Tales of

Sinnoh

Eli ging normaal gezien niet naar een bar omdat hij niet van drukte hield en sociale omstandigheden, maar hij had nog eens zin om zichzelf compleet te verzuipen in alcohol en wat werkte beter dan drank? Normaal gezien had hij meer controle over zijn emoties dan dit, maar hij had een bericht van zijn moeder ontvangen en dat had heel zijn avond wel een beetje om zeep geholpen. Hij had Scar expres in het Pokémon Center achtergelaten zodat de hond hem niet bezig zou zijn en was naar de eerste de beste bar getrokken die hij in Veilstone City had kunnen vinden. Hij bevond zich helemaal in het oosten van Sinnoh, ver weg van Jubilife City, waar hij zijn appartement had. Hij was zijn omgeving nog een beetje aan het verkennen, liet hij het daar maar op houden. Met een verbeten trek rond zijn lippen en zijn blik op onweer liep hij naar de bar toe, waar hij een man van rond zijn leeftijd met een dromerige blik glazen zag wassen. Daar had hij geen geduld voor. Hij boog zich naar voren en knipte met zijn vingers om de aandacht van de man te trekken. ”Bacardi cola,” was het enige wat hij op een kille toon zei, waarna zijn rode blik op de man bleef hangen. Was het onbeschoft hoe dat hij de aandacht van de kerel trok? Waarschijnlijk. Maakte hem dat veel uit? Niet echt.

Eli’s wenkbrauwen trokken kort samen in een frons toen de zwartharige man zijn vraag stelde. ”Wat was dat?” vroeg hij nors. De man zei verder nog iets en Eli’s blik ging van nors over in pure verbazing. Hij leunde wat meer naar voren en bestudeerde de man, maar kon niet herinneren dat hij deze gozer ooit ergens anders had gezien. ”En ik zou denken dat als je achter een bar staat en glazen schoon staat te maken, dat je best wel een bacardi cola voor me in zou kunnen schenken. Of heb ik dat misrekend?” vroeg hij op een sarcastische toon. Was het tegenwoordig de norm dat die mensen zelf begonnen te zuipen of zo? Hij moest vast in de war zijn of dronken als hij dacht dat hij Eli kende. ”Luister, gozer, ik weet niet wat jou probleem is, maar ik wil gewoon mijn bacardi cola hebben. Dus snel een beetje of ik spring achter die bar en maak hem zelf wel.” Zijn vingertoppen trommelden in een snel, geïrriteerd ritme op de balie terwijl hij zijn kin in zijn handpalm liet steunen en de jongen een geïrriteerde blik toewierp. Waren er nu echt geen mensen op de wereld die hun job verdomme goed konden doen? Was dat nu zo veel gevraagd? Hij begon toch wel een tikkeltje spijt te krijgen dat hij Scar niet had meegenomen. Dan was dit allemaal een stuk sneller gegaan.

Eli liet een verbaasd lachje hoorde toen hij de woorden van de man hoorde. Hij boog zich naar voren en de rode blik in zijn ogen vatte bijna vlam terwijl hij de ander al even scherp terug aankeek. ”Of je kunt misschien doen waar je voor betaald wordt,” siste hij naar de man, een gevaarlijke lage toon in zijn stem. Waarom deed deze gozer zelfs alsof de beste vrienden waren? Eli had hem nog nooit gezien. ”Heb je soms zelf te diep in het glaasje gekeken?” vroeg hij met hoog opgetrokken wenkbrauwen. ”Ik weet niet waar je me van zou moeten kennen, maar ik weet zeker dat ik zo’n lelijke smoel zoals de jouwe wel onthouden zou hebben als we elkaar ooit eerder hadden gezien.” Dit was gewoon Eli die een comeback wilde maken en niet Eli die de waarheid sprak. Hij dacht natuurlijk niet zo na over mannen, maar als hij eerlijk moest zijn, was de jongen niet lelijk om naar te kijken. Maar hij was pissig en hij wilde dronken worden en deze eikel hielp hem daar niet bij, dus moest hij maar iets verzinnen om zijn zin te krijgen. Nogmaals: als hij Scar bij zich had gehad, was het allemaal vast een stuk vlotter verlopen.

Eli’s gezicht vertrok in een vuile blik toen de man zijn weerwoord gaf. Touché. Hij kon er niet eens kwaad om worden, want hij was zelf diegene die de man had uitgelokt. Hij wist alleen dat hij er behoorlijk intimiderend uit kon zien wanneer hij kwaad was en hij kon wel respect opbrengen voor de ander dat hij een weerwoord durfde te hebben. Alleen wilde hij zijn zorgen wegdrinken deze avond en was hij hier niet voor een sociaal gesprek. ”Helaas heb ik weinig zin om met mijn lelijke smoel ergens anders naartoe te gaan, dus je zult er nog even tegen aan moeten kijken,” zei hij op een sarcastische toon tegen de man, alsof hij het tegen een klein kind had die gewoon even gerustgesteld moest worden. Hij zou wel zien hoe snel hij het bloed onder de nagels van de man vandaan kon halen. ”En kun je me nu vertellen wat je probleem is? Je doet net alsof je me hartstikke goed kent, maar ik zweer dat ik je nog nooit eerder heb gezien.” Er lag nu eerder een verwarde uitdrukking op het gelaat van Eli dan een boze. De man deed net alsof… alsof Eli zijn diepste vertrouwen had geschaad of iets dergelijks. Hij wist niet waar dat gevoel vandaan kwam, maar het maakte hem een tikkeltje ongemakkelijk. Dadelijk was deze man één of andere stiekeme bewonderaar die hem al de hele tijd volgde en nu zijn gevoelens op een niet zo subtiele manier duidelijk probeerde te maken aan Eli. Alleen de gedachte al liet een rilling over zijn rug lopen. Gekke mensen op deze wereld. Had hij Scar maar bij zich.

Dit gesprek werd steeds vreemder en Eli begon te vermoeden dat de jongen tegenover hem óf hevig aan de drugs zat óf dat hij echt één of andere kopie van zichzelf rond had lopen. De jongen begon over het Harvest festival, een festival waar Eli echt nog nooit van had gehoord. ”Harvest festival…? Is dat weer iets speciaals dat eigen is aan Sinnoh of zo?” vroeg Eli verward. Daarna schudde hij kort zijn hoofd. ”Luister man, ik weet niet wie jij voor je hebt, maar het enige festival wat ik tot nu toe mee heb gemaakt sinds dat ik hier in Sinnoh ben, is dat stomme Valentijn festival. Ik ben nog maar recent verhuisd van Kanto en ben nu aan de league challenge begonnen om zo snel mogelijk acht badges binnen te slepen en champion te worden.” Hij kruiste zijn armen over elkaar heen en trok zijn wenkbrauwen hoog op naar de jongen. ”Wat is de naam van die kerel waar je me mee verwart?” vroeg hij vervolgens. Misschien kende hij de gozer wel. Hm. Nee, hij dacht van niet. Hij was er vrij zeker van dat als hij een exacte replica van zichzelf rond had lopen, dat hij dat wel geweten zou hebben.

Er werd niet echt op zijn woorden gereageerd. Het was net alsof dat de man een overweging aan het maken was of dat hij het allemaal speelde of dat hij écht geen idee had over wie de man het had. Eli trommelde ongeduldig met zijn vingertoppen op de balie toen hij de naam van de ander hoorde. Ace. De kerel die hij had bevochten met zijn Houndour? Nee, die had blauw haar gehad en leek in de verste verte niet op hem. ”Ik moet hem nageven dat hij een prachtige naam heeft,” begon Eli op een sarcastische toon. ”Maar ik vrees dat je je vergist. Mijn naam is Eli, niet Ace.” En om dat te benadrukken, haalde hij zijn ID tevoorschijn en liet zijn gegevens aan de man zien. Hij was oud genoeg om alcohol te mogen drinken, maar zelfs als dat niet zo was geweest, had hij de man met dit wel kunnen chanteren. ”Nu dat die ontroerende verhulling uit de weg is, mag ik dan eindelijk mijn Bacardi cola hebben? Mijn bek voelt zo droog als de Sahara woestijn,” zei hij zijn niet bepaald charmante woorden kortaf, waarna hij zijn rode ogen priemend naar de man voor hem liet glijden. Was het dan eindelijk afgelopen met die onzin? Hij had dorst!

Eli trommelde geërgerd met zijn vingertoppen op de bar terwijl de jongen duidelijk verdwaas naar zijn ID aan het kijken was, alsof hij nog steeds niet kon geloven dat Eli niet Ace was. Wie Ace ook was geweest, het was duidelijk dat de twee een goede band hadden en dat de jongen vrij aangedaan was geweest omwille van Eli’s attitude. Hij begon uiteindelijk Eli’s Bacardi cola te maken, maar de jongen bleef hem onbewogen aankijken nadat zijn glas voor zijn neus werd gezet. ”Deze wil ik gratis van het huis hebben,” zei hij en hij kneep zijn ogen kort samen naar de ander, alsof hij wilde zeggen dat de ander hier niet over in discussie mocht gaan. Was het chantage? Misschien wel een beetje, maar hij had Eli zijn welverdiende drankje lang genoeg ontzegd en hem opgezadeld met een veel te lange discussie waar hij geen boodschap aan had. Maar toch… ”Dus, die Ace…” Hij keek de ander nonchalant aan. ”Is dat een belangrijk persoon voor je?” Waarschijnlijk wel, anders zou hij zo niet hebben gereageerd. Toch wilde Eli er wel het fijne van weten. Hij kon niet ontkennen dat hij nu wel nieuwsgierig was geworden naar wie Ace was, ook al zou hij dat niet hardop toegeven.

Het leek erop dat Ace een belangrijk persoon was geweest in zijn leven en Eli gaf een knikje zonder dat hij er verder naar vroeg. Hij was zelf immers ook niet van plan om aan een vreemdeling zijn levensverhaal te vertellen, dus hij kon het wel begrijpen dat een ander dat ook niet wilde. Dat was niet meer dan een normale reactie. ”Wel, sorry dat ik niet diegene ben die dat je zoekt,” zei hij en hij haalde kort zijn schouders op. Hij kon echter niet ontkennen dat hij niet nieuwsgierig was naar hoe heel die Ace er uit zag. Was Eli echt bijna een exacte replica van hem? Maar nee, dat ging hij niet vragen. Ze hadden het er wel weer genoeg over gehad. ”Het ziet er naar uit dat je je leven weer aardig op de rails hebt,” zei hij in een poging om iets aardiger over te komen. Wist hij veel hoe dat de jongen zijn leven er eerst uit had gezien. Het was een vrij ongemakkelijk gegeven voor hem om uit zichzelf aardig te doen tegen een ander en dus liet hij zijn blik kort de andere kant op gaan. Heel deze situatie was awkward en Eli vroeg zich af of hij toch niet beter naar een andere bar kon gaan.