Tales of

Sinnoh

Ze was nog druk bezig met het verkennen van West-Sinnoh – hier was het een beetje anders dan wat ze gewend was van East-Sinnoh. Het lukte haar wel om haar te vermaken hier, met alles te verkennen, verschillende routes op te lopen en te spelen met haar Pokémon. Maar vandaag zat ze rustig op een bankje, ze had net vijf verschillende lange straten afgewandeld omdat ze dacht veel energie te hebben en als gevolg daarvan was ze nu vrijwel uitgeput. Met haar hand haalde ze even haar roze haren uit haar gezicht en voelde hoe Bruintje zich letterlijk op haar voeten neerlegde. Niet erg ideaal, want hij was best wel een gewicht en haar voeten waren al uitgeput. Gelukkig voor haar waren Pride en Insecto wel wat braver en bleven gewoon naast haar. De Ralts zat dicht bij haar naast de bank en de Scyther zette zichzelf neer op de grond naast Bruintje. Blijkbaar moesten ze allemaal even chillen it seems. Maar het was allemaal goed zo toch?


+Cas

Alles ging goed nu. Behalve voor het warme gewicht dat op haar voeten lag – also known as Bruintje – was alles oké. Ze kwam langzaam aan weer op energie, en dat was het belangrijkste. Pride kwam steeds dichter bij haar aangekropen en maakte zachte geluiden, wat Ivy weliswaar erg schattig vond. De Ralts was altijd een beetje teruggetrokken geweest, maar ze was wel erg lief wanneer je haar beter leerde kennen. Rustig keek ze naar de Ralts tot er opeens een roze Dreepy tevoorschijn kwam - en ze lichtjes verschoot. Het was een… Unieke Dreepy, dat wel. Het had een roze kleur, en het overhandigde aan haar een bes van Arceus-weet-waar. “Uhm…” ze stond op het punt om de bes uit de pootjes van de roze Pokémon te pakken tot ze opeens een stem hoorde, die riep dat hij naar daar moest komen. De stem kwam van een man die iets jonger was als zij en overduidelijk wilde dat de Dreepy terug naar hem zou komen – maar dat bleek die blijkbaar niet te willen. Ivy snapte ook niet goed waarom ze opeens een bes overhandigd kreeg, ergens wilde ze het wel pakken maar het was gewoon zo vreemd... Ze besloot gewoon even af te wachten en te zien wat er ging gebeuren, want dit... Was niet iets voorspelbaars.  

Ze snapte niet goed waarom er in hemelsnaam een roze Dreepy haar een bes probeerde te geven. Ze was gewoon een uitgeput meisje dat even op een bankje zat uit te rusten samen met haar drie pokémon en toen opeens werd onderbroken door een Dreepy… Die haar een bes wou geven… Haar hoofd ging even in een error. ‘Niet aannemen’, waarschuwde de man waarvan de dreepy was haar terwijl hij zelf dichterbij wandelde. Nou in ieder geval was ze niet meteen van plan om het aan te nemen. Ze had haar Scyther’s vijandige blik al gezien die gericht was naar dat besje, en hoe vaak hij ook gewoon overbeschermend was – had hij hier wel een punt. Geen willekeurige bessen aannemen van willekeurige Dreepies. Echter begon deze Dreepy dichter bij te komen en stond op het punt de bes in haar mond te duwen totdat de jongen de bes vastgreep en het wegtrok. ‘Neen, zei ik’, met een strenge blik die gericht was naar de Pokémon. De Dreepy begon nadien redelijk onschuldig te doen en ze hoorde al hoe Insecto boze geluidjes maakte. Hij stopte echter toen hij zag dat de roze pokémon terugging naar zijn eigenaar. ‘Sorry, hij doet dat al sinds het begin’, mompelde de ander wat geïrriteerd. “Oh… Het geeft niet hoor”, reageerde ze vriendelijk. Soms kon je niets doen aan pokémon, want ze hadden hun eigen wil en soms was die sterker dan de wil van hun eigenaar. “Maar uh, waarom voert hij eigenlijk bessen aan willekeurige mensen?”, ze was nieuwsgierig weetje. Of wacht, kwam het omdat haar haar roze was, en de Dreepy ook zo mooi roze? Was de Dreepy aangetrokken aan rozeharige mensen, of mensen die iets van roze droegen? Oké nee, dat was onrealistisch. Maar een leuke gedachte toch? 

Het gebeurde in ieder geval niet dagelijks dat ze van Dreepies bessen aangeboden kreeg. Normaal waren de enigste Pokémon die haar continu durfden lastigvallen haar eigen Pokémon, waaronder Bruintje die altijd zin had om te spelen. Gelukkig was dat nu niet zo, die was waarschijnlijk in dromenland want hij lag er maar stilletjes bij te liggen. Ondertussen stapte de man samen met zijn Dreepy wat naar achteren, vermoedelijk door Insecto’s woedende blik maar hij forceerde zichzelf al wat te kalmeren toen hij bemerkte dat ze weer op een ‘veilige’ afstand stonden. ‘Als ik dat eens wist’, beantwoordde de jongeman vervolgens haar vraag. ‘Probeer het hem af te leren’. Hmm, dat kon wel eens lastig zijn inderdaad. Zij had geluk gehad dat haar eigen pokémon niet zulke rare gewoontes hadden. Ze hadden wel hun eigen negatieve eigenschappen maar dat was vrij normaal, vergeleken met een Pokémon die aan onbekenden bessen en blijkbaar ook bloemen gaf. ‘Maar het is nog niet gelukt’ hij sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij kwaad naar zijn pokémon keek. “Ach, het zal wel lukken als je het stapje per stapje doet”, antwoordde ze er kort op. Logisch toch? Als je te grote stappen zette dan viel je waarschijnlijk weer van de trap af. “Hoe lang heb je het al geprobeerd het hem af te leren?” 

De roze Dreepy was, ondanks het feit dat die bessen bleek te voeren aan onbekenden, erg schattig en lief. Ze zag er niet echt een gevaar of een dreiging in, het leek gewoon een onschuldige Dreepy. Ze vroeg zich wel af hoe je hem dat bessending moest gaan afleren maar ze was er zeker van dat het de ander wel zou lukken als die zou blijven proberen. Of niet, maar dat gaf dan niet. Ze had zelf nog niet dat probleem gehad, ze had enkel een beetje gehad dat ze moest opletten met waar haar Pokémon waren. Want soms durfden ze wel eens te verdwijnen uit nieuwsgierigheid of boos te zijn naar onbekenden toe, zoals Insecto die daarnet boos deed naar de Dreepy en zijn eigenaar. Maar hij was ermee gestopt, dus dat was een goed ding. De andere twee Pokémon, de Phanteon die rustig liep te dutten op haar voeten en de Ralts die tegen haar aanleunden gaven er eigenlijk niet veel om over wat er gebeurden. Waarschijnlijk waren ze gewoon een beetje moe om echt hard na te denken over de situatie. “Uit het ei is wel wat lastiger inderdaad”, want als dat vanaf de geboorte al zo was kon je het moeilijker afleren want dan deden ze dat kennelijk al hun hele leven. Hoe verwarrend! “Ik vind dat je gewoon moet blijven proberen. En als het niet lukt, dan geeft het niet want het is opzich niets gevaarlijks” tenzij die opeens giftige bessen en nogwattes begon te geven, maar dat zag ze deze Dreepy zo snel nog niet doen. Of wel? 

Pokémon hadden een eigen wil en ze waren soms net zo betrouwbaar als mensen die je op straat tegenkwam. Alhoewel Ivy tot nu toe enkel aardige Pokémon had kon ze wel realiseren dat het soms wel wat moeilijker ging om echt wat vertrouwen in een pokémon te stellen. Echter zou zij als zij de eigenaar zou zijn van een gekke Dreepy die anderen bessen voerde zou zij niet zo wanhopig ertegenover doen en gewoon rustig de tijd nemen om het hem af te leren. De man die zei voorlopig dat hij nog niet zo snel zou gaan opgeven en dat hij nu wilde voorkomen dat het erger werd, dan wanneer het geëvolueerd zou zijn. Ergens snapte ze het wel, een geëvolueerde Pokémon was nog moeilijker om slechte gewoontes van af te leren – maar zij probeerde er de nadelen van niet in te zien. “Well, ik wens je in ieder geval er veel succes mee”, knikte het rozeharige meisje hem toe. Ze zou willen dat ze iets van advies kon bieden maar ze had zelf nooit echt problemen gehad. Wie wist kruiste de ander onderweg wel iemand die wat meer kennis had erover dan zij. “Mijn naam is Ivy trouwens. Wat is die van jou?” korte kennismaking mocht ook wel toch. Anders zou er een awkward stilte vallen die niemand echt graag had.