Tales of

Sinnoh

Een ding waar ze wel van hield was rust, en dat kon ze hier vinden. Het was hier vol van stilte behalve een paar kleine ritselgeluidjes die af en toe van de omgeving kwamen. Dit was soms wel even wat ze nodig had, zo’n wandeling over een route waar er niet veel mensen rondliepen. En als er dan toch wel mensen rondliepen, waren het mensen zoals bijvoorbeeld deze vrouw die luidop aan het meezingen was met welk liedje ze dan ook aan het luisteren was. “jij hebt een mooie stem!”, complimenteerde ze de ander toen ze dichterbij de ander kwam. “Naar welk liedje sta je te luisteren?”.  Ze hoorde zeker niet elke dag mensen zingen terwijl ze wandelden en ze was altijd zo nieuwsgierig als wat dus vragen stellen kon nooit kwaad. En zo kwam ze misschien ietsje socialer over. Nu ze van haar zus was afgesplitst, wilde ze wel andere mensen beter leren kennen. En dat kon met deze kleine babystapjes.

‘Oh- euh, bedankt.’, zei de onbekende vrouw nadat Cécille haar had gecomplimenteerd over haar stem. Iedereen had een andere mening over alles en in dit geval vond zij de ander haar stem wel erg mooi. Vervolgens kreeg ze een vrolijk antwoord op haar vraag. ‘Het heet Traveler’s Song. Ik weet zo snel even niet wie de artiest is, maar als je dat ook wil weten ik kan het voor je opzoeken.’ Het meisje knikte even, vervolgens kijkend naar hoe ze haar smartphone pakte uit haar broekzak. Alleen was er een beetje ongeluk en de phone glipte weg. Het belandde op de grond en met grote ogen keek het meisje toe ofdat het toestel nog in orde was of niet. Maar helaas, het hele scherm was gebarsten. ‘Oh nee…’, hoorde ze de andere jammeren. “Oei… Die zijn niet zo goedkoop denk ik”, ze wist niet zo goed wat anders te zeggen, want dit was kinda haar schuld. Als zij niet had gevraagd welk liedje ze aan het luisteren was, dan had ze die phone niet uit haar zak hoeven halen en was het nu nog heel. “Sorry”

De telefoon was kapot, ze had haar excuses aangeboden, maar het enige wat ze terugkreeg was een ‘nee’. Haar ogen gleden van de gebarsten telefoon naar de eigenaar ervan. ‘Het is niet jouw schuld’. Ze bemerkte hoe de ander een glimlach op haar gezicht zette, alsof er helemaal niets gebeurd was. Maar dat was er wel, die telefoon was nu kapot en het meisje voelde zich nog steeds super schuldig. ‘Het komt wel goed. Deze was ergens toch wel aan vervanging toe’. De vrouw was vrij optimistisch voor een moment zoals dit, iets waar zij wel naar opkeek. Goede gedachten hebben voor de toekomst van zulke dingen, daar had ze zeer veel moeite mee. “Als jij het zegt”, ze haalde haar schouders op en zette een waterige glimlach op haar gezicht. Dit schuldgevoel zou waarschijnlijk nog wekenlang blijven haken, zelfs al was het haar schuld niet. Het was een enorm slechte eigenschap en ze zou wensen dat ze het niet had.

Het was niet de bedoeling om die kleine innerlijke bui die haar opeens bestormde zo opvallend te maken. Ze wist echter niet eens dat het opvallend was, tot de vrouw haar volgende woorden sprak. ‘Hey, alles oké?’, vroeg deze en het meisje knikte voorzichtig. “U-uh, ja hoor”, meldde ze aan de ander, al was het wel opvallend dat haar toon een beetje zwakker was dan daarjuist. Niet dat ze elk moment zou breken maar het was niet helemaal vrolijk. “Heb jij toevallig een pokémon?”, vroeg ze na een tijdje van stilte om het onderwerp even te verzetten. Ze wilde hier geen drama van maken want dat was niet nodig op het moment. Dat was daadwerkelijk het laatste dat ze nodig had en ze was daarbij, nu ze er meer over dacht, ook wel nieuwsgierig of de ander misschien ook beschikte over pokémon?