Tales of

Sinnoh

Hij had geen idee waarom Morri dacht dat dit nodig was. Ze had hem blij verteld wat ze had gedaan en kort was hij boos op haar geworden. Maar lang kon hij niet boos zijn op zijn Pokémon, dat kon hij gewoon niet loslaten. Hij had dan ook met een zucht het gewoon laten gebeuren en had kort nadat de kat hem had aangemeld gehoord gekregen wie zijn 'date' zou worden. Maar... Was dat niet Victor? Als in dat joch dat hij eens had ontmoet met het harvest festival? Ah... Dat was awkward. Als hij zich goed herinnerde hadden ze niet veel gemeen. Myrddin had hem een briefje van vijftig gegeven uit medelijden dat hij er zo erg aan toe was. EN ergens stak het wat tegen dat vandaag zou verlopen met... Tja, hoe legde je dat uit? Hij vond het vooral irritant dat hij de uren niet kon spenderen aan werken. Want ze hadden hem schijnbaar aangeraden om naar een film te gaan. Iets dat Myrddin met een passie haatte. Het betekende immers stilzitten, afgeleid raken door je gedachten en je focus verliezen. Dan kon hij weer in zijn eigen gedachten verzeild raken. Ja nee, Myrddin zou het advies niet opvolgen. Als het aan hem lag zouden ze iets sportiefs gaan doen, maar hij betwijfelde het dat Victor daar echt het type voor was. VOor hetzelfde geld was de jongen juist helemaal blij met hetgeen dat ze hen hadden aangeraden. IN ieder geval had Myrddin zijn powerbank en oortjes mee, want hij zou echt niet naar een film kijken. Als hij iets anders kon doen op zijn holo caster dat de tijd sneller zou laten gaan, dan ja.

Rustig had hij plaats genomen op een bankje. Adelyn had zich op de bank gelegd en lag languit over de benen van de man, haar ogen gesloten. Myr had zijn verminkte hand op haar hals gelegd en aaide haar rustig, terwijl hij met de ander rustig door social media scrollde. Hij had een van z'n oortjes in, waar full on metal music uit kwam geblazen, veel te luid voor wat gezond was, maar het was wel lekker zo. Hier kon hij rustig wachten op Victor. Ze kenden elkaar, wisten hoe ze noemden en hoe ze eruit zagen. Ze zouden elkaar vanzelf wel vinden, ze hadden immers hier ergens afgesproken.

Een stem liet hem vragend opkijken. Een kleine glimlach verscheen op de lippen van de kleine man toen hij Victor zag staan. Hij stak rustig zijn hand op ter begroeting naar de ander. Deze vroeg echter wat hij ana het luisteren was en kort duwde Myr zijn holo caster wat meer op, waarna hij even keek naar de song die opstond. Hij wist uiteraard wel wat de naam van deze song en van wie het was, maar hij had toch iets nodig om het aan de ander te tonen. Hij luisterde immers best graag naar deze band, Oomph! en deze song, Labyrinth, was gewoon een goede jam. Hij had nog wat goede nummers in deze playlist staan van die band en andere metal songs. Tja, het was vaak het een of het ander. Waar hij op sommige dagen liever wat hevigere muziek op had, had hij ook dagen waar piano en viool solo's het enigste was dat hij luisterde. Een zwaar contrast van elkaar. Hij had het wel voor elke genre van muziek, zolang het maar niet van die slagermuziek was. Daar kon hij echt niks mee.

Rustig draaide hij zijn holo caster naar de ander toe waarbij hij opstond. Kalm haalde hij zijn andere airpod boven, die hij expres uit zijn oor had gelaten in het geval iemand hem aansprak. Rustig stak hij deze uit naar de ander met een glimlach. Zo kon de ander zien welk nummer hij luisterde en als hij even mee wilde luisteren, kon dat ook mooi. De kleine man liet zijn holo caster vervolgens wat zakken, om rustig wat te typen op het apparaatje. Nog steeds was het lastig met het verband en het gemis van een vinger aan zijn ene hand. Maar hij begon steeds meer te leren werken ermee. Op een dag zou het gaan zoals het altijd al was gegaan, vlot en zonder problemen. Rustig draaide hij het schermpje terug naar Victor, zodat deze het kon lezen. 'Ik heb honestly niet zoveel zin in een film, jij?' Stond er op het schermpje. Met de deur in huis vallen was zijn specialiteit.

Victor nam het oortje aan en begon te luisteren naar de muziek. Wel meteen begon Myrddin te glimlachen op het complimentje dat de ander gaf op de muziek. HEt was indirect ook een compliment op zijn muzieksmaak in het algemeen. Het was altijd heel zeldzaam om mensen te vinden die deze muziek fijn vonden, nog zeldzamer om mensen te zoeken die zoal dit als klassieke muziek fantastisch vonden. Hij deelde zijn muziek daardoor niet heel vaak met de mensen rondom hem. Ergens bang zijnde dat mensen hem zouden uitlachen voor zijn muzieksmaak. Het was een angst die hij altijd had en niet alleen voor zijn muziek. Hij was bang dat men hem voor alles zou uitlachen. Want dat was altijd het geval geweest toen hij kind was. Voor zijn lengte, zijn handicap.... Alles. Kinderen vonden immers altijd wel iets om de ander mee te treiteren. En hij, de kleine man die niet kon praten was altijd een makkelijk doelwit geweest.

Even liet hij zijn ogen langs de ander gaan, aangezien hij wel zag hoe hij keek naar... Hij slikte even en keek op toen hij begon te praten. Een voorstel... Even legde hij zijn blik op zijn verminkte hand, deels omdat hij besefte hoe de ander ernaar had zitten kijken en ook deels... Omdat hij heel bewust was geworden erover. Hij schudde echter al snel zijn hoofd wat en begon te typen. Na enkele tellen hiel hij de holo caster op naar Victor. 'Wat doe jij zoal graag? Ik zou zeggen misschien een wandeling door het stad? We kunnen misschien een ijsje kopen ofzo?' Inmiddels was het liedje op een einde gekomen, waarna de volgende in de playlist begon. Three Days Grace met I am machine. Ook een heel lekker nummer als je het hem vroeg. Hij begon dan ook zachtjes wat mee te hummen met het nummer. Zachtjes en compleet uit ritme en maat. Het was iets dat hij ook deed als hij zelf de gitaar speelde. Het was enorm moeilijk voor hem de juiste klanken te vormen. Net zoals praten zo moeilijk en zowat onmogelijk voor hem was. Maar dat betekende niet dat er geen poging toe was. Een glimlach krulde op zijn lippen. Het kon nog een leuke dag worden als ze dan niet die film gingen kijken.