Tales of

Sinnoh

Hij had zich nooit eerder gerealiseerd dat het leven zo duur was. Zelfs met de job die hij nu in een bar had, knoopte hij amper de eindjes aan elkaar. Hij had twee pokémon om voer voor te kopen, inschrijvingsgeld voor de universiteit te betalen en moest zelf ook af en toe eens eten. Als kind had hij iets maar moeten vragen en hij had het gekregen, daarna had hij zijn eigen ongelimiteerde bankkaart gehad, maar nu kwam hij de meeste maanden niet eens rond. Een paar dagen niet eten was nog altijd beter dan op straat slapen, dat was waar, toch kon Victor niets anders dan naar de luxe van vroeger verlangen, de tijd waarin hij al zijn aandacht in zijn onderzoek kon steken en geen tijd moest verspillen aan nutteloze jobs. Voor nu moest hij het echter doen met de nutteloze jobs en had hij de kans om wat bij te verdienen met twee handen gegrepen.

De job was als verkoper bij een standje op het valentijnsfestival in Hearthome city. Er waren nog maar een paar bezoekers die nieuwsgierig vanaf een afstand keken terwijl ze alles opzetten: een lange tafel met daarover een rood tafellaken met geschilderde gouden hartjes, aan de zijkant van de tafel waren rode en gouden slingers vastgemaakt, en bovenop stonden hun verkoopwaren: fotokaders in de vorm van hartjes of met hartjes erop geplakt, teddyberen met liefdesboodschappen, snoepgoed in de vorm van—voorspelbaar—hartjes, allemaal met de mogelijkheid om er een gepersonaliseerde boodschap op te zetten. Het standje was klaar en Victor en de paar collega’s die hij had, droegen nu allemaal een T-shirt met het logo van de winkel erop: ze waren klaar om klanten te ontvangen. Toen de eerste bezoekers tevoorschijn kwamen, toverde Victor zijn zure gezicht om in het soort glimlach waarvan hij al snel had geleerd dat het mensen—zowel klanten als zijn werkgevers—tevreden hield. “Fijne valentijn,” wenste hij een voorbijganger toe.

Hij wenste een fijne valentijn aan een vrouw met kauwgomroze haar die naar het aanbod op de tafel keek. ‘Bedankt, voor jou ook!’ Victor zette een beleefde glimlach op terwijl hij haar de koopwaar liet bekijken. Heel de dag vrolijk zijn tegen een boel onbekenden was vermoeiend, maar hij had deze job nodig. ‘Uh, hoeveel kosten deze precies?’ Het was een zakje hartvormige snoepjes waar ze naar wees. “Die zijn 2,00 ₽ per stuk. Als je er twee koopt is het 3,00₽.” Hij had op voorhand al de prijzen bekeken en wist de meeste vanbuiten. De snoepjes zaten in een doorschijnend zakje dat met een krullend lintje was dichtgemaakt en niet alleen hadden ze de vorm van een hart, er was ook ‘love’ in gedrukt. Terwijl hij de uitleg deed, merkte Victor iets op dat hem wel interesseerde: de pokémon van de vrouw. Op het eerste zicht had de pokémon de vorm van een eevee, maar het leek niet op de eeveelutions die hij kende—van een phanteon had hij nog nooit gehoord. “Mag ik vragen wat voor pokémon dat is?” gebaarde hij naar de voor hem onbekende soort. Misschien kon deze job toch nog interessant worden.

Victor nam het geld voor het snoep aan, stak het veilig weg in de kassa en overhandigde de vrouw de twee zakjes. Hij was op het punt om haar nog een fijne dag verder te wensen toen hij haar pokémon opmerkte. De soort was hem onbekend, maar het leek een ghost type te zijn. Misschien was de pokémon specifiek aan deze regio en kende hij hem daardoor niet? Nieuwsgierig vroeg hij de vrouw wat voor pokémon het was. Een phanteon, kwam het antwoord. Was het dan toch een eeveelution? De naamgeving kwam alleszins overeen met al de andere eeveelutions die hij kende. Maar met alleen de naam van de soort kon hij niet veel conclusies trekken. “Wat voor soort is het? Komt deze vorm alleen in Sinnoh voor? Is hij in een phanteon geëvolueerd of is dit zijn originele vorm?” vroeg Victor zonder gêne of een verontschuldiging voor al deze vragen.