Met een bosbessenijsje in haar hand stapte Inez de ijssalon uit. Haar olijfgroene ogen sloten zich van genot toen ze de smaak op haar tong proefde. Bosbessen was haar favoriet.. Hoewel het weer koud was en men zelfs zei dat het zou gaan sneeuwen, kon niets Inez ervan weerhouden om van haar ijsje te genieten. Ze had even pauze genomen van haar geworstel achter haar laptop en was de straat opgegaan. Ze was pas een dagje in Hearthome City en moest zeggen dat ze genoot. Niemand leefde te snel en leek te leven alsof ze alle tijd van de wereld hadden. Dat waardeerde Inez wel. Met beide handen om haar ijsje gesloten, zakte ze neer op een bankje naast een mooi paar bloemperken. Vanaf daar likte ze aan haar ijsje, de smaak koesterend met elke lik.
Ze wandelde veel rond, verkende het gebied een beetje dat ze binnen de kortste keren al als thuis begon te beschouwen. Het was een beetje koeltjes, maar het viel nog mee. Ze had haar dikke roze trui aangedaan en was zo naar buiten gegaan. Het was misschien zelfs ietsje te warm, maar het was wel knus dus was het acceptabel. Een paar passen verder zag ze iemand op een bank zitten, genietend van een ijsje. In ieder geval genoot deze persoon wel van haar ijsje, ze had al een paar anderen ontmoet die niet zo genoten van hun eten en die gewoon meteen weggooiden alsof het niets was. Hoe dan ook wilde ze ook wel even rusten van het rechtstaan en ging naast de ander zitten op de bank. En omdat zulke situaties heel erg snel awkward werden, prutste ze in haar hoofd een zin in elkaar. “Oeh, wat voor ijsjessmaak eet je daar?”, sprak ze toen nieuwsgierig.
Terwijl Inez een tel stopte om haar gespikkelde ijsje te bestuderen, kwam er iemand naast haar zitten. Langzaam keek ze op om te zien wie de vreemdeling was. “O, hallo.” mompelde ze met een vage grijns. “Bosbessen, het mooiste geschenk wat die aardige man in de lokale ijssalon je kan geven.” zei ze bloedserieus met een vrolijke twinkeling in haar ogen. “Ik zou je een lik aanbieden maar misschien is dat niet zo hygiënisch.. vertel me, heb jij wel eens bosbessensmaak als een ijsje gehad?” De meest belangrijke vraag van de eeuw. Inez trok haar zwarte wollen jas wat dichter om haar schouders heen terwijl ze haar olijfgroene ogen op het andere meisje gericht had, nog steeds met die dromerige glimlach en die twinkeling in haar ogen.
‘O, hallo’, begroette de ander haar nadat ze zelf ook op de bank was komen zitten en kreeg ook een antwoord op haar vraag. ‘Bosbessen, het mooiste geschenk wat die aardige man in de lokale ijssalon je kan geven.’ Wauw, eerst haar zus met een Eeveeverslaving en nu een meisje die vond dat bosbessen het geschenk van het universum was. Het lag waarschijnlijk aan haar maar de wereld zat vol met rare mensen. ‘Ik zou je een lik aanbieden maar misschien is dat niet zo hygiënisch.. Vertel me, heb jij wel eens bosbessensmaak als een ijsje gehad?’. Hmm, ze kon zich niet herinneren dat ze ooit een bosbessen ijsje had geproefd in haar leven. Maar ergens wou het meisje het wel zeker proberen. “Nog niet, maar het klinkt wel erg lekker”, gaf ze toe, haar ogen op het gespikkelde ijsje gericht. “Misschien dat ik straks wel naar de ijssalon ga om er eentje te kopen”, vertelde ze de ander toen met een glimlach.
Inez haar ogen werden groot. Nee maar, hoe bestond het dat de ander nog nooit bosbessen smaak had gehad. “O nee.. wat tragisch,” zei ze met oprechte droefheid in haar stem. Ze nam instinctief nog een lik van het ijsje om dat tragische nieuws een beetje te kunnen verwerken. “Je weet echt niet wat je mist.. kom op, we gaan meteen een ijsje halen,” Inez stond op, pakte de ander bij haar mouw en begon haar mee trekken naar de ijssalon om de hoek. “Geloof me, als je het hebt geproefd dan zul je me geloven,” zei ze vastbesloten met haar zachte stem.
Ze bemerkte hoe de ander haar ogen opeens groot werden, oei. ‘O nee.. wat tragisch’, zei het andere meisje droevig, waarna ze een lik van haar ijsje nam. Oké, dit leek oprecht heel droevig, ze voelde zich er bijna slecht door. ‘Je weet echt niet wat je mist.. kom op, we gaan meteen een ijsje halen’. De ander stond op en ze voelde hoe ze getrokken werd bij haar mouw. Ze ging rechtstaan en werd door de ander meegetrokken naar de ijssalon om de hoek. ‘Geloof me, als je het hebt geproefd dan zul je me geloven’, beloofde ze vervolgens. Nou, ze had daarnet gezegd dat ze ‘straks’ een ijsje zou halen. Maar blijkbaar was straks opeens nu geworden. “Oké”, knikte ze de ander enkel toe, de ijssalon recht voor hun ziend. Ze bedacht zich dat als ze niet naar binnen zou stappen de ander haar sowieso mee naar binnen zou trekken, dus ging ze maar naar binnen. "Dus dit ijsje is een bosbessen ijsje right?", vroeg ze voor alle zekerheid nog eens na.
Ze sloot haar hand om de ronde deurknop en trok de deur open. Zwierig danste Inez naar binnen en liet de mouw van het meisje pas los toen ze beide veilig en wel binnen waren. Ze knikte langzaam maar gewichtig toen de ander nog even controleerde wat ze precies bestellen moest. “Ja, bosbessensmaak, en als je écht het beste van het beste wilt proeven dan moet je vragen of je er kleine sprinkles op mag krijgen,” en daarmee was het zaakje afgedaan. “Ga heen en doe u tegoed aan het bosbessenijs. Ik wacht buiten wel op je,” ze wilde niet dat de ander teveel druk zou voelen door haar aanwezigheid. Ze stond er niet bij stil dat ze de ander aanvankelijk in dit lastige pakket had geplaatst maar goed. Buiten sloot ze haar handjes weer om haar ijsje en ging ze er mee verder, genietend. Plotseling schoot de pokébal in haar zak open en kwam Ceasar naar buiten. “Oh, jee, Ceasar! Wil jij ook een ijsje?” vroeg ze bezorgd. Ceasar knikte verdrietig maar zijn gezichtje klaarde een beetje op toen Inez, met een pijnsteek in haar hart, haar half opgegeten bosbessenijsje naar hem uitstak. Ceasar’s ogen begonnen te glimmen terwijl een vreemde, paarse aura om het ijsje heen verscheen, het uit haar hand vloog en voor Ceasar in de lucht bleef zweven. Daar begon hij te genieten van haar bosbessenijsje met een tong die veel te groot en te lang leek voor zijn kleine, ronde gezicht. Met een zucht keek ze opzij toen ze de bel die boven de winkeldeur had hoorde rinkelen en haar ijsvriendin naar buiten stapte.
De deur werd voor hen opengetrokken en eindelijk werd ze losgelaten. Oef, eindelijk, vrijheid! ‘Ja, bosbessensmaak, en als je écht het beste van het beste wilt proeven dan moet je vragen of je er kleine sprinkles op mag krijgen’, vertelde de ander, bevestigend dat het inderdaad bosbessenijs was dat ze moest bestellen. ‘Ga heen en doe u tegoed aan het bosbessenijs. Ik wacht buiten wel op je’. Cécille knikte nog eens naar Inez en stapte toen naar binnen. Ze herhaalde de bestelling tientallen keren in haar kop: bosbessenijs met sprinkles, bosbessenijs met sprinkles, bosbessenijs met sprinkles. Toen ze aan de balie stond voor de smaak aan te vragen zei ze dan ook eindelijk “Een bosbessen ijsje… mét sprinkles alsjeblieft!”. Na een paar seconden wachten kreeg ze het ijsje, mét bosbessensmaak en mét sprinkles in haar handen en betaalde ze de meneer. Haar ogen waren zo hard op het ijsje gebrand dat het wel kon smelten. Het zag er zo lekker uit, zo hemels. Op de weg naar de deur om weer naar buiten te gaan begon ze ervan te likken en het voelde wel alsof ze op wolken liep te lopen. Inez had gelijk gehad. Toen ze uiteindelijk de ronde deurknop vastpakte en naar buiten kwam zag ze een gastly eten van het ijsje die de ander daarstraks had. “Oei, lijkt erop dat je ijsje een beetje gejat is”, grinnikte ze.
Beteuterd keek ze opzij naar Cécille al klaarde haar gezicht een beetje op toen ze zag dat zij ook een bosbessenijsje had. Ach, als Inez er niet meer van kon genieten, dan haar ijsjesvriendin vast wel. En dat was net zo belangrijk. “Het mocht niet zo zijn. Men had andere plannen voor mijn geluk vandaag,” mompelde ze sereen. “Maar gelukkig kan jij er wel van genieten. Kom op, neem een lik en geniet..” weer kreeg ze die dromerige blik in haar ogen en moest ze haar best doen om niet te gaan watertanden. Ceasar leek het daar mee eens te zijn en knikte Cécille bemoedigend toe. Hij hield ook enorm van bosbessenijs.
‘Het mocht niet zo zijn. Men had andere plannen voor mijn geluk vandaag’, mompelde het andere meisje, diegene die haar had geïntroduceerd aan dit hemelse ijs – het was best wel erg dat haar ijsje nu gejat was. Inez bleek ultra veel van dat ijs te houden. Toch had deze uiteindelijk haar ijsje opgeofferd, iets dat niet iedereen zou doen. Dat was gewoon zo dapper en moedig. ‘Maar gelukkig kan jij er wel van genieten. Kom op, neem een lik en geniet.’ Zelfs haar pokémon liep het haar toe te knikken en ze kon dan ook niet anders. “Dankjewel om mij het wonder van bosbessenijs te laten zien”, ze glimlachte, haar blik vrolijk glitterend voordat ze verder van het bespikkelde ijsje begon te likken.
