Tales of

Sinnoh

Hij kon niet wachten tot ze al dit kleffe, domme gedoe zouden inpakken en weg zouden gaan. Wat was het nut aan dit festival zelfs? Jezus, wat een domme taferelen ook allemaal. Hij rolde even met zijn ogen terwijl hij tegen de muur aanleunde, zijn koffie in zijn goede hand. Murphy stond naast hem, terwijl Adelyn aan de andere kant van hem te vinden was. De kleine Ninetales was netjes gaan zitten en keek af en toe fronsend op naar de man. Een boze expressie was op zijn gezicht te vinden. Hoelang zou hij dit nog volhouden tot hij werkelijk zou knappen? Zou barsten? Of was hij al gebarsten en was aan het wachten tot hij compleet in stukken brak? Hij wist het niet meer zo goed, maar ergens wilde hij er ook niet meer aan werken. Waarom zou hij ook nog werken aan zichzelf. Het werd duidelijk dat het weinig verschil maakte wat hij ook deed. Doe dit niet, doe dat niet, stop met dit, dat mag je niet. Sure, zeggen wat niet kan is makkelijk. Maar wat mocht dan wel nog? Wat moest hij dan wel gaan doen? Was het niet voldoende dat hij elke dag hier had gestaan? Dat hij mensen had geholpen terwijl hij op patrouille had gelopen? Was het niet voldoende dat hij zijn tijd investeerde in dingen die letterlijk nutteloos waren. Maar het was goed in de ogen van het volk, toch? Dan waarom voelde het niet goed aan om het te doen? Waarom kreeg hij enkel boze blikken op hem geworpen als hij ergens ingreep? Waarom werd op hem neergepraat als hij dingen liet escaleren in hun voordeel? Wat voor vertwiste realiteit begon dit te worden.

Rustig duwde de man zich van het muurtje af, waarna hij een laatste slok nam van zijn koffie en naar een vuilbakje liep om het erin te werpen. Even haalde de man diep adem, waarna hij zijn ogen even sloot en zijn verminkte hand over zijn gezicht bracht. Even in en uit ademen. Het zou vast wel goedkomen, dat moest haast wel. Maar goedkomen op welke manier was iets anders. Zijn gedachten dwaalden af naar zijn moeder, die elk moment ook terug in SInnoh kon staan. In ieder geval zou hij zichzelf niet meer opofferen voor een ander. Hij zou niks meer voor iemand anders doen, denkende dat het zou helpen, dat hij iets voor hen deed. Want als hij het zou zeggen zou hij niks anders dan haat krijgen. Zijn moeder confronteren om Miko te beschermen was een fout geweest. Want in realiteit was hij het gevaar. Hij was het ziekenhuis in gegooid voor geen enkele reden. HIj had dingen gedaan die geen betekenis hadden. Hij had dingen opgegeven voor anderen die toch niks ervan inzagen. Misschien werd het tijd om daar een stop op te zetten. Egoïstisch worden. Doen waar je goed in was, wat je gelukkig maakte. Doof worden voor de opmerkingen van de wereld. Misschien was dat de enige oplossing die er nog voor hem was.

Langzaam kwam de kleine man in beweging, nog steeds mankte hij wat dankzij zijn kleine uitbarsting. Zijn been was overbelast, had rust nodig. Maar zoals gewoonlijk negeerde hij het ten volste, puur omdat hij wilde doorwerken. Het kon immers niet anders, het moest zou zijn. Als hij werkte bleven zijn gedachten immers niet hangen op dingen die niet relevant waren, dingen die eigenlijk niks uitmaakten. Adelyn liep rustig naast haar trainer, maar Murphy liep een beetje achter hun. Haar focus ging van haar trainer naar andere mensen, rustig de omgeving inspecterende. Ze was groot voor een Gabite, zoveel wist hij wel. Maar hij dwong zichzelf om er kalm over te blijven. Immers had hij nu ook een grote Tyranitar. Dat was pas een eng beest om aan te zien.

In zijn ooghoek zag hij dat een man uithaalde naar een vrouw. Wel meteen kwam Myrddin tot stilstand, waarna hij zijn hoofd naar het tafereel draaide. De Ninetales kwam tot stilstand en keek even op, maar Murphy had al lang door wat er aan de hand was. De ranger kuchte even en knikte naar zijn POkémon. De sakura Pokémon kwam in beweging en ging wel meteen zonder pardon voor de grote vent staan. Zo. Nu kon hij helemaal niks doen naar de vrouw. HIj zou eerst door zijn Pokémon moeten komen wilde hij haar iets maken. Hij nam zijn holo caster rustig erbij en begon te typen. Met zijn hesje van Crescent Moon aan was het wel duidelijk wat hij hier kwam doen. 'Zijn er problemen?' Klonk er van het apparaatje af. De man in kwestie keek enkel even boos naar hem, waarop Myrddin even een vragende blik op hem legde. Hij had zin om de ander een trap te verkopen, recht op zijn edele delen. Maar hij wist dat hij niks kon maken. Hij kon niet de eerste stap zetten, de man zou naar hem moeten uithalen, dan kon hij het opdragen op self defense.

Meer dan vloekwoorden en verwijten kwamen niet uit de man, dus legde Myr even zijn blik op de vrouw, een vragende blik in zijn ogen. Wat had zij gedaan om dit uit te lokken? En was hij gerechtvaard om zo boos te zijn? Zo ja, dan moest hij haar hebben. Zo niet, dan moest hij verder met deze man. Al dan niet fysiek geweld erin verwerken was een kwestie voor de volgende stap.