Tales of

Sinnoh

Met een schuin oog keek hij wantrouwig naar de wit-blauwe Eevee, die netjes naast hem liep. Het beest had de afgelopen tijd in haar ball gezeten. En ondanks dat Myrddin hetzelf voorhield om haar niet naar achter te schuiven, werd ze dat wel gedaan. En daar had hij zichzelf zeker op betrapt. Een licht schuldgevoel had hem die ochtend gedwongen om het beest eindelijk eens uit de ball te laten en mee te nemen op een quest. Deze keer moest hij een Lotad gaan vinden die via een stroompje was meegevoerd richting zee. Nadat hij de informatie van de man in kwestie over de holo caster had gekregen, had hij via maps even gekeken welk stroompje dit was. Verder had hij gekeken hoe de stroom lag. Als de Lotad niet veel verzet had gedaan zou hij verder gepushed zijn van de stroom zo richting Canalave. Een vreemd gevoel bekroop hem bij het besef dat als hij te laat was, de Pokémon zo naar open zee kon gedreven zijn. Hij wist niet goed of een Pokémon zoals Lotad zo kon overleven daar. Want ondanks dat het een water mon was, was het eerder een pokémon die gevonden werd in zoetwater. En daar was vast een reden voor. Myrddin was geen lotad kenner, maar iets zei hem dat dat zoute water de halfplant niks goeds zou doen.

Morrígan was bij hem, zoals ze de laatste tijd wel vaker was. Ook had hij Murphy ook uit haar ball gelaten. Waarom juist wist hij niet, maar het voelde veilig als ze aan zijn zijde stond. Was het omdat ze aan had gevoeld dat Rick een slechte man was? Hij kon enkel veronderstellen dat dat het geval was. Het feit dat ze zo aggresief had gereageerd had hij nog niet bij iemand anders gezien. Het liet hem een beetje aan zichzelf denken, dus ergens leefde hij ook enorm mee met het rooskleurige beestje. De Gible leek daarbij ook gewoon enorm close te willen zijn met hem. Constant naar hem kijkende voor conformatie en dergelijke kon hij niks anders dan door haar fouten zien. Ze was niet perfect, hij ook niet. Maar in tegenstelling tot zichzelf zou hij wel iemand gunnen die haar wilde begrijpen. Die luxe had hij niet. Mensen die vroeger beloofd hadden zijn vriend te zijn, woorden hadden gezegd die veel voor hem hadden betekend hadden hem de rug toegekeerd. En gevangen door leugen en waarheid wist hij zelf niet meer goed wat hij kon geloven en wat hij met een korreltje zout moest nemen. Dus waarom niet alles gewoon als leugen aannemen? Want als je van het slechtste uitging, kon het enkel beter worden van daaruit. Een mentaliteit die hij nu al langer probeerde aan te houden, maar veel had hij er niet aan. Niet met de negativiteit die hij had.

Rustig wandelde hij het strand op, enkele kilometer van de het stadje nog af. Wynn was het strand huppelend opgelopen en was enthousiast gaan graven in het zand. Myr had haar kort aangekeken, voordat hij haar de rug had gekeerd. De Gible en shiny poes volgden hun trainer zonder verdere woorden. Rustig stapte Myrddin naar de zee toe, waarna hij een ruime collectie aan Pokémon uit hun ball liet in het water. De Gyarados keek even rond, voordat het zijn gigantische kop liet zakken. Myrddin glimlachte even naar het monster, tilde zijn verminkte hand op en aaide het even over zijn kop. Een tevreden geluid kwam van Bronsted af, die even met grote ogen opkeek naar de ander. Langzaam richtte het serpent zich terug op, waarna het even rondkeek, nieuwsgierig over zijn omgeving. Een kleine Piplup, wie hij Jay had genoemd, keek hem een beetje verdwaasd aan. Rustig stapte hij naar het beestje toe, waarna hij knielde en deze even over haar bol aaide. De water type draaide echter haar kop weg en leek beledigd dat hij uberhaut dacht dat ze geaaid wilde worden... Goed dan... De Buizel die hij weer eens had gehuurd van de basis kwam enthousiast naar hem toegelopen en sloeg haar pootjes op zijn middel heen, blije piepjes komende van de oranje otter was de ranger aangenaamd verrast. Het was niet vreemd dat de watermon enorm blij was om hem terug te zien. Ze hadden nu al zoveel missies samen gedaan, ze was praktisch een deel van zijn team.

Nadat hij uitgeknuffeld was met de Buizel, die hij stiekem Cheryl begon te noemen, aaide hij haar nog even over haar kop, voordat hij zijn holo caster erbij nam en begon te typen. 'Ok jongens. Het probleem is als volgt; Een LOtad is verloren op zee en de stroom zou hem deze kant opgedragen hebben. Als hij voorbij Canalave is, gaat de stroom naar open zee en is het beest verloren. Dus ik zat te denken dat we samen de kustlijn af konden lopen. Jullie nemen het water en wij het strand voor het geval de Pokémon al is aangespoeld. Raeghann zal een oogjes in de lucht houden. Ok?' Instemmende geluidjes klonken, elk enorm enthousiast over de missie. De Piplup daarintegen leek het meest enthousiast. Zo enthousiast dat ze op begon te gloeien, haar gepiep wat dieper werd en er al snel een Prinplup stond. NOg voor Myrddin iets kon zeggen dook het beest het water in, op de... Flipper? gevolgd door de buizel. Bronsted keek even rustig naar zijn trainer, voordat hij ook achter de twee water mon dook, dieper het water in, waar hij meer ruimte had om te zwemmen.

Wynn keek met grote ogen op naar de man, maar Myrddin negeerde haar straal en keek even naar Murphy, die rustig vooruit begon te lopen en enthousiast begon te zoeken. De ogen van de Eevee glinsterden toen ze dit zag en snel schoot ze achter de sakura mon aan, proberende om de zoektocht ook met volle energie te doen. Even keek hij schuin naar de twee, voordat hij naar Rae keek, die meteen hoogte was gaan winnen om vanuit de lucht een beter zicht te krijgen van de situatie. Kort knikte hij, waarna hij begon te wandelen. NU was het wachten tot een van zijn Pokémon iets tegenkwam. Al was het een hint naar waar de Lotad was... Of iets anders intressant.

Er was een storm op komst...

Even keek hij om naar Morrígan die dit in zijn hoofd liet afspelen. Ze zouden dit snel moeten afhandelen en mochten ze meer op zee gaan, dan moesten ze dat nu doen. Daar had ze gelijk maar... Konden ze wel echt gaan zwemmen op de rug van de Gyarados? Myrddin zoog even de zoutigfe zeelucht in, voordat hij zijn ogen toekneep en zijn lichaam draaide naar de woelende zee. Eenmaal hij de kop van de serpent stak hij zijn hand op. Het duurde niet lang voordat Bronsted bij hem was en bedenkelijk neerkeek op zijn trainer. Myrddin keek even op naar het beest voordat hij zijn ogen liet afdwalen naar Morrígan die expliteerde aan het monster wat ze zouden doen en hoe ze terwerk zouden gaan. Met Jay en de Buizel hadden ze niet perse hem ook nodig om zwaar te gaan zoeken. Als ze mochten rijden op het serpent zou het voldoende zijn. De Gyarados keek even bedenkelijk neer op de shiny en diens trainer, voordat hij zijn kop liet zakken op het zand. Myr keek even naar het gigantische beest, knipperde in ongeloof en keek vervolgens om naar de Meowstic, die al omhoog begon te hoveren dankzij haar psychische krachten. Het feit dat die soort kon vliegen vond hij nog steeds vreemd, maar op momenten als deze kon het enorm handig zijn. De ranger draaide zich en pakte de ball van Wynn en Murphy erbij, waarna hij de vos en de draak liet terugkeren. Zij zouden immers enkel meer last brengen naar Bronsted. Het was beter als ze hij alleen op het beest zou rijden.

En zo stapte hij op. De water type bewoog wat ongemakkelijk, waarbij Myrddin niet goed wist hoe en wat hij moest vastgrijpen om zijn balans te houden. Hoe dan ook was Bronsted rustig en hield hij zijn kop ver boven het water zodat hij een stabiel platform had om zichzelf recht te houden. In zijn ooghoek zag hij raeghann, die meer over de zee begon te hoveren om oog te krijgen over het water. Wat verderop zag hij dat de shiny poes was geland om Jay en de Buizel te informeren over het huidige plan. Myrddin kantelde zijn hoofd toen hij zag hoe de Primplup en otter weer onder water verdwenen. Niet veel later begon de shiny ook naast hem te hoveren... En ook de Whimsicott kwam erbij. myr keek even bedenkelijk naar haar... ALs het echt hard zou waaien zou het beter zijn dat zij terug gekeerd zou worden. De grass type zou nooit kunnen blijven vliegen in sterke wind.

Zijn blik gleed even naar de golven, naar het diepe, de zee. Achter hun begon het strand steeds verder te komen... En ondanks dat Myr geboren was op een eiland en zijn hele leven aan de zee had gewoond, werd hij wat ongemakkelijk. Immers werd het gemiddeld niet zo koud in Hoenn, maar hier dus wel. Een duik in het ijzige, zoutige water zag hij dus niet zitten. Zijn blik ging dan ook rond over het water, zoekende naar de Lotad. Met de twee water types in het water hoopte hij toch sneller nieuws te krijgen... Immers hadden ze ook 4 paar ogen boven water die op de uitkijk waren.

Het leek enkel erger te worden. Maar zou hem dat tegenhouden?

Hij legde zijn focus even op Morrígan, die hem kalm aankeek. Kort wisselde de twee wat woorden, waarbij het duidelijk werd dat de Meowstic wel bezorgd was over het feit dat ze verder gingen. Maar Myr was erop gebrand om verder te gaan. Hij zou niet opgeven op die Lotad. Zoveel was duidelijk. Hij knipperde dan ook even en legde een hand voor zijn gezicht om zijn zich wat veilig te houden van de felle ziltlucht die tegen hem aankwam. Jakkes. Even zoog hij wat lucht naar binnen, schudde hij zich wat en klemde hij zich steviger op de Gyarados. Nee, ze zouden blijven gaan. Als hij kopje onder ging was dat geen enorm groot probleem. Hij had drie Pokémon in het water, twee in de lucht. Het zou wel goed komen op dat vlak. Besides, hij kon zwemmen.

Even keek hij schuin op naar Raeghann, die moeite leek te krijgen met de wind die aan het opsteken was. Rustig nam hij haar ball erbij, waarna hij kalm de paarse Whimsicott liet terugkeren. Hij keek even kort naar het voorwerp en klikte het vast aan zijn riem. In zijn ooghoek zag hij de Buizel en Jay even boven schieten en vragend keek hij naar de twee watermon. De otter schudde haar kopje, maar dook al snel terug onder om verder te zoeken naar de verloren grass mon. De Prinlup daarintegen bleef wat rond dobberen in het water, vernauwde zijn ogen, maar dook vervolgens terug onder om ook verder te gana zoeken. Als ze nu terug zouden gaan zou dat aangeven dat ze zwak waren en dat wilde hij ook niet. De psychic type hoverde wat boven hem uit en keek uit... Ze zouden het vanzelf wel zien. Of de storm vond hen eerst, of zij vonden die Lotad eerst. Wat het ook was, het zou in ieder geval vast een einde aan dit alles geven... Tenzij hij echt koppig wilde zijn. Tja, dat was ook niet echt meteen weg gelegd.

Er was iets gespot onder water... Zo te zien.

De Prinplup was naast de Gyarados verschenen en wees naar beneden, waarbij al snel de Buizel erbij kwam en ook begon te piepen. Myrddin fronste even, kantelde zijn hoofd en keek naar Morrígan. De Meowstic die aan het hoveren was boven hun dankzij haar psychische krachten deelde haar zorgen. Misschien had ze gelijk... maar... goed. Daarbij zou een Lotad niet drijven? Het beest was letterlijk gemaakt om te drijven, niet? Hij schudde dan ook zijn hoofd en gebaarde naar de twee Pokémon in het water om verder te gaan. De Buizel en Prinplup kwamen in beweging en gingen verder opzoek. Rustig legde de kleine man zijn focus nog even op het water, waarna hij zijn hoofd schudde. Waarschijnlijk was het iets van een voorwerp geweest dat ze hadden gezien. En zelf als het de Lotad was, zou deze dood geweest zijn zo ver onder water. Ze konden beter verder zoeken op zee. Hij zat immers hoog op de GYarados, zelf als de storm zou uitbreken leek het hem er niet op dat er veel zou gebeuren. Ze zouden meteen terug gaan naar land, waar hij de quest zou moeten aflassen. Wat enorm jammer was want... Like. Er was niks dat hij hieraan kon doen. Dat waren weeromstandigheden. Tijdverspilling, pure tijdverspilling. Oh well, ze zouden wel gewoon verder op zee gaan, de stroming volgen en zien waar het hun bracht. Ze zouden uiteindelijk wel iets vinden van de Lotad. En zelf als het nniet meer... Zo levendig was, zouden ze dat lichaampje dan eigenlijk ook niet zien drijven? Zo lang kon het beestje immers nog niet dood zijn als die dood was.

Dan toch niks.

Wat een nutteloze job was dit. Een zucht gleed van zijn lippen nadat ze een tijdje nog op het water waren geweest, zijn hoofd rustende op de geschubde kop van de serpent. Er was niks aan te doen, helaas. Het duurde dan ook niet lang voordat Morrígan hetzelfde dacht. Kort kneep Myr zijn ogen toe, een nieuwe zucht van hem afkomende. Kalm duwde hij zichzelf op en knipte hij even met zijn vingers. De Gyarados keek op en al snel was duidelijk dat ze terug naar het strand zouden gaan. Het was ook geen weer om uit te gaan zoeken. Hij zou het nieuws wel doorgeven dat de Lotad overleden was of weg was op open zee, waar het niet lang meer zou duren voordat hij uitgedroogd was door het ziltige water.

Ze kwamen in beweging. De Buizel en Prinplup achter hun aan duikende. Morri landde kalm naast hem op het grote watermonster. Rustig aaide hij de poes even, waarna een zucht van hem af kwam. Hier hadden ze ook echt niks aan eh. Hij knipperde even vluchtig en keek op. Hm? Iets groens? Een korte blik op de Meowstic en al snel had ze doorgegeven aan Jay om te gaan kijken. De Pokémon dook onder water en ging naar het groen heen. Bronsted bracht hem ondertussen rustig terug naar het strand, waarna hij terug op het zand sprong. Kalm keek hij om naar waar hij het groen had gezien. Jay en de Buizel zouden het terug brengen wat het was. Maar ergens had hij geen hoge verwachtingen. Immers spoelde er wel vaker zeewier enzo aan.

Het was de Lotad. Wel meteen sprong Myrddin van de Gyarados af, waarna hij hem liet terugkeren in zijn ball en deze aan zijn riem klikte. Snel nam hij de ball van Raeghann erbij, waarna hij haar eruit liet. Ook Jay liet hij terugkeren. De Buizel sprong het land op met de gewonde Pokémon in haar pootjes. Snel stak Myr zijn handen uit, waarbij de oranje Pokémon rustig de water mon aan hem overhandigde. Zijn blik schoot naar Morrígan, die naast hun lande. Een knikje naar haar en hij draaide zich om. Het was tijd om haar naar het Pokémon center te brengen. Gelukkig had hij een goede conditie en kon hij een sprintje naar de stad wel trekken. Het was jammer dat hij Aisling niet mee had gedaan. De Archeops was wel een stuk sneller dan hem. Maar goed, hij had niet verwacht de rock type nodig te hebben in deze missie, dat was een verkeerde inschatting van hem geweest en iets waar hij in het vervolg rekening zou mee moeten houden.

Met snelle passen liep hij over het strand heen, op de voet gevolgd door de Whimsicott, Buizel en Meowstic. Weldra zag hij de gebouwen van de stad in zicht komen, waardoor hij de Lotad wat dichter tegen hem aandrukte en opzij sprong. Eenmaal op meer vastere grond kon hij een tandje bijsteken in zijn sprint. Het was minder zwaar om op een solid grond te lopen dan op zand. Zand was zwaar opdat je steeds je grip leek te verliezen. Het was iets dat goed was om te trainen, maar niet als je gehaast was. Waar was het Pokémon center uberhaut in deze stad? Zou ergens in het centrum moeten zijn zeker? Snel zoog hij wat lucht naar binnen, een gefrustreerde zucht onderdrukkende. Wat hatelijk dit, wat frustrerend. HIj had bij het strand moeten blijven in de plaats van open zee gaan. Wat een tijdverspilling was deze hele quest toch geweest.

Rechtsaf en daar was het, het bekende gebouw van het Pokémon center. Hij trok een laatste sprint richting het gebouw, waarbij hij al snel naar binnen holde. Zacht hijgend kwam hij tot stilstand aan de receptie, waar hij de Lotad neerzette. Snel gebaarde hij naar het beest, waarbij de verpleegster hem even vragend aankeek. Een gefrustreerd geluid ontglipte zijn lippen, waarbij hij even zijn ogen sloot. Diep in en uit ademen. Er was helemaal niks mis, helemaal niks. Gewoon kalm blijven. Gewoon kalm blijven. Alles was ok. Toen hij de bekende stem van Morrígan dan ook in zijn hoofd hoorde, kon hij zich definiteif ontspannen. De shiny Pokémon stond naast hem en eenmaal hij zijn blik op haar legde, overhandigde ze hem zijn holo caster, die ze al die tijd bij zich had gehouden om zeker te zijn dat er geen water aan zou komen. Raeghann lande rustig naast de Lotad op de balie en keek even bezorgd naar het beestje. Snel begon Myr echter te typen op het apparaatje.

'Crescent Moon. Lotad was op zee, hij moet snel verzorgd worden. Ik licht zijn eigenaar in,' Klonk er van de robotstem af. Een twijfelachtig geluid kwam van de verpleegster af, waarbij Myrddin meteen een giftige blik naar de vrouw wierp. Echter leek ze deze niet meer op te merken, want ze had haar aandacht op de gewonde Pokémon gelegd. Rustig legde ze haar handen langs het beestje heen, waarna ze hem optilde en mee nam naar achteren. NOg even staarde de jongeman hun na, voordat een zucht van hem afkwam. Zijn hand streek even over het zachte katoen van zijn Whimsicott, waarna hij gebaarde dat ze mee moest komen. Iets dat ze meteen deed.

Eenmaal buiten, merkte Myr meteen op dat de geleende Buizel rustig op een bankje was gesprongen. Het was duidelijk dat de otter uitgeput was van hun uitje op zee. Een glimlach krulde op zijn lippen, waarna hij de mon benaderde en naast haar ging zitten. Zijn verminkte hand ging langs de POkémon heen, ze kroelde haar rustig en liet zijn vingers kalm langs haar nog ietwat natte pels gaan. De Buizel liet een tevreden geluidje horen en legde zich wat beter tegen hem aan. Morri kwam ook aan en ging naast hem zitten, waarbij Raeghann hetzelfde deed. Nu... Het was tijd om de eigenaar in te lichten over de toestand van zijn LOtad en belangrijker; dat hij hem had gevonden. Eenmaal de man hier zou zijn, kon hij de quest gaan inleveren en verder met zijn dag. Rustig liet hij zijn hand dan ook van de otter, naar zijn holo caster gaan. Nog steeds had hij het apparaat in zijn goede hand. Zijn blik gleed over het schermpje, waarna hij het unlockte en het gesprek met de klant opende.

'Ik heb hem gevonden. Hij is gewond, uitgedroogd. IK heb hem binnen gebracht in het Pokémon Center, Canalave City. Ik zit voor het gebouw, tot dan,' Hij verstuurde het bericht en legde zijn hoofd vervolgens wat naar achter. Zijn ogen sloeg hij op naar de hemel, waarna een nieuwe zucht van hem afkwam. Wat een dag was het toch weer geweest. En wederom geen gevoel van voldaning. Wat een kutjob was dit toch. Maar ergens deed hij toch goed, ergens maakte dit toch wel... Een verschil? Toch?