Het feit dat hij haar niet meer nodig had, was wellicht het meest beangstigende wat Madilyn in de afgelopen jaren had meegemaakt. Want als deze baan en veiligheid wegviel, wat had ze dan nog? Haar hart klopte in haar keel en in paniek had ze omgekeken naar de jonge vrouw die daar zat, tot de verlossende woorden hadden geklonken. Zij wist nog wel wat. Opgelucht haalde de blondine adem en voelde ze het gewicht van haar schouders vallen. Ze had nog werk. Ze was oké.
Gekleed in een wit met zwart jurkje met haar blonde haar in een hoge staart, opende ze de deur van wat wel een kasteel leek met de sleutel die van haar was. Was dit een soort rare droom? Het slot klikte open en de deur opende zich, welke ze zorgvuldig achter zich sloot. Ze deed haar schoenen uit, werd begroet door een Pokémon die ze al meerdere keren eerder had gezien en haastte zich de trap op. De zon was nog aan het opkomen, dus als het goed is lag de man nog in bed.
Met een onhandige zwaai en onbedoeld kabaal sloeg ze de deur open, gilde ze in schrik en keek ze vervolgens naar de man die daar lag. Oh, Arceus. Zeg wat! Ehm— “Ik ben Madi en—” En wat? De vrouw had haar niet eens verteld hoe deze functie heette. Wat deed ze eigenlijk?
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Wakker worden deed Alaric niet voordat er dubbele cijfers in de klok zaten. Zeker niet als hij de avond er voor nog wat gedronken had. Hij wist ook niet goed hoe laat het precies was, maar meestal werd hij rond twaalf uur een keertje wakker. Als hij afspraken had zette hij wel een wekker, maar dat gebeurde niet vaak.
Zijn kleren lagen onhandig langs het bed verspreid, een indicatie van hoe hij ze de nacht er voor gewoon uitgetrokken had en langs het bed had gegooid. Opruimen was een probleem voor later. Normaal sliep hij nog met een boxer aan, maar ook die was met de rest mee uit gegaan. Ach ja. En nu lag hij als een zeester in bed op zijn buik, één been buiten de deken. Totdat de deur van zijn kamer ineens met een zwaai open ging, herrie volgde en er ineens een stem klonk. Een onbekende stem. Vaagjes kwam hij met zijn slaperige hoofd iets omhoog, besefte zich dat hij naakt in bed lag en trok met de snelheid van het licht de deken over zichzelf heen.
Madi? Wat? Wie? "Oh shit. Ik- eh," hij wist zichzelf geen houding terwijl hij overeind krabbelde. Zijn ogen ontmoette die van haar. Een blond meisje, niet zo heel lang. Hij had haar nog nooit gezien. Pas toen drong er tot hem door wat er gezegd was. Ze deed.. alles wat hij wou? Maar.. wat? Op zijn gezicht was af te lezen hoe verbaasd hij was. "Wat.. kom je precies doen dan want.. ik weet niet zo goed- eh." hij lag hier.. zonder kleren. Hij pakte de deken wat strakker om het onderste gedeelte van zijn lichaam heen terwijl hij naar de rand van het bed schoof. Wat een afgang dit. Oh shit, hij had zich nog niet eens voorgesteld. "Ik ben Alaric. Ben jij een vriendin van Am of-?" hij was zo in de war.
Ze zou alles doen wat hij van haar vroeg, vertelde Madi de naakte man die in bed lag.
Wacht.
Wat?
Een rode kleur schoot vanuit haar nek over haar hele gezicht, waarna ze haar handen voor haar ogen sloeg. “Oh! Oh nee! S-Sorry!” piepte ze. Dit was niet goed! Wat als hij een klacht in zou dienen? Dit was niet haar bedoeling geweest! Maar— Waarom kreeg ze het idee dat Mevrouw Sioux haar met opzet had gezegd de kamer in te stappen bij zonsopgang?
Toen ze tussen haar vingers doorkeek, was de kust weer veilig en liet ze haar handen weer netjes zakken. Ze wist zichzelf niet zo goed een houding te geven en de rode blos bleef op haar wangen. Zijn vraag was duidelijk en ze slikte eventjes. “Madilyn. Of Madi. Ik ben geen— Bedoel je Amélie? Nee, ik werk voor haar en haar vader,” ratelde ze. “Ik ben hier om eh— Mevr— Amélie zei dat ik alles moet doen wat Alaric Merz en Lucie Evien opdragen.”
En dit moest Alaric Merz zijn.
Dus, Madilyn stapte verder de kamer in en boog zich lichtjes naar voren. “Kan ik iets voor je doen, meneer Merz?” Roze ogen gleden langzaam omhoog, om de man vanuit haar positie weer aan te kunnen kijken. Ze wilde haar baan niet kwijtraken, dus hij moest haar iets te doen geven. “Ik doe alles.” En lieve, onschuldige Madilyn dacht hierbij aan ontbijt maken. Of stofzuigen. Of de boekhouding of zo.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Het meisje schrok net zo hard als hij deed, want binnen no time had ze haar handen voor haar ogen terwijl hij de deken bij elkaar trok om zichzelf een beetje aan te kleden. Als hij iets meer schaamte gehad had, was zijn hoofd net zo rood als die van haar geweest. Alaric bleef wat ongemakkelijk op de bedrand zitten. Hij wist zich geen houding te geven in deze situatie. Madilyn. Madi afgekort. Ze werkte voor Amélie en haar vader. Zijn ogen knepen iets samen. Was ze dan..? Hij wist niet zeker hoeveel het meisje wist van voor wie en wat ze precies werkte. Amélie zat in Team Z, hij ook. Maar hij besloot om dat verder niet op te brengen totdat ze dat zelf een keer zou doen.
Ze moest van Am alles doen wat hij en Lucie haar opdroegen. Nog steeds vol ongeloof knipperde hij met zijn ogen. "Laat me raden, Amélie heeft verteld dat je op dit ongoddelijke-" hij wierp een blik op de klok op het nachtkastje. Negen uur was op zich oké, maar niet wat hij gewend was. "-tijdstip wakker moest maken?" hij zuchtte. Toen stapte het meisje verder de kamer in en boog lichtjes. Meneer Merz. Oh god. Hij cringede fysiek. "Alsjeblieft zeg Alaric, ik ben nog lang niet oud genoeg om meneer genoemd te worden." ze deed alles. Zijn hoofd draaide nog een beetje van het vroege wakker worden. En de manier waarop. Zij moest wat doen, hij moest het opdragen aan haar. Maar wat? "Vertel is over jezelf? Waar kom je vandaan?" misschien dat hij zo maar is.. kleding aan moest doen. Maar dat kon hij niet doen waar ze bij was. Ze was al genoeg gechoqueerd voor één dag.
Was haar verteld dat ze Alaric op dit ‘ongoddelijke’ tijdstip wakker te maken? Madilyn knikte zonder er verder over na te denken. “Het is al negen uur,” merkte ze wat verward op. De ander liet het klinken alsof het half vijf was, maar negen uur was een hele normale tijd om wakker te zijn. Sterker nog, zij was al twee uur bezig vandaag.
Meneer Merz was niet hoe hij genoemd wilde worden, maar Alaric. Madilyn knikte om duidelijk te maken dat ze het had begrepen. Ze rechtte haar rug weer en vouwde haar handen achter haar rug, terwijl ze geïnteresseerd naar de man keek die haar vroeg waar ze vandaan kwam. Ze moest iets over zichzelf vertellen, waarop Madilyn één wenkbrauw hief.
“Dat is—” Een frons ontstond op haar gezicht. Moest dit? Het werd door Alaric gevraagd, dus het moest. Een zucht ontsnapte uit haar mond en ze realiseerde zich dat de enige benaming voor haar huidige baan slaaf was. “Madilyn d’Amari. Opgegroeid in Kalos, maar woon al enige tijd in Jubilife City. Zonder meneer Sioux zou ik het geld niet hebben om fatsoenlijk te leven,” vatte ze kort samen. En wat nu? Wat wilde deze man nog meer van haar? Ze had niet verwacht dat er vragen gesteld zouden worden. Dat deden de Sioux nooit…
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Er kwam een zucht uit zijn mond toen ze zei dat het al negen uur was. Voor hem was het pas negen uur. "Normaal gesproken kom ik pas tegen een uur 's middags weer een beetje tot leven." legde hij uit. En dat was niet perse om dat hij lui was of iets. Dat kwam door het feit dat hij meerdere keren per nacht schreeuwend wakker schrok of ergens in een gang crashte. Maar dat was absoluut niet iets wat hij ging uitleggen aan Amelie haar nieuwe.. wat was ze eigenlijk? Het eerst woord wat in zijn hoofd kwam was slaaf, maar dat voelde op alle vlakken fout.
Madi leek niet heel vrolijk met het feit dat ze over zichzelf moest vertellen, maar ze deed het toch. Omdat hij het vroeg. Ze wou nog in protest gaan, maar somde toen kort wat feiten over zichzelf op. Ze kwam uit Kalos en woonde nu al een tijd hier. Ze werkte voor Am haar vader. "Dat is heel.. genereus van hem." hij kende de werkwijze van meneer Sioux niet zo goed. Hij had Amelie er wel is over gehoord, maar dat waren niet meer dan vage details. Hij wist ook nog steeds niet goed wat die man allemaal deed. De enige omschrijving die hij gehad had was 'zakenman'. Hij zat er verder ook niet echt over in. "Werk je al lang voor hem?" Alaric twijfelde kort. Ging hij op staan of bleef hij zitten? De kans dat de deken die hij om zichzelf heen getrokken had niet goed viel was aanwezig. "Weetje, vertel anders zo meteen maar. Zou jij anders.. ontbijt willen maken? Dan kom ik zo naar beneden met iets meer kleding aan dan dit." hij gebaarde naar de deken. Wat erg dit.
