The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het voelde goed om gewoon om een festival rond te kunnen lopen, omgeven door zoveel mensen. Gewoon het gevoel te hebben vrij te zijn, want ondanks alles, was dat niet hoe Kiyoshi zich op andere dagen voelde. Het was de vrolijke en zorgeloze sfeer die er hing, die ervoor zorgde dat hij zich kon ontspannen. Voor even toch.
Bedenkelijk keek hij naar de verborgen Froakie voor hem die hij een kus zou moeten geven. Het was niet iets waar Kiyoshi om stond te springen, maar het was niet een kans die hij wilde mislopen. Na één diepe adem in, gaf hij de froakie een kus bovenop zijn hoofd. Het voelde immers raar om een kus op de mond te geven. Het was een pokémon. Dat maakte dit event een beetje gek, maar het had zijn charmes en veel mensen leken het naar hun zin te hebben. Zelfs de froakies hadden het naar hun zin.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Verbaasd keek Kiyoshi neer op de roze Froakie die voor hem verscheen. Dat was zeker niet wat hij had verwacht. De pokémon sprong echter op en in een snelle beweging had de jongen zijn armen om de pokémon geklemd zodat die niet op de grond zou vallen. Er stond een vrolijke uitdrukking op de pokémon zijn gezicht, waardoor Kiyoshi niet anders kon dan glimlachen. Het was nooit zijn bedoeling geweest een fraokie in zijn team te hebben, maar deze kon hij niet achter laten.
“Wat denk je, ga je mee?” vroeg hij aan de roze pokémon terwijl hij er pokébal bij nam. Het hele festival over gaan met een pokémon in zijn armen was niet het handigste. Zeker gezien hij de pokémon helemaal niet kende. Straks besloot het weg te springen en kon hij achter de pokémon jagen op het festival.