Tales of

Sinnoh

De rij voor het chocolade kraampje was langer dan Yashu aanvankelijk had gemerkt. Zijn Inkay was een nervous wreck en hing trillend in de lucht naast hem. Af en toe schoten er bange blikken zijn kant op en dan weer naar de mensen die op het festival rond banjerde, en dan weer terug naar Yashu. Het was moeilijk te zeggen wie de Inkay enger vond. Yashu of gewoon mensen in het algemeen. Aanvankelijk toen hij het octopusje voor het eerst uit zijn pokebal had gelaten, was hij weggevlogen en had Yashu hem terug moeten stralen. Dus de eerstvolgende keer, deed hij het ergens binnen. En op de momenten dat hij in de val zat, liet hij een hypnosis los op iedereen in de kamer.

Pas toen Yashu een Murkrow met de Insomnia ability erbij had gehaald, kon hij het beest een beetje in bedwang krijgen. Hij merkte al snel dat grof geweld niet ging werken bij hem en hij het wat subtieler moest aanpakken. Hij gebruikte zijn andere pokémon als voorbeeld wat hij van hem wilde. Die lieten hem zien hoe ze zich behoorde te gedragen en corrigeerde hem hardhandig als hij zich misdroeg. Zelf stak hij geen vinger uit naar de Inkay. Bood hem af en toe wat te eten aan en verstopte zijn pokebal zodat hij gedwongen was om altijd in dezelfde kamer te zijn als hij. Met Karma had hij ook een stap terug moeten doen en zijn losse handjes in zijn zakken moeten houden. Het werkte en hij werd ineens een stuk minder gehypnotiseerd. Maar het echte antwoord op zijn probleem presenteerde zich onverwachts. De Inkay had de helft van zijn ‘speciale’ chocoladereep opgegeten en zo kwam Yashu erachter dat het beestje een gigantische zoetekauw was. Alles met een obscene hoeveelheid suiker ging er zonder klagen in. En nadat de trip van de Inkay was overgewaaid, bood Yashu hem opnieuw wat chocola aan- al was het ditmaal van een normale reep.

En zo vond hij zich op het festival in de rij voor het chocolade kraampje. Alleen de belofte dat Inkay hele lekkere chocola zou krijgen, had hem ervan weerhouden om het hazenpad te kiezen. Maar voor de zekerheid had hij Ma Zhu op zijn schouder om hem uit de lucht te schieten als hij zich toch zou bedenken. Toen ze eenmaal aan de beurt waren, koos Yashu het mooiste en grootste stuk chocola die hij kon krijgen. Een hartvormige chocolaatje die met een zachte, gulden gloed was besprenkeld en waar een dozijn kleinere hartjes in verstopt zaten. Hij stapt de rij uit en hield het op naar zijn pokémon. “Welnu, deze is helemaal voor jou alleen.” Kondigde hij rustig aan toen hij de deksel van het chocolade hartje opende en aan zijn pokémon toonde. Het oog van de Inkay werden groot en een druppeltje kwijl ontsnapte uit zijn mond hoekje. Yashu pakte er eentje uit en stopte de rest in zijn tas. Hij oogde Yashu en Ma Zhu nerveus met zijn ene oog alvorens het chocolade hartje van Yashu’s hand op vloog en naar de Inkay zweefde. Ma Zhu keek er een beetje afgunstig naar maar maakte geen verbaal bezwaar.

Inkay nam een voorzichtige hap- hij maakte een hoog geluidje en schrokte de rest van de chocola naar binnen. Daarna bekeek hij Yashu met zo’n genegenheid, dat hij zich voorstelde dat Inkay hartvormige oogjes had gekregen. “Heel goed. Gedraag je en doe wat ik vraag, en je zult beloont worden vanaf nu.” Een tevreden glimlach speelde om zijn lippen. Inkay maakte een instemmend geluidje en vloog een paar centimeter dichterbij. Dat was voor nu voldoende.

Ma Zhu trok aan zijn jas en hij wierp even een blik opzij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij wist wat ze wilde maar voor op zijn schouder zitten en mooi wezen, kreeg ze niets. Zijn vernauwde ogen kregen iets dreigends en ze wendde haar blik weer af. Er was echter iets wat zijn aandacht trok en wat hem direct in een goed humeur bracht. In een opperbest humeur, in feiten. Daar stond Casimir, in de rij voor de chocola en met een Rockruff aan zijn voeten. Het donkerkleurige beestje had een bordeaux rode staart en felle ogen en Yashu vroeg zich af hoeveel traited pokemon deze beste man wel niet had. Een roze Noibat en een shiny Ninetales. Nou, die Rockruff ging hij dus mooi op het lijstje zetten en dan zou Beck niet eens meer omkijken naar die snotaap van een dochter. Hij stapte op hem af en zag vanuit zijn ooghoek dat de Inkay hem volgde. “Wel wel, kijk eens wie we daar hebben.” Glimlachte hij. “Nieuwe aanwinst?” Vroeg hij met een knik naar de Rockruff. “En ik vond die roze Noibat nog wel zo mooi kleuren bij je ogen.” Hij gaf Casimir een plagerige duw tegen zijn schouder en kruiste zijn armen over elkaar om de ander eens goed te kunnen bekijken.
 

Casimir’s postuur veranderde meteen toen hij zijn grijze ogen op Caishen liet rusten. Yashu zijn mondhoeken trokken eventjes geamuseerd. Jezus, was die vent werkelijk ongemakkelijk bij al zijn pokémon? Wat een pech dat hij nu beide pokémon die Cas zo vervelend vond bij zich had. Een diep gegrom steeg op van ergens bij Yashu’s enkels en toen zijn ogen naar beneden schoten zag hij dat de Rockruff hem alles behalve vriendelijk aankeek. Hij vernauwde zijn ogen maar zei er verder niets op. Hij vertrouwde er iets minder op dat Cas zijn pokemon onder controle had. Cas zijn ogen schoten weer ongemakkelijk naar Caishen en Yashu voelde hoe een lach hem ontsnapte. “Voor hem hoef je niet bang te zijn. Die is nog banger voor jou dan jij voor hem.” Geamuseerd stak hij zijn hand uit naar de Inkay die, ondanks zijn recent gewonnen vertrouwen, vlug een meter achteruit vloog en wat dichter naar Cas toe bewoog. Dat was eigenlijk niet wat hij had gewild maar- ging hij Cas helpen en zijn octopus terugfluiten? Nah.