Tales of

Sinnoh

Rustig plaatste hij zijn handen tegen de paal aan, waarna hij zijn bovenlichaam wat naar voren kantelde en zijn voorhoofd op zijn handen legde. Een zucht kwam van hem af terwijl hij zijn ogen sloot. Wat moest hij nu weer gaan doen. Hij had wijselijk de Vulpixes en Adelyn thuis gelaten samen met Wynn. Hij was immers opgeroepen om een simpele patrouille te gaan lopen in de stad. En na zijn laatste incident had hij vrij weinig zin om nog risico's te nemen. Hij had daarom Morrígan terug gevraagd of ze mee wilde gaan op elke toer die hij deed. Hij voelde zich veiliger als zij er was. Niet alleen omdat ze sterk was, maar ook omdat ze meteen kon opmerken wat hij dacht of wat er door hem heen ging zonder dat hij zijn holo caster moest gebruiken. Het was een barriere die verdween tussen hen. Die connectie had hij niet met zijn andere Pokémon en het bracht hem in overweging om meer psychic types erbij te nemen. Zodat de Meowstic een break kon nemen en kon afwisselen met een andere mon. Maar voor nu had Myrddin zijn handen vol aan de vossen. Eerst moest hij daar iets mee doen voordat hij verder zou denken.

Een geluid verderop zorgde ervoor dat hij langzaam opkeek. De Lycanroc die naast hem stond lichtte haar kop op en blafte even, gevolgd door laag gegrom. De man knipperde, keek terug naar het tafereel en zuchtte. Hij knikte ernaar en keek vervolgens naar Harlow, die meteen snapte dat ze iets moest gaan doen. De ranger had Murphy ook uit haar ball, maar dat was niet geweest met de intentie haar te laten vechten, maar haar te laten wennen aan haar omgeving en mensen. Hij keek dan ook even naar de roze Pokémon, die even zachtjes grommend een pas naar voren zette. Hoe dan ook ging de shiny poes voor de draak staan en schudde die haar kop, duidelijk makende aan de Gible dat ze vandaag niet zou vechten. Allesinds nu nog niet.

De blonde man zette een paar passen naar voren, liet zijn grijsblauwe kijkers over het tafereel gaan... Zag het duo even en sloeg meteen zijn ogen van de twee af met zachte geluidjes. Natuurlijk moesten die hier ook zijn. Als je de ene zag, zag je de ander ook meteen. HEt zorgde ervoor dat hij weer een bitter gevoel over hem geen kreeg. En hij kon niks anders dan een haat voelen voor het feit dat er zoveel leugens waren geweest. Maar goed, wat kon hij ertegen doen dat men zo naar hem deed. Hij had de laatste tijd geleerd dat hij enkel zichzelf had. Dus dan moest hij maar vechten voor die hem alleen, was geen enkel probleem.

Harlow blafte even luidkeels, maar toen de regen naar beneden kwam en Myr meteen verzoop, kwam een laag brommend geluid van de man af. Zijn lange blonde haren al snel in de war, zijn gezicht bedekkende zag hij er niet uit. Hij haalde dan ook even een hand over zijn gezicht om het natte haar er weg te krijgen en keek even schuin naar de Lopunny en Psyduck. De urge om Murphy een Sandstorm op te dragen was groot... Of Raeghann erbij te laten en Sunny Day te gebruiken. Maar voor nu hield hij zich gedeisd. De hond, die er nu ook niet uitzag door de regen, schudde zich even uit en stak haar kop op. Al snel verdubbelde ze zich, waardoor meerdere bruine honden verschenen op het veld dankzij een Double Team. Vervolgens kwamen ze elk in beweging, waarbij meerdere grotere stenen in de richting van beide spoken werden gegooid. Rock Tomb. Het zou de beweging van de Gastly en Duskull belemmeren en hun trager maken. Vervolgens bewoog de wolf wat heen en weer, waarna ze een Howl aanval uitvoerde. De spoken leken hun focus op haar klonen te leggen, waardoor de echte Harlow voor nu mooi achter hun kon bewegen, afwachtend kijkende naar de rest van de Pokémon.

Toen Alaric ten tonele verscheen, vernauwde Myrddin zijn ogen en draaide hij zich meteen weg waarna hij een paar passen de andere kant op begon te wandelen en besloot om een afdakje van een busstop op te zoeken. Eenmaal daar ging hij zitten, waarna hij zijn hoofd schudde en even zijn hand door zijn natte haren liet gaan. Hatelijk dit. Hij kneep zijn ogen toe, plaatste zijn handen in zijn gezicht en haalde even diep adem. Klootzakken, allemaal. En hij wilde niks liever dan zijn dingen nemen en wel nu een vlucht terug boeken naar Hoenn. Morrígan kwam rustig naast hem zitten in het bushokje en Myr legde langzaam zijn hand op haar kop om haar te aaien. Ze dachten er vast niks van, die drie, van hoeveel ze wel niet hadden verpest voor hem hier. En in alle eerlijkheid was dat enkel meer bewijs van hoe vreselijk ze waren en hoeveel ze hadden gelogen tegen hem. Vooral Alain. Zijn ogen schoten even naar de man waarbij ze brein weer van alles begon op te maken, te woelen en te malen. Oh... Hij besefte echt niet wat hij gedaan had, of niet? Maar wat maakte het ook uit voor iemand als hem. Hij had duidelijk volk over. Als hij mensen zo zag, dat hij ze zo kon verwerpen, so be it.

Kalm nam hij een sigaret erbij, waarna hij rustig deze aanstak en begon te roken, zijn ogen op de grond gericht. Hij was zo boos. Zo enorm boos. En daarom dat hij ook niks deed op het feit dat zijn Gible er blijven staan, haar blauwe ogen gefocust op Alaric terwijl zacht gegrom uit haar keel oprees. Hij te ver van die drie om te weten wat er gebeurde. Kon hem ook vrij weinig schelen als hij de ander iets aandeed, want in alle eerlijkheid. Dit was de enige manier om zichzelf de keel toe te knijpen en aan te tonen hoe het echt zat, of niet?

Harlow maakte een snelle beweging naar achter om een aanval van de Gastly te ontwijken, waarna een tweede Double Team werd uitgevoerd. De honden blaften even waarna gehuil klonk en de Howl opgevolgd werd door een Accelerock werd uitgevoerd. De wolf schoot langs de Duskull heen en raakte de Pokémon, waarna het zich omdraaide en langs de andere ghost type raasde met dezelfde aanval. Daarna draaide ze op haar achterpoten en voerde ze nogmaals een double team uit, deze keer haar focus leggende om ronde de twee Pokémon te bewegen om afleiding te voorzien.

Het leek erop dat Alaric het niet zo goed had met de Gible erbij. En het kon de kleine man bar weinig schelen hoe lastig het de man het ook had om zich te focussen met de dragon type erbij. Ze zou niks doen zolang hij ook niks naar hem deed, zoveel was duidelijk. Tenzij de ander echt hele gekke dingen aan het denken was over hem. En honestly, dat was vast ook het geval. Hij nam een trek van zijn sigaret en liet zijn blik op Morrígan gaan. De Meowstic vroeg hem even kort of ze iets moest doen aan de aanwezigheid van de man. Hallucinaties ophalen, met hem communiceren, iets in die aard? Hij zuchtte wat bij het horen van de ietwat hevigere dingen die de Pokémon wilde doen. Het was duidelijk dat ze ook... Boos aan het worden was. Wat ze ook zag in dat kopje van de mannen daar, het maakte haar pissig. Dat of... Casimir. Casmir én Alaric. De twee mannen die zoveel pijn hadden geleverd aan haar trainer. Even tikte de kleine man haar rustig aan met zijn vrije hand. Zachtjes, tegen haar oortjes aan, zodat ze hem aankeek. Vragend keek de shiny hem even aan en hij schudde zijn hoofd. Er was geen punt om iets te doen naar hun. Wat zou hun dat goed doen?

Ondertussen was Harlow goed werk aan het maken van zowel de Gastly als Duskull. De hond begon echter te blaffen toen de grote, roze gasbal richting het bushokje raasde. Zijn ogen werden meteen wat groter bij het aanzien van de ghost Pokémon die bijna vierdubbel zijn normale afmetingen was. De Meowstic vernauwde haar ogen, waarna haar oren open klapten en een Psyshock werd uitgevoerd. De kracht van de aanval zorgde ervoor dat de Gastly vertraagde en even bijna op de grond ging liggen. Rustig stapte de ranger naar voren, nog steeds onder het bushokje blijvende, waarna hij een lege ball erbij nam en deze richting de sakura Pokémon gooide. De grote gasbal verdween in de bal, waarna deze op de grond landde en begon te wiebelen.

Rustig zette Myrddin weer een pas terug, waarna hij zijn hand opbracht om de sigaret even vantussen zijn lippen te halen. Rustig blies hij de rook uit, zijn focus gericht op het wiebelend object. Wat hij met een sakura Gastly ging doen was een ander verhaal. Hij had niet zo heel veel aan de Pokémon, maar misschien kon hij het altijd in zijn huis laten als een soort van waakspook. Immers zou hij het eerst wat moeten africhten eerst. Het was immers duidelijk heel ruig in de omgang. Maar niks wat Myr niet kon handelen.