. Het duurde niet lang voor hij het huis gevonden had.
Camilo ademde even diep in en klopte op de deur.

Na een minuutje deed een vrouw open en knikte naar Camilo.
'Hoi, kan ik iets voor je doen?'
'Goedendag mevrouw, ik ben hier voor de vermiste Pokémon. Ik wil u graag helpen, maar ik was benieuwd of u wat meer informatie voor mij heeft.' zei Camilo beleefd. De vrouw knikte, en draaide van de deur af.
'Natuurlijk, waarom kom je niet even binnen?'

De vrouw begeleidde Camilo naar de tafel waar hij aan ging zitten. 'Wil je misschien wat te drinken?' Camilo schudde zijn hoofd. Hij wilde de Pokémon vinden, zodat hij zich kon bewijzen tegenover de Cresent Moon. En natuurlijk voor zowel de Pokémon als de eigenaar.
'Mijn naam is Bella. De Pokémon die vermist is, is een Alolan Vulpix.' Begon de vrouw te vertellen terwijl ze ook plaats nam aan de tafel. Een Alolan Vulpix, wat een toeval.
'Ik was gewoon aan het wandelen, met Vulpix naast me, door de sneeuw. Want dat vind ze gewoon erg interessant, snap je?' Camilo knikte, dat snapte hij zeker, Diego had dat namelijk ook. Kwam vast doordat hij een ijs type was.
'Hoe dan ook, ineens was ze verdwenen. Ik heb overal gezocht, maar er was geen spoor van haar te bekennen...' De vrouw had het er moeilijk mee.
'Wat erg voor u. Had u Vulpix al lang?' vroeg Camilo, in de hoop sympatiek over te komen. De vrouw knikte. 'Was u hier in de stad aan het wandelen met haar?' Opnieuw een bevestigende knik. Dan wist hij genoeg. De Vulpix kon niet erg ver zijn.
'Ik ga mijn best doen haar te vinden, mevrouw. Mijn naam is Camilo.' Misschien kon ze zijn naam ooit nog gebruiken als er nog iets gebeurde, je wist maar nooit. De vrouw bedankte hem en Camilo verliet het huis. Goed, nu eerst zijn woorden maar waar maken en de Pokémon vinden.
Zijn eerste ingeving was om Diego uit de bal te laten. Misschien kon hij wel sneller sporen zien, of ruiken. Of misschien zou Diego wel zelf een idee hebben waar hij heen zou gaan als hij.... Camilo's gezicht betrok. Als hij wegliep...
Hij schudde zijn hoofd, in een poging de gedachte eruit te schudden en pakte Diego's Pokeball.
'Kom er maar uit!' De pokémon verscheen. 'Hey man, we hebben een kleine opdracht. Er is een Alolan Vulpix vermist. Denk je dat je me kan helpen?'

Dat idee - however - viel helaas meteen in het water. Of beter gezegd; in de sneeuw. Er wáren namelijk geen voetsporen te zien, door de verse sneeuw die overal lag. Camilo sloot zijn ogen voor een seconde en zuchtte. Hoe moest hij dit überhaupt gaan doen? Diego maakte een zacht geluidje en Camilo zag dat hij hem een beetje onzeker aankeek. 'Ik...' stamelde hij. 'Ik weet het ook niet zo goed...' Hij moest in ieder geval gaan lopen. Om nu een kwartier voor het huis te blijven staan, dat was raar. Met die gedachte begon Camilo door de straten te lopen, terwijl hij in zijn hoofd probeerde te bedenken wat hij nou moest gaan doen.
Plots was het alsof het lampje boven zijn hoofd aanging. Hij kon andere mensen vragen. De Alolan Vulpix was nog niet heel lang weg, iemand moest hem toch wel gezien hebben?
Camilo liep dan ook op de eerste persoon af die hij zag.
'Sorry, kunt u mij misschien ergens mee helpen?' vroeg hij beleefd, een man draaide zich om en knikte bevestigend. Camilo vroeg of de meneer misschien een Alolan Vulpix had zien rondlopen en wees ter referentie naar Diego. Maar helaas schudde de man zijn hoofd.
'Geen probleem, toch bedankt.' En hij ging verder. Iemand moest iets gezien hebben. Hij sprak verschillende mensen aan, maar iedereen had eigenlijk hetzelfde antwoord. Ze hadden geen Vulpix gezien. Camilo's blik viel toen op een krantenverkoper die op een stoel zat aan de rand van de weg.
'Sorry, mag ik iets vragen?' En hij vroeg opnieuw of de meneer misschien een Alolan Vulpix had gezien. Krantenverkopers zagen immers veel, toch?