Tales of

Sinnoh

In alle eerlijkheid wist hij niet waarom hij steeds opnieuw aanbood om te helpen. De klap van de hand was harder aangekomen dan hij initieel had gehad en voor even voelde zijn gezicht gloeiend aan. Was het door de schaamte of door het feit dat ze hem zo had geslaan? Langzaam draaide hij zijn hoofd wat en het veraste hem hoe kalm hij werkelijk was. Zijn koele ogen gleden even naar de jongedame die hij eerder ruw bij haar middel had gegrepen om haar weg te trekken bij iemand die zijn hand in haar tas had geschoven. De dief had het uiteraard op een lopen gezet toen hij opmerkte dat de man een crescent moon uniform aanhad. En ondanks dat enkele van zijn Pokémon aanwezig waren, wist hij heel goed dat ze niks konden uitmaken. Morrígan hield haar aandacht rustig op de shiny Larvitar en traited Gible, die beide boos keken naar de vrouw. Maar Myrddin loste haar rustig en na enkele scheldwoorden was ze verdwenen. Hij had niet eens de kans gekregen om zijn kant van het verhaal uit te leggen en als hij heel eerlijk was, kon het hem ook bar weinig schelen wat ze dacht. Op het einde van de dag kon hij toch nooit goed doen voor iemand.

Rustig gooide hij het lauwe water in zijn gezicht. Met een hand was water gooien wat moeilijker, maar hij kon niet riskeren dat zijn verband nat werd, niet nu hij aan het werk was. Een korte opfrisser zou voldoende moeten zijn om zich wat beter te voelen na die bitchslap van die dame. Rustig keek hij even naar zichzelf in de spiegel. Zijn ogen lagen diep van de slaaptekort en de blik die erin lag zorgde ervoor dat zijn maag draaide. Sinds wanneer had hij die expressie? Zijn mondhoeken draaiden wat naar beneden, waarbij zijn blik naar de kraan gleed en hij deze rustig toe draaide. Hij begon te zien elke keer weer als hij eens in een spiegel durfde te kijken. Hij was veranderd en niet op de goede manier. Of was dit juist de verandering die hij nodig had? Was dit hoe hij beter zou worden? Was dit hoe de pijn en angst zou stoppen? Een zucht kwam van zijn lippen, waarna hij langzaam weg stapte.

Rustig kwam hij terug buiten, zijn blik gleed even langs de kraampjes, waarbij meteen een zwaar gevoel hem bekroop. NOg een dag dan maar aan het werk. Langzaam kwam de kleine man in beweging, zijn focus glijdende van persoon tot persoon om te zien of iemand hulp nodig had. Hulp die ze vast toch niet wilden.

- Vince