Tales of

Sinnoh

Ze had het weer voor elkaar gekregen, hoor. Ze had Darren overgehaald om mee te gaan in één van de Swanna bootjes. En ja ja, ze wist dat het Valentijn was en dat dit eigenlijk iets voor koppels was, maar draaide Valentijn ook niet gewoon om de mensen die je graag zag? Ze hield van Darren op een vriendschappelijke manier en als ze dit met iemand wilde doen, dan was hij het wel. Gewoon al de reactie toen ze het voorgesteld had. Maar goed, hij kon er nors om doen zo veel hij wilde, maar toch was hij met haar meegegaan en deed hij nu zijn best om zijn evenwicht te bewaren terwijl hij het bootje in stapte. Iris deed haar best om haar gezicht in de plooi te houden, maar haar mondhoeken kropen toch kort omhoog toen Darren haar haast met een dwingende blik aankeek. Ze mocht de boot niet te hard heen en weer laten slingeren. Missie begrepen. Zo elegant mogelijk als dat ging met haar jurkje probeerde Iris in de boot te kruipen. En dat zou ook zeker een stuk handiger zijn gegaan ware het niet dat de schipper van het bootje net op dat moment ook met veel lawaai in de boot sprong. Iris verloor haar evenwicht en kukelde zo half en half tegen Darren aan, haar lichaam steunend tegen het zijne en haar hoofd half tegen zijn borstkas aan. Haar wangen werden rood en ze voelde een lachstuip opkomen. ”Ah, de jeugd en hun prachtige liefde,” zei de man haast vertederd terwijl hij kort zijn handen samenhield en hun aankeek. Iris’ hoofd werd mogelijk nog roder en ze prevelde een excuus naar Darren terwijl ze haar hoofd van zijn borst haalde. ”Kruip nog wat dichter tegen elkaar. Sla een arm om je vriendin heen, jongeman. Dit kan nog wel eens een wild ritje worden, dus houd je vriendin maar goed vast!” De man knipoogde naar hun ten teken dat hij dat niet meende, maar Iris draaide haar hoofd van hem én Darren weg terwijl haar wangen een felrode kleur kregen. Het viel haar nu des te meer op hoe krap de ruimte tussen haar en Darren wel niet was en ze durfde niet naar Darren om te kijken om te zien hoe dat hij reageerde. Dan ging ze óf huilen van het lachen óf ze durfde hem de rest van de rit niet meer aan te kijken. Waarschijnlijk een combinatie van beiden, haar kennende.

Een kleine giechel ontsnapte haar toen Darren zijn opmerking maakte. Het was echt weer iets voor hem om hier alleen maar serieus over te zijn en niet de lol van in te zien. Op dat vlak waren ze echt enorm verschillend, maar dat maakte het voor Iris soms des te leuker om zijn reacties te zien als er iets zoals dit gebeurde. ”Wel, het ís Valentijn en ik neem aan dat het vrij romantisch is zo samen in een bootje,” sprak ze op een geamuseerde toon tegen hem. De man keek op dat moment met een grijns naar achteren naar hun en Iris besloot om haar beste vriend uit de brand te helpen. ”Wij zijn gewoon goede vrienden, meneer. Geen koppel,” zei ze lachend, al ging er een onverklaarbaar licht teleurgesteld gevoel door haar heen nadat ze dat had gezegd. De man antwoordde dat ze er nochtans zo leuk uit zagen samen en Iris drukte haar hand tegen haar mond nadat ze begon te lachen terwijl ze naar Darren keek. Hoewel ze hem eerst uit de brand had willen helpen, kon ze het niet laten om haar grenzen eens te testen en hem wat te pesten. ”Ja, dat vind ik eigenlijk ook wel,” zei ze en ze pakte zijn hand, waarna ze hem zwoel vanonder haar wimpers aankeek en hem vervolgens een verleidelijke knipoog gaf. Ze beet vervolgens op de binnenkanten van haar wangen om haar lach in te houden, maar aan alles was duidelijk dat ze hem aan het pesten was en ze was er vrij zeker van dat één serieuze opmerking de boot best wel eens zou doen schudden van haar gelach.

Ze had gedacht dat ze zou lachen. Ze had gedacht dat ze het uit zou proesten bij de eerstvolgende reactie die hij zou geven, maar waar zij dacht dat hij het wel door zou hebben dat ze een reactie uit hem wilde krijgen, volgde er een reactie die ze totaal niet voorzien had en waardoor de glimlach meteen van haar lippen verdween. Haar donkergrijze ogen werden kort groot en even wist ze niet wat ze moest antwoorden. Want als ze er echt over na ging denken… ”Ik weet niet… ik heb nog nooit…” stamelde ze vervolgens, maar ze wist dat het een leugen was. Sinds de stage die ze met hem mee had gelopen en de vreemde avond en nacht die ze daarna met elkaar door hadden gebracht, was er iets in haar dat hun band anders was gezien. ”W-Wat vind jíj?” kaatste ze de vraag naar hem terug. Ze wist dat het lame was en dat ze gewoon zelf eerlijk moest antwoorden, maar ze vond het ergens een tikkeltje awkward om haar gedachten met hem te delen. Al wat ze op dit moment wist, was dat ze het niet heel erg vond om zo dicht bij hem naast hem in het bootje te zitten en zijn hand vast te houden. Wat ze nu trouwens nog altijd aan het doen was. Ze hield haar adem kort in terwijl ze van hun handen naar hem keek, haar wenkbrauwen licht opgetrokken hebbende. Ze zag dat zijn wangen een lichte blos hadden, maar dat hadden die van haar ook. De man voor hun keek even kort over zijn schouder, waarna hij met een lichte grijns om zijn lippen weer naar voren keek. Hij wilde het tweetal niet storen en roeide zo rustig mogelijk verder. Dit kon nog wel eens interessant worden…

Iris onderdrukte een zucht. Dit was weer echt zó Darren en ook weer zó vaag. Een vaag antwoord geven wat zowel een “nee” als een “ja” kon betekenen en dan waarschijnlijk iets zoeken om weg van dit onderwerp te komen. Ze beet kort op haar onderlip en ze dacht na of ze het zou laten rusten. Een onrustig gevoel verspreidde zich in haar binnenste en ze beet kort op haar onderlip. Nee. Het was geen gemakkelijk onderwerp, maar ze wilde het niet laten rusten. Niet nu. Niet nu dat hij eerst aan haar verder had durven vragen. In een moment van bravoure legde ze haar vingertop tegen zijn wang en gaf er kracht tegen, hopend zijn gezicht weer naar haar te draaien. Die handeling alleen liet haar hart iets sneller kloppen en ze slikte kort. Wat was er toch mis met haar? ”Darren,” zei ze op een zachte, maar duidelijke toon. ”Plezier hebben samen kun je als vrienden.” Ze dwong zichzelf haar donkergrijze ogen naar hem te richten, ook al zou hij wegkijken. En ook al voelde ze die drang om zelf weg te kijken. ”Hij bedoelde het duidelijk in de romantische sfeer en…” Oh oh. ”Wel, je bent zeker niet lelijk.” En dat was níet hoe dat ze het had willen verwoorden, maar de zenuwen hadden het van haar overgenomen en deze keer keek Iris wél verlegen weg. Het was ook niet zomaar een jongen. Het was Dárren. Haar jeugdvriend die ze al zo veel jaren kende. Het was niet alsof ze één, twee, drie zo even gemakkelijk kon uitleggen wat ze voelde. Niet met hem.

De opmerking van Darren was iets wat haar bijna in de lach deed schieten. Oké, dat was fijn om te weten, maar nu gaf hij wéér geen duidelijk antwoord. Maar dat had zij ook niet gedaan, dus ergens kon ze hem dat niet kwalijk nemen. Want wilde ze nu zelf eigenlijk zeggen…? Dat ze hem aantrekkelijk vond? Dat ze zich fysiek tot hem aangetrokken voelde en dat ze… dat ze jaloers was geweest tijdens zijn stage? Nee, dat klonk slecht. Alles klonk slecht op dit moment. En of de man hun stiekem had willen helpen of dat het écht een ongeluk was zou ze nooit weten, maar de boot kantelde weer zoals het had gedaan toen ze in had gestapt en Iris helde weer naar voren. Alleen kon ze nu niet bepaald laag tegen hem vallen, maar meer op dezelfde hoogte. Ze hield haar hand snel tegen de rugleuning vast om te voorkomen dat ze tegen hem aan zou vallen met haar gezicht – dat leek haar immers vrij pijnlijk – maar omdat Iris Iris was en niks normaal kon gaan in haar leven gleed haar hand over de inmiddels natte rugleuning weg. Een lang verhaal kort: ze had de impact van de klap wel verminderd, maar nog altijd niet kunnen voorkomen dat ze met haar lippen recht tegen zijn mondhoek kwam. Over awkward gesproken. En ook weer nét na dat gesprek. ”S-Sorry,” zei ze stamelend terwijl ze zich snel van hem wegduwde. Ze kon niet ontkennen dat die ene kleine actie ervoor had gezorgd dat het net leek alsof een miljoen paar Butterfree door haar buik gingen, wat voor haar gevoel wel een beetje de vraag van eerder beantwoordde. Ugh. Dit was zo awkward.

Meteen nadat ze zich weggetrokken had, leek Darren haar te volgen en drukte hij zijn lippen weer op de hare. Ze knipperde kort met haar ogen en keek hem voor één moment verbaasd aan, maar sloot daarna haar ogen meteen weer om niet als een idioot over te komen. Ze had het zich niet verbeeld. Darren zoende haar. Maar waarom? Ze dacht dat hij zo… anti-meisjes was. Ze wist niet hoe ze het anders moest verwoorden. Maar de actie van hem zorgde ervoor dat er zich nu een hele nest Butterfree in haar buik leek te bevinden en Iris liet voorzichtig haar handen tegen zijn borst steunen terwijl ze hem terug kuste. En eerlijk? Het was het beste gevoel dat ze ooit had meegemaakt, beter nog dan de kussen die ze met haar eerste liefde had gehad. Ze haalde haar lippen pas van de zijne af toen ze buiten adem begon te geraken en opende haar ogen weer. ”Ik hoop dat dat een geslaagde test was,” murmelde ze tegen hem. ”Want voor mij was het dat in elk geval wel.” Haar vage manier om te zeggen dat ze hem leuk vond. En zij hem maar beschuldigen over het feit dat hij vaag was terwijl zij net zo vaag was en… oké, waarom zat ze aan deze onbelangrijke dingen te denken? Haar handen leunden nog steeds tegen zijn borst aan, maar Iris was niet van plan om ze eraf te halen. Niet totdat ze een letterlijke afwijzing kreeg. En ergens was ze wel een beetje bang voor zijn reactie, maar een ander deel van haar was er ook nieuwsgierig naar.

Iris kon niet goed omschrijven hoe dat ze zich voelde. Het leek net alsof een nest Butterfree door haar buik vlogen. Ze voelde zich zenuwachtig, maar ook op haar gemak. De adrenaline raasde door haar lichaam en tijdens de kus voelde ze haar hart kloppen in haar keel. Darren's geur, eerder haar nooit echt zo opgevallen maar nu des te meer aanwezig, was aangenaam en maakte de roes van de kus alleen nog maar fijner. Zodra ze zich terugtrok, liet ze haar donkergrijze blik naar hem glijden. Een licht geamuseerde blik verscheen in haar ogen door de opmerking die hij maakte. Ze maakte zich van hem los en legde haar handen in haar schoot. Ze had geen idee wat de verwachting nu was, maar daar wilde ze ergens ook niet te lang over nadenken. Het was nog te vroeg om er meteen een label op te plakken en ze had het idee dat Darren er ook zo over dacht. "Laten we het rustig aankijken," zei ze dan ook op een rustige toon tegen hem, al gierde de adrenaline van de kus van daarnet nog steeds door haar aderen en had ze het gevoel alsof haar gezicht ontzettend rood was. "Ik kan niet ontkennen dat ik daarnet overduidelijk wat voelde toen je me zoende, maar ik ben er nog niet volledig uit wat gevoel precies is. Ik vond het in elk geval geen negatieve ervaring." Ze wilde het misschien wel opnieuw doen, maar dat ging ze nu niet doen. Ze wist hoe ongemakkelijk Darren kon zijn met dit soort dingen en ze wilde hem niet voor het blok zetten door hem weer in het openbaar te kussen, ook al was hij diegene geweest die daarnet de eerste zet had gedaan.