Tales of

Sinnoh

Met een erg bedenkelijke blik keek Casimir naar de grote ogen van de zwarte pokémon voor hem. Hij had geen idee hoe lang ze hier al zaten, maar geen van beide leek van plan op te geven. Hoe ze in deze situatie terecht waren gekomen, begreep Casimir zelf niet. De pokémon was zelf uit zijn bal gekomen, dus had hij hem streng aangesproken en dat eindigde in een verwarde blik van de pokémon.

De seconde tikte voorbij zonder dat er verandering kwam in de zaak. Waarom had hij de Psyduck ooit meegenomen toen hij hem had gevonden? Voorlopig had hij nog niet veel aan het beest. Meestal was hij veel te afgeleid door alles om nuttig te zijn. De kleuren maakte het niet veel beter, met de donkerrode snavel. Van sommige mensen had hij al vreemde blikken gekregen, maar die had hij nauwkeurig ontweken.

En dan gebeurde het eindelijk. De Psyduck verbrak het oogcontact en keek ineens ergens anders heen. Casimir kon het niet laten om tevreden te glimlachen en sloeg zijn armen over elkaar. Dit zag hij al een overwinning langs zijn kant. Maar wat had de aandacht getrokken van de pokémon?