Tales of

Sinnoh

Stil keek hij toe hoe de Gible en Larvitar weer eens bezig waren met sparren met elkaar. Sinds hij het filmpje had gezien van Alain was hij beginnen denken. Wat ging hij nu doen? Wat kon hij hier aan doen? Hij was slim genoeg om te beseffen wat hij gedaan had verkeerd was. Hij moest zijn excuses echt aanbieden aan Casimir, maar was het daar niet te laat voor? Het was in ieder geval te laat om ooit nog iets met Alain te fixen. En in alle eerlijkheid wist hij niet echt of hij dat ooit wilde fixen. Want hoe meer hij er over nadacht, hoe meer gaten er waren, hoe minder dingen klopten. Overdenken zou iemand anders het noemen, maar hij had letterlijk niks anders te doen, niemand om hem uit die toxische mentaliteit te halen. En zo manifesteerde het zich verder, steeds meer. Het plaatje die hij zichzelf had voorgeschilderd was niet langer iets moois. Het was fout en hij wilde het uit zijn hoofd verbannen. Voor nu wilde hij zich enkel focussen op dingen die hij fout had gedaan. Hij moest dingen rechtzetten. Als hij zichzelf voorhield dat hij goed was, dan moest hij daarmee beginnen. Langzaam opende hij zijn mond wat, waarna hij diep adem haalde. Rustig maakte hij een zacht geluidje, probeerde hij het zich goed te laten gaan. En het ging zo van geluid naar andere geluiden. Maar niks waar hij zich meende iets van menigs erin te herkennen. Hij perste zijn lippen langzaam terug op elkaar en legde zijn handen rustig langs zijn hoofd, op zijn oren. Zodra hij hier weg was... Zodra hij terug naar huis kon... Huis... naar haar. Wilde hij dat wel echt?

Een fel licht zorgde ervoor dat Myr even zijn handen voor zijn gezicht moest houden. Adelyn, die naast hem lag op het bankje, keek verrast op... En eenmaal het licht vervaagde, stonden er niet langer een shiny Larvitar en traited Gible, maar een paarse Pupitar en roze Gabite. De twee slaakten een triomfantelijke kreet en gingen verder sparren, waarbij Shyla duidelijk minder mobiel was geworden was Murphy opeens vrij snel geworden. Niet langer had ze een lomp lijfje, maar een meer verfijnd lichaam die nu duidelijk groter dan hem was. Zijn ogen werden wat groter... Waarna het besef binnen kwam sijpelen. Hij had sinds kort een nieuwe rank binnen de Crescent Moon gekregen. Was dat niet hetgeen waar hij zich naartoe moest werken? Hij was nu rank 6 en hij kon aanvoelen hoe sterk zijn Pokémon echt werden. Hij moest ze gaan trainen, streng zijn op hen zoals hij op zichzelf was. En misschien was het begin bij deze twee. De realisatie kwam binnen, waarna hij langzaam overeind kwam van de bank. Dat was het.

Eenmaal hij de twee terug had laten keren in hun ball was hij rechstreeks richting het lab van professor Willow gegaan. Adelyn trippelde rustig achter haar trainer aan, een schuin oog op hem houdende. Zijn expressie was de hele weg in een vreemde plooi geweest, alsof plotse realisatie bij hem binnen was gekomen. En dat was het ook. Hij kon een key stone halen. En eenmaal hij die had kon hij inzien wat het was. Mega evolutie, was dat niet de stap die hij zou moeten zetten? Was dat niet hetgeen waar hij naartoe moest werken? Met Shyla en Murphy was het binnen handbereik. Het was enkel een kwestie van tijd voordat hij een Tyranitar en Garchomp in zijn bezit had. De gedachte liet hem raar voelen, een mengeling van angst, maar ook triomf, alsof hij eindelijk iets bereikt had waar hij o zo naartoe had gewerkt. Zijn grijsblauwe ogen werden op het gebouw voor hem gelegd. Het was hetgeen wat hij nodig had om haar te bewijzen dat hij sterker dan haar was. Niet alleen fysiek, maar zijn Pokémon ook. En als hij sterker dan haar was, dan... Wat dan? Was hij dan echt vrij? Nee. Een glimlach krulde op zijn lippen bij het besef. Als hij haar kon overtreffen dan moest zij bang zijn van hem. Dan zouden de tafels gekeerd zijn. Dan zou hij... En-

Een natte neus tegen zijn hand aan zorgde ervoor dat hij uit zijn gedachten werd getrokken. Zijn ogen gleden langzaam naar de kleine vos die naast hem stond. Haar paarse ogen gingen even bezorgd over hem heen. Het besef kwam niet binnen dat hij aan het glimlachen was, een vertwiste lach. Een expressie die de Ninetales duidelijk angst had aangejaagd. Maar in de plaats van niks te doen, had ze geprobeerd haar trainer terug wat naar de realiteit te trekken. Hij knipperde even vluchtig, schraapte zijn keel en herpakte zichzelf. Het was een gedachte die hij nog nooit had gehad. Maar het was wel iets dat hij altijd als kind had gehad. Een vreemd gevoel om als man van de familie de sterke te willen zijn. Hij had nooit echt een vaderfiguur in zijn leven en al helemaal geen echte vader, aangezien zijn moeder vrij straight forward was over waarom hij hier was en vanwaar hij kwam. Het was iedere keer weer pijnlijk om aan te horen, maar hij had het wel een plek kunnen geven.

Even haalde hij diep adem, waarna zijn hand langs de kop van de Alolan Pokémon ging. Langzaam opende hij zijn mond wat, waarna bemoedigende geluidjes uit zijn mond kwamen. Rustig ging de kleine man wat door zijn benen om de vos wat meer tegen zich aan te brengen, te aaien en haar gewoon in een knuffel te nemen. Rustig sloot hij zijn ogen en liet hij het allemaal even bezinken. Was hij werkelijk alleen naar hier gekomen voor zichzelf of had het ook een andere reden gehad? ALs hij sterker werd, kon hij dan ook anderen niet meer beschermen? Bedenkelijk opende hij zijn ogen wat. Anderen beschermen. Mensen. Waren ze het beschermen wel waard. Ze helpen bracht immers alleen maar problemen en ondankbaarheid. Niemand had hem ooit een dankejwel toegeworpen bij wat hij deed. Even slikte de man langzaam waarbij een diepe, zware zucht van hem afkwam. Maar hij deed goede dingen toch? Dit was hetgeen dat hij moest doen, dit was hetgeen wat hij kon doen om alles goed te zetten. Rustig ging zijn verminkte hand door de dikke vacht van de ice type, waarna hij wat terugnam en haar rustig aankeek.

Langzaam kwam hij overeind. Zijn ogen gingen even naar de deur voor hun, waarna hij langzaam zijn hand ertegen zette en ze opende. Adelyn keek nog even om naar haar trainer, voordat ze naar binnen stapte. Met een zachte zucht volgde de kleine man de shiny Pokémon naar binnen. Zijn ogen gingen even rond, waarna hij al snel de lay-out terug herkende. Rustig knikte hij even waarna hij kalm in de richting van Willows lab ging. Even klopte hij zachtjes op de deur, waardoor de bruinharige dame opkeek. Zoals altijd zag ze eruit alsof ze zonet een doorbraak had gemaakt, helemaal opgetogen maar toch o zo moe. Het was een vrij vreemd beeld om zo iemand te zien, met eindeloze energie maar toch kon je zien dat ze in bepaalde maten uitgeleefd was. Hij knikte even glimlachend naar haar en voor even leek ze na te denken, voordat ze spontaan "Ah het mute jochie niet? Wat kan ik voor je doen?" van haar afkwam. Hij kantelde zijn hoofd wat naar voren bij het horen van die woorden en klemde zijn tanden op elkaar maar probeerde zich kalm te houden. Rustig nam hij zijn license erbij, waar hij recent een update van gekregen gehad om aan te geven dat hij nu rank 6 was. Hij pakte zijn holo caster erbij en begon te typen. 'Aangezien ik nu rank 6 ben zou ik graag een key stone willen. Is dit mogelijk?'

Het was schijnbaar mogelijk en na een korte uitleg over de steen en hoe hij deze kon gebruiken, werd deze overhandigt aan hem. Even knipperde de man vluchtig waarna hij het bijzonder uitziende steentje even bekeek in zijn handen. Heel uniek van kleur enzo, maar qua vorm en textuur kon hij het best beschrijven als een oversized knikker, met een fancy randje aan. Ja nee met dit zou hij niet kunnen knikkeren. Hij zou iets van houder moeten vinden voor het ding. Een armband ofzo leek hem ideaal. Of misschien niet zo heel ideaal als hij zou vechten. Hm. Terwijl hij het ding tussen zijn vingers liet rollen maalde hij over wat voor accesoire hij zou halen om het ding in te brengen. In ieder geval zou hij voor Murphy iets halen voor rond haar vin. Het leek hem immers niet zo handig als hij een halsband ofzo ging halen voor haar. Shyla zou hij een armband geven, aangezien de Pokémon niet zo enorm mobiel was zou het niet zo heel veel in de weg zitten. Dat of... Misschien rond haar staart? Hij fronste even bedenkelijk en liet de key stone rustig even in zijn zak glijden. Goed dan. Kalm knikte hij even naar professor Willow als bedankje, waarna hij zich omdraaide en even gebaarde naar Adelyn. De shiny keek even op en sprong al snel achter hara trainer aan.

Eenmaal terug buiten het lab pakte hij de ball van Murphy erbij. Rustig hield hij deze voor zich waarna de traited Gabite al snel verscheen voor hem. Even knikte hij rustig naar haar, waarna hij zijn holo caster boven haalde en begon te typen. 'Ik ben een Key stone gaan halen. Wat betekend dat als je een Garchomp word we kunnen oefenen voor mega evolutie.' klonk er van het apparaatje af. De Pokémon lichtte haar kop wat op en kantelde deze even. Hij haalde diep adem en pakte rustig de key stone boven, waarna hij deze even voorhield aan zijn sakura Pokémon. Kort leunde Muprhy wat naar voren, waarna ze haar blauwe ogen al snel terug op hem legde. De man liet zijn hand terug in zijn zak glijden zodat de steen veilig bleef. Jij en ik, samen. Jij zal mijn eerste zijn. Dus laat me niet te lang wachten, ok?'' typte hij neer op zijn holo caster, waarna deze al snel begon te praten in zijn plaats. De Gabite keek even naar het ding, voordat ze rustig haar trainer recht aankeek en instemmend knikte. Een glinstering van zelfzekerheid was te zien in de ogen van de Pokémon. Samen, samen zouden zo sterk worden dat niemand hen nog iets kon doen. NIet die trainer die haar had achtergelaten en niet de mensen die hem dachten pijn te kunnen doen. Het enigste dat hij nog kon doen was sterker worden. Enkel sterker worden. En samen met haar kon hij dat. Als ze eenmaals een Garchomp was, dan konden ze eindelijk een verschil maken in deze wereld. Als het niet voor zijn medemens was, was het voor zichzelf. En misschien was dat wel hetgeen dat moest, dat nodig was. Want hij kon enkel op zichzelf rekenen. Enkel op zichzelf. Degene waar hij om gaf, de vier mensen waar hij om gaf... Konden hem niet beschermen. Ze waren op dat vlak nutteloos. Zwak. Nutteloos. Maar dat maakte niks uit. Zolang hij maar sterk genoeg was, maakte het allemaal niks uit.

Rustig richtte hij zijn ogen even op de ball van zijn Tyranitar. Voor even had hij overwogen om Shyla eruit te laten, maar dat liet hij voor nu. De Pokémon had niet de band die hij had met Murphy. De Gabite en hem hadden gelijkaardige situaties. En samen konden ze er iets moois van maken. Als niemand in hen geloofde, dan deed hij dat. Dan geloofde hij in haar en zij in hem. Als hij er voor zichzelf moest zijn, so be it. Zichzelf afzettende tegen alles dat slecht was in zijn ogen. Tegen alle woorden. Wat maakte het ook uit? Op het einde van de dag was hij degene die zou winnen in een fist fight. Was hij degene die kon winnen in een Pokémon gevecht. Als hij kon winnen met macht, was het zeker een win. Vandaag maakte hij een besluit, een belofte aan zichzelf. Niemand zou hem nog pijn doen en daar niet de gevolgen van dragen. Als ze tijd wilden spenderen hem pijn te doen, zou hij de tijd nemen iets terug te doen. Al was het angst, al was het pijn. De maat was vol. En hier stond hij met de instrumenten om de emmer eindelijk wat te legen. Was het op de manier dat de mensen wilden dat hij het deed? Zeker niet. Maar hun acties, hun woorden, hadden hem hiertoe geleid. Want op het einde van de rit was hij een eenzaam iemand. Niemand kwam voor hem, er was niemand. Dus wat maakte het ook uit?

Even opende hij zijn mond wat, waarna hij een pas naar voren zette en zijn hand langs de kop van zijn Gabite legde. Samen. Samen. Samen waren ze sterk. Samen konden ze iedereen kapot maken die hen nog in de weg stond. Hij was niet helemaal alleen meer. En dat gevoel gaf hem ietwat van rust. Nog nooit had hij zich zo close met een Pokémon gevoeld als nu. Nog nooit hadden zijn waarden zo even gelopen met een mon. Niet met Morrígan en zelfs niet met Aisling was dat het geval geweest. Deze pokémon was uniek, op haar eigen manier. Ze was zoals hem. En daar zou hij voor opkomen, sterk voor staan en sterk voor blijven.