Wat doods volgde hij de gps van zijn holo caster, waarbij hij al snel aan de andere kant van het festival was. Rustig keek hij even rond. Bayou nog steeds op de arm was ze wat ingedomeld... Dus toen Myrddin dan ook al snel de pakjes zag die naar een bakkerij moesten gedragen worden verderop, zuchtte hij zachtjes. Rustig stak hij de holo caster in zijn broekzak, waarna hij Bayou kalm op een bankje legde. Morrígan klom rustig naast de traited vos op de bank, naast haar hoverde het boeketje bloemen die ze aan het schikken was van eerder. Rustig keke de dove kat naar het ding, waarna ze glimlachte en het op haar pootjes legde zodat ze verder kon gaan met het boeket mooi te maken. De kleine ranger keek even naar de twee Pokémon, gaf ze een aai over hun bol en kwam overeind.

Nadat hij zich had gemeld dat hij van Crescent Moon was en hier was om te helpen, werd aangegeven dat hij moest helpen met dozen taarten naar binnen te tillen. Hij had eerst zitten twijfelen hierover... maar had dan toch zijn handen langs de eerste doos gelegd. Wel meteen voelde hij de kramp toenemen in zijn verminkte hand, waardoor de hij de taartdoos meteen terug neerplaatste. KOrt keek hij naar de hand die een vinger mistte, waarna hij zachtjes zuchtte en zijn ogen dichtkneep. Hij kon zijn Meowstic altijd vragen de dozen voor hem te dragen... maar dan deed hij het werk niet. En het was toch echt wel de bedoeling dat hij het werk deed. Daarbij zou dit kleine iets hem van de gedachten halen die hem de laatste tijd zo bezig hielden. Kort wierp hij een blik over zijn schouder, om naar de Pokémon op de bank te kijken, voordat hij diep adem haalde, door zijn knieën ging en-

Ah. Het lukte! Hij glimlachte wat terwijl hij de grootte taartendoos omhoogtilde en in beweging kwam. Hoe dan ook mocht het lot voorhebben, maar een kramp trok wel meteen door zijn hand. Hij verloor zijn grip op de ene kant van de doos en wild bewogen zijn armen wat, waardoor de doos open klapte en de groote hartvormige chocolade taart zo op de stoep terecht kwam. De doos, die nu leeg was, won wat hoogte en viel naast de gevalleen taart neer... En Myr? Die stond daar maar met grote ogen te kijken naar wat hij zojuist had gedaan. Shit. Dit was helemaal niet helpen...

- Open

Verslagen staarde Myrddin naar de taart die nu op de stoep lag. Compleet naar de haaien, kapot, aan stukken geworpen door het feit dat hij er geen grip op had kunnen houden. Even lichtte hij zijn verminkte hand op, waarbij hij staarde naar de ene vinger die er ooit was geweest. Het verband dat rond zijn hand zat voelde zo irritant aan. Het knelde en was iets dat hij liever teniet deed dan wat anders. Voor even overwoog hij het af te nemen, tot iets op de taart dook.

Zijn grijsblauwe ogen schoten meteen geschrokken naar de vreemde... Demoon die zich tegoed deed aan de taart. Wel meteen voelde hij hoe de Meowstic naast hem stond. Bayou bleef echter rustig op het bankje liggen en had er duidelijk geen zin in om erbij te komen. Wat geschrokken zette hij een stap naar achter, maar eenmaal hij de kalme stem van zijn Pokémon kon horen weerklinken in zijn hoofd, keek hij haar langzaam aan... En knikte hij. Het was fijn dat ze weer bij hem was. Want op sommige momenten had hij haar echt nodig. het was niet langer een kwestie geweest van hem die haar redde, maar zij die hem stabiel hield.

De vreemd uitziende Pokémon werd terug geroepen in een ball en al snel horode hij de stem van een dame. Hij keek even schuin op naar haar en slikte, waarna hij langzaam knikte. Nog steeds wat van zijn stuk gebracht had hij duidelijk een momentje nodig, maar al snel had hij zijn holo caster vast in zijn goede hand en begon hij kalm te typen. 'Kan gebeuren. Dat was je starter? Ben je nog maar net eraan begonnen?' Klonk er van het appraat af.

Hij gokte goed, ze was er inderdaad nog maar net aan begonnen... De kleine man knikte dan ook rustig naar haar en liet zijn grijsblauwe ogen nogmaals over de taart gaan. Even legde hij zijn verminkte hand tegen zijn voorhoofd aan, pijnzend starende naar hetgeen dat over de stoep uitgesmeerd lag. Dit was niet hoe hij had gedacht dat zijn dag eruit zou zien. Nou ja. Hij had ook niet verwacht Casimir vandaag te zien. Hij zuchtte dan ook even en sloot zijn ogen wat om te bedenken wat hij kon doen hiertegen. Compensatie betalen leek hem het best, maar dan opnieuw was dit binnen werkuren, dus zou er hier zeker op ingezien moeten worden. Ze wisten van zijn verwondingen en dergelijk af en-

De vraag kwam een beetje vanuit het niks en vragend knipperend keek de kleine man op naar de vrouw. Hij fronste en knikte even rustig op haar vraag, waarna hij de sjaal rond zijn nek wat naar beneden trok. Zijn keel werd zichtbaar, waar nog steeds een goede witte plakker te vinden was. Eentje die hij elke dag bijna moest vervangen als hij het echt net wilde houden. Voor nu moest dit nog, om de wonde veilig te houden. Eenmaal de draadjes eruit waren kon hij zich er weer op verheugen om zijn litteken trots aan de wereld te laten zien... Daar keek hij echt niet naar uit. De man begon te typen op zijn holo caster en hield deze vervolgens op naar de ander. 'Ik kan het ook gewoon zonder stem doen, kan je gewoon lezen. Als je dat fijner vind?' Hij persoonlijk vond de laatste optie het fijnste, maar dat was niet voor iedereen zo.