Tales of

Sinnoh

Met Ume in zijn armen en Deiji op zijn schouder liep hij rustig verder over het festival heen. Hij had het niet zo op Valentijn, maar wederom had zijn therapeut gezegd dat dit soort dingen hem goed zouden doen. Onder mensen komen, nu hij beter wegwijs was met zijn handicap, en weer deel uitmaken van de maatschappij. Dat soort dingen. ja, dankzij zijn onafhankelijk door zijn Pokémon was hij zeker meer open gaan bloeien. Het voelde goed om niet in een constante angst te moeten zitten dat hij verloren zou lopen of vreemd anagekeken zou worden. Want niet alleen had hij nu altijd een begeleider bij hem, ook had hij iets bij hem die hem beschermde. En dat voelde goed aan. Ja, de Pachirisu wazs niet bepaald sterk, maar moest dat dan? Hij was geen trainer, had geen nood aan enorm sterke mon en zou dat waarschijnlijk ook nooit hebben. Hij was enorm blij met Ume en Deiji. De twee POkémon waren voldoende voor hem, voor nu. Of hij ooit nog POkémon erbij zou nemen was een ander iets.

Een bekende stem zorgde ervoor dat hij halt hield en even verbaasd knipperde. Kort kantelde hij zijn hoofd waarbij Deiji even piepte en haar gewicht wat verplaatste op zijn schouders. Ja, dat moest dan wel Vince zijn, of niet? Rustig kwam hij in beweging, waarna hij een hand ophaalde en even rustig de ander porde in zijn zij. Een glimlachje kwam op zijn lippen waarbij hij rustig naast hem schuifelde. "Boe," klonk er zacht lachend van de blinde man af. Hij kantelde zijn hoofd wat. "Wat ben je aant doen? Op date met iemand?" vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij kalm Ume wat meer tegen zich aan duwde met zijn ene arm. Hij had geen tweede stem echt gehoord bij de ander, dus misschien was hij alleen. Als dat niet het geval was zou hij zich moeten excuseren. Maar goed, hallo zeggen kon altijd, niet?