Tales of

Sinnoh

Een sissend geluid ontglipte zijn lippen terwijl hij zijn volledige gewicht tegen de man aandrukte. Naast hem had Morrígan de Kecleon van de man in bedwang met haar telekinetische krachten. De gloed rond de POkémon hield hem tegen de grond gedrukt. Hij had het wel gezien hoe hij de POkémon had opgedragen te stelen. Nadat hij Murphy en Raeghann erop uit had gezonden om de man en diens Pokémon in het oog te houden, had hij al snel door gekregen dat hij juist was geweest. Walgelijk gewoon. Mensen die Pokémon voor dit soort doeleinden gebruikten. Na een goed gerichte stomp in de maag van de man, die eerst naar hem uitgehaald toen Myr vriendelijk had gevraagd mee met hem te komen, was ie neer geklapt. Nu hield de man hem in bedwang door zijn arm naar boven te drukken. Wetende dat meer kracht de arm kon breken, probeerde hij kalm te blijven en zich wat te weerhouden. Hij had inmiddels al de rest van zijn team ingelicht.

Zijn kleine gevecht had inderdaad wat aandacht getrokken, maar dit was nu eenmaal wat het inhield om crescent moon te zijn, niet? Een ranger had het van hem overgenomen en rustig had de man even de inhoud van de tas bekeken. Een boel geldbeugels waren erin te vinden en Myrddin was zeker dat men al opzoek zou zijn hiernaar. Hij klakte dan ook even met zijn tong, keek vragend op naar zijn collega, maar deze schudde haar hoofd. Ze zouden dit verder afhandelen, wetende dat Myrddin's sterkste punt niet communicatie was. Daarom dat hij mooi naar lost and found kon gaan die ergens aan het begin van deze straat te vinden was. Hij zuchtte even, keek naar zijn Pokémon en begon te wandelen.

De shiny meowstic begon rustig naast hem te lopen, waarbij de shiny Ninetales hetzelde deed aan de andere kant. Ze duwde even zachtjes haar kop tegen zijn bovenbeen aan en kalm keek hij even naar haar. Een glimlach op zijn lippen zorgde ervoor dat hij haar even aaide met zijn verminkte hand. Hij had er wel vertrouwen in dat Murphy en Rae zouden volgen. Wat ze ook deden, maar het leek erop dat de roze Gible haar aandacht op iemand had gericht die hij nog lang niet had opgemerkt.

Een kleine glimlach kwam op zijn lippen toen Adelyn haar neusje meer tegen zijn handpalm aanduwde en het zachtjes begon te likken. Een blij geluid rees uit zijn keel, waarbij zijn vingers langs het kopje van de Ninetales begonnen te kroelen. De shiny maakte een blij geluid en sloot haar oogjes. Morrígan keek even rustig naar haar trainer en diens vos, tot ze wel meteen de witharige man zag. Haar normaal vrij kalme expressie veranderde meteen, waarbij onzekerheid hand in hand ging met ongemakkelijkheid. Snel keek ze terug naar de ranger, waarbij ze telepathisch dingen zijn hoofd in gooide. Myrddin knipprde even verward toen hij de woorden van de psychic type hoorde en keek even om naar haar, waarna ze wel meteen van de blonde man naar de ander keek en terug. Myrddin slikte even en besloot dat Alain aankijken nu geen goed idee was. Hij was immers aan het werken en hij had het best ok naar zijn zin. Hij moest gewoon deze rugzak naar lost en found brengen enkele huizen verder... Hij haalde dan ook diep adem, draaide zich een kwartslag en keek de Meowstic rustig aan. In zijn hoofd dwong hij haar aan rustig te blijven.

Tot de man zijn mond moest opentrekken. Myrddin klemde zijn kiezen wat op elkaar bij het horen van die woorden en haalde diep adem. Murphy had meteen door dat het om haar ging en begon te fronsen. Myrddin keek even om naar de Gible, die kort van Alain naar Myr keek en terug. Toen ze de blik van haar trainer zag, however, draaide ze haar kop naar de ander. Een paar boze geluidjes kwamen van de dragon type af en dus zette Myrddin een pas naar achter, waarna hij wat dichter naar de ground type ging. Rustig knielde hij bij haar neer en begon hij haar te aaien met zijn vrije hand. Een kleine, waterige glimlach kwam op zijn gezicht terwijl hij het beestje aaide. De grote, blauwe ogen van de Gible keken hem even aan, vragens, bijna smekend om te weten wat er aan de hand was. Myrddin voelde zijn maag samenknijpen... En kwam langzaam overeind, waarna hij knikte naar de twe eshiny mon die rustig aan het wachten waren op hem, Murphy en Rae. De Whimsicott landde rustig naast de sakura mon en maakte wat blije geluidjes, waarna ze wat vooruit wipte.

Maar nee. De Gible keek even op naar de ranger en zette een pas opzij, om de ander aan te kijken. Ze had hem al eens gezien bij hen thuis, maar zoals altijd leek de roze draak hem aan te voelen. Myrddin zuchtte even wat en knielde weer bij de Pokémon om haar te aaien. De woorden van Alain negerende. Murphy deed helemaal niks verkeerd. Hij wist hoe ze reageerde als ze echt aggresief werd, zoals bij Alaric. Die had het ook wel zelf uitgelokt ergens. En na alles wat hij had gedaan, had de man niks anders verdiend. Hoe dan ook voelde hij er wel spijt voor. Niet alleen voor wat er was gebeurd, maar ook opdat hij die harde klap tegen de man had gegeven met zijn voeten. Had hij niet gezworen Alaric nooit pijn te doen?

Bezig zijn met zijn Pokémon, ondanks alles dat om hem heen ging, was het enige dat hem down to earth hield. Kalm hield, rustig hield. HIj bleef glimlachen, probeerde alles uit te filteren. Want huilen in het openbaar wilde hij niet doen. Wat een kut festival was het ook. Hij wilde hier niet zijn, tussen de mensen die het duidelijk naar hun zin hadden en wel kregen wat ze wilden. Net zoals hem, achter hem, die had het allemaal of niet? Was hij jaloers? Nee. Waarom zou hij... De manier waarop hij tegen hem sprak was zoals Casimir tegen hem gepraat die eerste dag, die dag dat het allemaal met een goed gemikte slag veranderde. En voor even wilde hij zich compleet laten gaan. Het kleine vlammetje dat ontsprongen was bij het horen van die woorden, die woede, die afschuw. Hij wilde het laten branden, het los laten gaan. Alles laten gaan. Want wat maakte het ook nog uit?

En toch... Deed hij het niet. Hij leunde wat naar voren toen de ander weer sprak. Hij lichtte zijn hoofd wat op en kantelde deze. Rustig keek hij om naar de ander. Een kalmte die over hem heen viel voelde akelig aan, maar trok al snel weg toen hij eindelijk oogcontact wist te maken met de ander. Murphy bewoog zich wat zodat ze naast haar trainer kon staan en deze persoon ook in de gaten kon houden. De blonde man bleef de ander even aankijken, voordat hij terug keek naar de Gible en zijn verminkte hand langs haar vin legde. Juist ja... Maar hadden beide het ook ergens niet verdiend? Rustig plaatste hij de rugzak op de grond, waarbij hij zijn holo caster erbij nam en begon te typen. 'Vroeg erom. Was nie eens zo erg.' klonk er van het apparaat af, meer doelende op wat er was gebeurd met Alaric dan met Casimir. Want eerlijk, hoe minder hij er echt aan dacht, hoe minder hij kon ophalen van die dag. Maar met de ander? Dat herinnerde hij best nog goed. Het was een ongelukje geweest, zijn intentie was nooit geweest om de ander aan te vallen. Hij was begonnen, hij had zijn Archeops erbij willen nemen als troost, maar dankzij de asshole move van de ander... Had hij per ongeluk de Gible erbij genomen. En zij had de situatie meteen aangevoeld en had defensief gereageerd om de ander weg te krijgen van haar trainer. Daarna had hij willen helpen, zijn excuses zelf aangeboden. Maar dat maakte niks uit. De uren die erop hadden gevolgd waren allemaal vaag. Zijn onderarm was open gekrabt en zijn hele lijf had zeer gedaan. Allemaal opdat de ander hem enkel pure paniek had aangebracht. Maar dat maakte ook niks uit, toch? Wat hij voelde kon niemand iets schelen. En misschien werd het tijd dat hij dat op hen reflecteerde.

Hij keek de ander aan, die daar maar naar hem zat te staren. Voor even nam hij overweging om op te staan en weg te wandelen. Want waarom bleef hij ook hier? De ander wilde hier vast ook niet zijn. Dat had hij de laatste keer genoeg moeten meemaken. De ander behield zijn afstand, wilde er niet voor hem zijn, had er vast nooit voor hem willen zijn. Myrddin kon alleen maar bedenken hoevaak de ander hem had verracht voor het Casimir incident. En hoevaak de ander had gelogen. Dat het werkelijk zoiets moest zijn die hem over the edge had gepusht om niet langer te laten liegen was ergens wonderbaarlijk. Had hij nog lang vol kunnen houden. En het feit dat hij dat bij de rest deed... Hij vroeg zich serieus even af of Victoria en Angie ook zo waren. Zijn ogen dwaalden even naar de grond. Die kans zat erin. Zeker met de gebeurtenissen van Alaric van eerder. Hij was er zeker van dat Kiyoshi ook geen haar beter was. Het was beter als hij de man dan ook op afstand hield, tot hij ook zijn muren liet vallen en kapot werd gemaakt... Denkende dat de ander hem wilde helpen terwijl die zeker andere motieven had. Hij was immers zo goed bevriend met Alain, het kon niet anders.

De eerste woorden die Alain uitsprak zorgde ervoor dat hij de ander terug aankeek. Murphy maakte even een zacht geluid bij de toon van de ander. Adelyn benaderde het duo ook snel. Maar Myrddin hield zich bijzonder sterk opgesteld en keek de ander aan, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Een zucht kwam van hem af. Moest dit echt? Terwijl hij aan het werken was? Hij pakte zijn holo caster wat steviger vast en begon te typen met een hand. 'Ik heb dit toch al gezegd. En ja, hij vroeg erom.' Je gaf niet zomaar een klap tegen iemands keel, tegen iemands zwakke plek zonder dat je dacht dat echt iets wilde bereiken. Alsof Casimir zo heilig was. In de ogen van Alain duidelijk wel. Maar dat was het juist, of niet? De twee kenden elkaar duidelijk al langer dan vandaag, dan die dag. En dat was zo ziekmakend... Als je besefte hoeveel meer leugens daardoor boven waren gekomen. Het maakte hem ziek dat Alain dacht dat hij gelijk had.

Zijn Gible... Even keek hij scherp naar Alain, voordat zijn hand weer bewoog. 'Zijn Gengar voerde confuse ray op mij uit. Ik heb haar nooit iets opgedragen. Ik was compleet buiten spel.' klonk er van de holo caster af, maar Myrddin rolde een enkele keer met zijn ogen en kwam overeind. Dit had geen nut. Hij wist toch dat de ander hem vast niet zou geloven. Want waarom zou hij ook? Hij vertrouwde hem ook niet, dacht dat zijn woorden vol met leugens zaten, vol met gaten. Dat hij enkel oog had voor zichzelf en die walgelijke emo van hem. Honestly, good for him, maar hij mocht er in stikken. Nadat Morrígan hem had verteld wat Harlow had gezien, wist hij voldoende. Alaric was niet te vertrouwen en had slechte intenties. Als Alain werkelijk aan zijn kant stond wist Myrddin precies wat hij moest doen. Victoria en Angie moesten weten wat voor gevaar deze man dan wel niet werd.

De ander herhaalde wat hij had getypt en rustig knikte de man. Hij had de ander zijn arm gebroken en dat was het toch? Hij had vast de ander gewoon wat te hard vast gehad, want meer langdurige schade was er niet geweest. Toen de ander een stap naar voren zette, rechtte Myrddin zich op, zijn ogen vernauwende terwijl hij kalm de situatie in begon te schatten. Het stemmetje van Morrígan drong tot hem door. Als het erop aankwam zou ze de Vulpix aanpakken? Mooi... Want hij wilde niet nog meer brandwonden oplopen. Zijn blik ging langs de andere man. Er was niks aan hem. Wat wilde hij bereiken met een stap naar hem te zetten? Wilde hij vechten? Wat wilde hij bereiken? Zelf hij zou moeten weten dat Myrddin in een head on gevecht hem met gemak zou kunnen overtreffen, dus waarom opeens deze houding? Adelyn stapte even naar voren en ontblootte haar tanden ook, een lichte grom van haar komende terwijl ze naar de zwarte Vulpix keek. Ze zou nooit winnen van de fire mon, maar dat besef kwam duidelijk niet bij haar binnen, ze wilde enkel haar trainer beschermen. Het was verassend om dan ook Murphy zo kalm aan te voelen. In zijn ooghoek kon hij Raeghann zien, die vanop een afstandje bezorgd stond toe te kijken. Nee, zij was de enige die hier juist geen geweld zou vertonen. De Gible stond gewoon te wachten tot de emmer zou overlopen.

Op de woorden van Alain rolde Myrddin even met zijn ogen. Het feit dat hij Rani een paar weken eerder de keel had dichtgeknepen en de intentie van moord op zijn gedachten had gelegen verwierp hij. Hij zou nooit iemand vermoorden. Dat kon hij gewoon niet. Hij was niet zoals zijn moeder. Hij was niet zoals haar. Voor hem kwam het niet natuurlijk zoals van haar. Zoveel wist hij. Hij kende zichzelf. En hij wist dat het niet zo erg kon zijn. Hij sloeg zijn ogen wat af en begon weer te typen. 'Dat heb ik niet gedaan. Ik brak enkel z'n arm. Ik heb me arm al zovaak gebroken in gevechten, dat gebeurd.' En voor hem was het ergens nog steeds een gewoon gevecht geweest. Ja, hij had er spijt van gehad, maar de ander had er ook om gevraagd. Het was hoe je het maar bekeek. Rustig begon hij weer te typen. 'We vochten, ik brak per ongeluk zijn arm. Niet zoals hem die met opzet me een klap op de keel gaf.' Ja. Daar zat het verschil. Maar goed..

Toen de ander begon over Alaric, klemde Myrddin zijn kaken op elkaar. Een grimmige expressie verscheen op zijn gezicht, waarna hij even snoof. 'Wat tussen Alaric en ik gebeurd gaat je niks aan.' klonk er al snel van het apparaatje af. Zijn vrij hand voelde pijnlijk aan... Waarbij hij nu pas doorhad dat hij zijn hand in een vuist had gebald. De pijn die door de verminkte hand trok was duidelijk aanwezig. Maar wat hij nu voelde. Oh, hij had een gevoelige snaar geraakt.

De ander nam zijn holo caster erbij en even ontspande de man zich wat. Tot hij weer zijn mond open trok. Myrddin lichte even een wenkbrauw op, wilde vragen wat hij bedoelde. Maar ergens wilde hij het ook niet weten. Wat maakte het ook uit wat de ander zo te zeggen had. Zijn acties en manier van doen van de laatste tijd had duidelijk aangetoond hoeveel hij werkelijk om hem gaf. Als iemand die altijd alles materieel had gekregen waren de geschenken van de Vulpixen enorm lief, maar niet op emotioneel vlak. Hij was een man die gaf om acties boven woorden. Hij was iemand die altijd alles had gehad qua materiële waarde. Hij- Nee... Zijn familie had het goed financieel. Je kon ze zelf rijk noemen, tot op het punt dat het bijna niet meer normaal was. Dat het geld meer een vloek was geworden dan een blessing. En hij kon niet goed inzien waarom mensen zo enorm verkocht waren voor dat soort dingen. Maar misschien was het omdat hij er zelf nooit op had ingekeken. Hij had geen inschatting op dingen. Alles kon immers gekocht worden aan een goede prijs. Dat wist hij, maar zo ging hij er niet mee om. Niet zoals anderen die hij kende.

Alain stapte naar hem toe en Myrddin moest zichzelf dwingen geen stap naar achter te zetten en zich klaar te zetten om de ander aan te vliegen. Immers moest hij de eerste slag verkopen dan was hij- Oh. De holo caster werd naar hem gedraaid. En nu pas had hij door dat hij automatische zijn armen beschermend voor zich had gehouden in zijn gewoonlijke gevechtspositie. Rustig keek hij Alain even aan, voordat hij zuchtte en zijn armen wat van voor zijn gezicht liet gaan... En star langs zijn lichaam liet hangen. Je wist immers nooit met deze gozer, toch? Murphy maakte even een geluidje, zo ook Adelyn, maar Myrddin had er geen oog voor. Zijn blik ging langzaam naar de holo caster van de ander, waar geluid uit begon te komen. Focus. En-

Ah.... Aha.............

Krak.

Huh?

Het filmpje ging aan zijn netvlies voorbij, sneller dan hij echt kon verwerken. Zijn expressie eindelijk veranederend bracht hij zijn verminkte hand op en legde hij deze langs zijn mond toen hij een misselijkmakend gevoel in zich voelde opkomen. Zijn handen beefden... En voor even viel de wereld weg. Hij moest even- Hij...

Hij stak een hand op en draaide zich om waarna hij begon te rennen. Zijn andere hand langs de andere brengende. Hij was niet zoals haar, hij was niet zoals haar. Hij was niet zoals haar. HIj zou nooit doen. Hij zou nooit Alaric iets aandoen. Hij zou nooit... Zou hij nooit... Iemand kunnen... Vermoorden?

Adelyn keek verward op naar haar trainer en schoot hem meteen achterna, zo ook de Whimsicott. Maar Murphy en Morrigan bleven nog even staan; De Meowstic legde haar focus even op Alain, voordat ze naar de Vulpix keek en kalm naar de holo caster liep die Myrddin had laten vallen. Rustig pakte ze deze op, waarna ze even tegen de Gible aanduwde, die Alain met vernauwde ogen begon aan te kijken. Mocht ze dit niet doen wist ze dat het niet lang meer zou duren voordat de roze draak werkelijk iets naar de witharige zou doen. En dat wilde ze niet op zich geweten hebben. Ze moest immers nu al met haar trainer dealen. De gedachten die door zijn hoofd gingen baarden haar zorgen. Enorm veel. Zeker met de recente ontwikkelingen was het alles behalve gezond dat hij dit nu zag. Had ze er iets aan moeten doen? Of had ze het juist eerder aan het licht moeten brengen? Ze had geweten via gedachten van anderen dat het bestond, wist hoe het was gelopen. Maar ignorance was bliss... of niet? De traited Gible staarde nog even naar de trainer, voordat ze samen met de shiny achter hun trainer aangingen.