Tales of

Sinnoh

Wilde Kyle in een bootje gaan zitten met een vreemde? Nou, eigenlijk liever niet. Maar na een half uur aan de telefoon met zijn beste vriendin, wie had geschreeuwd dat hij ‘niet altijd binnen kon blijven met Valentijn’, had hij besloten toch maar wat te gaan doen. Er was een tijd geweest waar Valentijn een tijd van vreugde en romantiek was geweest, zelfs al was het nooit echt wat voor hem geweest. Maar sinds… ja.

Nu was er nog een probleem. Schijnbaar mocht je niet gewoon alleen in zo’n bootje gaan zitten en genieten van de rust. Kyle had zich om willen draaien om gewoon weg te gaan, maar het meisje achter de balie had hem verteld dat hij echt moest blijven en dat het de kans was om iemand te leren kennen. Waarom luisterde hij ook? Dit zou rampzalig uitlopen.

Terwijl hij wat afwezig op zijn Holo Caster tikte, kwam er een meisje zijn kant op. Hij realiseerde zich pas dat ze naar hem keek toen ze opsprak en de boat rides noemde. Even gleden zijn blauwe ogen naar de vrouw die in het kraampje zat en hij voelde de neiging om het te ontkennen, maar knikte uiteindelijk toch en blikte terug naar het meisje tegenover hem.

“Klopt,” zei hij kort. Misschien moest hij meer zeggen. Arceus, wat was het lang geleden dat hij sociaal had moeten zijn met vreemden. De Dedenne, welke eerder in zijn armen had gelegen, klom nieuwsgierig op zijn schouder en zwaaide vol enthousiasme naar het meisje, het absolute tegenbeeld van haar kalme trainer. “Kyle en dit hier is Anna,” stelde hij zichzelf en zijn Dedenne voor. Wat had hij toch een goede manieren. “En jij bent?” Het was wel zo handig om elkaar’s naam te weten, voor één van de boot viel, verdronk en nooit meer terugkeerde. ‘Dat meisje met de muts is verzopen’ kwam ook weer zo cru over.

Gioya, heette het meisje. Ze leek ergens over na te denken en Kyle keek haar met een afwachtende blik aan. Misschien had hij binnen moeten blijven. Hij had een hekel aan de kou en zelfs al begon de lente dichterbij te komen, vond hij het nog steeds vreselijk buiten. Dit viel te zien aan de dikke, beige jas die hij droeg, met de zwarte sjaal eromheen en de handschoenen aan. Zelfs al droeg hij eigenlijk altijd handschoenen, maar dat was irrelevant.

“Klinkt goed voor mij, Gioya,” antwoordde hij toen ze voorstelde om in de rij te gaan staan. Hij haalde één hand door zijn rode haar, voor hij op de rij af wandelde en even zijn mouw opstroopte om op zijn horloge te kijken. De rij zou niet al te lang moeten duren, maar ja. Zelfs daarna waren ze nog… met zijn tweeën.

Blauwe ogen vonden het meisje weer even en hij realiseerde zich dat hij misschien iets van een gesprek moest aangaan, voor die ongemakkelijke sfeer bleef hangen. “Hoe komt ‘t dat je dit alleen doet?” vroeg hij haar daarom. Als ze niet wilde antwoorden hoefde dat niet. Iedereen had zo zijn eigen redenen, maar misschien kon ze wat over zichzelf vertellen. Het was beter dan ongemakkelijk naast elkaar staan.

Het meisje legde hem uit dat haar vriendenkring oneven was en dat ze de enige was die buiten een koppel viel. Daarnaast was het ook goed om nieuwe mensen te leren kennen. Kyle humde even bedenkelijk. Misschien wel. Wanneer was hij zo verbitterd dat het niet meer iets was waar hij naar uitkeek? De gedachte alleen al bracht een zwaar gevoel met zich mee. Natuurlijk wist hij precies wanneer dat was.

En alsof ze het wist, stelde Gioya haar volgende vraag precies zo dat er een baksteen in zijn maag viel. Kyle deed, tevergeefs, zijn best om zijn blik neutraal te houden en haalde een paar keer diep adem in de hoop dat zijn stem sterker zou klinken dan dat hij zich voelde. Met een duidelijke brok in zijn keel antwoordde hij, “Niet meer.”

Gelukkig was het hun beurt om in een bootje te stappen. De medewerker hielp Gioya en hield het bootje stil, waarna Kyle achter haar aan stapte en zich ook neerzette. Hij trok zijn jas iets losser en wreef zijn handschoenen wat tegen elkaar aan. “Ook van plan om op zo’n Blind Date te gaan, dan?” besloot hij te vragen, in de hoop het onderwerp weer van zichzelf af te halen. Onbewust begon hij met zijn ring, welke verscholen zat onder de dunne zwarte handschoen, te spelen.

Het was niet de bedoeling hem zo te belagen. Kyle wuifde de woorden weg. “Het is oké,” verzekerde hij haar. Op zijn leeftijd waren de meesten nog geen partner op die manier verloren. Het gebeurde en niemand kon dat van tevoren weten. Zolang ze het daarna lieten gaan en niet verwachtten dat hij uitlegde wat er was gebeurd, vond hij het allemaal prima. Onbewust wreef hij met zijn duim langs de tattoo die verborgen zat op zijn pols.

Het meisje wilde de gok misschien wel wagen en Kyle knikte. “Niet geschoten is altijd mis,” verzekerde hij haar. “We komen de dingen waar we het meest op wachten tegen op de plekken waar we ze het minst verwachten.” Zo herinnerde hij zich nog heel goed op welk moment hij gevallen was voor de man die zijn hart had gestolen. Het was ook de dag waarop hij erachter was gekomen dat hij niet enkel op vrouwen viel. Een realisatie die hij niet eens had kunnen onderdrukken.

Er werd hem gevraagd of hij één van de Pokémon wilde hebben, maar Kyle schudde zijn hoofd. “Meer een drakenman,” merkte hij op. Iets wat… misschien wat uniek was, gezien de Dedenne op zijn schouder. Maar goed, die had hij al veel, veel langer dan zijn interesse in het drakentype. Hij keek dan ook toe hoe het meisje de Pikachu wist te vangen en humde even tevreden. “Gefeliciteerd. Je bent een Trainer?” concludeerde hij. De meesten waren simpelweg Trainers, immers.