Tales of

Sinnoh

Uiteindelijk was ze buiten het festival terrein gekomen, met Peaches aan haar zijde. De Rockruff keek regelmatig op, blauwe ogen knipperend om af en toe met haar trainer in te checken hoe het met haar ging en of ze nog goed meeliep. Maar voor nu was alles rustig. Buiten de stad zijn deed Rey goed. Ze kon eventjes op adem komen en door buiten de drukte te zijn kon ze nadenken. Door de aanwezigheid van Peaches lukte het steeds beter om in menigtes te zijn, maar het was nog steeds een drain op haar energie.

Uiteindelijk kwam ze uit bij een grote mansion uit. Voor een moment twijfelde ze of ze dichterbij ging kijken, maar Peaches had sowieso plannen. De Rockruff sprintte voor haar uit, de grote, openstaande deuren door. Rey bleef eventjes stomverbaasd staan, maar ging vervolgens de achtervolging in. Peaches was rechtstreeks doorgerend, een grote tuin in en Rey, hijgend, kwam tot stilstand een paar meter van haar af. "Peach! Je kan niet zomaar iemand's tuin in rennen!" Dit viel op dovepupsoren, want de Rockruff besloot keihard rond te gaan rennen. De zoomies stonden aan.

”Peach!” riep ze nog een keertje luid, maar de Rockruff was echt buitensporig blij. Reyne wist niet goed waarom, maar de Pokémon rolde over de aarde heen, schudde zand uit haar roze vacht, en besloot vervolgens nog een keertje rondjes te rennen. Pas toen voelde ze het, het schudden van de grond onder haar voeten. Oh Arceus. Was dit een aardbeving? Wat moest ze hier nou weer mee? Ze sloeg haar armen om haar eigen lichaam heen en begon voorzichtig vooruit te stappen, naar haar Rockruff toe. ”Kom Peach, we gaan,” zei ze, met een poging tot een strenge toon op te zetten. Het mislukte totaal en de Rockruff keek haar enkel kwispelend aan, waarna ze weer wegspurtte. Reyne twijfelde eventjes, maar ze was de Rockruff al een keer eerder kwijtgeraakt vandaag. Ze ging niet voor een ronde twee. Ze rende dan ook dieper de Trophy Garden in, haar Pokéball uit haar zak trekkend om Peaches weer terug te halen als ze dichtbij genoeg kon komen.

[Reyne gaat dieper de tuin in]

Zojuist had ze nog de roze haartjes gezien van haar Rockruff, maar vervolgens was de Pokémon verdwenen tussen het struikgewas. Eventjes bleef Reyne een beetje beteuterd staan, terwijl de grond nog steeds trilde onder haar voeten. Het was logisch dat de Rockruff enthousiast werd van dit, de trillende aarde, de aardverschuivingen. Maar Reyne kreeg er een hartverknettering van en wilde haar Rockruff graag terug. Misschien moest ze maar terug gaan, misschien was het beter om terug te keren. Peach redde zich wel hier…

Maar toen viel haar blik op wat blauws. Een Azurill zat vast met haar staart. Oh Arceus. Rey haastte zich erheen en liet zichzelf op haar knieën zakken naast de Azurill. ”N-niet bang zijn..” Heel overtuigend als je zelf bang was, maar oké. Met bevende handen, of kwam het door de trillende grond, begon Reyne aarde weg te graven, om de staart van de Azurill los te trekken met enige kracht. De Azurill sprong vervolgens meteen weg om te verdwijnen in de struiken. ”Uhm.. graag gedaan-” begon Reyne, waarna ze opzij geworpen werd door een nieuwe schok. Wat onhandig krabbelde ze overeind en begon ze te lopen, dieper de Trophy Garden in. Regelmatig werd ze uit balans gegooid. Wat een verschrikking dit.

[Skip]

Ze voelde tranen achter haar ogen prikken terwijl ze zichzelf weer van de grond had getrokken. Ze wilde hier weg. Ze snapte er niks van, hoe konden er hier nou aardbevingen aanwezig zijn? Ze was gewoon iemands achtertuin. Wat deed deze man voor een rare dingen? Waarom gebeurde dit in zijn tuin? Was dit een bewakingsmechanisme omdat ze in overtreding was? Haar hart leek stil te staan toen ze luid gekraak achter zich hoorde. Ze draaide zich nog maar half om en ze wist wat er gebeurde. Splinterend en krakend begon een boom op haar neer te zakken. Zelfs haar stem verliet haar toen ze lijkbleek de boom op zich af zag komen.

Totdat ze tegen de aarde klapte met een flinke duw.

Ze bevroor toen ze in de ogen keek van een grote, hagedis achtige Pokémon die ze nog nooit gezien had. Haar adem kwam in gejaagde pufjes uit haar mond terwijl naar de Pokémon omhoog staarde, terwijl de aarde rond haar extra beefde met de klap van de boom die ter aarde viel. Als bevroren staarde ze omhoog terwijl de Toxtricity weer omhoog kwam, terwijl deze een hand uitstak. Beverig kwam ze omhoog, langzaam naar zeker omhoog komende. Ze voelde schaafwonden op haar rug, aan haar huid trekken. Maar voor de rest was ze ongedeerd. "Kun je me helpen..? Ik moet Peaches terughalen en dan ga ik hier weg, beloofd," smeekte ze de Toxtricity. "Dan hebben jullie geen last meer van me."

Een zachte zucht ontsnapte haar terwijl ze nog steeds de trillende grond onder haar voeten voelde. Ze moest haar hond terugkrijgen, dat was één ding wat zeker was. Iets anders telde voor nu niet. En toen was daar een teken van leven. Ze hoorde een blafje, ze zag een staartje. Rey haar focus was meteen ingezoned op dat ene teken van leven van Peaches. Een zachte, opgeluchte lach ontsnapte haar terwijl ze naar voren probeerde te lopen naar Peaches.

De grote Pokémon die haar ondersteunde hield haar echter tegen, iets wat Rey niet volledig begreep. Een lichte frons verscheen op haar gezicht. "Sorry maar ik moet Peaches halen.." bracht ze uit, terwijl ze even met haar hoofd schudde. Daarna glipte ze langs de Toxtricity heen en begon ze te lopen in een rap tempo. Peaches grijpen en er daarna weer vandoor gaan..

Rey dook naar voren de struiken in. Ze wilde Peaches niet noge en keer uit het oog verliezen immers. De Rockruff had al genoeg problemen veroorzaakt door enkel hier aanwezig te zijn en ervandoor te gaan. Maar net toen ze de Pokéball van haar rozeharige maatje erbij wilde pakken, besefte ze zich dat ze niet alleen stond met haar Rockruff. Een pluizige, zacht uitziende Eevee stond naast Peaches en keek bezorgd.

Rey hield halt terwijl ze keek naar de Eevee, stilletje in de Pokéball van Peaches knijpend. De grond trilde nog steeds onder haar voeten. Wat moest ze in deze afschuwelijke tuin doen? Ze was Rey maar, het was niet alsof ze iets bijzonders kon doen. "Sorry.. Kan.. Kan ik iets doen?" vroeg ze zachtjes aan de Eevee. Haar blik gleed ook eventjes naar Peach. Was dit wat de Rockruff had gewild? Haar naar deze Eevee leiden?

Rey wreef wat ongemakkelijk over de Pokéball van Peaches heen die ze nog in haar handen had terwijl ze naar haar Pokémon en de Eevee keek. Terwijl ze twijfelde of ze Peaches mee zou nemen de Pokéball in en de tuin zo spoedig mogelijk te verlaten. Maar desondanks bleef haar blik kort hangen op de Eevee die tegenover haar stond. De verdrietige, smekende blik in de ogen… Het maakte dat Rey twijfelde. En dat was ook hetgeen waar ze spijt van ging krijgen blijkbaar.

Plotseling draaide de Eevee zich om en begon te rennen. Rey, in shock, zag hoe Peaches zich omdraaide en er tevens van tussen ging. ”Peach-” begon ze met grote ogen, waarna ze haar Pokéball nog hief. Maar het mocht niet baten, Peaches was al verdwenen tussen de struiken. HEt enige wat Rey kon doen was erachteraan gaan, op volle sprint haar hond volgen. Ze ging investeren in een halsband. Peaches keek zo nu en dan om, alsof ze wilde dat Rey deze keer volgde. ”Ik kom.. Ik kom..” riep ze haar Rockruff hijgend toe terwijl ze de achtervolging had ingezet.

Rey had moeite om haar Pokémon bij te houden, maar ze was nu zo ver gekomen, dat ze haar Rockruff niet meer uit het oog ging verliezen. Gelukkig leek Peaches dat ook niet meer te willen, want de Rockruff bleef om de zoveel tijd om haar schouder heen kijken om ervoor te zorgen dat Rey nog een beetje blij kon blijven. Uiteindelijk kon ze zich door wat struiken heen worstelen om de roze vacht van de Rockruff weer te zien. Gelukkig was ze geen camouflage patroon.

Peaches en de Eevee stonden voor een dikke tak voor een klein hol. Voorzichtig liet ze zich op haar hurken zakken om in het hol naar binnen te kijken. Een kleine Dedenne lag hijgend in het hol, duidelijk pijn hebbend. ”Oh nee..” fluisterde ze zachtjes, ”shh.. shh.. kleintje.. ” fluisterde Rey zachtjes, nerveus wat ze moest doen. ”Ik zal je helpen..” Heel erg voorzichtig stak Rey haar handen in het hol om de kleine Pokémon eruit te tillen, zo zachtjes mogelijk.

Rey beet wat onzeker op haar lip terwijl de Dedenne piepte en kreunde bij elke beweging die ze maakte. Oh het arme kleintje, hij had zich echt zeer gedaan. Maar.. wat kon ze doen? Ze was geen trainer, ze had niks bij zich. Een nieuwe schok die door de grond heen trok liet haar wankelen en de piepende Dedenne piepte alleen maar harder. Ze moesten hier weg. Ze had geen idee wat er hier aan de hand was, maar straks ging er nog meer vallen. Enkele twijgjes vielen al op haar hoofd.

Maar ze kon toch niet rennen met die Dedenne in haar armen? Ze keek nog een keertje naar het kleintje, wiens ogen dichtgeknepen waren van de pijn. Zou ze..? Kon ze? Ze trok een Pokéball uit haar jaszak, een lege die ze voor de zekerheid altijd bij zich had. Ze hield deze voor de neus van de Dedenne, terwijl Peaches aan haar broekspijp begon te trekken dat ze echt moesten gaan. Ze konden hier niet langer blijven. Rey besefte zich dat ook. Als dit niet zou lukken, moesten ze gewoon rennen en dan hopen dat ze de Dedenne niet ál teveel pijn deed. ”Ga alsjeblieft in de Pokéball.. Dan breng ik je naar het Pokémon Center, beloofd,” smeekte ze de Pokémon stilletjes, terwijl ze hem de Pokéball voorhield.