Tales of

Sinnoh

Na het nodige onderzoek was ze er toch maar op af gegaan op haar vrije dag. De swarm van Ralts die zich bij de Sendoff Spring zouden bevinden. Haar café ging het steeds beter doen, wat betekende dat het steeds drukker werd. Het zou niet lang meer duren of ze zou het niet volhouden met de huidige hoeveelheid personeel. Ze wilde er graag een pokémon bij, die net zoals Blueberry kon helpen. De Psychic pokémon paste vrijwel perfect in dat plaatje. Door het uiterlijk, leek het net alsof ze een witte jurk aan hadden. Ze hoefde er enkel een schortje om te doen en de pokémon zag er al akelig veel uit als een serveerster. Perfect, toch? Nu moest ze de pokémon nog zien te vinden. En dan er een uitkiezen die haar het meest geschikt leek, om die vervolgens te vangen. Het was nogal wat eigenlijk, een pokémon vangen. Ze had er absoluut geen ervaring van. Blueberry had ze als starter gekregen, en Snowberry en Blackberry had ze van breeders gekocht met haar verdiensten van het café. Het drietal zou haar hopelijk kunnen helpen bij het hele 'vang' gedeelte.

Haar aandacht werd getrokken door Blueberry. Letterlijk. De Shiny Oshawott trok zo hard aan haar rok dat deze bijna naar beneden ging. "Blue!" riep ze geschrokken. De Oshawott keek omhoog en leek nu pas door te hebben wat hij deed. Maar daar had hij geen tijd voor om bij stil te staan. Druk wees hij naar de rand van het water. Angie moest haar ogen fijnknijpen om iets tegen het felle zonlicht in te kunnen zien. Zat daar nou iets? Blueberry leek er in ieder geval erg graag naar toe te willen. Ze haalde haar schouders op en wenkte Snowberry en Blackberry dat ze met haar mee moesten komen. Samen met haar pokémon was ze veiliger dan alleen. Dus het was ook veiliger als hetgeen wat ze dacht te zien een agressieve pokémon zou blijken te zijn.

Voor ze het wist stond Myrddin voor haar neus. Waar was hij nou weer vandaan gekomen? Maar wat ze zag veranderde al snel in Alain. Hey. Dat kon niet. Verward keek ze om zich heen, er moest een pokémon zijn die haar voor de gek aan het houden was. Al snel hoorde ze gelach vanuit de struiken. Natuurlijk, daar moesten de pokémon zijn die hier voor zorgde. Blueberry liep voor haar uit in de richting van de struiken. Hij zou wel even uitzoeken wat ze moesten doen tegen deze gekke illusies. Snowberry en Blackberry waren er echter niet zo'n fan van en bleven achter bij het water. Angie liep zelf achter haar Oshawott aan om te kijken wie er nou precies achter zat. Nieuwsgierig duwde ze met een hand de struiken opzij om te kijken wat hetgeen was dat zo moest lachen om haar en de illusie.

Natuurlijk was zij degene die er in werd geluisd door allerlei pokémon zodra ze de kans kregen. Ze keek recht in de ogen van een wilde Ralts. De pokémon hield zijn hoofd een beetje scheef met een handje voor zijn mond. Blueberry begon er gefrustreerd tegen te praten. Zijn trainer werd immers door de pokémon gepest. In zijn ogen dan. De hoorn van de wilde pokémon gloeide, hij opnieuw begon te lachen. En toen verdween hij. Okay? Verward kwam Angie weer omhoog en keek om zich heen. Nergens te zien. Ach, in van die tricksters had ze toch geen zin. Die kon ze niet inzetten in het café. Rustig liep ze terug naar Snowberry en Blackberry, die rustig op haar zaten te wachten aan de waterrand. "Kom we gaan weer verder", zei ze tegen het duo met een glimlach. Met de Oshawott voor haar en de twee Eevees achter haar, liep ze verder aan de waterrand.

Rustig liep ze door, even weg van de druktemakers die ze tot nu toe was tegengekomen. Een frons verscheen echter op haar gezicht. Was ze hier niet al eerder geweest? Een dèja vu? Nee. Ze was hier echt net geweest. Wat vreemd. Haar blik ging uit naar haar drie pokémon. Weg. Oh nee. Gestrest keek ze om zich heen, opzoek naar haar pokémon. Na een paar seconde begon het pas door te dringen dat dit mogelijk ook een illusie was. Een zucht verliet haar lippen voor ze haar rug rechtte. "Stop hier mee alsjeblieft. Ik kom jullie geen kwaad doen", zei ze tegen de wilde pokémon die dit waarschijnlijk veroorzaakte. Hopelijk zou het werken, de pokémon naar haar luisteren en de illusie worden stopgezet. Want ze wilde toch eigenlijk wel graag veilig samen met haar pokémon zijn en het drietal kunnen zien.

Haar pokémon verschenen niet. Ze bleef op het zelfde punt staan. Ook verscheen de pokémon die hier voor zorgde niet. Veel geluk leek ze er niet in te hebben. Daarnaast leek het licht wat ze zo nodig probeerde te vermeiden enkel groter te worden. Ze had geen keus, of wel? Een zucht rolde over haar lippen voor ze zich richting de lichtbron draaide. Ze moest haar ogen fijnknijpen om niet verblind te worden. Okay, daar ging ze dan. Op goede hoop dat ze hierdoor uit zou komen bij haar pokémon, begon ze richting het licht te lopen. Op hoop van zegen dan maar. Ze had weinig andere keus. Stilstaan zou haar toch niet helpen. Ze moest en zou haar pokémon terug krijgen. En de pokémon die voor dit gebeuren zorgde leek nogal duidelijk er op aan te dringen dat ze naar het licht moest. Dus dan ging ze maar naar het licht.

De bomen hingen steeds meer over haar heen. Allemaal prima, zo lang ze haar niet zouden pletten. En toen begonnen de bomen tegen haar te spreken. Als ze niet van zichzelf wist dat ze nuchter was, had dit heel goed een hele gekke trip kunnen zijn. "Oh hallo mevrouw, hallo, welkom in ons bos, hoe gaat het met je?" begroette de bomen haar. Ging ze iets terug zeggen? Durfde ze iets terug te zeggen? Weinig keus. Angie haalde diep adem tot ze zich tegen een van de pratende bomen richtte. "Goedemiddag. Met mij gaat het prima maar ik ben opzoek naar mijn drie pokémon. Zou u mij in de richting van hun kunnen wijzen?" vroeg ze aan de boom. Als iemand haar zou zien, zouden ze haar voor gek verklaren. Haar ogen vielen op een gek figuur verder op het pad. Was het een van haar pokémon? Ach wat zou het. Ze ging er gewoon kijken. Veel gekker dan dit zou het toch niet worden.

Ze begonnen haar uit te lachen. Wow. Dat had ze nou ook weer niet verwacht. "Ze is ze kwijt, ze is haar Pokémon kwijt! Ze is haar Pokémon kwijt, net zoals dat ze al haar mensen nu kwijt is in dit bos!" Boos keek ze richting de dichtstbijzijnde, pratende boom. "Nou jullie zijn ook niet lief", zei ze tegen de boom. Angie haalde haar neus op en liep door richting hetgeen wat ze zag. Het bleek een standbeeld te zijn. Er stak echter iets net boven uit. De hoorn van een Ralts. Ze herkende het aan de pokémon die ze al eerder had gezien. Snel pakte ze het ding met twee handen vast. "Zou je me hier uit willen laten?" vroeg ze. Poeslief maar met een lichtelijk dreigende ondertoon. Ze was het wel weer zat, ze wilde haar pokémon terug.

De pokémon wurmde tussen haar handen. Hij was er duidelijk niet blij mee dat hij bij zijn hoorn was vastgepakt. Het zorgde er voor dat het bos om haar heen weer verdween. Ze stond op een open plek, met haar pokémon gewoon bij haar. Gelukkig. Opgelucht liet ze de wilde pokémon los en hurkte ze bij haar eigen pokémon neer. Ze gaf de Oshawott en twee Eevees een aai over hun kopjes. "Dag schatjes", zei ze met een glimlach tegen het trio. De pokémon maakte vrolijke geluidjes, voor Blueberry andere plannen had. Het was duidelijk dat hij niet blij was met wat er net was gebeurd. Daarom liep hij met zijn schelp vooruit gestoken weg van haar en haar pokémon. Duidelijk op oorlogspad. Een zucht verliet haar mond. Ze had weinig andere keus dan er achter aan te gaan. Met een wenk naar Blackberry en Snowberry begon ze achter de shiny pokémon aan te lopen. Hopelijk zou de rest van haar avontuurtje beter gaan en zou ze snel een leuke Ralts vinden. Een die niet zo vervelend tegen haar deed.

Eigenlijk he, eigenlijk begon ze hier best wel moe van te worden. Er was een reden dat ze geen trainer was geworden. Een deel van die reden was geld natuurlijk. Een ander deel van die reden was dat dit soort dingen haar absoluut niet lagen. Ze wilde gewoon heel graag terug naar huis. Er rolde niet voor niets een zucht over haar lippen zodra ze twee verschillende soorten geluid hoorde. Aan de ene kant was er geritsel in de bosjes. Waar eigenlijk vrij duidelijk de rode hoorn van een Ralts uit stak. Verderop klonk er gezoem. Na wat er daarnet allemaal was gebeurd vertrouwde ze er niets meer van. Haar ogen gingen even uit naar haar drietal pokémon. Blueberry leek klaar te staan om verder te gaan, er zat geen rem op die pokémon. Het duo Eevee's daarentegen, wilde ook niet meer. Okay. Het was wel weer genoeg geweest voor vandaag. Er waren ook andere manieren om aan een pokémon te komen. "Kom, we gaan naar huis." Het drietal liep netjes achter haar aan terwijl ze zich probeerde te herinneren waar ze nou ook al weer vandaan was gekomen.