Natuurlijk kende ze het sprookje, maar dit was toch wel een beetje vreemd. Sue stond al een tijdje te kijken naar de froakies die allemaal zo glitterig ingepakt zaten. Zouden ze het vervelend vinden? Ze had echt geen idee… Candy daarentegen was er klaar voor om zo’n froakie een kusje te geven. De shiny impidimp was niet eens nerveus over dit. Maar aangezien het waarschijnlijk niet de bedoeling was dat hij de enige was die hier een froakie ging kussen zou Sue het ook moeten doen. Nou ja, waarom ook niet. En met die gedachte pakte ze heel voorzichtig een glitter-froakie op en gaf de pokémon een voorzichtig kusje. Het was eerlijk gezegd minder slijmerig dan verwacht, wat een opluchting. Ergens vroeg Sue zich af of er nog iets speciaals ging gebeuren nu ze het aangedurfd had om er eentje te kussen.

Oh? Ze mocht de froakie die ze gekust had meenemen? Ze keek even opzij naar Candy, die misschien iets te fanatiek bezig was met het zoenen van een andere froakie. Ze besloot om de impidimp nog eventjes te negeren, en keek haar eigen froakie met een nadenkende blik aan. De kikkerachtige pokémon keek haar terug aan met een vergelijkbare blik. “Oh geen zorgen, ik ben een leuke naam aan het bedenken voor je.” Zei ze vrolijk tegen de froakie. “Wat dacht je van King?” Aan de reactie van de froakie te zien was het goed genoeg. Mooi zo.

King, zoals ze besloten had om de froakie te noemen, was nu officieel van haar! Sue vroeg zich ergens af waar deze festivalactiviteit al deze froakies vandaan gehaald had, maar besloot om er niet verder over te vragen. Nu dat zij een eigen froakie had, besloot ze om nog eventjes verder te gaan kijken op het festival, wat zou er verder nog gaande zijn op dit evenement vol liefdesthema’s? “Candy, we gaan weer.” Zei ze tegen haar impidimp, die deze ene keer gelukkig wel naar haar luisterde en haar volgde toen ze er vandoor ging met King nog steeds in haar armen.