Tales of

Sinnoh

Oona was zo eenzaam zonder speelmaatje, dus had Myrddin haar een nieuwe buddy gevonden. Nog een Alolan Vulpix, een calico zoals hij eerder had gezien, die hij liefkozend Bayou had genoemd. Voor het eerst in een paar dagen tijd had hij een glimlach op zijn lippen weten te brengen bij het aanzien van de nieuwe Vulpix. Met drie Vulpixen en een Ninetales begon zijn penthouse wel enorm vol te zijn van de vossen. En als de ene wild ging, ging de rest mee. Buiten Sylvan. Die was rustig en zat vaak naast hem op de bank. Adelyn was erg gesteld op de albino vos en was vaak samen te vinden met hem in hun mandje, die ze samen waren beginnen delen enkele dagen terug. Eerst had Sylvan steeds weg gestapt van de Ninetales. Maar ook dat leek hij op te geven. De shiny vos von zijn aanwezigheid gewoon fantastisch. En haar kinderachtige aard hielp daar zeker niet mee. Maar het eindeloze geduld van de grootte Vulpix was een enorme hulp. Misschien dat hij binnenkort moest overwegen om Sylvan ook een Ninetales te maken. Niet alleen leek dat hem ideaal voor als hij hem nog wilde gebruiken in gevechten, maar ook leek het beter voor hem als hij langer met de shiny Ninentales om moest gaan. Nu was hij nog maar een beetje kleiner dan Adelyn. Maar zij was een kleine voor haar soort en hij grootte voor de zijne. Eenmaal hij hem een ice stone had gegeven zou hij zeker beter zijn mannetje kunnen staan... ja, het zou beter zijn.

En vandaag was hij gevraagd om ook te helpen op het valentijnfestival. Hij had even met zijn ogen gerold bij het horen van de term alleen. Stelletje domme koppels gaan bekijken was helemaal niks voor hem. Hij was er zeker van dat de meeste van hun binnen een paar maanden in duigen zou liggen, dus waarom deden ze dit? Daarbij was hij alles behalve opgetogen te gaan, want hij was er zeker van dat hij een duo zou tegenkomen. En dat zag hij niet zitten. Maar werk, was werk, en Myrddin zou Myrddin niet zijn als hij daar niet op toehapte. Werken zou hem afleiden van de shit die hij de laatste tijd moest doorstaan. Het feit dat hij steeds dingen binnen kreeg over haar... Nee, hij wilde er zelf niks van weten. Wat voor een belachelijk iets was het ook...

Rustig bracht hij de sigaret naar zijn lippen waarna hij een trek nam en rustig keek naar de twee alolan Vulpixen die aan het stoeien waren in het gras voor een paar kraampjes. De shiny poes stond naast hem en liet haar blik af en toe op hem vallen. Een paar opmerkingen omtrent het roken kwamen soms binnen, waarbij heel erg snel een weerwoord had klaarliggen. Telepathische discussies houden met je Pokémon was ook iets heel anders als je het hem vroeg. Kort ging zijn goede hand naar zijn riem, waar hij rustig de ball van Wynn ervan klikte en ernaar keek. De traited Eevee had nooit iets verkeerd gedaan, maar het feit dat ze van zijn moeder kwam liet zijn maag keren en elke keer als hij naar haar keek... Zag hij enkel die glaceon die zijn moeder had. Hoe het zijn hele team kapot had gemaakt. Hoe het Harlow die permanente schade had aangericht. Nu pas was het hem duidelijk geworden dat een van de rotsen afgebroken was in haar nek. Het was ergens maar goed dat ze geen dusk form had, want daar zou het veel opvallender zijn dan wat ze nu had. Haar dikke vacht kon het verbergen. En ze was nog steeds mooi... maar het was hatelijk om te zijn. De man schudde zijn hoofd, zuchtte en liet de peuk even tussen zijn vingers gaan van zijn verminkte hand. Nee, het was ook niet Wynn haar schuld...

- Lucie